Απόφαση της 3ης Πανελλαδικής Συνδιάσκεψης του ΣΥΡΙΖΑ

Μπαίνουμε σε μια περίοδο κρίσιμη: Από τη δράση της αριστεράς,από τη δράση μας, θα εξαρτηθούν πολλά. Τόσο το επίπεδο των εργατικών και κοινωνικών δικαιωμάτων, όσο και ο συσχετισμός των πολιτικών δυνάμεων, η σταθερότητα – ακόμη και η επιβίωση του πολιτικού τοπίου που ονομάσαμε « δικομματισμό».

Σ’ αυτήν την περίοδο ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπαίνει σαν άγραφο χαρτί: στις Διακηρύξεις του ‘03 και του ’07,στα εκλογικά προγράμματα μας, στους «15 άμεσους στόχους πάλης» δεσμευτήκαμε στην πάλη για την ανατροπή του νεοφιλελευθερισμού, στην αντίθεση στον δικομματισμό και την κεντροαριστερά, στην αναφορά στον στρατηγικό στόχο του σοσιαλισμού. Αυτά είναι κεκτημένα. Δεν μπορούν να τεθούν σε αναθεώρηση ή αμφισβήτηση. Είναι μια στέρεα βάση πάνω στην οποία έχουμε το καθήκον να χτίσουμε, να περιγράψουμε τη γραμμή μας για τη νέα κατάσταση που δημιουργήθηκε μετά τις εκλογές. Αντιμετωπίζουμε πλέον μια σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση . Μια κυβέρνηση που σε ελάχιστο χρόνο βιάστηκε να αποδείξει ότι θα ακολουθήσει την πορεία όλων των ευρωπαϊκών σοσιαλδημοκρατικών.

Σύμφωνα με την συζήτηση και τον προβληματισμό που αναπτύχθηκε η παρούσα Πανελλαδική Σύσκεψη κατέληξε :

1. Άμεση υλοποίηση των αποφάσεων της 1ης Πανελλαδικής Σύσκεψης: Γραφείο Τύπου και εκπρόσωπος Τύπου του ΣΥΡΙΖΑ, έκδοση περιοδικού και λειτουργία του site με συντακτική επιτροπή ΣΥΡΙΖΑ. Συγκρότηση της Πανελλαδικής Συντονιστικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ.

2. Βασικά «κύτταρα» της οργανωτικής συγκρότησης του ΣΥΡΙΖΑ είναι οι Τοπικές, Νομαρχιακές και κλαδικές Επιτροπές . Λειτουργούν με κέντρο την Συνέλευση των μελών που έχει το δικαίωμα να αποφασίσει – με συναίνεση ή ενισχυμένη πλειοψηφία- για τα τοπικά ή Νομαρχιακά ή Κλαδικά, πολιτικά ζητήματα και για την ανάδειξη της Συντονιστικής Γραμματείας κάθε επιτροπής.

3. Θεσπίζεται η έννοια του «μέλους» του ΣΥΡΙΖΑ, σε άμεση σύνδεση με τις Τοπικές ή Νομαρχιακές (ή και «θεματικές» όπου έχει αναπτυχθεί ουσιαστική δράση και συμμετοχή) επιτροπές του. Σε κάθε Επιτροπή δημιουργείται Ενιαίο Μητρώο Μελών που περιλαμβάνει τα μέλη των συνιστωσών, αλλά και τους/τις ανένταχτους/ανένταχτες. Τα μέλη του ΣΥΡΙΖΑ εφοδιάζονται με «κάρτα μέλους» με ευθύνη της αντίστοιχης επιτροπής.

4. Κορυφαίο σώμα του ΣΥΡΙΖΑ είναι η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη. Συγκαλείται τακτικά μια φορά το χρόνο και έκτακτα –με ευθύνη της Γραμματείας-όταν προκύπτει σοβαρό θέμα. Οι αντιπρόσωποι ορίζονται με αποφάσεις των Τοπικών –Νομαρχιακών –Κλαδικών Επιτροπών με συναίνεση ή εκλογή ,με μέριμνα για πλουραλιστική εκπροσώπηση ,ώστε η σύνθεσή της να καθίσταται ισχυρή και αναμφισβήτητη.

5. Την ευθύνη ανάμεσα σε δύο Πανελλαδικές Συνδιασκέψεις έχει η Γραμματεία του ΣΥΡΙΖΑ. Συγκροτείται με την μέθοδο της συναίνεσης. Συμμετέχει τουλάχιστον ένας ή μια εκπρόσωπος από κάθε συνιστώσα και ανένταχτοι-ες (σε αριθμό και σύνθεση που κάθε φορά συμφωνούνται στην Πανελλαδική Συνδιάσκεψη).

6. Ενισχύεται αποφασιστικά το Ταμείο ΣΥΡΙΖΑ ώστε να διασφαλίζεται η κεντρική και τοπική λειτουργία του.

7. Για όλα τα υπόλοιπα ζητήματα -όσα αναπτύχθηκαν στην παρούσα Πανελλαδική Συνδιάσκεψη αλλά και όποια μπορεί να προκύψουν κατά την εμβάθυνση των ζητημάτων- συγκροτείται ανοιχτή Επιτροπή που αναλαμβάνει σε συνεργασία με τη Γραμματεία να διερευνήσει και να προετοιμάσει τη συζήτηση για την επόμενη σαφώς συγκροτημένη 4η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη με τη συμμετοχή αντιπροσωπειών απ΄ όλες τις τοπικές, κλαδικές και θεματικές επιτροπές. Αυτή θα συγκληθεί μέσα στο 2010, με προσπάθεια να πραγματοποιηθεί στο πρώτο εξάμηνο του έτους.

Απόφαση της Κεντρικής Πολιτικής Επιτροπής του Συνασπισμού - Η πρόταση του ΣΥΝ στην Πανελλαδική Συνδιάσκεψη του ΣΥΡΙΖΑ

Η ΚΠΕ του ΣΥΝ προτείνει στη Γραμματεία του ΣΥΡΙΖΑ και στην Πανελλαδική Συνδιάσκεψη την υιοθέτηση του κειμένου που ακολουθεί για τη Δημοκρατική εμβάθυνση που έχει ανάγκη σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ σαν πολιτική συνεργασία κομμάτων, κινήσεων και μη ενταγμένων πολιτών.

Προτείνει επίσης τη διαμόρφωση μιας πλατιάς επιτροπής στην οποία να συμμετέχουν μέλη συνιστωσών και μη ενταγμένοι σύντροφοι και συντρόφισσες, αλλά και άλλοι εκτός ΣΥΡΙΖΑ που ενδιαφέρονται για την ενότητα και τη συνεργασία της Ριζοσπαστικής Αριστεράς και της Οικολογίας, η οποία θα ανοίξει ένα πλατύ διάλογο για:

Α) Συγκεκριμένα βήματα, μέτρα και πρωτοβουλίες που θα συμβάλλουν στη περαιτέρω διεύρυνση του ΣΥΡΙΖΑ πολιτικά και οργανωτικά με δυνάμεις:

1) του σοσιαλιστικού χώρου που αποδεσμεύονται από τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές που ασκεί η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ.

2) με άλλες κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις της Αριστεράς που δεν συμμετέχουν μέχρι σήμερα στο ΣΥΡΙΖΑ .

3) με δυνάμεις που κινούνται στον ευρύτερο οικολογικό χώρο.

Β) Την ανάγκη να υπάρξει και στη πράξη εκτός του πλουραλισμού των απόψεων και ο πλουραλισμός στη παρουσία στα ΜΜΕ και στις πολιτικές πρωτοβουλίες των δυνάμεων που συγκροτούν το ΣΥΡΙΖΑ ( Γραφείο Τύπου, περιοδικό κ.λ.π. ).

Γ) Την σε βάθος διερεύνηση των προοπτικών και των δυνατοτήτων – χωρίς στενά χρονικά όρια - της ανασύνθεσης της Ριζοσπαστικής Ανανεωτικής Αριστεράς και της Οικολογίας.

Η Επιτροπή αυτή προτείνεται να είναι απαλλαγμένη από τις ευθύνες της καθημερινής δουλειάς της Γραμματείας έτσι ώστε να μην δημιουργεί εμπόδια στη σημερινή λειτουργία του ΣΥΡΙΖΑ.

Οι κύριοι άξονες του κειμένου που εγκρίθηκε από την ΚΠΕ του ΣΥΝ είναι:

Η επιλογή της συνεργασίας των δυνάμεων της Ριζοσπαστικής Αριστεράς και της Οικολογίας εντάσσεται στη στρατηγική μας, της ενότητας όλων των δυνάμεων της κοινωνικής και πολιτικής Αριστεράς και της ριζοσπαστικής Οικολογίας, συγκροτείται δε ως μία πολιτική συνεργασία κομμάτων, κινήσεων και ανένταχτων πολιτών όπου ο καθένας, συλλογικότητα ή μέλος διατηρεί την αυτονομία του.

Ο ΣΥΡΙΖΑ θα πρέπει να λειτουργεί με σεβασμό προς όλες τις συνιστώσες ανεξαρτήτως μεγέθους, αναγνωρίζοντας τα θετικά στοιχεία που φέρνει η κάθε μία στο κοινό μας εγχείρημα. Αυτή τη στάση θα πρέπει να τηρήσουν όλες οι συνιστώσες.

Ο ΣΥΡΙΖΑ επιμένει ότι, η αλληλεγγύη, η αλληλοϋποστήριξη και ο σεβασμός στις διαφορετικές απόψεις είναι προϋποθέσεις για τη διαμόρφωση σωστών σχέσεων, η δε πολεμική, η υπονόμευση και ο στείρος ανταγωνισμός οδηγεί σε αποδυνάμωση έως και παράλυση του εγχειρήματος.

Ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να επιμένει στην ανάπτυξη διαλόγου και ανταλλαγής απόψεων όχι μόνο με όσους συμφωνεί αλλά και με εκείνους που διαφωνεί για θέματα που κάθε φορά απασχολούν τους ανθρώπους του μόχθου, γυναίκες και άνδρες.

Ο διάλογος και οι συζητήσεις είναι πολύ χρήσιμες με την προϋπόθεση ότι θα συνοδεύονται και από την ενεργό συμμετοχή στα τεκταινόμενα σε κάθε θεματικό πεδίο.

Το μετεκλογικό τοπίο - Ο ΣΥΡΙΖΑ στις νέες συνθήκες

Στις εκλογές της 4ης του Οκτώβρη απομακρύνθηκαν 1.000.000 περίπου ψηφοφόροι από τη ΝΔ προερχόμενοι κυρίως από τα χαμηλά και μεσαία οικονομικά και κοινωνικά στρώματα. Απομακρύνθηκαν διότι οι πολιτικές που εφάρμοζε η κυβέρνηση της ΝΔ είχαν τις ίδιες αρνητικές επιπτώσεις σʼ αυτό τον κόσμο όπως και σε όλη την υπόλοιπη κοινωνία. Ως Αριστερά οφείλουμε να αποδεχτούμε επί της ουσίας και όχι μόνο στους λόγους μας ότι όλος αυτός ο κόσμος μας ενδιαφέρει, γιατί η καθημερινότητά του είναι ίδια με τη δική μας, οι ανάγκες του ίδιες με τις με τις δικές μας, άρα πρέπει μαζί να συμπαραταχθούμε, μαζί να διεκδικήσουμε μια καλύτερη ζωή που δικαιούμαστε, μια ζωή με αξιοπρέπεια.

Ταυτόχρονα πρέπει να λάβουμε υπ όψιν μας ότι τα εκατομμύρια που ψήφισαν ΠΑΣΟΚ δεν φάνηκε να πείστηκαν ιδεολογικά και πολιτικά από αυτό, αλλά απελπισμένοι από την σκληρή πραγματικότητα που ζούσαν κρεμάστηκαν από αυτά που έταζε το ΠΑΣΟΚ ελπίζοντας σε ένα καλύτερο αύριο.

Η δική μας πεποίθηση ότι και η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ γρήγορα θα τους απογοητεύσει, γιατί δε θα ανταποκριθεί και δεν θα δώσει λύσεις στα μεγάλα προβλήματα είτε γιατί δε μπορεί είτε γιατί δε θέλει, επιβεβαιώνεται πολύ πριν εκπνεύσει η περίοδος χάριτος των πρώτων ημερών της νέας κυβέρνησης. Φαίνεται ότι οι προεκλογικές «προσδοκίες» για ανατροπή των νεοφιλελεύθερων επιλογών της κυβέρνησης Καραμανλή εξανεμίζονται μέρα με τη μέρα. Και από κει και πέρα τα κοινωνικά μέτωπα ανοίγουν το ένα μετά το άλλο. Η κοινωνική πολιτική, οι μισθοί, τα εισοδήματα, η μόνιμη και σταθερή εργασία, ειδικά το θέμα των stage και των συμβασιούχων, το ασφαλιστικό, η εκποίηση του λιμανιού, είναι σαφές ότι κινούνται στην ίδια κατεύθυνση με τις πολιτικές της προηγούμενης κυβέρνησης.

Τόσο η κρίση πολιτικής ταυτότητας και ιδεολογίας που διέρχεται η Νέα Δημοκρατία, όσο και η πολιτικές του κυβερνητικού ΠΑΣΟΚ αναδεικνύουν τον δικό μας αντιπολιτευτικό ρόλο, που γίνεται πιο υπεύθυνος, ώστε να συμβάλλει στον απεγκλωβισμό ευρύτερων λαϊκών στρωμάτων από τον δικομματισμό.

Να εξηγούμε και να πείθουμε, να διεκδικούμε και να κερδίζουμε, δηλαδή να ανταποκριθούμε εμείς στα όνειρα και τις προσδοκίες που δε μπόρεσε να καλύψει η ΝΔ αλλά όπως φαίνεται ούτε και το ΠΑΣΟΚ.

Στο νέο λοιπόν αυτό μετεκλογικό τοπίο η Ριζοσπαστική Αριστερά οφείλει να επεξεργαστεί τη πολιτική της με κυρίαρχο αυτό το κριτήριο, άρα με μια πολιτική σταθερά ανοιχτή στα αιτήματα του κόσμου, με προτάσεις που θα απαντούν και θα δίνουν λύσεις στα προβλήματα, ενταγμένες όμως σε ένα αριστερό, εναλλακτικό προγραμματικό σχέδιο το οποίο βρίσκεται στον αντίποδα του νεοφιλελεύθερου σχεδίου. Μια τέτοια αριστερή προγραμματική αντιπολίτευση μπορεί να συμβάλλει στην ανατροπή των πολιτικών και κοινωνικών συσχετισμών, με στόχο μια νέα πολιτική και κοινωνική πλειοψηφία με επίκεντρο την Αριστερά.

Προκειμένου ο ΣΥΡΙΖΑ να ανταποκριθεί στις νέες συνθήκες, πρέπει με ειλικρίνεια να αναζητήσουμε την πολιτική, οργανωτική και κινηματική του φυσιογνωμία.

Ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να αλλάξει ριζικά να γίνει πιο δημοκρατικός, πιο συμμετοχικός, πιο ευέλικτος, πιο ανοιχτός, όπου όλοι οι συμμετέχοντες θα έχουν πληροφόρηση, γνώση και συμμετοχή στις αποφάσεις. Θα πρέπει όλοι όσοι συμμετέχουν να μην ασφυκτιούν να μπορούν πολιτικά να αναπνέουν, ιδεολογικά να διαφοροποιούνται, κοινωνικά όμως όλοι μαζί να διεκδικούμε, να αγωνιζόμαστε στο πλευρό της ξεχασμένης κοινωνίας.

Ο ΣΥΡΙΖΑ δε πρέπει να βγάλει από το στόχαστρό του παρά τις δυσκολίες που υπάρχουν την ανάγκη για υπέρβαση της πολυδιάσπασης της Αριστεράς η δε ενδυνάμωσή του θα συμβάλει καθοριστικά στην επιτυχία αυτού του στόχου.

Η υπέρβαση αυτή δεν επιτυγχάνεται μόνο με τη συνεργασία των διάφορων κομμάτων και κινήσεων της Αριστεράς, αλλά κυρίως με τη προσέλκυση χιλιάδων αριστερών που δεν εντάσσονται σε κάποιο κόμμα η κίνηση παρότι αγωνίζονται καθημερινά στο χώρο της δουλειάς τους, στη γειτονιά, στα κοινωνικά κινήματα.

Δημοκρατική και πλουραλιστική λειτουργία του ΣΥΡΙΖΑ

Αναγκαία προϋπόθεση για την περαιτέρω δημοκρατική εμβάθυνση αλλά και την αποτελεσματικότητα του εγχειρήματος είναι η ανασυγκρότηση και η ουσιαστική λειτουργία του.

Τοπικές Συνελεύσεις με Συντονιστικές Επιτροπές (Γραμματείες) σε επίπεδο Νομών, πόλεων, κωμοπόλεων, χωριών.

• Σε όλους τους κλάδους εργαζομένων και στους χώρους δουλειάς.

• Εκεί που δουλεύει, σπουδάζει και ζει η Νεολαία.

• Στον αγροτικό πληθυσμό.

Σε αυτές παίρνουν μέρος όλα τα μέλη των συνιστωσών με ειδική μέριμνα για τη συμμετοχή όσο το δυνατόν περισσότερων ανένταχτων πολιτών. Είναι ανοιχτές, λειτουργούν δημοκρατικά επεξεργάζονται πολιτικές, παίρνουν αποφάσεις στα πλαίσια των γενικών πολιτικών κατευθύνσεων του ΣΥΡΙΖΑ, παρεμβαίνουν στο κοινωνικοπολιτικό επίπεδο, συμμετέχουν στις κινηματικές δράσεις και διαμορφώνουν όρους «ηγεμονίας» των επιλογών του ΣΥΡΙΖΑ.

Οι συντονιστικές επιτροπές επιδιώκουμε να διαμορφώνονται δημοκρατικά, πλουραλιστικά και με διαφάνεια, μέσα από συζήτηση και συναίνεση αυτών που βρίσκονται στον αντίστοιχο χώρο. Εάν παρόλα αυτά δεν υπάρξει συναίνεση, τότε με τα ίδια κριτήρια που προαναφέραμε γίνεται εκλογή της επιτροπής.

Σε κάθε τοπική, κλαδική και θεματική επιτροπή του ΣΥΡΙΖΑ δημιουργείται ενιαίο μητρώο μελών του ΣΥΡΙΖΑ, αποτελούμενο από όλα ανεξαιρέτως τα μέλη των συνιστωσών και τους μη ενταγμένους σε συνιστώσες πολίτες.

Ο ΣΥΡΙΖΑ αποκτά μέλη

Όλα τα μέλη των συνιστωσών είναι αυτομάτως και μέλη του ΣΥΡΙΖΑ. Η κάρτα μέλους κάθε συνιστώσας είναι ταυτόχρονα και του ΣΥΡΙΖΑ.

Πολίτες που με δική τους επιλογή δεν συμμετέχουν σε καμία συνιστώσα καταγράφονται σε μητρώα ανένταχτων και αποκτούν κάρτα μέλους του ΣΥΡΙΖΑ και έχουν τα ίδια δικαιώματα και υποχρεώσεις με όλους τους υπόλοιπους.

Το στοίχημα που πρέπει να κερδηθεί στη νέα περίοδο είναι:

• Η διάρθρωση όλων των μελών του ΣΥΡΙΖΑ με τον κοινωνικό εργασιακό και τοπικό χώρο που βρίσκονται.

• Η ενεργός συμμετοχή κάθε μέλους στις συλλογικότητες που υπάρχουν και αν όχι να συμβάλει στη δημιουργία τους.

• Στο συνδικαλιστικό κίνημα, στη νεολαία, στα νέα κινήματα διαμορφώνουμε τις προϋποθέσεις ενοποίησης των δυνάμεών μας σε μία παράταξη, σε ένα φορέα, σε μία δημοτική κίνηση κ.λ.π.

Σώματα του ΣΥΡΙΖΑ

Τα σώματα του ΣΥΡΙΖΑ είναι: η Πανελλαδική Σύσκεψη και η Γραμματεία.

Σε όλα τα σώματα συμμετέχουν αντιπρόσωποι, με την προϋπόθεση ότι έχουν επιλεγεί με δημοκρατικές διαδικασίες, ώστε η «νομιμοποίηση» να μην αμφισβητείται. Προς τούτο είτε οι αντιπρόσωποι προέρχονται από τα θεσμικά όργανα (πχ συντονιστής τοπικής επιτροπής, γραμματεία νομαρχιακής επιτροπής ή μέρος της γραμματείας), ούτως ώστε να εκπροσωπείται η πανελλαδική διάρθρωση του ΣΥΡΙΖΑ. Όπου δεν επιτυγχάνεται συναίνεση τότε οι αντιπρόσωποι εκλέγονται.

Η Πανελλαδική Σύσκεψη είναι το πιο ισχυρό σώμα του ΣΥΡΙΖΑ, συνέρχεται σε τακτική συνεδρίαση μια φορά τον χρόνο και εκτάκτως με απόφαση της Γραμματείας, όταν προκύπτουν σοβαρά και κρίσιμα θέματα.

Η συζήτηση στην Πανελλαδική Σύσκεψη ξεκινά με εισήγηση της Γραμματείας, η οποία τίθεται στην κρίση των συνέδρων. Η σύνθεση της Πανελλαδικής Σύσκεψης πρέπει να είναι πλουραλιστική και να αντιστοιχείται με την πανελλαδική συγκρότηση του ΣΥΡΙΖΑ, ώστε να είναι αντιπροσωπευτική και να καθίσταται πιο ισχυρή και μη αμφισβητήσιμη. Στο βαθμό που δεν καλύπτεται η αντιπροσωπευτικότητα σε συνιστώσες, φύλο, ενταγμένους και ανένταχτους, τότε με ευθύνη της Γραμματείας θα πρέπει να υπάρχουν οι αναγκαίες διορθώσεις.

Το περιεχόμενο της Πανελλαδικής Σύσκεψης είναι η επεξεργασία των κατευθύνσεων που αφορούν το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ, την πολιτική των συμμαχιών, την ανάληψη πρωτοβουλιών σε πολιτικό και κοινωνικό επίπεδο, που θα φέρνουν τον κόσμο σε επαφή με τις θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ για όλα τα θέματα, την εκλογική τακτική, ζητήματα της οργανωτικής συγκρότησης και λειτουργίας του.

Στην Γραμματεία του ΣΥΡΙΖΑ συμμετέχει υποχρεωτικά τουλάχιστον ένας ή μια εκπρόσωπος από κάθε συνιστώσα. Επίσης συμμετέχουν και ανένταχτοι-ες, οι οποίοι επιλέγονται από το μητρώο των ανένταχτων με όποιο τρόπο και μέθοδο αυτοί προκρίνουν.

Η θητεία της Γραμματείας διαρκεί το διάστημα μεταξύ των δυο Πανελλαδικών Συσκέψεων. Συντονίζεται από ένα συντονιστή με εξάμηνη διάρκεια. Η δραστηριότητα και τα πεπραγμένα της Γραμματείας είναι υπό διαρκή έλεγχο όλων των σωμάτων του ΣΥΡΙΖΑ και κρίνονται κάθε φορά στην Πανελλαδική Σύσκεψη.

Η Γραμματεία του ΣΥΡΙΖΑ συνεδριάζει μια φορά την εβδομάδα με κύρια ευθύνη την υλοποίηση των αποφάσεων της πανελλαδικής Σύσκεψης, την αντιμετώπιση της τρέχουσας πολιτικής κατάστασης σε πολιτικό και κοινωνικό επίπεδο. Έχει στην ευθύνη της την δημιουργία και στελέχωση του γραφείου τύπου, την έκδοση περιοδικού, την ομάδα πολιτικού σχεδιασμού και τεκμηρίωσης, καθώς και την συγκρότηση θεματικών και βοηθητικών επιτροπών.

Σε έκτακτες περιπτώσεις μπορεί να συγκληθεί ευρύτερο σώμα με την συμμετοχή της Γραμματείας, της Κοινοβουλευτικής Ομάδας και των συντονιστών των τοπικών ή κλαδικών επιτροπών.

Στις αποφάσεις του ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να ισχύει ο κανόνας της ομοφωνίας ή της συναίνεσης. Στο βαθμό που αυτή κάποιες φορές δεν μπορεί να επιτευχθεί, τότε με την σύμφωνη γνώμη όλων απευθυνόμαστε στα μέλη:

1. Είτε με κάλπη και καθολική ψηφοφορία για κρίσιμα θέματα (συνεργασίες, επικεφαλής ψηφοδελτίου, κατάρτιση ψηφοδελτίων, στήριξη ή συμμετοχή σε κυβέρνηση).

2. Είτε με έκτακτη σύγκλιση της Πανελλαδικής Σύσκεψης όπου η απόφαση λαμβάνεται με αυξημένη πλειοψηφία, πχ με το 75% των μελών.

Είκοσι χρόνια μετά...

Tου Γιαννη Δραγασακη

Φέτος κλείνουν είκοσι χρόνια από την ίδρυση του (ενιαίου) Συνασπισμού. Όπως όμως δείχνουν οι συζητήσεις που γίνονται για την επομένη φάση του ΣΥΡΙΖΑ, καλούμαστε να σκεφτούμε ξανά ζητήματα θεμελίωσης, λειτουργίας και προσανατολισμού, ιδρυτικά κατά κάποιον τρόπο ζητήματα της Αριστεράς. Αυτό βέβαια δεν είναι κατ' ανάγκη αρνητικό ή παράδοξο, αφού από ιστορική άποψη οι επανιδρύσεις, οι ανασυνθέσεις και οι αναθεμελιώσεις είναι τρόπος και όρος ύπαρξης του αριστερού κινήματος. Πολύ περισσότερο που η ιδρυτική εκείνη πράξη που ξεκινήσαμε τότε με τη δημιουργία του ΣΥΝ δεν έχει ακόμη πλήρως δικαιωθεί.

Όμως, έστω και ανολοκλήρωτη, εκείνη η φιλοδοξία μας για ένα νέο κόμμα της Αριστεράς, σύγχρονο και ριζοσπαστικό, και κυρίως δημοκρατικό, ένα κόμμα των μελών του, όπως το είχαμε πει, πήρε σάρκα και οστά. Όχι μόνο άντεξε, πράγμα καθόλου αυτονόητο εκείνη την εποχή, αλλά έδωσε μάχες σκληρές με συμφέροντα, ιδεολογίες και πολιτικές, με αποτυχίες αλλά και επιτυχίες πολλές.

Δίνοντας νέα προοπτική αλλά και υπερβαίνοντας ταυτόχρονα παλαιότερα ανανεωτικά εγχειρήματα, με κυριότερο εκείνο του ΚΚΕ εσ., κατοχύρωσε για πρώτη φορά στην ιστορία του ελληνικού αριστερού κινήματος, σε κοινωνικό και κοινοβουλευτικό επίπεδο, την παρουσία αυτού του απαιτητικού ιδεολογικού και πολιτικού ρεύματος.

Πρωτοστάτησε στην αναζήτηση νέων μορφών και πλαισίων διαλόγου και κοινής δράσης της Αριστεράς, και με πρωτοβουλία του Συνασπισμού συγκροτήθηκε ο ΣΥΡΙΖΑ.

Προσωπικά, κατανοώ κριτικές, ακόμη και πολεμικές, για συγκεκριμένες θέσεις, πράξεις ή παραλείψεις, πολλές από τις οποίες μπορεί και ο ίδιος να συμμερίζομαι. Θεωρώ όμως άδικες, ανιστόρητες και μικρόκαρδες τις ισοπεδωτικές ή μηδενιστικές κριτικές, για να μη μιλήσω για εμπαθείς πολεμικές, οι οποίες απλά μας υπενθυμίζουν τον μακρύ δρόμο που έχουμε ακόμη να διανύσουμε για να κατακτήσουμε εκείνο τον πολιτικό πολιτισμό που αντιστοιχεί στις αξίες και τα ιδανικά της Αριστεράς.

Όμως το κίνητρο για το άρθρο αυτό δεν μου το έδωσαν οι όποιες επικρίσεις γίνονται από τα έξω κατά του Συνασπισμού, αλλά οι οριακές καταστάσεις που βιώσαμε όλοι εμείς από τα μέσα και στον ΣΥΝ και στον ΣΥΡΙΖΑ, που έφτασαν να απειλήσουν ακόμη και την είσοδό μας στη Βουλή.

Είναι, πιστεύω, καιρός να αναγνωρίσουμε με ειλικρίνεια ότι αυτό που ονομάζουμε "κόμμα" του Συνασπισμού είναι ένα κόμμα που αρκετές φορές λειτουργεί ως δημόσιος χώρος των τάσεων, των επιμέρους ομάδων του, των επώνυμων στελεχών του, πράγμα που ίσως δεν θα ήταν κακό, αν ταυτόχρονα κάποιος φρόντιζε και για τις κοινές ανάγκες ύπαρξης, λειτουργίας και ανάπτυξης αυτού του "κόμματος - χώρου".

Ο ΣΥΝ πήρε βαθμιαία τη μορφή ενός κόμματος που λειτουργεί μέσω μιας προεδρικής - αρχηγικής δομής, γύρω από την οποία υπάρχει ένας πολυφωνικός και συχνά θορυβώδης αστερισμός τάσεων, ομάδων, παρεών, παραγόντων. Αυτή η μορφή συγκρότησης μπορεί να τείνει να γίνει κυρίαρχη στο πολιτικό μας σύστημα, αλλά δεν μπορεί να γίνει αποδεκτή σε ένα κόμμα της Αριστεράς, διότι αφυδατώνει ή και ακυρώνει το ρόλο του μέλους του κόμματος και διότι μεταφέρεται προς τα κάτω αποσυνθέτοντας ή καθιστώντας δύσκολους άλλους τρόπους συλλογικής λειτουργίας, απογοητεύοντας όσους και όσες τους επιχειρούν.

Ανεχθήκαμε, λοιπόν, και τελικά συμβιβαστήκαμε με καταστάσεις που γνωρίζαμε όμως ότι περιορίζουν τη δημοκρατία, τραυματίζουν τη συλλογικότητα και υπονομεύουν την αποτελεσματικότητα. Το χειρότερο είναι ότι αυτή τη σύγχυση κόμματος - δημόσιου χώρου τη μεταφέραμε ή την ανεχτήκαμε και στον ΣΥΡΙΖΑ με τη μορφή μιας συγκεχυμένης αντίληψης ως προς τη σχέση πολιτικού και κοινωνικού υποκειμένου, κόμματος και κινήματος.

Αποδεικνύεται έτσι ότι, υπό το άγχος της εκλογικής επιβίωσης, παίρναμε πολλές φορές αποφάσεις που μπορεί να ήταν οι πιο εύκολες αλλά όχι οι πιο σωστές, οι πιο ωφέλιμες συγκυριακά αλλά όχι και ανθεκτικές στο χρόνο.

Οι οριακές καταστάσεις όμως που πρόσφατα ζήσαμε, αλλά και άλλοι, ακόμη πιο ουσιαστικοί παράγοντες, που δεν είναι της ώρας να αναφερθούν, μας υποχρεώνουν να υπερβούμε αυτή τη συγκρότηση και να αναζητήσουμε τους όρους μιας πολυτασικής αλλά και συνεκτικής και δημοκρατικής λειτουργίας, πράγμα που θα ήταν ζωογόνο και απελευθερωτικό, όχι μόνο για τον ΣΥΝ και τον κόσμο του, αλλά και για την περαιτέρω ανάπτυξη και προοπτική του ΣΥΡΙΖΑ και το δημόσιου χώρου της Αριστεράς.

Πρέπει γι' αυτό να οργανώσουμε μια αντίστροφη κίνηση, στην κατεύθυνση της δημιουργίας ή ενίσχυσης συλλογικών λειτουργιών και υποδομών, επανακαθορισμού του ρόλου των τάσεων και προώθησης μιας γενικότερης ανασυγκρότησης. Αυτό όμως προϋποθέτει όχι μόνο ανοχή ή συνηγορία, αλλά και την έμπρακτη στήριξη από όλες τις δυνάμεις του κόμματος, και πριν απ' όλα στο ηγετικό του επίπεδο.



Και όλα αυτά ως προϋπόθεση απλώς για να αναζητήσουμε απαντήσεις στα ακόμη πιο ουσιώδη, όπως τι ακριβώς μπορεί να σημαίνει το "κόμμα μελών" σε συνθήκες υπονόμευσης της συλλογικότητας και κυριαρχίας του ατομικισμού. Ή πώς μπορεί αξιόπιστα να υλοποιηθεί το αίτημα για "ενότητα με διαφορετικότητα", απάντηση και υπόσχεση δική μας, της ανανεωτικής Αριστεράς δηλαδή, στο πρότυπο του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού, για να μην αναφερθώ στα ελλείμματα και τις "γκρίζες" ζώνες που παραμένουν στο πολιτικό μας σχέδιο, που και αυτά στον νέο πολιτικό κύκλο που εισερχόμαστε είναι αναγκαίο να διαλευκανθούν.

Διαφορετικά, αν η τωρινή συγκυρία δεν αξιοποιηθεί για να γίνουν τολμηρά βήματα σαν τα παραπάνω, τότε φοβούμαι ότι υπάρχει ο κίνδυνος τα πάντα να ξεχαστούν σύντομα και να επανέλθουμε, ανεξάρτητα από επιθυμίες ή προθέσεις, στη "φυσική" για τον ΣΥΝ τάξη πραγμάτων: να μην κάνουμε τίποτε όσο επικρατεί νηνεμία και να "τρέχουμε και να μη φτάνουμε" στην πρώτη τρικυμία.





Σε νέους ορίζοντες



Είναι κατανοητό ότι οι συζητήσεις που γίνονται μέχρι τώρα στον ΣΥΡΙΖΑ επικεντρώνονται στην αντιμετώπιση οργανωτικών προβλημάτων ή στην κάλυψη λειτουργικών ελλειμμάτων που παρατηρήθηκαν στην ώς τώρα δράση. Και αυτό είναι αναγκαίο να γίνει.

Δεν πρέπει να ξεχνούμε όμως ότι στον ΣΥΡΙΖΑ συναντηθήκαμε για να γίνουμε όχι μόνο πιο πολλοί, πιο ισχυροί, αλλά και για να γίνουμε όλοι διαφορετικοί. Αναγνωρίζαμε δηλαδή πως ο κατακερματισμός της Αριστεράς δεν είναι μόνο αιτία αδυναμιών, αλλά είναι και αποτέλεσμα άλλων, "διαρθρωτικών" πολιτικών στρατηγικών και προγραμματικών ελλειμμάτων της Αριστεράς. Τούτο σημαίνει ότι είμαστε στον ΣΥΡΙΖΑ όχι για να κάνει ο ένας μαθήματα στον άλλο, αλλά για να κάνουμε νέες συγκροτημένες προσπάθειες για την από κοινού αντιμετώπιση αυτών των ελλειμμάτων.

Βεβαίως το καθετί έχει την αυτονομία του. Όμως δεν μπορούμε να παρακάμψουμε τον Λένιν στο θέμα αυτό. "Το τι οργάνωση θέλουμε", έλεγε, εξαρτάται από το τι "δουλειά" θέλουμε να κάνουμε με αυτήν, δηλαδή τι πολιτικό σχέδιο θέλουμε να υλοποιήσουμε. Ας συζητήσουμε λοιπόν για το κάρο, αλλά δεν θα πάμε μακριά αν δεν συζητήσουμε και για το άλογο.

Δεν πρέπει να υποτιμήσουμε επίσης τις συγχύσεις και τα προβλήματα που θα αντιμετωπίσουμε --και αντιμετωπίσαμε ήδη-- αν δεν αποσαφηνίσουμε έγκαιρα τα όρια, τον τύπο των σχέσεων και τους διακριτούς ρόλους ανάμεσα στο πολιτικό και το κοινωνικό, το κόμμα, το κίνημα και τον δημόσιο χώρο της Αριστεράς.

Όμως δεν είναι μόνο η ατζέντα των θεμάτων. Ακόμη πιο κρίσιμη είναι η σκοπιά και ο ορίζοντας των προσεγγίσεών μας. Αντιμέτωποι με μια μεγάλη δομική κρίση του καπιταλισμού, καλούμαστε να επιλέξουμε ανάμεσα σε μια λογική που θέλει την Αριστερά παρακολουθητή των εξελίξεων, όπως κάνει το ΚΚΕ, και μια λογική που θέλει την Αριστερά διαμορφωτή των εξελίξεων, με τη σφραγίδα των αγώνων της για τα συμφέροντα των εργαζόμενων τάξεων και τις ανάγκες αναπαραγωγής της κοινωνίας.

Είναι επίσης κρίσιμο να επιλέξουμε ανάμεσα σε μια τακτική που θέλει να υπερασπιστεί ό,τι θετικό περικλείει το χθες και μια τακτική που θέλει να κατακτήσει ό,τι ελπιδοφόρο εγκυμονεί το αύριο, χωρίς να απεμπολεί κατακτήσεις του χθες.

Προσωπικά θεωρώ ότι δεν έχουμε μόνο ένα τραυματικό παρελθόν να υπερβούμε, έχουμε και ένα νέο μέλλον να κατακτήσουμε.

Το 2009, για παράδειγμα, δεν είναι όπως το 1989, ούτε για μας ούτε για τους αντιπάλους μας. Μπορεί οι μεγάλες ανατροπές στους συσχετισμούς να μην έχουν γίνει, αλλά ουσιαστικές μετατοπίσεις και αλλαγές είναι ορατές.

Σε εποχές στασιμότητας, σε περιόδους πλήρους ηγεμονίας του αντιπάλου, το να μην κάνει κανείς πολλές κινήσεις και ελιγμούς, το να κρατάει άμυνα στις θέσεις που κατέχει, είναι ίσως η πιο σωστή τακτική. Σε περιόδους όμως που οι παλιές ηγεμονίες δοκιμάζονται και απονομιμοποιούνται, όπως συμβαίνει σήμερα, σε εποχές κρίσεων, αναταράξεων και μεγάλων αλλαγών, που με διαφορετικό περιεχόμενο προβάλλουν ταυτόχρονα και ως συστημική ανάγκη των "πάνω" και ως ανάγκες ζωτικές των "κάτω", η ίδια αυτή τακτική μπορεί να αποδειχθεί όχι κατάλληλη, ακόμη και παγιδευτική.

Το να επιλύσουμε, επομένως, έστω κάποια από τα προβλήματα του ΣΥΡΙΖΑ θα είναι θετικό. Όμως στη νέα ιστορική φάση που έχουμε μπει, με αυτόν τον ιστορικά πρωτότυπο συνδυασμό μιας δομικής οικονομικής κρίσης του καπιταλισμού με μια αντίστοιχη οικολογική κρίση, αυτά τα βήματα που συζητούνται, αν και αναγκαία, μπορεί να φανούν ανεπαρκή πολύ σύντομα και η απουσία ενός συνολικού σχεδίου, και για Ελλάδα και για Ευρώπη, να καταστεί πιο κρίσιμη, αν και είναι ήδη προφανής.

Μακριά από θεωρίες αυτόματης κατάρρευσης του καπιταλισμού ή κοινωνικού αυτοματισμού, θεωρώ λοιπόν ότι τα χρόνια που έρχονται θα μας φέρουν αντιμέτωπους με κινδύνους αλλά και με δυνατότητες. Πρέπει σήμερα να κάνουμε ό,τι μπορούμε ώστε να μη βρεθούμε αύριο αθωράκιστοι απέναντι στους πρώτους ούτε ανέτοιμοι ή αμήχανοι απέναντι στις δεύτερες.

Είκοσι χρόνια μετά λοιπόν, είμαστε ξανά μπροστά σε κρίσιμες επιλογές, αλλά σίγουρα δεν αρχίζουμε από το μηδέν. Ούτε βρισκόμαστε μπροστά στο τέλος της ιστορίας...

Λήξη εργασιών της ΚΠΕ - Ανακοίνωση του Προεδρείου

Έληξαν οι εργασίες της Κεντρικής Πολιτικής Επιτροπής του ΣΥΝ.

Στη συνεδρίαση εγκρίθηκε κατά πλειοψηφία η πρόταση του ΣΥΝ προς την Πανελλαδική Σύσκεψη του ΣΥΡΙΖΑ, που πρόκειται να διεξαχθεί στα τέλη Νοεμβρίου, και αφορά στα ζητήματα της οργανωτικής συγκρότησης και λειτουργίας του ΣΥΡΙΖΑ.

Μεταξύ άλλων, στην πρόταση προβλέπονται η δημιουργία μητρώου μελών του ΣΥΡΙΖΑ, η πανελλαδική του συγκρότηση στους τόπους δουλειάς και στους δήμους. Καθώς επίσης και η πρόβλεψη δημιουργίας των οργάνων του, όπως της Γραμματείας και του σώματος της Πανελλαδικής Σύσκεψης.

Βασική κατεύθυνση στον τρόπο λήψης των αποφάσεων είναι η συναίνεση ανάμεσα στους συμμετέχοντες στον ΣΥΡΙΖΑ, εκτός από ειδικές περιπτώσεις όπου προβλέπονται διαδικασίες προσφυγής στη γνώμη των μελών.

Επίσης υιοθετήθηκε η πρόταση για συγκρότηση επιτροπής η οποία θα έχει σαν αντικείμενο τη διαμόρφωση περαιτέρω προτάσεων για την οργανωτική ανάπτυξη και λειτουργία του ΣΥΡΙΖΑ, τη διερεύνηση της διεύρυνσης προς άλλους πολιτικούς χώρους καθώς και τη διερεύνηση της ανασύνθεσης του χώρου της ριζοσπαστικής και ανανεωτικής Αριστεράς.

Στη συνεδρίαση επίσης κατατέθηκαν για έγκριση οι προτάσεις αφ΄ ενός της Ανανεωτικής Πτέρυγας και αφ΄ ετέρου του Κοκκινοπράσινου Δικτύου και της Αριστερής Ανασύνθεσης, οι οποίες δεν εγκρίθηκαν

Το πλήρες κείμενο της Πολιτικής Απόφασης θα δοθεί στη δημοσιότητα τις επόμενες ημέρες.

Ομιλία του Προέδρου του ΣΥΝ Αλ. Τσίπρα στη συνεδρίαση της ΚΠΕ

Συντρόφισσες και Σύντροφοι.

Κανονικά, η εισηγητική μου θα έπρεπε να σταθεί πιο αναλυτικά στις πολιτικές εξελίξεις και στα πεδία πολιτικής και κοινωνικής δράσης που είναι ανοιχτά για το κόμμα και τον ΣΥΡΙΖΑ.

Εντούτοις η σημερινή ΚΠΕ θα ασχοληθεί για μια ακόμη φορά με ζητήματα που κοιτούν προς τα μέσα και ιδιαίτερα σε μια περίοδο που όλο μας το ενδιαφέρον θα έπρεπε να είναι προς τα έξω, καθώς εκεί έξω έχουμε ιδιαίτερα σημαντικές διεργασίες και η κοινωνία έχει ανάγκη από την οργανωμένη παρέμβασή μας στις εξελίξεις.

Ας ελπίσουμε έστω αυτή η απαραίτητη μεν συζήτηση για τα εσωτερικά μας να μην μας αποκόψει εντελώς από όσα συμβαίνουν γύρω μας. Γιατί η πραγματικότητα δεν θα περιμένει να λύσουμε τα οργανωτικά και τα πολιτικά μας θέματα.

Ήδη, μετά τις γνωστές διεργασίες στο Ευρωπαϊκό Επίπεδο, η πολιτική ατζέντα διαμορφώνεται εκ νέου. Και διαμορφώνεται σε κατεύθυνση εντελώς αντίθετη με τις προεκλογικές δεσμεύσεις, οι οποίες παρασχέθηκαν αφειδώς στον ελληνικό λαό μέχρι και πριν πέντε εβδομάδες.

Σήμερα, όμως, βρισκόμαστε ήδη μπροστά σε επικείμενες αλλαγές στο ασφαλιστικό, στον δημόσιο τομέα και στα εργασιακά, καθώς και μπροστά σε μια σκληρή περιοριστική πολιτική, με πρώτα θύματα τα αδύναμα κοινωνικά στρώματα.

Προχθές στη Βουλή ζητήσαμε από το πρωθυπουργό να ανοίξει τα χαρτιά του σχετικά με τις πιέσεις που δέχεται από τις Βρυξέλες για διάλυση του ασφαλιστικού και αντί να μιλήσει συγκεκριμένα και επί της ουσίας μας ζήτησε να μην ισοπεδώνουμε και να συμβάλουμε στο διάλογο.

Στα τέσσερα λεπτά ομιλίας αντιτείναμε με συγκεκριμένες προτάσεις και περιμέναμε από αυτόν που ζητά το διάλογο, έστω στη δευτερομιλία του να τοποθετηθεί επί της ουσίας. Δεν το έκανε.

Διαβάζουμε χθες και σήμερα στον τύπο, ότι η κυβέρνηση επιθυμεί διάλογο και διαβούλευση. Μα ο διάλογος έχει ήδη ξεκινήσει και οι θέσεις όσων επιθυμούν αναζήτηση λύσεων για τη διασφάλιση του αναδιανεμητικού χαρακτήρα του ασφαλιστικού συστήματος είναι γνωστές καιρό τώρα.

Η κυβέρνηση είναι αυτή που δεν έχει τοποθετηθεί. Ούτε τώρα, ούτε και προεκλογικά το ΠΑΣΟΚ. Εμείς τοποθετηθήκαμε και οι θέσεις μας είναι γνωστές.

Και τις επόμενες μέρες θα μιλήσουμε με φορείς και οργανώσεις, με τον κόσμο της εργασίας και θα καταθέσουμε συγκροτημένα τις προτάσεις μας, θα ακούσουμε τον προβληματισμό τους, θα εμπλουτίσουμε και εμείς τις θέσεις μας.

Στα πλαίσια λοιπόν του δημόσιου διαλόγου ρωτάμε για άλλη μια φορά. Όπως ρωτήσαμε και στη βουλή και απάντηση δεν πήραμε;

Τι θα γίνει με τους αντιασφαλιστικούς νόμους Σιούφα, Ρέππα, Πετραλια; Ότι έγινε, έγινε;

Τι μέτρα θα λάβουν για τη χρηματοδότηση του ασφαλιστικού;

Θα υιοθετήσουν τη λογική του κου Αλμούνια που ζητά αλλαγές στο ασφαλιστικό με περικοπές συντάξεων και αυξήσεις των ορίων ηλικίας, ως αντάλλαγμα στην προθεσμία του προγράμματος προσαρμογής ή θα ενισχύσουν τα ταμεία, χτυπώντας παράλληλα την εισφοροδιαφυγή και την ανασφάλιστη εργασία;

Αυτά είναι τα κρίσιμα ερωτήματα στα οποία ο κος Παπανδρέου δεν παίρνει ξεκάθαρη θέση.

Καλός είναι ο διάλογος και η διαβούλευση αλλά η διαβούλευση δεν είναι πολιτική. Η διαβούλευση είναι διαβούλευση.

Ας μας πει, λοιπόν, ο πρωθυπουργός τι σκοπεύει να κάνει. Και αν θέλει συζήτηση και διάλογο, ας τον οργανώσει και μάλιστα δημόσια.

Ας διοργανωθεί, λοιπόν, μια προ ημερησίας διατάξεως συζήτηση στη βουλή ή ακόμα καλύτερα μια δημόσια τηλεοπτική συζήτηση, σε επίπεδο πολιτικών αρχηγών, με θέμα το ασφαλιστικό για να καταθέσουν όλοι τις προτάσεις τους.

Το επιθυμούμε διακαώς, το προτείνουμε και θα είμαστε οι πρώτοι που θα σπεύσουμε να συμμετέχουμε.

Επειδή, όμως, δικαίωμα λόγου δεν έχουν μόνο τα κόμματα, το λόγο το επόμενο διάστημα για το ασφαλιστικό, να είναι βέβαιος ο κος πρωθυπουργός, θα τον λάβουν και οι εργαζόμενοι μέσα από μαζικούς αγώνες.

Ας μην περιμένουν ότι η κοινωνία θα παρακολουθήσει απαθώς αυτόν το διάλογο ως τηλεθεατής. Θα πει τη γνώμη της.

Και οποιαδήποτε προσπάθεια να γίνει το ασφαλιστικό μας σύστημα Ιφιγένεια στον Τρωικό πόλεμο της τακτοποίησης των δημοσιονομικών ελλειμμάτων θα ατυχήσει, όπως ατύχησε και η απόπειρα της κυβέρνησης Σημίτη να παίξει με αυτά τα πράγματα.

Δεν είναι όμως μόνο το ασφαλιστικό που μας κάνει να ανησυχούμε. Πολύ πριν εκπνεύσει η περίοδος χάριτος των πρώτων ημερών της νέας κυβέρνησης, φαίνεται ότι οι προεκλογικές προσδοκίες για ανατροπή των νεοφιλελεύθερων επιλογών της κυβέρνησης Καραμανλή εξανεμίζονται μέρα με τη μέρα.

Άλλωστε η περιβόητη και πολυαναμενόμενη αναδιανομή του πλούτου, που προεκλογικά είχε κάνει σημαία ο κος Παπανδρέου, εξαντλήθηκε σε μια εφ άπαξ εισφορά στις μεγάλες επιχειρήσεις.

Ένα μέτρο που συνάντησε την αποδοχή του ΣΕΒ, προφανώς με την κυβερνητική διαβεβαίωση προς τους εργοδότες ότι το ζήτημα της αναδιανομής τελειώνει εδώ.

Και από κει και πέρα τα κοινωνικά μέτωπα ανοίγουν το ένα μετά το άλλο. Και ειδικά το θέμα των stage και των συμβασιούχων.

Αφού νομιμοποίησαν αυτές τις αισχρές μορφές εργασιακής εκμετάλλευσης και αφού τις χρησιμοποίησαν για να διαλύσουν τις εργασιακές σχέσεις στο δημόσιο, τώρα πετάνε δεκάδες χιλιάδες νέους εργαζόμενους στο δρόμο.

Με πρόσχημα την καταπολέμηση της εργασιακής ομηρίας, πετάνε τον κόσμο στην ανεργία. Ενώ πραγματική τους πρόθεση είναι απλώς να περιορίσουν τις δαπάνες και να φέρουν τις οικονομικές στατιστικές στα μέτρα των Βρυξελών.

Αυτό, λοιπόν, που έχει να αντιμετωπίσει η κοινωνία στο άμεσο μέλλον, είναι ακόμα περισσότερη φτώχεια και ακόμα περισσότερη ανεργία.

Έχουμε πει από την πρώτη στιγμή ότι στις σημερινές συνθήκες, το ζητούμενο είναι μια εντελώς διαφορετική πολιτική.

Ο μόνος τρόπος να αντιμετωπιστεί η βαθειά οικονομική κρίση, είναι με μέτρα που θα ενισχύουν τα πιο αδύναμα κοινωνικά στρώματα και με στρατηγική που θα ενισχύει την απασχόληση.

Αυτή την πολιτική, όμως, δεν θα την χαρίσει κανείς. Πρέπει να κατακτηθεί μέσα από κοινωνικούς αγώνες και παρέμβαση σε όλα τα πεδία.

Και η οργάνωση αυτών των αγώνων είναι σήμερα το άμεσο καθήκον της Αριστεράς.

Συντρόφισσες και σύντροφοι, έρχομαι τώρα στο θέμα της Κεντρικής Επιτροπής.

Η συζήτηση για τα οργανωτικά του ΣΥΡΙΖΑ είναι ανοιχτή εδώ και αρκετό καιρό. Ιδιαίτερα, όμως, από τις ευρωεκλογές και μετά διεξάγεται με αρκετή φόρτιση.

Αυτό είναι ένα ζήτημα που οφείλουμε να λάβουμε υπόψη μας στην όλη διαδικασία, γιατί υπάρχουν διάφοροι τρόποι να συζητά κανείς τα οργανωτικά θέματα.

Μπορεί να τα συζητάει για να ανταποκριθεί στην ανάγκη μιας μεγαλύτερης αποτελεσματικότητας στην πολιτική δουλειά.

Μπορεί να τα συζητάει προκειμένου να καλύψει τα ελλείμματα της ομοσπονδιακής συγκρότησης και να δώσει αυξημένο πολιτικό ρόλο σε ανένταχτους συντρόφους.

Μπορεί να τα συζητάει για να βαθύνει την δημοκρατική λειτουργία του εγχειρήματος.

Οι ανάγκες αυτές είναι υπαρκτές.

Μπορεί να τα συζητάει και για να επιλύσει δια των οργανωτικών πολιτικά ζητήματα.

Και αυτό είναι νόμιμο. Αλλά θεωρώ ότι όταν υπάρχουν πολιτικά ζητήματα, ο καλύτερος τρόπος να τα λύσουμε είναι να τα βάζουμε ανοιχτά.

Συντάσσομαι με την άποψη ότι το οργανωτικό είναι βαθύτατα πολιτικό. Αλλά νομίζω ότι όταν πάμε να λύσουμε πολιτικά προβλήματα δια του οργανωτικού, δεν βρίσκουμε ικανοποιητικές λύσεις ούτε στο οργανωτικό, ούτε στο πολιτικό.

Και όταν υπάρχουν ανοιχτά πολιτικά διακυβεύματα καλό είναι να τα θέτουμε ανοιχτά και να μη κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας.

Γιατί το πραγματικό δίλημμα στο οποίο καλούμαστε να απαντήσουμε, 20 χρόνια μετά τη δημιουργία του ΣΥΝ, είναι τι συλλογικό υποκείμενο επιθυμούμε.

Κόμμα των μελών του ή κόμμα δημόσιο χώρο τάσεων συνιστωσών και παραγόντων;

Και αυτό το δίλημμα αφορά πρωτίστως τον ΣΥΝ, και κατ΄ επέκταση τον ΣΥΡΙΖΑ.

Αφορά όμως και ολόκληρο το φάσμα του πολιτικού μας συστήματος. Εκεί όπου φαίνεται να κερδίζουν έδαφος τα κόμματα – δημόσιοι χώροι, που στο όνομα της συμμετοχικής δημοκρατίας, επικρατούν μόνο δύο επίπεδα.

Αυτό του ψηφοφόρου που εκλέγει και του αρχηγού που μετά την εκλογή του αποφασίζει για όλα ελέω λαού, μελών και ψηφοφόρων.

Υπό αυτή την έννοια το ζήτημα της πολιτικής και κομματικής επανίδρυσης του χώρου της ανανεωτικής και ριζοσπαστικής αριστεράς είναι ούτως ή άλλως ένα ανοιχτό θέμα, πρωτίστως για το κόμμα μας και συνακολούθως και για τον ΣΥΡΙΖΑ, στο βαθμό που υφέρπει εδώ και καιρό το αίτημα για τη μετεξέλιξή του σε ενιαίο φορέα με διαδικασίες μελών και αντιπροσωπευτικών εκτελεστικών σωμάτων.

Για να προχωρήσουμε, όμως, την κουβέντα, πρέπει να συμφωνήσουμε ότι ανοίγουμε αυτή τη συζήτηση όχι γιατί κάποιοι μας πιέζουν ούτε γιατί έχουμε καμιά τάση αυτοκτονικού ιδεασμού, να βάζουμε διλήμματα στους εαυτούς μας στα καλά καθούμενα, αλλά γιατί το συμμαχικό μας σχήμα βρίσκεται εδώ και καιρό σε διαρκή και παρατεταμένη κρίση.

Είναι ένα συμμαχικό σχήμα που ο τρόπος συγκρότησης και λειτουργίας του έχει πια φτάσει στα όριά του.

Που συζητά εδώ και καιρό περισσότερο τα εσωτερικά του παρά οργανώνει την εξωστρεφή του δράση.

Και το ερώτημα είναι μπορούμε να συνεχίσουμε έτσι;

Εάν κάποιος από εμάς θεωρεί ότι μπορούμε οφείλει να το πει.

Ο κόσμος μας κλονίστηκε, αλλά έδωσε τη μάχη. Τη μάχη της αριστερής αξιοπρέπειας. Κοντέψαμε να διαλυθούμε δύο φορές.

Με την αποφασιστική συμβολή της ΚΠΕ ο ΣΥΡΙΖΑ πήγε ενιαίος στις εκλογές.

Θα το δούμε αυτό κατάματα;

Νομίζω ότι δεν έχουμε την πολυτέλεια να μην το κάνουμε.

Δεν έχουμε την πολυτέλεια να μη δώσουμε απαντήσεις. Γιατί έγινε αυτό; Γιατί φτάσαμε ως εκεί;

Ο βασικός, ο κεντρικός λόγος, κατά τη γνώμη μου, είναι η έλλειψη ενός κοινά αποδεκτού πλαισίου δημοκρατικής νομιμοποίησης και λήψης των αποφάσεών.

Φτάσαμε σε ένα σημείο που τα πάντα ήταν σε διαρκή αμφισβήτηση και σε διαρκή διαπραγμάτευση συνάμα.

Αμφισβητήθηκαν οι δημοκρατικά ειλημμένες αποφάσεις μας. Αμφισβητήθηκε από ορισμένους ακόμα και η δυνατότητα του κόμματος μας να προχωρήσει ενιαίο.

Διαβάσαμε μάλιστα ότι ο ΣΥΝ πρέπει να διαλυθεί και να γίνει πολλές συνιστώσες οι οποίες θα μπουν στο ΣΥΡΙΖΑ.

Φτάσαμε δηλαδή στο σημείο, σε μια συμμαχία που εμείς συγκροτήσαμε για να υπερβούμε τον κατακερματισμό της αριστεράς, να τίθεται ως προαπαιτούμενο ο δικός μας κατακερματισμός.

Μια συμμαχία όμως που πριμοδοτεί τις διασπάσεις αντί της ανασύνθεσης, είναι μια συμμαχία που δεν μας αφορά.

Γιατί τον ΣΥΡΙΖΑ δεν τον δημιουργήσαμε μόνο για να γίνουμε πιο πολλοί και πιο ισχυροί αλλά για να γίνουμε όλοι διαφορετικοί. Για να πάψουμε να λειτουργούμε ως συνιστώσες αλλά ως κοινές συνισταμένες μιας αριστεράς που διαλέγεται και αλληλεπιδρά και όχι μιας αριστεράς που διαρκώς θα τρώγεται με τον εαυτό της.

Θέλω να πω δηλαδή ότι μιλάμε εδώ και καιρό για μια συμμαχία συνιστωσών αλλά δεν μιλάμε για την ανασύνθεση τους, δεν μιλάμε για την αναγκαία όσμωση μεταξύ τους.

Και το κυριότερο βάζουμε διαρκώς το κάρο μπροστά από το άλογο.

Δεν ανταποκρινόμαστε στην ανάγκη να ανοίξουμε ζητήματα ιδεολογίας και στρατηγικής της αριστεράς και να τα συζητήσουμε ανοιχτά και δημοκρατικά με τους συμμάχους μας.

Έχουμε, λοιπόν, στοιχεία στασιμότητας και σε επίπεδο θέσεων και σε επίπεδο λειτουργίας.

Ισχυρίζομαι ότι αυτά είναι προβλήματα δομικά και όχι συγκυριακά. Και δομικές πρέπει να είναι και οι λύσεις που θα δώσουμε.

Είναι προβλήματα που αν δεν λυθούν ριζικά, θα απειλούν να μας διαλύσουν σε κάθε στροφή.

Προσωπικά δεν είμαι διατεθειμένος να είμαι ο Πρόεδρος που κάθισε στα αυγά του μετά από ένα ανέλπιστα θετικό αποτέλεσμα και απλώς περίμενε να ξανασυμβεί το μοιραίο.

Είμαι βέβαιος ότι κανένα μέλος της ΚΠΕ δεν θα ήθελε για τον εαυτό του αυτό το ρόλο.

Και ισχυρίζομαι ότι τώρα είναι η ώρα να πάρουμε τολμηρές πρωτοβουλίες και αποφάσεις, να κάνουμε βήματα προς τα εμπρός.

Τώρα που έχουμε το πολιτικό χρόνο για να μη ξαναβρεθούμε στα ίδια διαλυτικά φαινόμενα στη πρώτη τρικυμία.

Η συζήτηση λοιπόν, για το τι θα γίνει με το ΣΥΡΙΖΑ έχει ανοίξει. Να είστε βέβαιοι. Είτε εμείς το θέλουμε είτε όχι.

Και σε αυτή τη συζήτηση εμείς πρέπει να μπούμε πρωταγωνιστικά. Όχι συρόμενοι. Όχι με ημίμετρα.

Να μπούμε διεκδικώντας για το κόμμα μας το ρόλο που έχει επάξια κατακτήσει. Του καταλύτη της ενότητας και της ανασύνθεσης της αριστεράς τόσο στην Ελλάδα αλλά και στην Ευρώπη.

Για αυτούς τους λόγους θεώρησα υποχρέωσή μου να καταθέσω τις προτάσεις μου στην ΠΓ.

Και έκανα μια σκληρή αλλά ειλικρινή τοποθέτηση. Είπα ότι ο εκδημοκρατισμός του ΣΥΡΙΖΑ από την ηγεσία και κάτω είναι χωρίς νόημα.

Αν είναι να πάμε σε προσχηματικές λύσεις, είναι καλύτερα να παραμείνουμε στο επίπεδο της συμμαχίας.

Που σημαίνει κυρίως δυο πράγματα : Συναίνεση για τις αποφάσεις και ομοσπονδιακή συγκρότηση.

Αλλιώς πρέπει να εξετάσουμε το ενδεχόμενο να κάνουμε ένα μεγάλο βήμα.

Και θεωρώ, μετά και από την συζήτηση που ακολούθησε, ότι αυτό είναι που οφείλουμε να διερευνήσουμε στα σοβαρά και όχι στο πόδι.

Ένας πολιτικός και οργανωτικός μετασχηματισμός, που θα διασφαλίζει την δημοκρατία και τον πλουραλισμό, παράλληλα με την πολιτική αποτελεσματικότητα.

Και που θα δώσει μια νέα δυναμική στον χώρο, υπερβαίνοντας προβλήματα και αγκυλώσεις που έχουμε συσσωρεύσει, μαζί με την μεταπολιτευτική καταγωγή μας και τις δογματικές μας βεβαιότητες.

Θεώρησα υποχρέωσή μου να πω ξεκάθαρα ότι η αριστερά χρειάζεται μια πλατιά ανοιχτή δημοκρατική συμμαχία από τα αριστερά της αριστεράς ως τα αριστερά της σοσιαλδημοκρατίας.

Δε χρειάζεται μια γραφειοκρατική συμμαχία η οποία τείνει να εξελιχθεί απλά σε «χώρο» με οπαδούς και αρχηγούς.

Έτσι λειτουργεί ο δικομματισμός και όχι η αριστερά.

Και όσοι τον αντιπαλεύουν οφείλουν να τον αντιπαλεύουν όχι μόνο στο επίπεδο της ασκούμενης πολιτικής, αλλά και στο επίπεδο του ρόλου που επιφυλάσσουν για τον κόσμο. Για τα μέλη τους.

Δικομματικά μοντέλα όπου τα μέλη έχουν λόγο άπαξ κάθε τέσσερα χρόνια δεν μας αφορούν. Όπως δεν μας αφορούν στρεβλώσεις που θέλουν οι ηγεσίες ή οι εκπρόσωποί μας στο κοινοβούλιο και το ευρωκοινοβούλιο να αναδεικνύονται μέσα σε κλειστές αίθουσες, ερήμην των μελών.

Από την άλλη όμως θεώρησα και υποχρέωσή μου να εκφράσω το προβληματισμό μου και για τις αδυναμίες του δικού μας κόμματος, όπου πρέπει να καταλάβουμε ότι η ομοσπονδιακή του λειτουργία έχει φτάσει στα όρια της.

Οι τάσεις είναι ρεύματα ιδεών. Ως τέτοιες είναι νοητές. Οφείλουν λοιπόν να λειτουργούν ανοιχτά. Να διευκολύνουν την όσμωση.

Όχι να αναπαράγουν περιχαρακώσεις εις το διηνεκές ερήμην πολιτικών διαφορών. Αλλά να συμβάλουν στη συλλογική λειτουργία και στη δημιουργία συλλογικών υποδομών.

Αυτές οι σταθερές, οι σταθερές λειτουργίας και προσανατολισμού έχουν κλονιστεί και στο ΣΥΝ και στο ΣΥΡΙΖΑ.

Τη διαδικασία, λοιπόν, της ανασύνθεσης ως τέτοια την αντιλαμβάνομαι. Ως διαδικασία, επαναθεμελίωσης του χώρου μας πάνω στις βασικές μας τις αρχές.

• Στην αρχή του δημοκρατικού δρόμου για το σοσιαλισμό.

Διότι η δημοκρατία δεν είναι χάρισμα των κυρίαρχων στους κυριαρχούμενους.

Είναι κατάκτηση των κυριαρχούμενων, των κοινωνικών τάξεων που υφίστανται την εκμετάλλευση μέσα στον καπιταλισμό.

• Στην αρχή του ότι είμαστε η αριστερά των αγώνων αλλά και των προτάσεων.

Γιατί πιστεύουμε ότι μπορούν οι εργαζόμενοι να πετυχαίνουν νίκες και να βελτιώνουν τη θέση τους μέσα στον καπιταλισμό, πριν την έλευση της δευτέρας σοσιαλιστικής παρουσίας.

• Στην αρχή του ευρωπαϊκού προσανατολισμού.

Διότι πιστεύουμε ότι η Ευρώπη είναι η ελάχιστη γεωγραφική περιοχή στην οποία οι εργαζόμενοι μπορούν να διεκδικήσουν ένα εναλλακτικό μοντέλο πολιτικής και το πέρασμα στο σοσιαλισμό.

Και σʼ αυτά τα πλαίσια το ΚΕΑ είναι το κεντρικό ενωτικό εγχείρημα για της δυνάμεις της αριστεράς. Με πάνω από δέκα εκατομμύρια ψήφους και 27 ευρωβουλευτές.

• Στην αρχή ότι είμαστε η αριστερά των κινημάτων ενάντια στη νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση. Γιατί πιστεύουμε ότι οποιαδήποτε νίκη, οποιαδήποτε κατάκτηση μπορεί να γίνει μόνο με τις μάζες στο προσκήνιο. Χωρίς την κινητοποίησή τους οποιαδήποτε νίκη είναι προσωρινή.

• Στην αρχή του ότι η δημοκρατία είναι μια αξία αδιαπραγμάτευτη.

Δεν την ξεχωρίζουμε από το σκοπό μας. Από το σκοπό του σοσιαλισμού με δημοκρατία και ελευθερία.

Συντρόφισσες και Σύντροφοι,

Θεωρώ ότι σήμερα η μόνη διέξοδος και φυγή προς τα εμπρός, είναι η ανασύνθεση, η επανίδρυση της ριζοσπαστικής και ανανεωτικής αριστεράς, με πυρήνα τις δυνάμεις και την συμμαχία του ΣΥΡΙΖΑ, οργανωμένες ή ανένταχτες.

Ακόμα και αν δεν υπήρχε κανένα πρόβλημα στη λειτουργία του ΣΥΡΙΖΑ, θα έπρεπε εμείς στον ΣΥΝ, να είμαστε ανοιχτοί σε μια τέτοια ανασυνθετική προοπτική.

Δεν ισχυρίζομαι ότι αυτό μπορεί να γίνει αύριο το πρωί.

Ούτε πιστεύω ότι ξαφνικά ο ΣΥΡΙΖΑ και μάλιστα με ανοιχτά τα δομικά του προβλήματα, μπορεί αυτομάτως να μετασχηματιστεί σε ενιαίο πολιτικό φορέα.

Αυτό που ισχυρίζομαι είναι ότι με δική μας πρωτοβουλία πρέπει να ανοίξει η συζήτηση για την αναγκαιότητα ενός φορέα που θα είναι ανοιχτός, πολυτασικός αλλά με ιδεολογική ταυτότητα και προγραμματική σαφήνεια.

Που θα υπερβαίνει τα φαινόμενα κρίσης του μεταπολιτευτικού αριστερού κόμματος και θα απαντάει στις ανάγκες μιας σύγχρονης αριστερής πολιτικής έκφρασης.

Και που δεν θα είναι μαζικός χώρος για τις συνιστώσες του, όπως είναι σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά ενιαίο αυτόνομο πολιτικό υποκείμενο με συνθετικό πολιτικό λόγο.

Που θα λειτουργεί με δημοκρατία σε όλα του τα επίπεδα και που θα είναι αντίστοιχος με τις απαιτήσεις και τις προσδοκίες της αριστερής βάσης.

Η συζήτηση αυτή είτε το θέλουμε είτε όχι έχει ήδη αρχίσει. Αν δε θέλουμε να οδηγηθεί σε στρεβλώσεις, ας την κάνουμε οργανωμένα και χωρίς προκαταλήψεις για να δούμε αν μπορούμε ή δεν μπορούμε να καταλήξουμε κάπου.

Και ταυτόχρονα ας συμφωνήσουμε να προχωρήσουμε τώρα στα βήματα που είναι ώριμα να προχωρήσουμε, για τον στοιχειώδη εξορθολογισμό της οργανωτικής λειτουργίας του ΣΥΡΙΖΑ, στα πλαίσια όμως μιας πολιτικής συμμαχίας κομμάτων, οργανώσεων αλλά και ανένταχτων της αριστεράς.

Στο πλαίσιο αυτό, λαμβάνοντας υπόψη και όλη τη συζήτηση που έχει διεξαχθεί, έχω να κάνω στην ΚΠΕ την παρακάτω συνθετική πρόταση, με τα εξής τρία σημεία.

Σημείο πρώτο. Το κείμενο Φλαμπουράρη απαντάει στα άμεσα. Δηλαδή στην αποκατάσταση της πολιτικής εμπιστοσύνης ανάμεσα στις συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ αλλά και στην πολιτική ένταξη των ανένταχτων.

Προτείνω να το υιοθετήσουμε, με όποιες βελτιώσεις μπορεί να προστεθούν, ως βραχυπρόθεσμη πρόταση οργανωτικής βελτίωσης και ανασυγκρότησης του ΣΥΡΙΖΑ.

Σημείο Δεύτερο. Η πρόταση μας προς τον ΣΥΡΙΖΑ είναι τη συζήτηση που χει ήδη ξεκινήσει, για την ανασύνθεση του χώρου, να τη κάνουμε μαζί και οργανωμένα.

Να δούμε αν και που μπορούμε να καταλήξουμε, χωρίς άγχη και εκατέρωθεν εκβιαστικά διλήμματα.

Ας φτιάξουμε λοιπόν μια επιτροπή διαλόγου που θα εξετάσει σε βάθος τις προοπτικές και τις δυνατότητες για την ανασύνθεση της ριζοσπαστικής αριστεράς.

Απαλλαγμένη, όμως, από τις ευθύνες της καθημερινής πολιτικής δουλειάς και με άνεση χρόνου, προκειμένου να γίνουν οι απαραίτητες συνθέσεις και η αναγκαία πολιτική και οργανωτική προετοιμασία.

Η επιτροπή αυτή, πέραν των αντιπροσώπων των συνιστωσών οφείλει να είναι ανοιχτή στον ανένταχτο κόσμο και σε κάθε συμβολή που προέρχεται από εκεί.

Σημείο τρίτο: Το ζήτημα της επανίδρυσης ενός νέου πολιτικού φορέα της ριζοσπαστικής και ανανεωτικής αριστεράς, τίθεται ούτως ή άλλως.

Για την ανασύνταξη των δυνάμεων και για την υπέρβαση πολιτικών και οργανωτικών προβλημάτων, που αφορούν τόσο τον Συνασπισμό, όσο και τον ΣΥΡΙΖΑ.

Και για την αντιστοίχηση της Αριστεράς με τις σημερινές κοινωνικές ανάγκες, μέσα από ένα σαφές πολιτικό και ιδεολογικό πλαίσιο.

Η συζήτηση, λοιπόν, αυτή πρέπει να γίνει εντός του πλαισίου του ΣΥΡΙΖΑ αλλά ταυτόχρονα πρέπει και να μην τον δεσμεύει.

Κάποιοι μπορεί να αποφασίσουν να προχωρήσουν, κάποιοι όχι. Παραμένουν, όμως, όλοι σύμμαχοι, στον βαθμό που διακηρυγμένος στόχος μας είναι η στρατηγική για την ενότητα της Αριστεράς.

Η συμμαχία όμως οφείλει να είναι ανοιχτή, ευρεία, και να αξιοποιεί τη διαφορετικότητα των απόψεων ως πλεονέκτημα και όχι ως περιορισμό.

Και επίσης να είναι συγκροτημένη με εξωστρεφή τρόπο, αντί να μετατρέπεται σε μαζικό χώρο, όπου ο καθένας διεκδικεί τα μέγιστα εις βάρος των υπόλοιπων συμμάχων.

Συντρόφισσες και Σύντροφοι

Προσπάθησα να μιλήσω ευθέως, χωρίς να υπολογίζω ταμπού, συσχετισμούς και στοιχίσεις. Πάνω από όλα όμως αποφάσισα να μιλήσω με ειλικρίνεια και με τόλμη.

Ελπίζω η σημερινή συνεδρίαση να είναι παραγωγική και δημιουργική και να αποτελέσει μια σημαντική τομή στην πολιτική μας δουλειά.

Σας ευχαριστώ

ΣΥΖΗΤΗΣΗ ΕΠΙΚΑΙΡΗΣ ΕΡΩΤΗΣΗΣ ΤΟΥ ΠΡΟΕΔΡΟΥ ΤΗΣ Κ.Ο. ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ ΑΛ. ΤΣΙΠΡΑ ΣΤΟΝ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟ ΓΙΑ ΤΟ ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΟ

• Με ποιο δικαίωμα βάλατε στη διαπραγμάτευση με την Ε.Ε. το ασφαλιστικό;
• Σας ψηφίσανε για να αλλάξετε αυτή τη δεξιά πολιτική και εσείς τη συνεχίζετε με το «τραβάτε με και ας κλαίω».
• Καταθέτουμε τις προτάσεις μας για τη χρηματοδότηση
• Θυμηθείτε τι έπαθε ο Σημίτης με τα μέτρα Γιαννίτση. Μην σπέρνετε ανέμους γιατί θα θερίσετε θύελλες.

Ολόκληρη η ομιλία του Προέδρου της Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξη Τσίπρα.

«Κύριε Πρωθυπουργέ, ο ελληνικός λαός, πολύ πρόσφατα πριν από λίγες μόλις μέρες καταψήφισε την Κυβέρνηση της Ν.Δ. και της έδωσε το ιστορικά χαμηλότερο ποσοστό της μετά την μεταπολίτευση, ακριβώς γιατί θέλησε μ’ αυτόν τον τρόπο, να καταδικάσει την πιο επιθετική και νεοφιλελεύθερη πολιτική που εξαγγέλθηκε και εφαρμόστηκε ποτέ σ’ αυτή τη χώρα.
Σ’ αυτήν την εκλογική αναμέτρηση σας έφερε στην εξουσία όχι προφανώς για να συνεχίσετε αυτή την πολιτική, αλλά για να την ανατρέψετε, όπως δεσμευτήκατε προεκλογικά αν και χωρίς να συγκεκριμενοποιείτε το πώς θα το κάνετε, αλλά γι’ αυτό σας έφερε στην εξουσία.
Κάθε μέρα που περνάει όμως μοιάζει με το μαρτύριο της σταγόνας. Κομμάτι – κομμάτι, λίγο – λίγο και με το πρόσχημα των πιέσεων που δέχεστε και όντως δέχεστε από τις Βρυξέλλες, αποκαλύπτεται ότι δεν εννοείτε να ανατρέψετε την πολιτική της δεξιάς, αλλά να την συνεχίσετε.
Η διαφορά είναι ότι ο κ. Καραμανλής αυτήν την πολιτική, προεκλογικά, την επικροτούσε, την εκθείαζε και τη διαφήμιζε στον ελληνικό λαό, σαν μια πολιτική που μπορεί να δώσει λύσεις. Και γι’ αυτό καταποντίστηκε. Ενώ εσείς σκοπεύετε να την ακολουθήσετε συρόμενος και – τι ειρωνεία της τύχης- από ποιόν, μεταξύ άλλων, και από τον σύντροφό σας στη Σοσιαλιστική Διεθνή, τον σοσιαλιστή κ. Αλμούνια.
Ο ελληνικός λαός κε Πρωθυπουργέ και κύριοι συνάδελφοι έχει μία σοφή ρήση για κάθε κατάσταση. Και την κατάσταση που βιώνουμε σήμερα θα μπορούσε να την χαρακτηρίσει με την ρήση «τραβάτε με κι ας κλαίω». Διότι καμία Commission, κανένας κ. Αλμούνια, κανένας κ. Τρισέ, κανένας κ. Γιούνγκερ, δεν μπορεί χωρίς τη δική σας βούληση να επιβάλλει όρια συνταξιοδότησης, να επιβάλλει όρια εισφορών, να επιβάλλει τον τρόπο και την κατεύθυνση του ασφαλιστικού συστήματος, προς όφελος, λέει, της δημοσιονομικής σταθερότητας.
Από πού κι ως που παίρνει αυτό το δικαίωμα ο κ. Αλμούνια, να καθορίζει τι θα κάνουμε με το ασφαλιστικό μας σύστημα; Οι συνθήκες βεβαίως του επιβάλλουν να επέμβει και να ζητήσει μέτρα για το έλλειμμα. Δεν έχει όμως κανένα απολύτως δικαίωμα να μας υποδείξει τι θα κάνουμε με το ασφαλιστικό μας σύστημα, γιατί πολύ καλά γνωρίζετε τις ιδρυτικές συνθήκες της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Άρθρο 48-51 της Συνθήκης της Ρώμης, που λέει ρητά πως ισχύει η αρχή της επικουρικότητας και αρμοδιότητα για τα ασφαλιστικά συστήματα έχουν τα κράτη μέλη και οι Κυβερνήσεις τους.
Με ποιο δικαίωμα λοιπόν ο Υπουργός σας εκχώρησε αυτό το κυρίαρχο δικαίωμα για την Κυβέρνηση και για τη χώρα στο τραπέζι της διαπραγμάτευσης στις Βρυξέλλες.
Και μην μας πείτε ότι δεν ρωτήσαμε, γιατί στις προγραμματικές δηλώσεις, ρωτήσαμε «Τι θα διαπραγματευτείτε στις Βρυξέλλεις; Ξέρουμε τι θα σας πουν. Η δική σας η διαπραγμάτευση τι θα θέσει στο τραπέζι;» Και να λοιπόν τι έθεσε στο τραπέζι. Τα διαβάσαμε από δημοσιεύματα. Αναμόρφωση του ασφαλιστικού συστήματος.
Κύριε Πρωθυπουργέ, κύριοι της Κυβέρνησης η λέξη αναμόρφωση είναι η αγαπημένη σας λέξη. Όμως τι είδους αναμόρφωση και μάλιστα όπως ακούγεται επί το χείρον, μπορεί να είναι αυτή όταν έχουμε ένα ασφαλιστικό σύστημα που έχει τις υψηλότερες εισφορές και τις χαμηλότερες συντάξεις σε ευρωπαϊκό επίπεδο.
Ακούμε για τα όρια ηλικίας. Έχουμε την αίσθηση ότι είναι σαν να βάζουμε σε δοκιμασία τα όρια της αντοχής της ελληνικής κοινωνίας. Γιατί δεν διαβάζετε και δεν παρουσιάζετε τα στοιχεία όλων των αναλογιστικών μελετών που έχουν παρουσιαστεί και από το Ινστιτούτο Εργασίας της ΓΣΕΕ που λένε ξεκάθαρα ότι, όσο κι αν αυξήσουμε τα όρια ηλικίας δεν πρόκειται να αυξήσουμε ουσιαστικά το χρόνο βιωσιμότητας του ασφαλιστικού συστήματος. αντιθέτως εάν η χώρα πετύχει αύξηση κατά 20 μόλις ποσοστιαίες μονάδες στην εισπραξιμότητα από τη φοροδιαφυγή, τότε τα ταμεία θα κερδίσουν εφτά χρόνια ζωής.
Εσείς κύριε Πρωθυπουργέ λέγατε προεκλογικά σε κάθε ομιλία σας ότι υπάρχει πλούτος, παράγεται πλούτος, το ζήτημα είναι που πηγαίνει αυτός ο πλούτος.
Ζητάτε από μας προτάσεις. Μακριά από μας η ισοπεδωτική λογική. Προτάσεις έχουμε και το ξέρετε. Το ζήτημα όμως είναι να βρούμε νέους πόρους για τα ασφαλιστικά ταμεία. Θα καταθέσω, εφόσον μου το ζητάτε, στα πρακτικά τις προτάσεις του Συνασπισμού Ριζοσπαστικής Αριστεράς, το ζήτημα όμως είναι να συνειδητοποιήσουμε ότι υπάρχουν άλλες πολιτικές.
Χτυπήστε την εισφοροδιαφυγή, την εισφοροαποφυγή και την εισφοροκλοπή – πρώτος διδάξας σ’ αυτή το δημόσιο.
Χτυπήστε την ανασφάλιστη και αδήλωτη εργασία. Ασφαλίστε τα παιδιά των stage, αντί να τα πετάτε στο δρόμο.
Ασφαλίστε τους «ενοικιαζόμενους» εργαζόμενους στον ιδιωτικό και το δημόσιο τομέα.
Νομιμοποιείστε και εντάξτε στο ασφαλιστικό σύστημα μεγάλο αριθμό μεταναστών.
Σταματήστε τις χαριστικές ρυθμίσεις στους κακοπληρωτές εργοδότες.
Περιορίστε τον ατέλειωτο κατάλογο των οφειλετών.
Αξιοποιείστε τη δημόσια περιουσία, προς όφελος των εργαζόμενων και των ταμείων.
Και το κυριότερο. Εφαρμόστε στοχευμένη πολιτική και με συγκεκριμένες δεσμεύσεις για την ενίσχυση της απασχόλησης. Δεν υπάρχει περίπτωση να σωθεί το ασφαλιστικό σύστημα, όταν οι προβλέψεις για τα επόμενα χρόνια είναι η διόγκωση της ανεργίας σε ποσοστά δυσθεώρητα.
Κύριε Πρόεδρε, κύριε Πρωθυπουργέ, την μαύρη τρύπα και τα ελλείμματα του ασφαλιστικού δεν τα δημιούργησαν οι εργαζόμενοι. Τα δημιούργησαν οι κυβερνήσεις του δικομματισμού, του ΠΑΣΟΚ και της Ν.Δ., όλα τα προηγούμενα χρόνια, που έδωσαν φοροαπαλλαγές στο μεγάλο κεφάλαιο και την εκκλησία και διέλυσαν τον φοροεισπρακτικό μηχανισμό. Αυτό, εμείς πιστεύουμε ότι ήταν συνειδητή επιλογή. Και ψήφισαν αντιασφαλιστικούς νόμους, όπως ήταν ο νόμος της κας Πετραλιά, που κι εσείς καταψηφίσατε.
Τώρα με το πρόσχημα ή με την οδυνηρή πραγματικότητα των πιέσεων από τις Βρυξέλλες και στο βωμό του να κερδίσουμε χρόνο στο τριετές Πρόγραμμα Σταθερότητας, καλούμαστε για άλλη μία φορά να θυσιάσουμε το Ασφαλιστικό, όπως καλούμαστε να κάνουμε κόπους και θυσίες χωρίς αντίκρυσμα.
Σας προειδοποιούμε λοιπόν. Η ελληνική κοινωνία δεν αντέχει άλλο. Σας θυμίζουμε ποια ήταν η τύχη μιας προσπάθειας αναμόρφωσης του Ασφαλιστικού Συστήματος, δικής σας κυβέρνησης, κυβέρνησης του κ. Σημίτη, στο σχέδιο του κ. Γιαννίτση. Σας θυμίζουμε επίσης τι έχει συμβεί σε όλη την Ευρώπη, όταν οι κυβερνήσεις επιχείρησαν αντίστοιχες προσπάθειες.
Σας καλούμε, λοιπόν, να μην σπέρνετε ανέμους γιατί πολύ σύντομα θα κληθείτε να θερίσετε θύελλες.»


ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ ΓΙΑ ΤΗ ΧΡΗΜΑΤΟΔΟΤΗΣΗ ΤΗΣ
ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΑΣΦΑΛΙΣΗΣ

Για την αντιμετώπιση του κεντρικού προβλήματος της υποχρηματοδότησης της κοινωνικής ασφάλισης και της αναπλήρωσης των λεηλατηθέντων διαχρονικά αποθεματικών της από τις κυβερνήσεις, τις επιχειρήσεις, τις τράπεζες και από κάθε λογής κερδοσκόπους ο ΣΥΡΙΖΑ προτείνει:

1. Επαναθέσπιση της υποχρεωτικής τριμερούς χρηματοδότησης της κοινωνικής ασφάλισης (κλάδου κύριας σύνταξης και κλάδου υγείας) για το σύνολο των ασφαλισμένων. Με αναλογία - όσον αφορά την ασφάλιση της μισθωτής εργασίας - 2/9 από τους εργαζόμενους, 3/9 από τον Κρατικό Προϋπολογισμό και 4/9 από τους εργοδότες. Για την επικουρική και την εφ' άπαξ ασφάλιση, θα πρέπει να ισχύσει η διμερής χρηματοδότηση από εργοδότες και εργαζόμενους.
Οι εισφορές και στις δύο περιπτώσεις να υπολογίζονται επί όλων των καταβαλλόμενων αποδοχών.
Για τους αυτοαπασχολούμενους οι πόροι της κοινωνικής ασφάλισής τους να προέρχονται κατά 6/9 από τους ασφαλισμένους και κατά 3/9 από το κράτος.

2. Αξιοποίηση των διαθεσίμων και της ακίνητης περιουσίας των ασφαλιστικών οργανισμών με βάση κριτήρια ασφαλούς και εγγυημένης απόδοσης μακριά από την λογική του χρηματιστηριακού ή άλλου τζόγου.

3. Είσπραξη πόρων που διαφεύγουν ή υποκλέπτονται.
Η εισφοροδιαφυγή και η εισφοροκλοπή μπορούν και πρέπει να καταπολεμηθούν με την πλήρη μηχανοργάνωση των ασφαλιστικών ταμείων για την άμεση βεβαίωση και είσπραξη των εισφορών. Με την ενίσχυση με προσωπικό, μέσα και πόρους των αρμόδιων ελεγκτικών οργάνων προκειμένου να γίνονται ουσιαστικοί έλεγχοι. Με τη νομιμοποίηση παρέμβασης και ελέγχου μέσα στις επιχειρήσεις και στα εργοτάξια των συνδικαλιστικών εκπροσώπων των εργαζομένων. Με την κατάργηση των χαριστικών ρυθμίσεων για τους κακοπληρωτές εργοδότες. Με την αυστηροποίηση των ποινών σε όσους χρησιμοποιούν ανασφάλιστη εργασία και την υποχρεωτική αναδρομική ασφάλιση με δαπάνη του εργοδότη για όσο διάστημα ο εργαζόμενος είναι ανασφάλιστος. Με τη δημοσιοποίηση των ονομάτων των μεγάλων οφειλετών προς το ΙΚΑ. Με την απλούστευση και κωδικοποίηση του περίπλοκου νομικού και διοικητικού ασφαλιστικού πλαισίου και την απλούστευση των γραφειοκρατικών διαδικασιών, με την θεσμοθέτηση ασφαλιστικού μητρώου για όλους τους πολίτες.
Επίσης, σημαντικά έσοδα μπορούν να προκύψουν από την πλήρη ασφάλιση ανασφάλιστων ή μερικώς ασφαλισμένων τμημάτων των εργαζομένων (αλλοδαποί, άτυπες - αδήλωτες ή ελαστικές μορφές απασχόλησης, προγράμματα απασχόλησης και κατάρτισης ανέργων, όπως τα stage). Από την αντικατάσταση των ελαστικών μορφών απασχόλησης από θέσεις εργασίας πλήρους, σταθερής και ασφαλισμένης εργασίας.
Η είσπραξη ενός ευρώ από ένα ταμείο ασφάλισης πρέπει να θεωρείται εξίσου σημαντική με την είσπραξη ενός ευρώ από το Φ.Π.Α.

4. Η αποπληρωμή των χρεών τόσο του κράτους (12 δις ευρώ) όσο και των ιδιωτών (3,2 δις ευρώ) προς την κοινωνική ασφάλιση είναι ζήτημα πολιτικής αλλά και ηθικής προτεραιότητας.
5. Η σταδιακή επιστροφή των απωλειών που έχουν υποστεί τα Ταμεία της κοινωνικής ασφάλισης εξαιτίας της διαχρονικής λεηλασίας τους από τις κυβερνήσεις, τις τράπεζες, τις επιχειρήσεις και κάθε λογής κερδοσκοπία (άτοκες καταθέσεις στην Τράπεζα της Ελλάδας, χρηματιστηριακός τζόγος, δομημένα ομόλογα κ.λ.π.).

6. Νέοι πόροι από τη φορολογία του κεφαλαίου
Επιπρόσθετα, η δημόσια κοινωνική ασφάλιση θα πρέπει να στηριχτεί και με νέους πόρους αφενός για να καλυφθούν σταδιακά οι απώλειες των αποθεματικών της από τη διαχρονική λεηλασία τους και αφετέρου για να αυξηθούν δραστικά οι συντάξεις και κυρίως οι κατώτερες, καθώς και για να αναβαθμιστούν οι παροχές των κλάδων υγείας. Οι νέοι πόροι θα πρέπει να προέλθουν από τη φορολογία του κεφαλαίου και όσων επωφελήθηκαν από τη διαχρονική λεηλασία των αποθεματικών της κοινωνικής ασφάλισης. Συγκεκριμένα από:
- Τη φορολόγηση των μερισμάτων από μετοχές και άλλων κινητών αξιών. Η Ελλάδα είναι η μόνη χώρα της Ευρωζώνης που δεν φορολογεί τα εισοδήματα φυσικών προσώπων που προέρχονται από μερίσματα μετοχών και άλλες κινητές αξίες. Οι υπόλοιπες χώρες της Ευρωζώνης επιβάλλουν συντελεστή φορολογίας στα εισοδήματα κεφαλαίου που κυμαίνεται από 15% έως 48%.
- Τη σημαντική αύξηση της ειδικής φορολογίας που επιβάλλεται στις συναλλαγές μετοχών στο χρηματιστήριο Αξιών Αθηνών, η οποία έχει μειωθεί στο 3 τοις χιλίοις από 6 τοις χιλίοις που ήταν παλιότερα.
- Το 50% των προστίμων που επιβάλλονται για φοροδιαφυγή κατά τους φορολογικούς ελέγχους των επιχειρήσεων.
- Το 50% των προστίμων που επιβάλλονται από το Υπουργείο Εμπορίου ή από την Αρχή Ανταγωνισμού σε επιχειρήσεις για περιπτώσεις αισχροκέρδειας ή δημιουργία καρτέλ σε βάρος των εργαζομένων.
- Την πρόσθετη ειδική φορολόγηση όλων των επιχειρήσεων με δραστηριότητα γύρω από τα τυχερά παιχνίδια.
- Ειδική φορολόγηση της ποντοπόρου ναυτιλίας για ενίσχυση του ΝΑΤ.
- Τη φορολόγηση των εισοδημάτων που παράγονται από την περιουσία της Εκκλησίας, τα οποία μετά το 2004 είναι παντελώς αφορολόγητα.
- Τη φορολόγηση της Μεγάλης Ακίνητης Περιουσίας (ΦΜΑΠ). Τα «αδέσποτα» ακίνητα –όσα δηλαδή δεν υπάρχει κάποιος να τα κληρονομήσει- που περιέρχονται μέχρι σήμερα στο Κράτος να αποδίδονται στη δημόσια κοινωνική ασφάλιση.
- Την πρόσθετη ειδική φορολόγηση επί των κερδών των ασφαλιστικών εταιρειών. Οι ιδιωτικές ασφαλιστικές εταιρείες επωφελούνται σημαντικά από τα ασφαλιστικά Ταμεία. Τα ασφαλιστικά Ταμεία δεν διεκδικούν δαπάνες από τις ασφαλιστικές εταιρείες, όταν π.χ. σε περίπτωση ατυχήματος πελάτης ασφαλιστικής εταιρείας που από το συμβόλαιο του έχει δικαίωμα ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης στον ιδιωτικό τομέα, κατά κανόνα προτιμάει να απευθυνθεί στα δημόσια νοσοκομεία, όταν είναι ασφαλισμένος και σε κάποιο δημόσιο ασφαλιστικό φορέα.
- Ένα τμήμα των ποσών που θα εξοικονομηθούν από τη μείωση των στρατιωτικών εξοπλισμών.

13/11/2009

Αποσπάσματα συνέντευξης του Προέδρου της Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ Αλ. Τσίπρα στον «Αθήνα 9.84»

ΓΙΑ ΣΥΝ - ΣΥΡΙΖΑ

- Επειδή αφορά κι εσάς, να κάνω μια ερώτηση, επειδή έχουν επανεμφανιστεί τα προβλήματα στον ΣΥΡΙΖΑ που σας είχαν ταλανίσει προεκλογικά και έμειναν εκκρεμή -και λογικό επειδή προκηρύχθηκαν εκλογές. Θέλω να σας ρωτήσω... έχετε σκεφτεί ποτέ το ενδεχόμενο της αποχώρησης του ΣΥΝ από τον ΣΥΡΙΖΑ.....

Όχι, δεν με έχει απασχολήσει αυτή η λογική. Γιατί ο ΣΥΝ από την συνύπαρξη με διαφορετικές απόψεις, διαφορετικά ρεύματα δεν έχει να φοβηθεί κάτι, στο βαθμό που θα υπερισχύει η δημοκρατία, η δημοκρατική λειτουργία.

Εμείς εδώ και πάρα πολλά χρόνια έχουμε υιοθετήσει την άποψη -την χαρακτηρίσαμε στρατηγική επιλογή- την άποψη της συμπόρευσης με πολλές και διαφορετικές ομάδες, συνιστώσες, ρεύματα ιδεών στο χώρο της ριζοσπαστικής Αριστεράς.

Δεν συμφωνώ με την άποψη ότι ο εχθρός είναι στο χώρο μας, είναι ο διπλανός μας, ο εχθρός είναι απέναντι. Αυτό το οποίο έχω σκεφτεί και με προβληματίζει βαθύτατα είναι ότι πρέπει να δημιουργήσουμε ένα θεσμικά νομιμοποιημένο και αποδεκτό απ΄ όλους όσους συμμετέχουμε σ΄ αυτό το εγχείρημα, σ΄ αυτή τη συμμαχία, πλαίσιο όπου θα παίρνονται οι αποφάσεις.

- Να αναποδογυρίσω την ερώτηση. Αν είστε υπέρ της κατάργησης του ΣΥΝ; Γιατί ο Αλ. Αλαβάνος προχτές μιλώντας στην παρουσίαση ενός βιβλίου της Νάντιας Βαλαβάνη είπε, ότι δεν με φωνάξατε με κάποια ιδιότητα, η ιδιότητα με την οποία εγώ θέλω να με αποκαλείτε πλέον είναι μέλος του ΣΥΡΙΖΑ.. Και πολλοί είπαν ότι ίσως είναι πια λογικό, αφού θέλετε να μετεξελιχθείτε σ’ ένα τέτοιο κόμμα, να διαλυθ8εί ο ΣΥΝ ως συνιστώσα και να ιδρυθεί ως ΣΥΡΙΖΑ ως μια ενιαία έκφραση της Αριστεράς...

Την προσωπική μου άποψη θα σας πω. Ο ΣΥΝ εδώ και είκοσι χρόνια έχει δημιουργήσει μια ταυτότητα στην ελληνική πολιτική σκηνή. Είναι ένα κόμμα το οποίο όταν δημιουργήθηκε αυτοί που το συνδημιούργησαν δεν πίστευαν βαθιά-βαθιά μέσα τους ότι θα μπορέσει να αντέξει τόσο πολύ. Κι όμως έχει αντέξει τόσα χρόνια. Αυτό σημαίνει ότι κάτι εκφράζει...

- Παραλίγο να σας διαλύσει όμως πριν από τρεις μήνες...

Θα πάω και σ΄ αυτά. Έχω την αίσθηση λοιπόν ότι τα κόμματα δεν είναι αιώνια ως σχηματισμοί. Μπορεί να αλλάζουν, μπορεί να μετεξελίσσονται. Στην παρούσα φάση έχει ξεκινήσει μια πολύ μεγάλη συζήτηση και στον ΣΥΝ και στον ΣΥΡΙΖΑ. Ξεκινήσαμε πριν από πέντε χρόνια μια εκλογική συμμαχία. Επί Ν. Κωνσταντόπουλου ξεκίνησε. Και πριν από τα πέντε χρόνια, από το 2004.. Έχει λοιπόν κυλήσει πολύ νερό στο αυλάκι. Μετεξελίχθηκε σε κάτι παραπάνω από εκλογική συμμαχία. Δίνουμε μαζί μάχες πολιτικές καθημερινές, κοινωνικούς αγώνες και εκλογικές μάχες μ΄ όλον αυτόν τον κόσμο...

- Πώς εκφράζεται όμως ως μόρφωμα;....

Το κρίσιμο για μας δεν είναι να καθίσουμε στα κεκτημένα μας και να ταμπουρωθούμε στα οχυρά μας και να πούμε εμείς έχουμε το δικό μας μαγαζί, εσείς το δικό σας μαγαζί. Να δούμε ανοιχτά. Πιστεύω ότι ο ΣΥΝ δεν έχει να φοβηθεί τίποτα στη συζήτηση που διεξάγεται -και δεν μπορούμε να κρυφτούμε πίσω από το δάχτυλό μας- για τον μετασχηματισμό, την μετεξέλιξη και την επανίδρυση αυτού του σχήματος.

Εγώ πρώτος είμαι αποφασισμένος να ανοίξω δημόσια αυτή τη συζήτηση...

- Ναι, αλλά διατυπώσατε δυο σενάρια εντελώς αντίθετα μεταξύ τους...

Ναι, διότι αυτό είναι το δίλημμα που έχουμε αυτή τη στιγμή....

- Τα διατυπώσατε όμως με την μορφή σαν να υιοθετείτε και το ένα και το άλλο....

- Εγώ κατάλαβα την επανίδρυση πάντως....

Αυτό το οποίο δεν μπορώ να υποστηρίξω -δεν είμαι υπέρ βαρύτερων εκφράσεων, διότι σε τελική ανάλυση δεν είναι δική μου απόφαση, είναι απόφαση συλλογικών οργάνων. Αυτό που εγώ δεν μπορώ να υποστηρίξω είναι μια δια της διολισθήσεως μετεξέλιξη σε έναν κομματικό σχηματισμό, ο οποίος μάλιστα θα είναι και συγκεντρωτικός. Διότι το μεγάλο πρόβλημα των κομμάτων που δεν έχουν δημοκρατική λειτουργία είναι ότι διαμορφώνονται γραφειοκρατίες. Κι επειδή γραφειοκρατίες υπάρχουν παντού -και στο κόμμα μου- το ζήτημα δεν είναι να αντικαταστήσουμε την υπάρχουσα γραφειοκρατία με μια άλλη ακόμα πιο βαριά. Το ζήτημα για μας είναι να δημιουργήσουμε έναν πολιτικό φορέα που θα λειτου6ργεί με δημοκρατία, ένα κόμμα των μελών του. Κι αυτό το στοίχημα είναι και για τον ΣΥΝ, είναι και για τον ΣΥΡΙΖΑ αν μετεξελιχθεί.

Εγώ λοιπόν λέω ότι ο ΣΥΝ ως η μεγαλύτερη συνιστώσα, ως το πιο δημοκρατικό πολιτικό μόρφωμα που έχουμε στην πολιτική ζωή της χώρας (αν ένα είναι το ελάττωμά μας είναι ότι όλα τα συζητάμε ανοιχτά, τίποτα δεν κρύβουμε κάτω από το χαλί, έχουμε τέσσερις-πέντε τάσεις, ρεύματα) Εγώ λέω λοιπόν ότι ο ΣΥΝ δεν έχει να φοβηθεί τίποτα απ΄ αυτή τη συζήτηση.

- Δεν μπορείτε όμως να εισηγείστε και τα δύο ενδεχόμενα....

Εισηγούμαι την άποψη ότι έχει ωριμάσει η στιγμή να μην κρυφτούμε πίσω από το δάχτυλό μας και να ανοίξουμε δημόσια και ανοιχτά τη συζήτηση για τον μετασχηματισμό, για την επανίδρυση του ΣΥΡΙΖΑ σ’ έναν δημοκρατικό -αυτή είναι η μόνη προϋπόθεση που εγώ τουλάχιστον θέτω- ενιαίο, πολυτασικό φορέα της ριζοσπαστικής Αριστεράς.

Τι εννοώ; Εννοώ ότι στην παρούσα φάση...

- Διάβαζα και μια άλλη προϋπόθεση που θέτετε, την ευρωπαϊκό προσανατολισμό.. Ισχύει;...

... Θα πω.. Απολύτως ισχύει.. Στην παρούσα φάση η ταυτότητα του ΣΥΝ είναι δεδομένη. Η ταυτότητα όλων των άλλων συνιστωσών στον ΣΥΡΙΖΑ είναι δεδομένη. Όπως επίσης όμως είναι δεδομένο ότι υπάρχει ένας κοινωνικός λεγόμενος χώρος που βρίσκει πολύ ελκυστικό το εγχείρημα της ενότητας της Αριστεράς και μας δίνει την υ6ποστήριξή του σε απανωτές εκλογικές αναμετρήσεις.

Ο ΣΥΝ δυο πράγματα μονάχα θεωρεί -εγώ τουλάχιστον πιστεύω ότι πρέπει να θεωρεί ως μη συζητήσιμα, δυο στοιχεία της ταυτότητάς του. Τη δημοκρατική λειτουργία, ότι δηλαδή έχουμε ξεπεράσει το σχήμα του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού, τη δημοκρατία λοιπόν και το δεύτερο, τον ευρωπαϊκό του προσανατολισμό, τη συμμετοχή του σ΄ ένα ευρύτερο κόμμα, που είναι το Κόμμα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς. Όλα τα άλλα είναι καθημερινά διακυβεύματα. Εννοώ όλα τα άλλα στοιχεία της ταυτότητας είναι διακυβεύματα καθημερινά. Μπορεί να αλλάζουν, ανάλογα αν αλλάζουν οι συνθήκες, οι πλειοψηφίες εντός του κόμματος.

- Θα μπορούσατε να υπερβείτε τα ονόματα ΣΥΝ, ΣΥΡΙΖΑ σε μια λεγόμενη επανίδρυση;.....

Εγώ προσωπικά θεωρώ ότι τα κόμματα δεν έχουν να κάνουν με τα ονόματά τους ή με την ιστορικότητά τους. Υπάρχουν κομμουνιστικά κόμματα, τα οποία έχουν μια πολύ βαριά σφραγίδα και ιστορία, που όμως σήμερα στην Ευρώπη έχουν καταντήσει να έχουν πάρα πολύ μικρή απήχηση. Υπάρχουν και νέα σχήματα, τα οποία αλλάζουν κάθε 5 ή 6 χρόνια μορφή ή περιεχόμενο ή και όνομα, τα οποία έχουν όμως μια πολύ μεγάλη κοινωνική απήχηση και παρέμβαση.

Άρα λοιπόν, εγώ λέω ότι το κρίσιμο δίλημμα είναι: Συμμαχία πολιτική ή μετεξέλιξη σ΄ έναν σχηματισμό ο οποίος θα λειτουργεί με δημοκρατία; Δεν μπορούμε να αποφύγουμε την συζήτηση επί τον τύπο των ήλων...

- Κάπως μου φαίνεται να θέτετε το δίλημμα και να φαίνεται ότι και στα δυο είστε ανοιχτός εξ ίσου....

Η προσωπική μου γνώμη, την οποία θα διατυπώσω με μεγάλη σαφήνεια στην Κεντρική Πολιτική Επιτροπή του ΣΥΝ το ερχόμενο Σαββατοκύριακο- είναι ότι μπορούμε να προχωρήσουμε, να ανοίξουμε εμείς πρώτοι τη συζήτηση, με θάρρος, με τόλμη, για τον μετασχηματισμό, για την επανίδρυση του ΣΥΡΙΖΑ σ΄ ένα δημοκρατικό μόρφωμα.

Αυτό όμως δεν μπορεί να γίνει από τη μία μέρα στην άλλη. Αυτό προϋποθέτει, πρώτον, οι συνομιλητές σου να το αποδέχονται. Δεύτερον, να ανοίξει μια ουσιαστική κασι μεγάλη συζήτηση για το πώς θα πας σ’ αυτή τη διαδικασία; Υπ΄ αυτή την έννοια, εγώ θα προτείνω στην ΚΠΕ να έχουμε ένα συγκεκριμένο σχέδιο, που θα προτείνουμε σ΄ αυτή την Πανελλαδική Σύσκεψη του ΣΥΡΙΖΑ για το μεταβατικό στάδιο, μία κόκκινη γραμμή πέραν της οποίας εμείς δεν θα μπορούμε να προχωρήσουμε και να ανοίξου6με τη συζήτηση ώστε σ΄ ένα εξάμηνο, σ’ έναν χρόνο, αν συμφωνούν και οι υπόλοιποι, να πάμε σ΄ έναν μετασχηματισμό.,

- Και ένα σχόλιο για την άποψη του Αλ. Αλαβάνου ότι το αποτέλεσμα των εκλογών είναι βαριά ήττα της Αριστεράς....

Θα μου επιτρέψτε να μην το σχολιάσω....

- Είναι ταμπού...

Όχι, δεν είναι ταμπού. Και παλαιότερα όταν άλλα πρόσωπα που διαδραμάτισαν έναν κεντρικό ιστορικό ρόλο στο χώρο μου, οι πρώην πρόεδροι, σχολίαζαν ή ασκούσαν κριτική και σε προσωπικό επίπεδο, δεν σχολίασα. Ούτε τώρα θα σχολιάσω. Ακούω με προσοχή όλες τις απόψεις, παρακολουθώ όλες τις απόψεις, αλλά δεν θα σχολιάσω.

Νομίζω ότι σημασία έχει καμιά φορά να ξέρουμε -κι εγώ που μιλάω και όλοι όσοι μιλάμε- ότι και οι κρίνοντες κρίνονται.

- Αυτό είναι μια απάντηση. Γιατί όταν έρχεται ο προηγούμενος αρχηγός του ΣΥΝ και λέει στον επόμενο ότι υπέστης ήττα, νομίζω ότι πρέπει να υπάρχει μια απάντηση.

Δεν υπάρχει απάντηση από μένα προσωπικά....

- Είπατε.. είπατε...

.. Υπάρχει μια στάση αρχής...

- Θα ξαναπροτείνετε συνέδριο για το κόμμα σας, που είχε απορριφθεί η πρότασή σας πριν τις εκλογές;...

Εγώ μιλάω για διεργασίες οι οποίες είναι πολύ τολμηρές, οι οποίες μας υπερβαίνουμε. Είναι δυνατόν αυτές οι διεργασίες να προχωρήσουν ή να μην προχωρήσουν μέσα από μια συζήτηση σε μια Πολιτική Γραμματεία ή σε μια Κεντρική Επιτροπή;

To Γραφείο Τύπου

Συνέντευξη Τσίπρα στο Mega

Συνέντευξη του Προέδρου της Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξη Τσίπρα στην τηλεόραση του Mega (Δ. Καμπουράκης- Γ.Οικονομέας)

Τιμώντας την Έλλη Παππά με έργα και στοχασμό

ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ ΓΕΩΡΓΑΚΑΚΗ

Οι ειδήσεις της Τετάρτης 28 Οκτωβρίου ανέφεραν: «Πέθανε χτες τα ξημερώματα σε ηλικία 89 ετών η Έλλη Παππά, αγωνίστρια της ΕΑΜικής Αντίστασης, δημοσιογράφος και συγγραφέας».

Η Έλλη Παππά, σύντροφος του Νίκου Μπελογιάννη, έχει τη δική της ιστορία με την αγωνιστική στάση και το έργο της. Θα γραφούν πολλά αυτές τις ημέρες για το έργο της και ιδιαίτερα για τη στάση της στις ιστορικές δίκες του Νίκου Μπελογιάννη και των άλλων στελεχών του ΚΚΕ, για τη διαπαιδαγωγική στάση της, τον αγώνα της για να ξημερώσουν καλύτερες μέρες στην Ελλάδα.

Η Έλλη Παππά έκανε χρόνια στις φυλακές και στην εξορία. Συνελήφθη το 1950 και αποφυλακίστηκε από τις φυλακές Αβέρωφ το 1963. Εξορίστηκε από τη χούντα των συνταγματαρχών στη Γυάρο και αποφυλακίστηκε σε ενάμιση χρόνο επειδή είχε αρρωστήσει σοβαρά.

Μετά τη μεταπολίτευση είχε σημαντική δράση και πρόσφερε πλούσιο συγγραφικό και δημοσιογραφικό έργο. Έγραψε δεκάδες βιβλία, κυρίως πολιτικού και κοινωνιολογικού περιεχομένου, αλλά και βιβλία για παιδιά. Επειδή όμως τα βιογραφικά αυτά στοιχεία θα αναπτυχθούν από ειδικούς, εγώ, απλά, με αφορμή το θάνατο της, καταθέτω ορισμένες σκέψεις που έκανα παρακολουθώντας ξανά μία συνέντευξή που έδωσε στην Έλενα Ακρίτα πριν 8 περίπου χρόνια. Μία σημαντική συνέντευξη όπου ξεδίπλωσε την ιστορία και τις ιδέες της, που δεν πρέπει να υποτιμήσουμε αλλά να αποτελέσουν αφορμή για προβληματισμό.

Η μεγαλύτερη τιμή στην Έλλη Παππά πρέπει να είναι η υπόσχεση μας να αγωνιστούμε για τις πραγματικές αξίες και τα ιδανικά της αριστεράς.

Αν και ήμουν συνάδελφος με τον γιο της (Νίκο Μπελογιάννη) στο Πολυτεχνείο, δεν έτυχε να την γνωρίσω από κοντά. Την γνωρίζω μόνο από τα γραπτά της. Όσα όμως άρθρα και συνεντεύξεις έτυχε να διαβάσω, μου φανέρωσαν έναν άνθρωπο ακέραιο, ανιδιοτελή και συνάμα βαθύτατα σκεπτόμενο.