Γ. Δραγασάκης: Η ώρα της κοινωνίας και των εργαζομένων

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΣΤΟΝ ΑΝ. ΣΕΒΑΣΤΟ

Το νέο δόγμα του νεοφιλελευθερισμού είναι, αντί υποτίμησης του νομίσματος, να γίνεται υποτίμηση μισθών με πρώτη συνέπεια την παράταση της ύφεσης και της κρίσης.

Υπάρχει κυβερνητικό σχέδιο, διαπραγματευτική στρατηγική και γραμμές άμυνας; Όλα δείχνουν πως δεν υπάρχει. Εκτός αν είναι σχέδιο να λέμε ναι σε όλα και μάλιστα όσα και αν μας ζητήσουν. Το νέο δόγμα του νεοφιλελευθερισμού, η υποτίμηση των μισθών, θα οδηγήσει τη χώρα και την οικονομία σε μια σκληρή παρατεταμένη κρίση. Και μόνον η συζήτηση για προσφυγή στο ΔΝΤ δείχνει την βαθιά κρίση στρατηγικής αυτής της κυβέρνησης. Τίποτα δεν πρόκειται να κερδίσουμε μένοντας με σταυρωμένα χέρια. Η ώρα της απάντησης της κοινωνίας και των εργαζομένων είναι τώρα. Αναλυτικά, η συνέντευξη με τον Γιάννη Δραγασάκη.

----------

* Πάλι για νέα εισπρακτικά μέτρα ακούμε. Και ίσως, όταν δημοσιεύεται αυτή η συνέντευξη, να έχουν ανακοινωθεί. Έχει τέλος αυτή η διαδικασία;

Πάμε πράγματι από το κακό στο χειρότερο. Η κυβέρνηση άγεται και φέρεται χωρίς σχέδιο, χωρίς διαπραγματευτική στρατηγική, χωρίς γραμμές άμυνας. Ήλθε λοιπόν η ώρα της κοινωνίας, των εργαζομένων, του λαϊκού παράγοντα. Δεν θα κερδίσουμε τίποτε αν μείνουμε με σταυρωμένα τα χέρια ή αν κάνουμε τα «καλά παιδιά». Διότι απέναντί μας δεν έχουμε μόνο μια σύνθετη κρίση. Έχουμε έναν σκληρό μηχανισμό «πειθάρχησης» λαών και κοινωνιών και κυβερνήσεων που, στη βάση υπαρκτών ασφαλώς προβλημάτων, εκβιάζει, λοιδορεί, διασύρει τη χώρα διεθνώς, στοχοποιεί και ενοχοποιεί τον λαό συνολικά, προσβάλλει την αξιοπρέπειά του. Απαιτεί όχι μόνο θυσίες αλλά μια μεγάλη ήττα κοινωνική για να παραδειγματιστούν άλλοι λαοί με ανάλογα προβλήματα. Άργησε πολύ ο κ. πρωθυπουργός να αναγνωρίσει ότι μας χρησιμοποιούν ως πειραματόζωο. Αλλά και τώρα που το αναγνώρισε, τι άλλαξε; Ποιο είναι το πρακτικό και μετρήσιμο αποτέλεσμα τής ως τώρα κυβερνητικής δράσης για την ανάσχεση της κρίσης;


Το νέο δόγμα


* Στο όνομα της ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας επιβάλλονται μέτρα με μεγάλο κοινωνικό κόστος. Μας μιλάνε επίσης και για την ανάγκη εσωτερικής υποτίμησης. Τι σημαίνουν όλα αυτά;

Η λεγόμενη εσωτερική υποτίμηση είναι το νέο δόγμα του ευρωπαϊκού νεοφιλελευθερισμού. Εννοούν ότι μια χώρα που δεν έχει εθνικό νόμισμα για να υποτιμήσει, πρέπει να υποτιμήσει τους μισθούς και το κοινωνικό κράτος. Πρόκειται για ένα κοινωνικά βάρβαρο δόγμα, διότι στην πράξη σημαίνει ότι κάθε οικονομική ανισορροπία, κάθε έλλειμμα, κάθε κρίση, κάθε υστέρηση ανταγωνιστικότητας, ανεξάρτητα αν οφείλεται σε τεχνολογική υστέρηση ή άλλες αιτίες, θα την πληρώνουν οι μισθοί και το κοινωνικό κράτος.

Η πρώτη συνέπεια αυτού του δόγματος είναι η ύφεση. Στη Λετονία, που εφάρμοσε αυτή την πολιτική, η πτώση του εθνικού εισοδήματος έχει ξεπεράσει το 17%, στην Ιρλανδία το 7%, στην Ουγγαρία το 6,7%. Η δεύτερη συνέπεια είναι η μαζική και χρόνια ανεργία. Και επειδή οι τιμές δεν πέφτουν όσο οι μισθοί, η τρίτη συνέπεια είναι η μαζική αναδιανομή του εθνικού εισοδήματος σε βάρος του κόσμου της εργασίας. Ο συνδυασμός των παραπάνω με τη συρρίκνωση του κοινωνικού κράτους, ανοίγει τον δρόμο για τη μετεξέλιξη της οικονομικής κρίσης σε κοινωνική με ό,τι αυτό συνεπάγεται.



* Εδώ και αρκετούς μήνες είχατε προτείνει ως αναγκαία απάντηση στην κερδοσκοπική επίθεση λύσεις τύπου ευρωομολόγου ή απευθείας δανεισμού μιας χώρας από την ΕΚΤ. Τέτοιες προτάσεις δεν υιοθετήθηκαν και οι κυρίαρχες ευρωπαϊκές δυνάμεις περιορίστηκαν σε υποσχέσεις διμερούς συνεργασίας εν ευθέτω χρόνω.

Από τη στιγμή που μια χώρα συμμετέχει στο κοινό ευρωπαϊκό νόμισμα, δεν μπορεί να βγει από την κρίση χωρίς ένα υποστηρικτικό ευρωπαϊκό πλαίσιο, χωρίς μια ευρωπαϊκή δυνατότητα δανεισμού είτε με ευρωομόλογα είτε με άλλον μηχανισμό. Και, προφανώς, σφάλει ο πρωθυπουργός όταν λέει ότι δεν θέλουμε οικονομική βοήθεια. Και θέλουμε οικονομική βοήθεια και τη δικαιούμαστε και εμείς και όσοι άλλοι συναποτελούμε το κοινό νόμισμα. Διότι με τον τρόπο που έχει συγκροτηθεί και λειτουργεί η Ε.Ε., ό,τι είναι έλλειμμα για τη μια χώρα είναι πλεόνασμα για την άλλη. Και η Γερμανία ειδικά κερδίζει πολλά από τα ελλείμματα των εταίρων της.



Το θέμα όμως δεν είναι να υπάρξει μια διμερής ή μια πολυμερής βοήθεια προς την Ελλάδα, αλλά να υπάρξει ένας θεσμικός διαφανής και δημοκρατικά νομιμοποιημένος μηχανισμός κοινού δανεισμού, πιστωτικής διευκόλυνσης και αλληλεγγύης για όλα τα κράτη μέλη της ευρωζώνης. Σας θυμίζω ότι η ανάγκη του ευρωομολόγου αναγνωριζόταν από τον Ντελόρ και τη σοσιαλδημοκρατία, πριν η τελευταία υποταχθεί στη νεοφιλελεύθερη ηγεμονία. Επίσης, αρχικά αναγνωριζόταν ότι η δημιουργία του ευρώ έπρεπε να συνοδεύεται από ισχυρό προϋπολογισμό της τάξης του 5% - 7%. Αυτό αποδείκνυε και η επιτροπή «σοφών», που είχε συσταθεί πριν τη δημιουργία του ευρώ (το λεγόμενο Mac Dougal Report).

Ακραία σενάρια

* Ακόμη και από κυβερνητικά στελέχη διατυπώνεται η άποψη ότι η Ελλάδα πρέπει να αποταθεί για βοήθεια στο ΔΝΤ. Τι συνέπειες θα είχε μια τέτοια επιλογή;

Η συζήτηση αυτή δείχνει μια βαθιά κρίση στρατηγικής. Διότι δεν είναι δυνατό να εκχωρείς το νόμισμά σου και ένα μέρος της κυριαρχίας σου σε έναν θεσμό, στην Ε.Ε. στην περίπτωσή μας, και όταν έχεις ανάγκη για να αποφύγεις τους εκβιασμούς των τοκογλύφων να προσφεύγεις σε κάποιον άλλον θεσμό. Μια ενδεχόμενη προσφυγή στο ΔΝΤ θα απονομιμοποιούσε πλήρως τη συμμετοχή μας στην Ε.Ε..

Με τα σημερινά δεδομένα λοιπόν θεωρώ ότι στρατηγική επιλογή μας πρέπει να είναι η προώθηση ενός προοδευτικού σχεδίου εξόδου από την κρίση, το οποίο όμως θα εντάσσεται σε μια ευρύτερη ευρωπαϊκή δυναμική, θα συναντάται με τις ανάγκες άλλων χωρών και λαών και θα διεκδικεί την υλοποίησή του σε αντιπαράθεση προς τις κυρίαρχες σήμερα συντηρητικές επιλογές της Ε.Ε.



* Αρχίζουν όμως και συζητούνται και άλλα σενάρια. Ακόμη πιο ακραία. Ορισμένοι, κυρίως Αμερικανοί νεοφιλελεύθεροι, όπως ο Φελτστάιν, προτείνουν την προσωρινή ή οριστική έξοδο από το ευρώ. Άλλοι προτείνουν στάση πληρωμών.

Είναι γεγονός ότι αρκετά κρατικά ομόλογα, κοντά στα 150 δισ. ευρώ, λήγουν τα επόμενα τέσσερα με πέντε χρόνια. Τα ομόλογα αυτά πρέπει να ανανεωθούν. Συνολικά μέχρι το 2013, το ελληνικό κράτος πρέπει να δανειστεί πάνω από 200 δισ. ευρώ. Ο δανεισμός αυτός είναι προφανές ότι δεν μπορεί να γίνει με τα σημερινά επιτόκια της τάξης του 6% ή 7%. Κάτι τέτοιο, ακόμη και αν ήταν εφικτό, θα ισοδυναμούσε με χρεοκοπία, διότι οι τόκοι για την εξυπηρέτηση του χρέους θα απορροφούσαν το μεγαλύτερο μέρος των φορολογικών εσόδων.

Δεν υπάρχει χώρος λοιπόν για κανέναν εφησυχασμό. Ωστόσο, ακόμη και αν τα πράγματα φτάσουν στα άκρα, δεν έχει νόημα η έξοδος από το ευρώ όσο η ΟΝΕ διατηρεί τη συνοχή της. Ακόμη και μια στάση πληρωμών θα είχε καλύτερα αποτελέσματα αν γινόταν μένοντας στην ευρωζώνη, αφού σε μια τέτοια ακραία εκδοχή το θέμα είναι πώς θα κάνουμε πρόβλημά τους το πρόβλημά μας και όχι πώς να τους απαλλάξουμε από την παρουσία μας. Και, βέβαια, τα αποτελέσματα θα ήταν ακόμη πιο σίγουρα αν μια τέτοια ακραία κίνηση γινόταν συνδυασμένα από περισσότερες χώρες.



* Παρ' ότι το Σύμφωνο Σταθερότητας είναι διάτρητο, η Γερμανία επιμένει στη διατήρησή του, δημιουργώντας την εντύπωση ότι τα ιδιαίτερα συμφέροντά της συγκρούονται με τα συμφέροντα πολλών χωρών-μελών ιδιαίτερα του ευρωπαϊκού Νότου. Ποια περιθώρια συνεργασιών ανάμεσα στις χώρες του ευρωπαϊκού Νότου υπάρχουν;

Οι χώρες της Νότιας Ευρώπης έχουν πολλά κοινά προβλήματα. Έχουν μεγάλα εμπορικά ελλείμματα και υψηλή ανεργία, που απειλεί να γίνει υψηλότερη. Επομένως, έχουν ανάγκη από μια πολιτική ενίσχυσης της εσωτερικής τους αγοράς, καθώς και από μια ευέλικτη συναλλαγματική πολιτική, που θα υποβοηθήσει τις εξαγωγές. Επίσης, έχουν ανάγκη από κοινούς μηχανισμούς δανεισμού, διότι ακόμη και οι χώρες που δεν έχουν υψηλό δημόσιο χρέος γίνονται στόχος κερδοσκοπικών επιθέσεων. Υπάρχουν, συνεπώς, κοινές ανάγκες σχετικά με την κοινωνικο-οικονομική τους ανάπτυξη, αλλά και κοινές επιδιώξεις, με τον προσανατολισμό και τη λειτουργία της ΟΝΕ, γύρω από τις οποίες θα μπορούσε να συγκροτηθεί ένα τόξο του Νότου για μια κοινή δημοκρατική και αλληλέγγυα ευρωπαϊκή πολιτική. Οι εργαζόμενες τάξεις, τα κοινωνικά κινήματα και τα συνδικάτα, οι δυνάμεις της Αριστεράς, αναλαμβάνοντας να εκφράσουν και να υπηρετήσουν αυτή την ανάγκη, θα μπορούσαν να της προσδώσουν προοδευτικό κοινωνικό περιεχόμενο και πολιτική προοπτική.


Η "γερμανοποίηση" της πολιτικής της Ε.Ε. κλονίζει τη συνοχή της

* Θα μπορούσε μια τέτοια συμπαράταξη να συναντηθεί και με τους εργαζόμενους του Βορρά και σε ποια πεδία;

Ασφαλώς. Διότι, η στρατηγική της κυρίαρχης σήμερα γερμανικής πολιτικής, που στηρίζεται στη σκληρή δημοσιονομική γραμμή και στο σκληρό ευρώ, δεν ενώνει αλλά διχάζει την Ε.Ε. Η «γερμανοποίηση» της πολιτικής της Ε.Ε. κλονίζει τη συνοχή της, αφού δεν μπορούν διαφορετικές οικονομικές δομές και ανάγκες να χωρέσουν στο ίδιο κοστούμι. Επομένως, πέρα από το ζήτημα των μισθών ή άλλων επιμέρους στόχων, η τύχη του ευρώ και οι προσανατολισμοί της Ε.Ε. αποτελούν ζητήματα που ξανατίθενται σήμερα υπό το φως μιας κρίσης που δεν είχε προβλεφτεί, αλλά ήλθε και αμφισβητεί τις προϋπάρχουσες διευθετήσεις και δημιουργεί τις ανάγκες για νέους διακανονισμούς.

Οι δυνατότητες λοιπόν υπάρχουν, αλλά μένει να αξιοποιηθούν. Η πρωτοβουλία επομένως που με καθυστέρηση πήραμε για μια συνάντηση των αριστερών δυνάμεων των χωρών του Νότου, είναι ένα σημαντικό πρώτο βήμα. Πρέπει να στηριχτεί, να αποκτήσει ρίζες, εύρος, συνέχεια και προοπτική.


* Η αριστερά, αν και είχε προβλέψει και προειδοποιήσει για την κρίση, εμφανίζεται ανέτοιμη να πείσει ότι υπάρχει άλλος δρόμος απάντησης. Για ποιον λόγο;

Η αριστερά της εποχής μας έχει τα δικά της προβλήματα, τις δικές της προγραμματικές ανεπάρκειες και ελλείμματα αξιοπιστίας. Αυτές οι εγγενείς αδυναμίες της αριστεράς της εποχής μας θα μπορούσαν να μετριαστούν και να ξεπεραστούν με μια συνειδητή προσπάθεια συσπείρωσης των διάσπαρτων δυνάμεών της, μαζί με μια διαρκή προσπάθεια ανασύνθεσης και αναθεμελίωσης των οραμάτων, των προγραμμάτων και των μεθόδων της δράσης της.

Προσωπικά πίστευα πως γι' αυτό είμαστε στον ΣΥΝ και γι' αυτό δημιουργήσαμε τον ΣΥΡΙΖΑ. Κάναμε άλλωστε σημαντικά βήματα στις προγραμματικές μας επεξεργασίες. Εδώ και καιρό, όμως, και στους δύο χώρους ζούμε τον φετιχισμό και τη λατρεία της διαφοροποίησης, παρά της σύνθεσης και της συγκρότησης κοινών τόπων. Ας ελπίσουμε ότι το βάθος της κρίσης και ο πόνος των ανθρώπων και της κοινωνίας από τις αντικοινωνικές πολιτικές, θα κάνει πιο δυνατή τη φωνή του κόσμου της αριστεράς και πιο αυστηρή την απαίτησή του για μια διαφορετική ενωτική διάθεση, πρακτική και πορεία και στον ΣΥΝ και στον ΣΥΡΙΖΑ και ευρύτερα.

Ανακοίνωση του ΣΥΡΙΖΑ για την Πανελλαδική απεργία στις 24 Φλεβάρη.

Έχουμε χίλιους λόγους όλοι και όλες να απεργήσουμε στις 24 Φλεβάρη.

ΟΛΟΙ ΚΑΙ ΟΛΕΣ ΣΤΟ ΕΡΓΑΤΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ ΠΡΕΒΕΖΑΣ ΩΡΑ 10.30 π.μ.

Εργαζόμενοι/ες

Έχουμε χίλιους λόγους όλοι και όλες να απεργήσουμε στις 24 Φλεβάρη.
Γιατί η κυβέρνηση Παπανδρέου λίγες μέρες πριν τις εκλογές μας έλεγε ότι υπάρχουν χρήματα και λίγες μέρες μετά ανακάλυψε ότι τα ταμεία είναι άδεια. Τα χρήματα υπάρχουν όχι όμως για μας τους εργαζόμενους, τη νεολαία, τους συνταξιούχους, αυτούς που τελικά τα έχουν ανάγκη αλλά για τις τράπεζες , τους εφοπλιστές, το ΣΕΒ και πρόσφατα ανακαλύψαμε και τους διεθνείς οίκους αξιολόγησης.
Γιατί δεν ευθυνόμαστε εμείς οι εργαζόμενοι για το έλλειμμα και το χρέος. Υπεύθυνοι είναι το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ, που με τις πολιτικές τους τόσα χρόνια υπηρετούν και δεν φορολογούν το κεφάλαιο, τις τράπεζες, τα ΜΜΕ, την εκκλησία, ξεπουλούν τη δημόσια περιουσία και κάνουν τους πλούσιους πλουσιότερους και τους φτωχούς φτωχότερους.
Γιατί δεν χρεοκοπήσαμε εμείς οι εργαζόμενοι αυτή τη χώρα αλλά η νεοφιλελεύθερη πολιτική του συναινετικού δικομματισμού, που με ορόσημα (Ολυμπιάδα, ΟΝΕ κ.λ.π.) και μύθους επέβαλε παρατεταμένη λιτότητα και ληστεία σε βάρος μας. Τι έγινε με τον εκσυγχρονισμό του Σημίτη, τη μεταρρύθμιση Καραμανλή και τώρα με το Πρόγραμμα Σταθερότητας της κυβέρνησης Παπανδρέου; Ή μήπως χρεοκοπήσαμε από τον εργαζόμενο που πληρώνεται με το μπλοκάκι, τον εργάτη που αμείβεται με τον κατώτερο μισθό (628 ευρώ το μήνα), τον δάσκαλο που αμείβεται «υπερβολικά», τον συνταξιούχο των 486 ευρώ το μήνα, τον αγρότη που «κατασπαταλά» τις επιδοτήσεις ή μήπως από το μετανάστη που θεωρείται πολίτης β΄ κατηγορίας.
Γιατί αρνούμαστε την ευρωθηλιά του Συμφώνου Σταθερότητας που στήθηκε για να εξασφαλίσει τα κέρδη τους με αποτέλεσμα το διεθνές κεφάλαιο να κερδοσκοπεί με τα ληστρικά επιτόκια του ελληνικού χρέους και οι εργοδότες και οι τραπεζίτες να είναι ευτυχείς με τη μείωση των μισθών και των κοινωνικών δαπανών, τη διάλυση του δημόσιου ασφαλιστικού συστήματος.
Γιατί δεν αποδεχόμαστε το κυβερνητικό πρόγραμμα σταθερότητας, τον τριπλό διεθνή οικονομικό έλεγχο και οικονομική κατοχή της χώρας μας από την Ευρωπαϊκή Ένωση, την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, που ζητούν - επιπλέον από τα αντεργατικά μέτρα που ήδη έχουν παρθεί - να μας κοπεί το δώρο των Χριστουγέννων, να απελευθερωθούν πλήρως οι απολύσεις και να υπάρξει νέα αύξηση του ΦΠΑ σε όλα τα προϊόντα και υπηρεσίες.
Γιατί εάν δεν τους σταματήσουμε, θα ακολουθήσουν ακόμα πιο σκληρά μέτρα με περισσότερες απολύσεις, μεγαλύτερους έμμεσους φόρους, περισσότερους επισφαλείς εργαζόμενους, περισσότερες ιδιωτικοποιήσεις. Η οικονομία της χώρας μας θα καταψυχτεί και θα μπει σε πιο βαθειά ύφεση και η κοινωνία θα γίνει ένα απέραντο πτωχοκομείο με εκατομμύρια φτωχούς και ανέργους.
Γιατί δεν θα μας σταθεί εμπόδιο η δικομματική πλειοψηφία της ΓΣΕΕ (ΠΑΣΚΕ – ΔΑΚΕ), που έχει ταχθεί πλέον ανοιχτά με την κυβέρνηση, δεν οργανώνει αγώνες, δεν κάνει απεργίες, δεν εκφράζει τους εργαζόμενους και τις ανάγκες τους, λειτουργεί ως γραφείο τύπου της κυβέρνησης.
Γιατί ο κ. Παπανδρέου , μας προκαλεί όταν λέει ότι η οικονομία δεν αντέχει μπλόκα, απεργίες, διαδηλώσεις και ότι αυτοί που αντιδρούν στα μέτρα της κυβέρνησης είναι οι βολεμένοι. Είναι βολεμένοι οι εργαζόμενοι στα stage και οι συμβασιούχοι, οι εργαζόμενοι με ενοικίαση, οι μερικά απασχολούμενοι, οι αμειβόμενοι στον ιδιωτικό τομέα με μισθούς πείνας; Είναι βολεμένοι οι δημόσιοι υπάλληλοι που ο μισός μισθός τους είναι επιδόματα; Είναι βολεμένοι οι αγρότες που πουλάνε το στάρι, το λάδι, το ρύζι με τιμές κάτω του κόστους για να θησαυρίζουν οι μεγαλέμποροι; Μήπως είναι βολεμένοι οι 750.000 άνεργοι που μόλις επιβιώνουν με 450 ευρώ το μήνα; Και τότε ο Μίχαλος του ΕΒΕΑ, οι μεγαλοεκδότες ιδιοκτήτες των τηλεοπτικών καναλιών, ο Δασκαλόπουλος του ΣΕΒ, οι τραπεζίτες και εφοπλιστές σε ποια κατηγορία ανήκουν;
Γιατί το χρωστάμε στους αγώνες που έγιναν και δεν δικαιώθηκαν. Στις καθαρίστριες και στην Κωνσταντίνα Κούνεβα, στους ναυτεργάτες, στους couriers, στους εργαζόμενους με stage και στους συμβασιούχους, στους απολυμένους της ολυμπιακής και της κλωστοϋφαντουργίας Λαναρά και σε χιλιάδες ακόμα.
Γιατί η απεργία στις 10 Φλεβάρη ήταν η αρχή. Μπορούμε να νικήσουμε. Οι ενωτικοί αγώνες και ο κοινωνικός ξεσηκωμός είναι μονόδρομος.
Απαιτούμε:
Πλήρη, σταθερή, ασφαλισμένη, αξιοπρεπή εργασία με μισθούς που να καλύπτουν τις πραγματικές ανάγκες για όλους και όλες. Είναι δικαίωμα μας!
Στήριξη της δημόσιας κοινωνικής ασφάλισης με πλήρη ασφαλιστικά δικαιώματα για όλους και όλες τους εργαζόμενους/ες.
Μέτρα για την αντιμετώπιση της ανεργίας και την οικονομική και κοινωνική στήριξη των ανέργων.
Μαζικές προσλήψεις στο δημόσιο και ιδιαίτερα στην παιδία, υγεία, πρόνοια, προστασία του περιβάλλοντος.
Δίκαιο φορολογικό σύστημα.
Απόκρουση και ανατροπή των ιδιωτικοποιήσεων.
Διεύρυνση των κοινωνικών και εργασιακών δικαιωμάτων.
να παρθούν πίσω όλα τα αντεργατικά μέτρα τώρα!
Να καταργηθούν το σύμφωνο σταθερότητας και το κυβερνητικό πρόγραμμα σταθερότητας.
ΣΤΙΣ 24 ΦΛΕΒΑΡΗ
ΟΛΟΙ ΚΑΙ ΟΛΕΣ ΣΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑ, Η ΕΠΙΤΥΧΙΑ ΤΗΣ ΑΝΟΙΓΕΙ ΤΟ ΔΡΟΜΟ ΓΙΑ ΤΗ ΣΥΓΚΡΟΤΗΣΗ ΤΟΥ ΕΝΙΑΙΟΥ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥ ΜΕΤΩΠΟΥ ΠΟΥ ΘΑ ΑΝΑΤΡΕΨΕΙ ΤΙΣ ΑΝΤΕΡΓΑΤΙΚΕΣ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ.
ΟΛΟΙ ΚΑΙ ΟΛΕΣ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ.

Συγκέντρωση ΣΥΡΙΖΑ στηνΠρέβεζα

• Για να βγει η χώρα από την κρίση, πρέπει να γονατίσουν οι εργαζόμενοι;
• Για να ηρεμήσουν οι αγορές, πρέπει να θυσιάσουμε μισθούς και συντάξεις;
• Ο «μινώταυρος» των ελλειμμάτων και του χρέους τρέφεται μόνο με την αιμοδοσία της κοινωνίας;
• Η φορολογία του κεφαλαίου και της μεγάλης περιουσίας δε συνιστά αποδεκτό τρόπο ενίσχυσης των ταμείων του κράτους;
Εμείς λέμε ότι υπάρχει εναλλακτική λύση, ΠΡΟΣ Τ’ ΑΡΙΣΤΕΡΑ:
- Σας καλούμε στην εκδήλωση – συζήτηση του ΣΥΡΙΖΑ, τη Δευτέρα 22 Φεβρουαρίου 2010, στις 06:30 μμ, στην αίθουσα της «ΛΑΪΚΗΣ ΑΓΟΡΑΣ», με θέμα: «Οικονομική κρίση – κυβερνητικό Πρόγραμμα Σταθερότητας – η απάντηση της Ριζοσπαστικής Αριστεράς».
Ομιλητές: Χρήστος Λάσκος, μέλος της Πολιτικής Γραμματείας, της Κεντρικής
Πολιτικής Επιτροπής του ΣΥΝ
Παύλος Κλαυδιανός, μέλος του συντονιστικού της ΑΚΟΑ και της
Γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ
- Καλούμε όλους τους εργαζόμενους, ιδιωτικού και δημόσιου τομέα, να λάβουν μέρος μαχητικά, στην πανελλαδική απεργία τις 24 Φεβρουαρίου, που κήρυξε η ΓΣΕΕ και η ΑΔΕΔΥ και στη συγκέντρωση στο Εργατικό Κέντρο Πρέβεζας.
Σ’ αυτές τις στιγμές της συντονισμένης επίθεσης, από τις συνασπισμένες δυνάμεις του Διευθυντηρίου των Βρυξελλών, των κερδοσκοπικών κεφαλαίων του καπιταλισμού και τις «εθνικές» κυβερνήσεις, οι εργαζόμενοι, χτίζουν το δικό τους μέτωπο αντίστασης και διεκδίκησης στο δοκιμασμένο δρόμο της ενότητας και της ταξικής αλληλεγγύης.

Συντονιστική Επιτροπή ΣΥΡΙΖΑ Ν. Πρέβεζας Πρέβεζα 18.02.2010

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΣΥΡΙΖΑ ΠΡΕΒΕΖΑΣ

Εργαζόμενοι της Πρέβεζας
ΟΛΟΙ ΣΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑ ΣΤΙΣ 10 του ΦΛΕΒΑΡΗ
Καμιά θυσία για τα κέρδη τους
Να ανατρέψουμε το Πρόγραμμα Σταθερότητας
Η επίθεση της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ στις κατακτήσεις και τα δικαιώματα των εργαζομένων και του συνόλου των κοινωνικών στρωμάτων της χώρας, βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη και κλιμάκωση.
Το Πρόγραμμα Σταθερότητας και Ανάπτυξης (ΠΣΑ) είναι μια αντιμεταρρύθμιση που εάν τελικά επιβληθεί, θα υποβαθμίσει σοβαρά το εργατικό εισόδημα και θα διαλύσει το δημόσιο τομέα των κοινωνικών υπηρεσιών.
Η Ελλάδα καταδικάζεται από την κυβέρνηση στο ζυγό του αναποτελεσματικού και παράλογου Συμφώνου Σταθερότητας. Οι κυβερνήσεις της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ ευθυγραμμισμένες με τις πολιτικές των Βρυξελλών και της γραφειοκρατίας της ΕΕ αφού για 25 χρόνια ζητούσαν διαρκώς νέες θυσίες στο όνομα του εκσυγχρονισμού και της ανταγωνιστικότητας τώρα πιέζουν για την επιβολή ακόμα πιο σκληρών μέτρων σε μια κοινωνία που δεν έχει τίποτα άλλο να δώσει.
Το ΠΣΑ προβλέπει τριετές(!) πάγωμα όλων των μισθών και μείωση αποδοχών στο δημόσιο τομέα που θα συμπαρασύρει και τους μισθούς στον ιδιωτικό τομέα. Ο Σύνδεσμος Ελλήνων Βιομηχάνων (ΣΕΒ) προειδοποίησε ήδη τη ΓΣΕΕ ότι ακόμη κι αν δεχθεί το αίτημά της για αυξήσεις-ψίχουλα στο ύψος του πληθωρισμού θα πρέπει οι εργαζόμενοι να δεχθούν τις μαζικές απολύσεις που θα ακολουθήσουν.
Η αύξηση των φόρων επιβαρύνει τη μεγάλη πλειοψηφία των μισθωτών (μείωση αφορολόγητου) και τη λαϊκή κατανάλωση (αύξηση έμμεσων φόρων και ΦΠΑ), ενώ το κεφάλαιο και η κερδοσκοπία μένουν προκλητικά στο απυρόβλητο. Οι περικοπές στις κοινωνικές δαπάνες και στις προσλήψεις σημαίνει ότι ούτε το σημερινό επίπεδο αθλιότητας στην εκπαίδευση, την περίθαλψη και την πρόνοια δεν θα μπορέσει να διατηρηθεί.
Στο ασφαλιστικό, αφού οι κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ και ΝΔ ενθάρρυναν τη λεηλασία στα αποθεματικά των Ταμείων, ο υπουργός Εργασίας προωθεί πλέον τη μετάβαση στο «σύστημα τριών πυλώνων» που δεν τόλμησε να προτείνει ευθέως ούτε ο Γιαννίτσης ούτε ο Αλογοσκούφης. Το κράτος θα εγγυάται μια ελάχιστη «εθνική σύνταξη» της τάξης του σημερινού ΕΚΑΣ των 360 ευρώ, ενώ όλα τα υπόλοιπα θα παραπέμπονται στην «ατομική αποταμίευση» κάθε εργαζόμενου και στις τρομερές «ευκαιρίες» της αγοράς.
Ενώ η κυβέρνηση και ο πρωθυπουργός σε όλους τους τόνους μας καλούν να πληρώσουμε εμείς, οι εργαζόμενοι, την κρίση, δεν θίγουν την κερδοφορία των ελληνικών τραπεζών, τη φορολογική ασυλία του μεγάλου κεφαλαίου, τη συστηματική φοροδιαφυγή και εισφοροδιαφυγή των πλουσίων, τα 28 δις που πριν λίγους μήνες χαρίστηκαν στις τράπεζες. Η κρίση για κάποιους είναι καταστροφή και για άλλους είναι ευκαιρία νέας κερδοφορίας.
Καμιά αυταπάτη και ανοχή δεν πρέπει να υπάρξει γι’ αυτές τις πολιτικές. Η κυβέρνηση οδηγείται - κάτω από τους όρους του Συμφώνου Σταθερότητας, κάτω από τις απαιτήσεις των «αγορών», κάτω από το βάρος των ντόπιων τραπεζιτών και βιομηχάνων– να φορτώσει την κρίση σ αυτούς που δεν ευθύνονται καθόλου γι’ αυτή.
Για να ανατρέψουμε την πολιτική τους, θα χρειαστούμε μια γενικευμένη ανάταση του κινήματος αντίστασης, μια αναγέννηση του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος.
Όσο μεγαλύτερη είναι η επιτυχία της απεργίας στις 10 Φλεβάρη, τόσο μεγαλύτερες θα είναι οι πιέσεις στην ηγεσία της ΑΔΕΔΥ να συνεχίσει τις κινητοποιήσεις και στην ηγεσία της ΓΣΕΕ να αφήσει το διάλογο με την κυβέρνηση και τον ΣΕΒ και να ακολουθήσει στους απεργιακούς αγώνες. Καθοριστικός παράγοντας για την κλιμάκωση της αντίστασης θα είναι η οργάνωση και ο συντονισμός στην βάση των πρωτοβάθμιων σωματείων.
Όλοι μαζί να οργανώσουμε μια πραγματικά απεργιακή απάντηση. Όπως τότε που ανατρέψαμε το ασφαλιστικό του Σημίτη-Γιαννίτση. Σήμερα μπορούμε και πρέπει να τους σταματήσουμε!
• Πραγματικές αυξήσεις στους μισθούς και τις συντάξεις
• Φορολογία στους πλούσιους και στα κέρδη
• Όχι στην ελαστική απασχόληση - Μόνιμη και σταθερή εργασία για όλους
• Λεφτά για κοινωνικές δαπάνες - Όχι για εξοπλισμούς
• Όχι στις ιδιωτικοποιήσεις
• Να επανακτήσει το δημόσιο τις επιχειρήσεις στρατηγικής και κοινωνικής σημασίας
• Όχι στις απολύσεις και την ανεργία - Μαζικές προσλήψεις μόνιμου προσωπικού και νέες θέσεις εργασίας
• Κάτω τα χέρια απ΄ τα ταμεία - Δημόσιο Κοινωνικό Σύστημα Ασφάλισης

ΟΛΟΙ ΣΤΗ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ 11 Π.Μ. ΣΤΟ ΕΡΓΑΤΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ

Πρέβεζα 9/2/2010

ΣΥΡΙΖΑ ΠΡΕΒΕΖΑΣ

Συνέντευξη του Προέδρου της Κ.Ο, του ΣΥΡΙΖΑ Αλ. Τσίπρα στον Π. Τσουτσια για το ΕΘΝΟΣ της Κυριακής

Λέτε ότι η κυβέρνηση αθέτησε τις προεκλογικές της υποσχέσεις. Ακόμα και αν είναι έτσι δεν θα έπρεπε να αποφασίσει για τα μέτρα έτσι όπως είναι η κατάσταση της οικονομίας;

Νομίζω ότι το να μιλάμε για «αθέτηση προεκλογικών υποσχέσεων» είναι πολύ λίγο σε σχέση με αυτό που συμβαίνει σήμερα. Πρόκειται για συνειδητή εξαπάτηση. Ήξεραν την πραγματική κατάσταση της οικονομίας. Και υποσχέθηκαν ότι θα προχωρήσουν σε παρεμβάσεις χωρίς να πειράξουν τα φτωχά στρώματα και τα κοινωνικά δικαιώματα. Και στην πραγματικότητα δεν είχαν το παραμικρό σχέδιο προς αυτή την κατεύθυνση. Δεν ασχολήθηκαν καν. Σήμερα έχουν συμμαχήσει με τις περίφημες «αγορές» εναντίον της ελληνικής κοινωνίας. Ξεχνάνε ότι ο κόσμος τους ψήφισε με την προσδοκία να απαλλαγεί από την πολιτική που εφάρμοζε η Νέα Δημοκρατία.

- Η χώρα μας χρωστάει δις ευρώ. Τα ελλείμματα τρέχουν με ιλιγγιώδη ταχύτητα. Ποια κυβέρνηση θα μπορούσε ως δια μαγείας να λύσει το πρόβλημα;

Η κυβέρνηση υποτάσσει τα πάντα στο στόχο της μείωσης των ελλειμμάτων, υποθηκεύοντας, την απασχόληση, την ανάπτυξη, το ασφαλιστικό. Βλέπει δηλαδή τον κόσμο ανάποδα. Άρα πρέπει να αλλάξουν οι προτεραιότητες. Τα ελλείμματα δεν θα μειωθούν με αυτές τις επιλογές, και μετά θα ζητούν και νέο κύκλο θυσιών. Δεν υπάρχει προηγούμενο μείωσης ελλειμμάτων με περιοριστικές πολιτικές εν μέσω ύφεσης. Γιατί δεν υπάρχει τρόπος να μειώσεις τα ελλείμματα βυθίζοντας την οικονομία στην ύφεση και τον κόσμο στην ανεργία και τη φτώχεια. Θα χρειαζόταν ένα σχέδιο μεσοπρόθεσμου ελέγχου των ελλειμμάτων, βασισμένο σε λογική ανάπτυξης. Άλλωστε αυτά τα έλεγε και ο κ. Παπανδρέου τον Σεπτέμβρη για να κερδίσει τις εκλογές. Σήμερα ο μετεκλογικός Παπανδρέου γελοιοποιεί τον προεκλογικό. Και ακολουθεί πρόθυμα μια στρατηγική ύφεσης, που έχει ως στόχο να γυρίσει την Ελλάδα στην λίθινη εποχή. Πιστέψτε με, με τον κόσμο να μαζεύει σκουπίδια από τη λαϊκή για να επιβιώσει, καμία οικονομία δεν ανακάμπτει.

- Πάντως ο κ. Παπανδρέου λέει ότι παίρνει τώρα αυτά τα μέτρα για να μην φτάσει η χώρα στην παρακμή και στην χρεοκοπία.

Γιατί, θεωρείτε ότι έτσι γλυτώνουμε την παρακμή και τη χρεωκοπία; Παρακμή δεν είναι το ένα εκατομμύριο ανέργων και τα δύο ή τρία εκατομμύρια φτωχών την ώρα που οι τράπεζες εξακολουθούν να κερδίζουν. Εδώ δεν πρόκειται για την οικονομική κατάσταση της χώρας. Πρόκειται για μια ωμή επίθεση των οικονομικά ισχυρών πάνω στους οικονομικά αδύναμους. Λένε «θα δουλεύετε χωρίς προστασία, χωρίς μισθούς μέχρι τα 70 σας, για να διασφαλίσουμε τα κέρδη μας». Και σε αυτή την επίθεση συγκλίνουν όλοι μαζί. Τα όρνεα που κατ ευφημισμόν αποκαλούμε «διεθνείς αγορές», τα καλοθρεμμένα νεοφιλελεύθερα παγώνια της Κομισιόν, το ισχυρότερο και θρασύτερο καρτέλ της ελληνικής οικονομίας, που είναι οι τράπεζες, και η κυβέρνηση. Και έχουν πέσει να λεηλατήσουν οτιδήποτε απομένει όρθιο, είτε αυτό ονομάζεται εργασιακά δικαιώματα, είτε κοινωνικό κράτος, είτε ασφάλιση, είτε δημόσιος πλούτος. Και αυτό δεν είναι καν λύση στο πρόβλημα. Το να πετάμε κρέας στους καρχαρίες, μάλλον δεν είναι ο καταλληλότερος τρόπος να τους διώξουμε.

- Όταν από τις εξελίξεις τίθεται ζήτημα αμφισβήτησης της εθνικής κυριαρχίας, υπάρχουν αρεστά ή μη αρεστά μέτρα;

Τα οποιαδήποτε μέτρα δεν διακρίνονται σε αρεστά ή μη αρεστά. Διακρίνονται ανάλογα με την στρατηγική την οποία υπηρετούν. Το περίφημο ιδεολόγημα περί εθνικής ανεξαρτησίας ήταν ένα από τα τεράστια επικοινωνιακά λάθη του κ. Παπανδρέου. Διότι ποια εθνική ανεξαρτησία επικαλείσαι, όταν την άλλη μέρα πηγαίνεις στο Νταβός και λες ορίστε, πέταξα εκατό χιλιάδες κόσμο από το δημόσιο, τους μειώνω τους μισθούς και θα τους ξηλώσω και το ασφαλιστικό σύστημα. Και όταν ο ίδιος ο κ. Παπακωνσταντίνου παραδέχεται με πρωτοφανή κυνισμό ότι η αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης είναι αίτημα των αγορών και οφείλουμε να συμμορφωθούμε, άσχετα να θα έχει κάποιο αποτέλεσμα ή όχι.

- Υπάρχει άλλος δρόμος εξόδου από την κρίση;

Φυσικά και υπάρχει. Καταθέσαμε συγκεκριμένες προτάσεις. Είπαμε ότι πρέπει να αναληφθεί μια πρωτοβουλία μαζί με την Ισπανία, την Πορτογαλία και τις άλλες χώρες που έχουν το ίδιο πρόβλημα, για την έκδοση ευρωομολόγου, για απ’ ευθείας δανεισμό από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα. Να αυξηθεί πίεση. Αυτή και μόνο η απροθυμία διεκδίκησης θα έπρεπε να εξοργίζει και τον τελευταίο ψηφοφόρο του ΠΑΣΟΚ. Τους είπαμε ότι μπορεί να αναζητηθεί εσωτερικός δανεισμός με την έκδοση ομολόγου που θα διατεθεί ελεύθερα. Δεν το ακουμπάνε, γιατί κάτι τέτοιο δεν αρέσει στις τράπεζες. Τους είπαμε ότι πρέπει να διαμορφωθεί ένας δημόσιος πόλος στο τραπεζικό σύστημα, με όχημα την Εθνική, την Αγροτική και το ταχυδρομικό ταμιευτήριο. Εναλλακτικές λύσεις υπάρχουν. Το ζήτημα είναι ότι δεν τις ακουμπάει αυτή η κυβέρνηση. Αλλά πρέπει να σας πω ακόμα κάτι. Αν ο κόσμος ξεσηκωθεί, αν μεθαύριο κατέβουν στον δρόμο μερικές εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι, εναλλακτικές διέξοδοι θα βρεθούν αμέσως.

- Μπορεί να υπάρξει μείγμα οικονομικής πολιτικής ικανό να περιορίζει το έλλειμμα χωρίς να στραγγαλίζει όσες δυνατότητες ανάπτυξης έχουν απομείνει;

Ίσα-ίσα. Ο μόνος τρόπος να περιορίσεις το έλλειμμα, είναι να επενδύσεις στην ανάπτυξη. Ακόμα και αν πετάς τον κόσμο έξω από τα νοσοκομεία, ή πας την ανεργία στο 20%, το έλλειμμα δεν ισοσκελίζεται. Γι αυτό θεωρούμε ότι πρέπει να ξεσηκωθεί ο κόσμος. Γιατί σήμερα, η συμμόρφωση της Ελλάδας με τις αγορές, είναι το πρόσχημα. Ο πραγματικός στόχος είναι να λεηλατηθεί οποιοδήποτε κοινωνικό δικαίωμα. Και πάλι, μετά, θα είμαστε ακριβώς στα ίδια. Και θα μας ζητάνε ακόμα περισσότερες θυσίες, για να στηριχτούν τα τραπεζικά κέρδη και η διεθνής τοκογλυφία.

- Το ασφαλιστικό είναι μια ωρολογιακή βόμβα. Ποια είναι τα βήματα που πρέπει να γίνουν;

Αυτά τα περί ωρολογιακής βόμβας τα ακούω όταν είναι να αυξηθούν τα όρια συνταξιοδότησης. Όταν κλέβουν τα αποθεματικά, όταν χαρίζουν ασφαλιστικές εισφορές στους εργοδότες, όταν οι τράπεζες κλέβουν δισεκατομμύρια με τις εθελούσιες εξόδους, όταν ρυθμίζονται σκανδαλωδώς οι οφειλές στους επιχειρηματίες, όταν εκποιείται η περιουσία των ταμείων, γιατί δεν μιλάει κανείς για βόμβα; Ξέρουν άλλωστε όλοι, ότι η παράταση των ορίων δεν θα λύσει το πρόβλημα. Το πρόβλημα είναι η εισφοροδιαφυγή, η ελαστική και η μερική απασχόληση, η μη ένταξη των μεταναστών στο σύστημα, η έλλειψη νέων πόρων πέρα από τις εισφορές. Ας πάνε λοιπόν προς αυτή την κατεύθυνση. Προσβάλλουν την κοινή νοημοσύνη όταν λένε από τη μια για ωρολογιακές βόμβες και από την άλλη για εκποίηση της περιουσίας των ταμείων, που την θέλουν οι αγορές. Λεηλατούν το ασφαλιστικό σύστημα εδώ και δεκαετίες, τόσο το ΠΑΣΟΚ όσο και η Νέα Δημοκρατία. Και δεν θα σταματήσουν, αν δεν δουν τους ασφαλισμένους στο δρόμο.

- Η Ευρωπαϊκή Ένωση στάθηκε κατώτερη των περιστάσεων στη διαχείριση της κρίσης που αντιμετώπισαν όλα λίγο ως πολύ τα μέλη της;

Εμείς έχουμε μιλήσει από καιρό για τις αδυναμίες του Ευρωπαϊκού οικοδομήματος. Για το ότι είναι πολιτικός νάνος, για το ότι δεν έχει διαδικασίες δανεισμού τελευταίας καταφυγής, για το ότι δεν μπορεί να αντιμετωπίζει τις κρίσεις. Τότε μας λέγανε ευρωσκεπτικιστές. Φτιάξανε μια Ευρώπη που ανοίγει την πόρτα στους κερδοσκόπους. Βυθίζει τους λαούς στην κρίση, και με πρόσχημα την κρίση αυτή, προσπαθεί να απαλλοτριώσει όσο περισσότερα δικαιώματα μπορεί. Κοιτάξτε, στην Ευρώπη υπάρχουν διαμορφωμένοι συσχετισμοί. Και με βάση τους συσχετισμούς αυτούς, καθορίζονται και οι κεντρικές πολιτικές και οικονομικές επιλογές. Σήμερα που το πάνω χέρι το έχουν οι τραπεζίτες, η κρίση αντιμετωπίζεται ως ευκαιρία να προωθηθεί σε ολόκληρη την Ευρώπη η κοινωνική οπισθοδρόμηση.

- Σύμφωνο Σταθερότητας και δημοψήφισμα.

Δεν θεωρούμε ότι έχει νόημα να κριθεί το Σύμφωνο Σταθερότητας σε μία και μόνη χώρα. Και δεν πιστεύουμε ότι υπάρχει δυνατότητα να επιβιώσει η οικονομία της χώρας έξω από το ευρώ. Αυτό που χρειάζεται είναι αμφισβήτηση του Συμφώνου Σταθερότητας σε ολόκληρη την Ευρωπαϊκή ¨Ένωση. Με συντονισμένους αγώνες των εργαζομένων και των κοινωνιών παντού, από ην μία άκρη μέχρι την άλλη. Με διεθνείς πολιτικές πρωτοβουλίες. Μόνο έτσι αλλάζουν οι συσχετισμοί. Και είμαστε αρκετά κοντά σε αυτή τη στιγμή, να είστε σίγουροι.

- Αδύναμος κρίκος η Ελλάδα;

Αυτό που συμβαίνει σήμερα, είναι ότι οι αγορές και το κυρίαρχο λόμπι της Ευρωπαϊκής Ένωσης χρησιμοποιούν την Ελλάδα σαν πειραματόζωο. Μας κόβουν τον αέρα και μετράνε πόσο μπορούμε να αντέξουμε. Ξεκίνησαν να κάνουν το ίδιο με την Ισπανία και την Πορτογαλία. Αν το πείραμά τους πετύχει, Βάζουν στο στόχαστρο μεθοδευμένα και συστηματικά, όποια χώρα έχει δημοσιονομικό πρόβλημα. Και είναι αλήθεια ότι ακραίοι συντηρητικοί κύκλοι επιθυμούν την έξοδό μας από το Ευρώ και τον εναγκαλισμό μας με το διεθνές νομισματικό ταμείο. Αυτό είναι στον αντίποδα της δικής μας στρατηγικής των διεθνών συμμαχιών και της διεκδίκησης μιας Ευρώπης της αλληλεγγύης μεταξύ των κρατών και της κοινωνικής δικαιοσύνης.

- Τι περιμένετε από το επικείμενο ΣΥΝέδριο;

Ένα συνέδριο στο οποίο θα ακουστεί η άποψη των μελών μας, αυτών που κάθε εκλογές παίρνουν την κατάσταση στα χέρια τους και μας βγάζουν από τα αδιέξοδα, μπορεί να αποτελέσει ένα εξαιρετικά θετικό βήμα. Όχι για να λυθούν λογαριασμοί, ή για να ανακατανεμηθεί η εσωκομματική εξουσία, όπως ακούγεται. Αυτά σε ένα δημοκρατικό κόμμα όπως εμείς, είναι ανοησίες. Αλλά κυρίως, για να μπορέσουμε να κάνουμε τα βήματα που χρειάζονται ώστε να αντιστοιχηθεί η Αριστερά με τις εξαιρετικά κρίσιμες απαιτήσεις των καιρών. Να επικαιροποιήσει και να εμβαθύνει την αριστερή διέξοδο από την οικονομική κρίση. Και να μπορέσει ξανά να εμπνεύσει τους εργαζόμενους, τους νέους ανθρώπους, τους κοινωνικά αδύναμους, και να τους δείξει τον δρόμο των κοινωνικών αγώνων.

Απόφαση της Πολιτικής Γραμματείας του ΣΥΝ

Συνεδρίασε σήμερα, 02/02/2010, η Π.Γ. του ΣΥΝ με θέμα την πορεία προς το Συνέδριο και την πολιτική συγκυρία. Η Π.Γ. εκτίμησε την κρισιμότητα της κατάστασης, που προέρχεται από την οικονομική κρίση και επιδεινώνεται από την αδιέξοδη, επικίνδυνη, αντιλαϊκή και αναποτελεσματική πολιτική της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ.

Η Π.Γ αποφάσισε η προσυνεδριακή δράση να προσανατολιστεί στην αντίσταση και την εν δυνάμει ανατροπή του Προγράμματος Σταθερότητας που, με την προτροπή της ΕΕ, υλοποιεί η κυβέρνηση. Συγχρόνως, κύρια επιδίωξή μας είναι να κατανοηθεί από τους εργαζόμενους, τους αγρότες, τους μικρομεσαίους, τη νέα γενιά ότι υπάρχει εναλλακτικός δρόμος. Είναι οι προτάσεις της Αριστεράς που συγκροτούν ένα ολοκληρωμένο πρόγραμμα διεξόδου με βάση τις πραγματικές ανάγκες της κοινωνίας και σε ευθεία σύγκρουση με τα κυβερνητικά μέτρα.

Η αντιμετώπιση των επιπτώσεων της κρίσης στην απασχόληση, την εργασία, το εισόδημα, τις συντάξεις, το περιβάλλον απαιτεί ένα νέο συνεκτικό σχέδιο με άμεσες λύσεις υπέρ της κοινωνίας και αλλαγές μακράς πνοής.

Για την Αριστερά, η κρίση συνιστά κοινωνική απειλή αλλά και μια ευκαιρία για ένα νέο προσανατολισμό για την κοινωνία και την οικονομία, για μια νέα ιεράρχηση των προβλημάτων με βάση τις ανάγκες των πολλών και όχι την ιδιοτέλεια των λίγων, για μια νέα κατεύθυνση στην πολιτική. Μια δυνατότητα που μπορεί να προκύψει μέσα από την κοινωνική δράση, τις πολιτικές πρωτοβουλίες, την ενότητα και την αλληλεγγύη των εργαζόμενων τάξεων.

Η Π.Γ. του ΣΥΝ εκφράζει τη συμπαράστασή της στους δίκαιους αγώνες των αγροτών και καλεί σε μέγιστη συμμετοχή των εργαζομένων στην απεργία της 10ης Φεβρουαρίου.

Συγχρόνως, η Π.Γ. αποφάσισε τρίμηνη πολιτική εξόρμηση με εκδηλώσεις, περιοδείες και συγκεντρώσεις σε όλη την Ελλάδα και σʼ όλους τους χώρους εργασίας ώστε να γίνει κτήμα των πολιτών το εναλλακτικό σχέδιο της Αριστεράς για την έξοδο από την κρίση. Στο πλαίσιο του προσυνεδριακού διαλόγου, συγκροτήθηκαν η Επιτροπή Θέσεων και η Οργανωτική Επιτροπή του Συνεδρίου οι οποίες αποτελούνται από τους:

ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΘΕΣΕΩΝ
Δραγασάκης Γιάννης, Βούτσης Νίκος, Γολέμης Χάρης, Δεδουσόπουλος Απόστολος, Δουδούμη Λίτσα, Δούρου Ρένα, Ηλιόπουλος Νάσος, Καλύβης Αλέκος, Κάρης Κώστας, Καρίτζης Ανδρέας, Κατσινοπούλου Ρένα, Κωνσταντάτος Χάρης, Λαφαζάνης Παναγιώτης, Μπαλάφας Γιάννης, Μπαλτάς Αριστείδης, Μπουρνούς Γιάννης, Παναρέτου Σούλα, Πάντος Παναγιώτης, Παπαδημούλης Δημήτρης, Παφίλης Δημήτρης, Πιλάλης Βαγγέλης, Στρατούλης Δημήτρης, Τόλιος Γιάννης, Τριγάζης Πάνος, Τσακαλώτος Ευκλείδης, Χατζησωκράτης Δημήτρης

ΟΡΓΑΝΩΤΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ
Φλαμπουράρης Αλέκος, Γεωργάτος Γεράσιμος, Δούκας Γιάννης, Ζευγολατάκος Βρασίδας, Καλκανδής Πέτρος, Κορωνάκης Τάσος, Κυπριανίδου Ερμίνα, Λεουτσάκος Στάθης, Μαυροκεφαλίδης Χρήστος, Μπάρκας Γιάννης, Παπαδόγιαννη Σόφη, Πουλάκης Κώστας, Πριμικήρης Βασίλης, Πρωτονοτάριος Γιάννης, Ρήγας Παναγιώτης, Σαρρής Μανώλης, Σπηλιωπούλου Μάγδα

Η Π.Γ. πήρε τα αναγκαία μέτρα ώστε ο προσυνεδριακός διάλογος να ανοίξει γόνιμα σʼ όλο το κόμμα, την Αριστερά και την κοινωνία. Σʼ αυτή την κατεύθυνση, θα αξιοποιηθούν οι φιλόξενες στήλες της εφημερίδας «ΑΥΓΗ», το site του ΣΥΝ και τα sites και blogs των Νομαρχιακών Επιτροπών. Όμως, ο προσυνεδριακός διάλογος πρέπει να γίνει ζωντανά, μέσα στην κοινωνία και σʼ αυτή την κατεύθυνση καλούνται να ανταποκριθούν οι Πολιτικές Κινήσεις, οι Νομαρχιακές Επιτροπές και τα τμήματα της Κεντρικής Πολιτικής Επιτροπής. Τέλος, η Π.Γ. συμπλήρωσε την αντιπροσωπεία του ΣΥΝ στο Κόμμα Ευρωπαϊκής Αριστεράς, αναθέτοντας έως το Συνέδριο την ευθύνη στο σύντροφο, Γιάννη Μπουρνού.

To Γραφείο Τύπου

Κλείσιμο του Προέδρου του ΣΥΝ Αλέξη Τσίπρα στην ΚΠΕ του Συνασπισμού

Συντρόφισσες και σύντροφοι,

Παρά τις εντάσεις, τις δραματοποιήσεις και τις απολυτοποιήσεις απόψεων που εκφράστηκαν από αυτό το βήμα, έγινε μια ουσιαστική συζήτηση και κατατέθηκαν απόψεις με αίσθημα ευθύνης από όλους για το πώς θα καταφέρουμε να ανταποκριθούμε στις δύσκολες στιγμές που περνάει και το κόμμα και η ελληνική κοινωνία. Έτσι ώστε να αρθούμε στο ύψος των περιστάσεων και των απαιτήσεων που έχει η ελληνική κοινωνία από μια αριστερά που θα ανοίγει δρόμους και θα δίνει ελπίδα στον κόσμο.

Προσωπικά θα ήμουν πιο ευτυχής αν άκουγα περισσότερους να κάνουν αυτοκριτική και λιγότερους να δηλώνουν υπερήφανοι για την πορεία τους, την διαδρομή τους και την καταγωγή τους. Επίσης, θα ήμουν πιο ευτυχής αν για πολλοστή φορά δεν δίναμε την εικόνα στην κοινωνία ότι ακόμα και για μια διαδικασία που προβλέπει το καταστατικό του κόμματος, μια διαδικασία που σε τελική ανάλυση δεν μπορεί να είναι αυτή που θα μας διχάσει. Ακόμα και για την διαδικασία αυτή εξαντλούμε μια διήμερη συζήτηση σε επίπεδο ΚΠΕ, σπαταλάμε χρόνο, διάθεση, δυνάμεις και διαμορφώνουμε μπλόκα αντιπαραθέσεων.

Πέρα από την εικόνα που δίνουμε προς τα έξω, πρέπει να δούμε και κάποια πράγματα επί της ουσίας. Θα ήθελα να απαντήσω επί της ουσίας σε ορισμένα ζητήματα που τέθηκαν, προσπαθώντας να αποδραματοποιήσω τη συζήτηση γιατί εγώ ήμουν αυτός που είπε πρώτος ότι δεν είναι μαγική λύση μια συνεδριακή διαδικασία. Λύση είναι να προχωρήσουμε όλοι μαζί, συμβάλλοντας ώστε να πετύχει η διαδικασία στον κοινό μας στόχο.

Θα ήθελα να αναφερθώ σε πέντε μύθους που πλανώνται σ’ αυτήν την αίθουσα αλλά και που απασχολούν τον κόσμο της αριστεράς και τα μέλη του κόμματος.

Πρώτος μύθος που τέθηκε μετά την αποχώρησή μου από το βήμα χθες το πρωί ότι δεν υπάρχει ατζέντα για ένα Έκτακτο Συνέδριο του κόμματος. Άκουσα με μεγάλη προσοχή όλες τις ομιλίες, ιδιαίτερα εκείνες τις ομιλίες που ήταν επικριτικές απέναντι σε λάθη και παραλείψεις που έχουν γίνει από την ηγεσία του κόμματος και εξέφρασαν δικαιολογημένους ή μη φόβους και ανησυχίες για το Έκτακτο Συνέδριο. Ιδίως εκείνες οι ομιλίες που προσπάθησαν να διευκρινίσουν τους φόβους και τις ανησυχίες, ήταν αυτές που στην επιχειρηματολογία τους μας οδηγούν στο συμπέρασμα ότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος από το να ζητήσουμε συλλογικά τις διαφορετικές απόψεις ή προσεγγίσεις σε σημαντικά πολιτικά ζητήματα και να επιβεβαιώσουμε ή να επανακαθορίσουμε, εάν αυτό χρειαστεί, την πολιτική μας κατεύθυνση. Και επιτρέψτε μου να σταθώ ιδιαίτερα στην ομιλία του συντρόφου, Φώτη Κουβέλη που έκανε μια εξαιρετική πολιτική ομιλία και που μπορεί σε ορισμένα σημεία να έχω διαφορετικές εκτιμήσεις, όμως έθεσε τα πολιτικά ζητήματα ανοιχτά. Και το ερώτημα είναι εάν μπορούμε να προχωρήσουμε με διαρκώς όλα αυτά τα σημαντικά πολιτικά ζητήματα ανοιχτά. Μπορούμε να τα κρύβουμε; Ή μήπως θα πρέπει να ψάξουμε να βρούμε αν υπάρχει δυνατότητα να διανύσουμε μια μέση απόσταση ή αν δεν υπάρχει τουλάχιστον να ξέρουμε ποια είναι η συλλογική μας γραμμή πάνω σ’ αυτά τα ανοιχτά ζητήματα.

Σήμερα άκουσα τον σύντροφο, Δημ. Παπαδημούλη που πήρε μια καθαρή θέση, είχε μια καθαρή στάση. Διαφωνώ με πολλά από τα σημεία – όχι της ατζέντας που έθεσε- αλλά με την προσέγγισή τους. Αυτό είναι απολύτως θεμιτό. Δεν μπορούμε να συμφωνούμε όλοι σε όλα. Όμως αυτή είναι μια ατζέντα που πρέπει να ζητηθεί ανοιχτά. Και θα περίμενε κανείς, ιδίως από τους συντρόφους μέλη της Ανανεωτικής Πτέρυγας, που με έναν ιδιαίτερα δραματικό τόνο και στην προηγούμενη συνεδρίαση της Πολιτικής Γραμματείας εξέφρασαν την πλήρη αντίθεσή τους στην συνεδριακή διαδικασία εκφράζοντας ανησυχίες, να είναι αυτοί οι πρώτοι που θα ζητήσουν μια διαδικασία όχι ξεκαθαρίσματος λογαριασμών αλλά ουσιαστικής συζήτησης πάνω στις πολιτικές θέσεις και απόψεις.

Συντρόφισσες και σύντροφοι,

Δεν υπάρχει αμφιβολία - και πρέπει να μην λειτουργούμε πολλές φορές σα να μην γνωρίζουμε τα όσα το καταστατικό μας προβλέπει - ότι όταν υπάρχει ένα αίτημα που έρχεται από πολλές πλευρές και ξεπερνά τις προβλεπόμενες από το καταστατικό πλειοψηφίες και ζητάει μια ανοιχτή συντεταγμένη, δημοκρατική και συλλογική συζήτηση στη βάση, τότε δεν έχουμε το δικαίωμα εμείς να αρνηθούμε αυτή την διαδικασία. Είμαστε υποχρεωμένοι να κάνουμε ότι μπορούμε ώστε οι φόβοι που αναπτύσσονται, δικαιολογημένοι ή μη, να ξεπεραστούν.

Υπήρξε το ερώτημα μόλις κατέβηκα από το βήμα, τι είδους Συνέδριο; Μα το καταστατικό προβλέπει τι είδους Συνέδριο είναι ένα Έκτακτο Συνέδριο. Είναι ένα Συνέδριο όπου συζητά το κόμμα για την πολιτική απόφαση. Συζητά το κόμμα για την εξειδίκευση της πολιτικής του γραμμής στη συγκυρία. Σε μια δύσκολη συγκυρία που έχουμε ένα νέο τοπίο στην Ελλάδα και στην Ευρώπη. Έχουμε ανάγκη σήμερα από το να επαναλάβουμε προγραμματικές θέσεις και να τις εξειδικεύσουμε στη συγκυρία διότι είμαστε πλούσιοι σε τέτοιες θέσεις. Είναι ένα Συνέδριο που βεβαίως και συζητά τις όποιες αλλαγές ή μη στον τρόπο λειτουργίας. Προσωπική μου άποψη είναι ότι δεν υπάρχει θέμα καταστατικών αλλαγών αλλά όποιος το θέσει είμαστε υποχρεωμένοι να το συζητήσουμε. Είναι Συνέδριο το οποίο εκλέγει ηγεσία και την εμπιστεύεται.

Δεν έχουμε ανάγκη να κάνουμε μια αποτίμηση της δύσκολης περιόδου που περάσαμε; Των δυο αυτών χρόνων που ήταν τόσο πλούσια σε γεγονότα και εξελίξεις που είναι σα να πέρασε μια ολόκληρη πενταετία; Δεν έχουμε ανάγκη να εξηγήσουμε, να δώσουμε μια συλλογική απάντηση για το πώς προήλθε αυτή η δημοσκοπική έκρηξη; Τι κάναμε λάθος; Πως την διαχειριστήκαμε; Τι σήμαινε για εμάς ο Δεκέμβρης; Τι συμπεράσματα βγάλαμε από τις ευρωεκλογές και την ενδιάμεση πορεία ως τις εθνικές εκλογές; Δεν είναι αναγκαίο να επαναβεβαιώσουμε, ενδεχομένως και να επαναπροσδιορίσουμε, την πολιτική μας κατεύθυνση. Να την εξειδικεύσουμε στη νέα συγκυρία όπως αυτή εκφράζεται με μια νέα κυβέρνηση μέσα στη δίνη μιας πρωτοφανούς οικονομικής κρίσης, με τα υπόλοιπα κόμματα να συνεχίζουν στην ίδια λογική - το ΚΚΕ με μια γραμμή στην οποία μπορούμε να ασκήσουμε κριτική, οι Οικολόγοι Πράσινοι που είναι μια νέα παρουσία στην πολιτική σκηνή αφού δεν είχαν 2,5% πριν από δυο χρόνια– και βεβαίως να φέρουμε στην επιφάνεια το πρόγραμμά μας, την εναλλακτική πρότασή μας για την έξοδο από την κρίση. Και να συμφωνήσουμε, γιατί πιστεύω ότι το έχουμε ανάγκη, σ’ ένα κοινό πλαίσιο κανόνων λειτουργίας του κόμματος. Στην διαχείριση της διαφωνίας, στον τρόπο λειτουργίας των τάσεων, στις σχέσεις με τα ΜΜΕ και βεβαίως να ανανεώσουμε την στρατηγική μας για την ενιαία δράση της Αριστεράς. Να την εξειδικεύσουμε στη σημερινή συγκυρία. Να εξειδικεύσουμε και να ανανεώσουμε το συμβόλαιο του ΣΥΡΙΖΑ, λειτουργώντας ως δύναμη επανεκκίνησης και δημοκρατικής εμβάθυνσης της πολιτικής συμμαχίας. Να μιλήσουμε με ειλικρίνεια, να θέσουμε τα βασικά ερωτήματα για την ανασύνθεση της Αριστεράς από σήμερα προς το μέλλον. Έχουμε ανάγκη από μια τέτοια διαδικασία. Ταυτόχρονα, όμως, έχουμε ανάγκη και από μια εξωστρεφή παρουσία διότι οι εξελίξεις τρέχουν και ζητάνε από εμάς παρεμβάσεις στο κοινωνικό πεδίο.

Να περάσω όμως και σ’ ένα δεύτερο μύθο που ακούστηκε από αυτό το βήμα. Δεν αμφισβητείται η γραμμή, η ηγεσία και ο πρόεδρος άρα ποιος ο λόγος να πάμε σε μια έκτακτη συνεδριακή διαδικασία. Θέλω να σας πω με απόλυτη ειλικρίνεια ότι να αμφισβητείται ο πρόεδρος δεν είναι κακό πράγμα. Ποτέ δεν θεώρησα κακό πράγμα το να αμφισβητείται ο πρόεδρος και η ηγεσία. Θεωρώ χειρότερο, αυτό που έγινε και πολλές φορές, να ομνύουμε στο πρόσωπο του προέδρου αρκεί όμως ο πρόεδρος να μην έχει το θάρρος και την τόλμη να διατυπώνει την άποψή του στα όργανα. Και βεβαίως, κάθε φορά που το κάνει αυτό να μην εκβιάζει - γιατί έχουμε μάθει από προέδρους που εκβίαζαν- αλλά να είναι ανοιχτός και νομοταγής στις συλλογικές αποφάσεις. Στο μυαλό μου έχω ένα άλλο μοντέλο συλλογικής λειτουργίας του κόμματος. Προσπάθησα αυτό το μοντέλο, το συλλογικό και όχι προεδροκεντρικό, να το κάνω πράξη σ’ όλες τις κρίσιμες στιγμές. Και είναι οξύμωρο από αυτό το βήμα να ακούω συντρόφους να με εγκαλούν ότι θέλω να δημιουργήσω προεδρική τάση. Δεν έχω ανάγκη από προεδρική τάση. Δεν την είχα ανάγκη την προεδρική τάση ποτέ ακόμα και στις πιο δύσκολες στιγμές. Άλλα πράγματα έχουμε ανάγκη από ένα κόμμα που λειτουργεί συλλογικά σ’ ένα πλαίσιο εμπιστοσύνης και αλληλεγγύης. Ενδεχομένως να είχα ανάγκη, όχι από μια προεδρική τάση αλλά από μια έμπρακτη ένδειξη αλληλεγγύης, όταν αμφισβητήθηκα και εγώ αλλά και το συλλογικό μας εγχείρημα σε πρακτικό επίπεδο, δέκα μέρες πριν την έναρξη της προεκλογικής περιόδου και από τους ιδιοκτήτες αυτού του κόμματος, τα ιστορικά στελέχη αλλά και από όλους όσους υποκριτικά βγήκαν να υποστηρίξουν. Διότι δεν είναι λογικό να ακούγονται τέτοιες κουβέντες από συντρόφους που δέκα μέρες μετά την έναρξη της προεκλογικής περιόδου διακήρυτταν την άποψη ότι πρέπει να υπάρξει νέος φορέας και να μην πάμε μαζί στις εκλογές. Και σήμερα, σαν μα μην έχει συμβεί τίποτα, θεωρούν ότι δεν υπάρχει λόγος να συζητήσουμε στη βάση για όλα και να θέσουν με παρρησία αυτή την άποψη αν την έχουν. Είναι δύσκολο να θέλεις να αλλάξεις την κοινωνία, αν δεν είσαι έτοιμος να αλλάξεις εσύ. Και δεν αναφέρομαι σε πρόσωπα αλλά σε νοοτροπία, σε κουλτούρα, σε αντίληψη, σε τρόπο λειτουργίας.

Τρίτος μύθος. Ακούστηκε και εδώ και γράφτηκαν και πολλά. Η πάλη των γενεών. Και αναρωτιέμαι ποια πάλη των γενεών; Και ποιος μας αναγκάζει να απολογούμαστε διαρκώς για ευφάνταστες τοποθετήσεις στα ΜΜΕ; Υπήρξε καμία πάλη γενεών τα τελευταία δυο χρόνια στο κόμμα μας την οποία δεν αντιλήφθηκα; Υπήρξε καμιά έφοδος στα ανάκτορα από νέους συντρόφους που θέλησαν να αντικαταστήσουν τους παλιούς; Ποιοί είναι αυτοί; Υποδειγματική ήταν η στάση όλων των συντρόφων που ανέλαβαν θέσεις ευθύνης σε μια κρίσιμη συγκυρία. Και δεν τις ανέλαβαν επειδή μόνοι τους θέλησαν να διεκδικήσουν θέσεις και καρέκλες αλλά γιατί υπήρξε μια ανάγκη των καιρών. Μας βοήθησε αυτή η επιλογή; Εγώ θεωρώ ότι μας βοήθησε και δεν πρέπει να την εγκαταλείψουμε. Μας βοήθησε το γεγονός ότι έγινε μια προσπάθεια σε πολιτικό επίπεδο να ταυτιστούμε με τις αγωνίες της νέας γενιάς. Ήταν σημαντικό στοιχείο της δημοσκοπικής μας έκρηξης εκείνη την περίοδο και όχι μονάχα ότι στο 5ο Συνέδριο διατυπώσαμε την σωστή γραμμή ενώ στο 4ο δεν την είχαμε. Θα συνεχίσουμε σ’ αυτή την βασική πολιτική επιλογή της στοχευμένης ανανέωσης, της φυσιογνωμίας του κόμματος; Εάν μπούμε σε μια λογική ανασφαλειών, τότε θα πάμε σε μια σύγκρουση όλων εναντίον όλων χωρίς πολιτικό περιεχόμενο. Όμως κανείς δεν εισηγείται κάτι τέτοιο.

Τέταρτος μύθος. Η πάλη των τάσεων. Άκουσα κριτική για το ότι αμφισβήτησα -όπως όλοι οι άλλοι πρόεδροι στο κόμμα- την αναγκαιότητα ύπαρξης τάσεων. Βρείτε μια ομιλία μου ή μια γραπτή αναφορά που αμφισβήτησα το καταστατικό αυτό δικαίωμα και ζήτησα να γυρίσουμε στην προ του 1990 εποχή. Αυτό που υπερασπίστηκα ήταν η δημοκρατική λειτουργία των ρευμάτων ιδεών ως προϋπόθεση για την δημοκρατική λειτουργία ενός πολυτασικού κόμματος. Όπως, κατά αντιστοιχία, για το βάθεμα της δημοκρατικής λειτουργίας του πολιτικού μας συστήματος είναι προϋπόθεση η δημοκρατική λειτουργία των κομμάτων, έτσι και σ’ ένα πολυτασικό κόμμα προϋπόθεση για τη δημοκρατική λειτουργία του είναι η δημοκρατική λειτουργία των τάσεων. Αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να καταργηθούν οι τάσεις. Σημαίνει ότι πρέπει να δούμε πως θα βαθύνει η ιδεολογική και πολιτική συζήτηση στο κόμμα αλλά και η όσμωση των ιδεών. Υπερασπίστηκα την ανάγκη να μην λειτουργούμε ως ομοσπονδία κομμάτων ή παρατάξεων μέσα στο κόμμα, την ανάγκη να συνθέτουμε. Με ανησυχεί το γεγονός ότι διαμορφώνεται μια εικόνα της βάσης, των τάσεων και του προέδρου. Διότι σε όσες περιφερειακές συσκέψεις συμμετείχα είδα έναν πλούσιο προβληματισμό συντρόφων οι οποίο δεν αποποιήθηκαν την ιδιότητα της συμμετοχής τους σε τάσεις. Αυτό που ισχυρίζομαι είναι ότι οι τάσεις ως ιδεολογικά ρεύματα δεν είναι το άθροισμα των ηγετικών στελεχών αλλά είναι όλος ο κόσμος που τις ακολουθεί και όλο το πλέγμα των ιδεών που εμπεριέχονται σε αυτές. Και βεβαίως υπερασπίστηκα ότι πέρα από τις τάσεις υπάρχουν και τα συλλογικά όργανα που πρέπει να έχουν τον τελευταίο λόγο.

Πέμπτος μύθος και τελευταίος. Είμαστε ένα κόμμα πολιτικής ενότητας που συγκροτήθηκε από το αντάμωμα των δυο βασικών ρευμάτων που συγκρότησαν τον Ενιαίο Συνασπισμό και μετά τον Συνασπισμό. Δηλαδή από τους ανανεωτικούς του ΚΚΕ και την ελληνική αριστερά. Με όλο τον σεβασμό στην πορεία, στην συμβολή, στη συμμετοχή αυτών των ρευμάτων και στο πρώτο συμβόλαιο του Συνασπισμού στις αρχές της δεκαετίας του ‘90, ότι έχει κυλήσει νερό στο αυλάκι από τότε. Ότι έχουμε με τις δράσεις μας, τις κοινωνικές παρεμβάσεις, με το γεγονός ότι σήμερα έχουμε ένα πρόεδρο που όταν φτιάχτηκε το κοινό πόρισμα ήταν δεκατεσσάρων ετών και πολλούς άλλους συντρόφους και συντρόφισσες που έχουν ενταχθεί με συνασπισμική ταυτότητα σ’ αυτό το κόμμα και κυρίως έχουμε προγραμματικές αναλύσεις, δύο διαδοχικών προγραμματικών συνεδρίων, που δίνουν προγραμματική ταυτότητα, θεωρητικές επεξεργασίες, ιδεολογικό πλαίσιο. Δεν είμαστε το κόμμα της πολιτικής ενότητας του 1990 και δεν συμφωνώ ότι εγκαταλείψαμε τον ταξικό προσανατολισμό και τις ιδεολογικές μας αναφορές. Το αντίθετο θα έλεγα. Συγκρίνετε τα κείμενα των συνιδρυτών αυτού του χώρου την δεκαετία του ‘90 σε σχέση με τις ιδεολογικές και ταξικές τους αναφορές και τα κείμενα που βγάλαμε πριν από ένα χρόνο στο προγραμματικό μας συνέδριο. Έχουμε κάνει βήματα, έχουμε ένα πρόγραμμα που προσπαθεί να περιγράψει σε συνθήκες κρίσης μια εναλλακτική πρόταση της Αριστεράς με αναφορές και στο ιδεολογικό και στο πολιτικό πεδίο, όχι με απολυτότητες. Την απόλυτη αλήθεια δεν την κατέχουμε εμείς. Δεν είμαστε οπαδοί της απόλυτης αλήθειας αλλά έχουμε επεξεργασίες και είναι ανάγκη να τις εμπλουτίσουμε. Και όποιος επιθυμεί να συμβάλλει σ’ ένα τέτοιο διάλογο είναι απολύτως θεμιτό και δεν ακούγεται ως απειλή. Ευπρόσδεκτες είναι όλες οι συμβολές.

Το επόμενο διάστημα πρέπει να προσπαθήσουμε να υπερβούμε τις δυσκολίες και τις ανησυχίες και αυτό είναι η υποχρέωση και το καθήκον όλων μας. Να συμβάλουμε αποφασιστικά ώστε το Συνέδριο μας να μην είναι ένα Συνέδριο που θα ανακυκλώσει αντιπαραθέσει δίχως ουσία, να μην είναι ένα Συνέδριο που θα δημιουργήσει αντανακλαστικά απογοήτευσης και αποστράτευσης αλλά ένα Συνέδριο που θα θέσει σε δημιουργική κίνηση το κόμμα. Αυτή τη ώρα υπάρχει μια εκρηκτική δυναμική στη βάση του κόμματος. Αν αφήσουμε τα πράγματα ως έχουν αυτή η ενέργεια είναι δυνατόν να μετατραπεί σε μια έκρηξη που θα θρυμματίσει τα πάντα. Η ηγετική ευθύνη μας είναι να μετατρέψουμε αυτή την δυναμική, την ενέργεια σε προωθητική δύναμη για πάμε προς τα εμπρός. Για να βρεθούμε πλάι στις διεκδικήσεις και τους αγώνες που θα αναπτυχθούν το επόμενο διάστημα. Για να δώσουμε στίγμα και πολιτική κατεύθυνση προγραμματικού χαρακτήρα σ’ αυτούς τους αγώνες. Άρα δεν ζητάμε σήμερα ένα Συνέδριο εσωστρέφειας και ανακύκλωσης άγονων αντιπαραθέσεων αλλά ένα Συνέδριο ζωντανής παρέμβασης στα κοινωνικά δρώμενα, με εκδηλώσεις, με ανάδειξη της δικής μας εναλλακτικής πρότασης. Ένα Συνέδριο που θα θέσει σε κίνηση τον κομματικό ιστό. Διότι δεν αμφισβητείται η γραμμή, η ηγεσία, ο πρόεδρος. Αυτό που αμφισβητείται είναι αν περιμένουμε απαθείς να διαρραγεί η ίδια η συνοχή και η προοπτική του κόμματος.

Θα πρέπει να λειτουργήσουμε με όσα ορίζει το καταστατικό μας. Θεμιτές οι διαφωνίες, οι ενστάσεις αλλά οι δραματοποιήσεις δεν βοηθάνε. Μπορούμε μέσα στο Φλεβάρη να συγκληθεί εκ νέου η ΚΠΕ για να εγκρίνει τις θέσεις. Προτείνω η Επιτροπή Θέσεων να αποτελείται από την Γραμματεία της Επιτροπής Προγράμματος με την συμβολή συντρόφων. Ο Γ. Δραγασάκης αναλαμβάνει την ευθύνη να είναι επικεφαλής αυτής της ομάδας. Το επόμενο διάστημα θα πρέπει να συμβάλουμε όλοι σε μια διαδικασία ανάκαμψης και επανεκκίνησης του κόμματος ώστε να βρεθούμε μπροστά στις μεγάλες προκλήσεις της συγκυρίας και όχι πίσω από αυτές. Να δώσουμε μια νέα ανάσα και προοπτική και να επιβεβαιώσουμε ότι το κόμμα μας, που είκοσι χρόνια τώρα απρόσκοπτα παράγει πολιτική, θα συνεχίσει να παράγει πολιτική και θα είναι ένα εγχείρημα μακράς πνοής που θα δώσει ώθηση στις συμμαχίες του και θα συμβάλλει αποτελεσματικά ώστε να δημιουργηθεί ένα κοινωνικό μέτωπο αντίστασης και διεκδίκησης μιας ασπίδας προστασίας και αλληλεγγύης για την κοινωνία που σήμερα βάλλεται από τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές και από την κρίση.