ΟΛΟΙ ΚΑΙ ΟΛΕΣ ΣΤΗΝ ΠΑΝΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ ΚΑΙ ΣΤΗ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΣΤΟ ΕΡΓΑΤΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ ΤΗΝ ΤΕΤΑΡΤΗ, 23 ΦΛΕΒΑΡΗ, στις 10 π.μ.

ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΣ ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ

ΚΑΛΕΣΜΑ
ΤΟΥ ΔΙΚΤΥΟΥ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΩΝ ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ

ΑΝΤΙΣΤΕΚΟΜΑΣΤΕ – ΑΠΕΡΓΟΥΜΕ – ΔΙΑΔΗΛΩΝΟΥΜΕ

Εργαζόμενοι/ες , συνταξιούχοι, νέες και νέοι, άνεργοι.
Μπορούμε και πρέπει να αγωνιστούμε για να ανατρέψουμε: Τη συρρίκνωση των μισθών και των εισοδημάτων μας, το ξεπούλημα και την λεηλασία του δημόσιου πλούτου, την επιβολή της ακρίβειας και τον πληθωρισμό, το κλείσιμο και τον αφανισμό των μικροεπιχειρήσεων, την καταστροφή του κοινωνικού κράτους και των δημόσιων αγαθών, τη βαρβαρότητα της εργοδοτικής αυθαιρεσίας και των απολύσεων, την διάλυση της κοινωνικής ασφάλισης, την επελαύνουσα μάστιγα της ανεργίας, την αντεργατική ανατροπή των εργασιακών σχέσεων και των εργατικών δικαιωμάτων, την κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων, την ολόπλευρη επίθεση ενάντια στο συνδικαλιστικό κίνημα, την κυβέρνηση του μνημονίου και κάθε κυβέρνηση που θα επιχειρεί να το υπηρετεί.
Μπορούμε και πρέπει να συμπαραταχθούμε: με τις εργατικές αντιστάσεις και τα ευρύτερα λαϊκά κινήματα, με τους αγώνες των εργαζομένων για την υπεράσπιση των δημόσιων αγαθών στην υγεία, την παιδεία, στα μέσα μαζικής μεταφοράς και τους ελεύθερους χώρους, με τα κινήματα «δεν πληρώνω» και τις επιτροπές αγώνα στις γειτονιές, με τον αγώνα των μεταναστών για τα δικαιώματα τους, με την νεολαία και τους εκπαιδευτικούς για δημόσια και δωρεάν παιδεία και την υπεράσπιση του πανεπιστημιακού ασύλου, με τις πρωτοβουλίες αγώνα για τα δικαιώματα των ανέργων με πρώτο το δικαίωμα στην εργασία, με τα κινήματα για την υπεράσπιση και αναβάθμιση του περιβάλλοντος, με τις κοινωνικές αντιστάσεις στην κρατική αυθαιρεσία και την καταστολή.
Η εργατική τάξη πρέπει να δώσει δυναμικό παρόν στην πανεργατική απεργία της Τετάρτης, 23/2, δημιουργώντας τις προϋποθέσεις κλιμάκωσης ενός πολύμορφου κινήματος με στόχο την απεμπλοκή από το μνημόνιο, την ακύρωση των πολιτικών της κυβέρνησης και της τρόικας που έχουν λεηλατήσει τα εισοδήματα και τα δικαιώματα της.
Μπορούμε με τους αγώνες μας να ανοίξουμε τον δρόμο για μια άλλη προοδευτική σοσιαλιστική πορεία της χώρας μας , προς όφελος των εργαζόμενων.

ΟΛΟΙ ΚΑΙ ΟΛΕΣ ΣΤΗΝ ΠΑΝΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ
ΚΑΙ ΣΤΗ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΣΤΟ ΕΡΓΑΤΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ
ΤΗΝ ΤΕΤΑΡΤΗ, 23 ΦΛΕΒΑΡΗ, στις 10 π.μ.

ΟΛΟΙ ΚΑΙ ΟΛΕΣ στους ΔΡΟΜΟΥΣ

ΣΤΑΘΗΣ ΣΤΑΥΡΟΠΟΥΛΟΣ: τα ντόμπερμαν της ενημέρωσης

09/02/2011
(ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ)
Τι Τρόμος είναι αυτός;!
Το κεντρικό δελτίο ειδήσεων του Μέγκα.
Τι οργουελικός εφιάλτης!
Σαν τα κοράκια παραμονεύουν οι δύο απ'' τους παρουσιαστές, η κυρία Τρέμη και ο κ. Πρετεντέρης
να αρπάξουν απ'' το στόμα του καλεσμένου τους, όταν δεν είναι φιλοκυβερνητικός, την κουβέντα του, να την δαγκώσουν
να την διαστρέψουν, να την ανασκολοπίσουν
και να του τη δώσουν πίσω να την φάει, να τού κάτσει στον λαιμό, να πνιγεί, να σκάσει -και
αυτό το λένε διάλογο, ενημέρωση, ειδήσεις.
*****
Τι οργουελικός τρόμος είναι αυτός! Αυτό το φρικτό δίδυμο δεν επιτίθεται με μένος ταλιμπάν εναντίον των στόχων του μόνον με το (απύλωτο, ιταμό και υπερφίαλο) στόμα του, αλλά
με όλην τη γλώσσα του σώματός του να κορυβαντιά, να ωρύεται, να σκούζει, να προσβάλλει, να ειρωνεύεται -είναι αυτό ειδήσεις; έστω σχόλιο μέσα στις ειδήσεις; είναι άποψη;
Οχι, είναι τρομοκρατία! Είναι προπαγάνδα! Είναι κουστουμάτος ταλιμπανισμός, είναι φασισμός,
είναι, ακόμα χειρότερα, εθισμός των θεατών στον φασισμό.
...................................
Τίποτα απ'' όσα γίνονται σε αυτό το δελτίο δεν έχει σχέση με τη δημοσιογραφική δεοντολογία, ρωτάνε και απαντάνε οι ίδιοι,
διακόπτουν όποιον γουστάρουν
και το στόμα τους στάζει μέλι μόνον μπροστά στους κυβερνητικούς και τους φίλους τους. Αλλά, το πιο θλιβερό είναι όταν για «ξεκάρφωμα» οι δύο αυτοί παρουσιαστές (των οποίων, τουλάχιστον η ταπεινότης μου δεν είναι συνάδελφος) κάνουν τάχα ζόρικες ερωτήσεις στους υπουργούς, ανάλογες
με εκείνες που θα έκαναν δουλικά στους αφεντάδες τους σε άλλες εποχές.
Δεν ξέρω αν λέει αλήθεια η AGB ή η Πωστηλέν τώρα, για τη θεαματικότητα αυτού του δελτίου, ούτε με νοιάζει αν είναι πρώτο ή έσχατο. Με νοιάζει ότι είναι όνειδος για τη δημοσιογραφία, πληγή για τη δημοκρατία, ντροπή για την πολιτική.
Ούτε απορώ με τους πολιτικούς που πάνε και προσκυνάνε τα ξόανα της τηλεοπτικής τυραννίδας στην πιο απεχθή τους μορφή, αμφισβητώ όμως ότι οι πολίτες δεν αισθάνονται έστω κι απ'' τον καναπέ τους τον κίνδυνο που πηγάζει απ'' αυτήν την τηλεοπτική χούντα -αυτό
το διαρκές εξουσιαστικό ξεσάλωμα
του πρασινοφρουρισμού. Αυτής της ανωφελούς γλίτσας που σπαράζει τη χώρα παραπάνω από δυο δεκαετίες τώρα.
Αυτός ο συνδυασμός γκαιμπελισμού και σταλινισμού παντός καιρού, όστις υποστήριξε υπό την δορά του εκσυγχρονισμού με τον πιο καθωσπρεπίστικο τρόπο ό,τι πιο αισχρό μάς έχει συμβεί τα τελευταία χρόνια, απ'' το άγος του Χρηματιστηρίου έως την αποκοπή των μισθών και τις επιχειρησιακές ή ατομικές συμβάσεις,
αυτός ο συνδυασμός, καλά οχυρωμένος από αφεντικά, χορηγούς, διαφημιστές, τραπεζίτες και συν-ένοχους δημοσιογράφους, έχει βλάψει τον λαό και το πολίτευμα περισσότερο απ'' όσον έβλαψε η μαύρη πανώλης το Λονδίνο και τις τρεις φορές που το επισκέφθηκε.
Η ενημέρωση είναι δικαίωμα του λαού.
Το δελτίο του Μέγκα και τα άλλα δελτία όπως αυτό δεν ενημερώνουν τον λαό, τον στραβώνουν, τον αιχμαλωτίζουν, τον χειραγωγούν.
Βγαίνουν στον αέρα, που είναι περιουσία του λαού, μόνο και μόνο για να τον τρομοκρατήσουν, για να τον κάνουν να κάθεται σούζα,
οι σταθμοί αυτοί είναι η μαύρη χειρ και η σιδερένια φτέρνα των διαπλεκόμενων - είναι εχθροί του λαού με περικεφαλαία.
Την περικεφαλαία της οίησης, του (ραγιάδικου) θράσους, του κυνισμού, του αμοραλισμού, της αναισχυντίας, της αγένειας - με έναν λόγο: μιλάνε στον λαό σαν να μιλούν σε κατσαρίδες...
Ντροπή!
ΣΤΑΘΗΣ Σ. 9.ΙΙ.2011 stathis@enet.gr

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ – ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ

Σε μια περίοδο, που από τις δυνάμεις του κεφαλαίου, της Κυβέρνησης και της συμμαχίας των προθύμων, προβάλλεται ως μονόδρομος η πολιτική του Μνημονίου και της Τρόικας
Σε μια περίοδο, που η εξάρθρωση των κοινωνικών δικαιωμάτων, η θυσία μισθών και συντάξεων, κοινωνικής ασφάλισης, συλλογικών συμβάσεων και κάθε έννοιας κοινωνικής προστασίας, θεωρείται από τις κυρίαρχες δυνάμεις απαραίτητος όρος για τη σωτηρία της χώρας, ενώ η φορολογία του κεφαλαίου και της μεγάλης περιουσίας δε συνιστά αποδεκτό τρόπο ενίσχυσης των ταμείων του κράτους

Σας προσκαλούμε στην πολιτική εκδήλωση - συζήτηση που διοργανώνει, η Νομαρχιακή Επιτροπή Πρέβεζας του ΣΥΝ το Σάββατο, 12 Φεβρουαρίου 2010, ώρα 7:00 μ.μ., στην αίθουσα της “ΔΗΜΟΤΙΚΗΣ ΑΓΟΡΑΣ”, με θέμα:

«Οικονομική κρίση - Διέξοδος με βάση τις κοινωνικές ανάγκες - Οι θέσεις του Συνασπισμού».

Ομιλητής ο Γιάννης Μηλιός, Οικονομολόγος, Καθηγητής στο Ε.Μ.Π. και μέλος της Π.Γ. της ΚΠΕ του ΣΥΝ.

Πρέβεζα 07.02.2011

Το Γραφείο Τύπου

Γιάννης Δραγασάκης: Το χρέος μοχλός για την επιβολή ενός «νέου καπιταλισμού»

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΣΤΟΝ ΔΗΜΗΤΡΗ ΧΡΗΣΤΟΥ

Αν η οικονομία είναι σε ύφεση, το χρέος, αν και «κουρεμένο», δεν θα μπορεί να εξυπηρετηθεί. Χρειάζεται λοιπόν μια ρήτρα απασχόλησης. Θα πληρώνουμε ανάλογα με το αν η οικονομία πηγαίνει καλά και η ανεργία μειώνεται. Αν η οικονομία είναι σε ύφεση και η ανεργία αυξάνεται, οι δόσεις θα πρέπει να μειώνονται ή να παγώνουν.


"Αν υποτιμούμε τα προβλήματα που θέτει αυτή η καπιταλιστική κρίση και στην αριστερά, αν απαντάμε σ’ αυτά με προχειρότητα, αν ψάχνουμε εύκολες λύσεις ή μαγικές συνταγές μακριά ή πάνω από τις άμεσες ανάγκες των ανθρώπων, οι δοκιμασίες, φοβούμαι, θα παρατείνονται" σημειώνει ο Γιάννης Δραγασάκης στη συνέντευξή του στην "Αυγή της Κυριακής".

"Οι εξελίξεις στην Ευρώπη τρέχουν, αλλά με τα βασικά σενάρια που επιλέγουν, θεωρώ", σημειώνει, "πως είναι αυταπάτη, ότι από μόνη της, ακόμη και μια δραστική διαγραφή του χρέους θα είναι αυτόματα ανάσα για τον λαό. Για να είναι επωφελής και βιώσιμη μια αναδιάρθρωση του χρέους, θα πρέπει να εντάσσεται σε ένα συνολικό σχέδιο ανακατανομής των φορολογικών βαρών, αναδιανομής του πλούτου και εξόδου από τον φαύλο κύκλο: χρέος - λιτότητα - ανεργία. Αναλυτικά η συνέντευξη.

* Από την αρχή ήταν φανερό, και δεν υπήρξε ούτε ένας σοβαρός οικονομολόγος που να μη διαφωνεί, πως το δάνειο των 110 δισ. ευρώ της τρόικας δεν μπορούσε να βγει και η κρίση χρέους που αντιμετώπιζε και αντιμετωπίζει η χώρα, στο τέλος της τριετούς συμφωνίας, θα ήταν δυσμενέστερη. Τώρα μας μιλούν για επιμηκύνσεις και Μνημόνια διαρκείας 30 ετών. Τι σημαίνει η επιμήκυνση και τι αποτελέσματα θα έχει;

Συζητούνται ποικίλα σενάρια αυτού του τύπου. Η επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής μέρους του χρέους δεν το καθιστά εξυπηρετήσιμο. Ταυτόχρονα, ακόμη και αυτό το μέτρο συζητείται σε συνδυασμό με σκληρούς όρους και άλλα ανταλλάγματα. Ο κίνδυνος, λοιπόν, είναι έναντι ενός ατελέσφορου μέτρου να αποδεχθούμε δυσανάλογες δεσμεύσεις και βαρείς όρους.

Ακριβώς γι’ αυτό, από την αρχή της κρίσης, υποστηρίζουμε ότι χρειάζεται συνολικό σχέδιο και συγκροτημένη στρατηγική. Διαπραγμάτευση με ποιους στόχους; Σε ποιο χρόνο; Σε ποιο πλαίσιο;

* Υπό ποιους όρους η επιμήκυνση μπορεί να αποτελέσει διέξοδο ή να δώσει έστω μια ανάσα;

Το κλειδί σε κάθε αναδιαπραγμάτευση του χρέους δεν είναι τόσο οι τεχνικές, αν δηλαδή θα είναι τόση η επιμήκυνση, τόση η διαγραφή, τόση η μείωση των επιτοκίων, τόση η επαναγορά ομολόγων κ.λπ. Το κλειδί είναι τελικά η μείωση του ετήσιου κόστους εξυπηρέτησης του χρέους, τουλάχιστον στα πριν το «Μνημόνιο» επίπεδα, έτσι ώστε να μείνει επαρκής «δημοσιονομικός χώρος» για την άσκηση κοινωνικής και αναπτυξιακής πολιτικής.

Γι’ αυτό πιστεύω ότι και οι αριστερές δυνάμεις εκεί πρέπει να στρέψουν το ενδιαφέρον του κόσμου, στο τελικό αποτέλεσμα, και, ανεξάρτητα από διαφορές σε άλλα ζητήματα, μπορεί αυτός να είναι ένας κοινός τους στόχος.

Ενώ όμως μια τέτοια αναδιάρθρωση του χρέους είναι αναγκαία, δεν είναι και επαρκής. Είναι αυταπάτη ότι από μόνη της ακόμη και μια δραστική διαγραφή του χρέους θα είναι αυτόματα ανάσα για τον λαό. Για να είναι επωφελής και βιώσιμη μια αναδιάρθρωση του χρέους, θα πρέπει να εντάσσεται σε ένα συνολικό σχέδιο ανακατανομής των φορολογικών βαρών, αναδιανομής του πλούτου και εξόδου από τον φαύλο κύκλο: χρέος - λιτότητα - ανεργία.

* Σε πρόσφατη ομιλία σας αναφερθήκατε στην ανάγκη μιας «βιώσιμης αναδιάρθρωσης του χρέους με ρήτρα απασχόλησης». Ποια τα βασικά στοιχεία μιας τέτοιας αναδιάρθρωσης;

Για την έννοια της «βιωσιμότητας» μιλήσαμε ήδη. Αυτή προσδιορίζεται από τη συνολική πολιτική, τον τρόπο παραγωγής και διανομής του πλούτου καθώς και από το ύψος των ετήσιων τόκων, ώστε οι καταβαλλόμενοι τόκοι να αφήνουν χώρο για δημόσιες επενδύσεις, κοινωνική πολιτική κ.λπ.

Με τη ρήτρα απασχόλησης, τώρα, εννοώ το εξής: ας υποθέσουμε ότι έχουμε επιτύχει τη διαγραφή ενός μεγάλου μέρους του χρέους. Η δυνατότητα εξυπηρέτησης του υπολοίπου θα είναι συνάρτηση της κατάστασης της οικονομίας και της απασχόλησης. Αν η οικονομία είναι σε ύφεση, το χρέος, αν και «κουρεμένο», δεν θα μπορεί να εξυπηρετηθεί. Χρειάζεται λοιπόν μια τέτοια ρήτρα. Θα πληρώνουμε ανάλογα με το αν η οικονομία πηγαίνει καλά και η ανεργία μειώνεται. Αν η οικονομία είναι σε ύφεση και η ανεργία αυξάνεται, οι δόσεις θα πρέπει να μειώνονται ή να παγώνουν.

* Έχει εφαρμοστεί αυτή ρήτρα σε άλλες περιπτώσεις;

Το πιο κλασικό παράδειγμα είναι η ρύθμιση των γερμανικών δανείων το 1953. Διαγράφτηκε το 62,5% του χρέους και η εξυπηρέτηση του υπολοίπου συμφωνήθηκε να γίνεται σε συνάρτηση με τις οικονομικές δυνατότητες της Γερμανίας και το ύψος των εξαγωγών της.

Δικαιούμαστε για πολλούς λόγους να έχουμε τη ρύθμιση αυτή, όχι βεβαίως ως μοντέλο, αλλά ως ένα σημείο αναφοράς και μέτρο σύγκρισης.

* Στο πρόσφατο άρθρο του ο κ. Κρούγκμαν καταρρίπτει τον μύθο των κρίσεων χρέους ως υποχρέωση για πολιτικές λιτότητας και με αφορμή την Βρετανία μιλάει ουσιαστικά για επίθεση στα δικαιώματα και στις αμοιβές των εργαζομένων σε όλη την Ευρώπη. Βιώνουμε την επίθεση του κεφαλαίου για να τους επιστραφούν όσα είχαν κατακτήσει οι εργαζόμενοι τώρα που δεν υπάρχει το σκιάχτρο του υπαρκτού σοσιαλισμού;

Δεν αμφιβάλω γι’ αυτό. Το δημόσιο χρέος, έχει πει ο Μαρξ, ενίοτε χρησιμοποιείται και ως μέσο ή ως μοχλός για την επίτευξη άσχετων με το χρέος σκοπών.

Πράγματι, σε άλλες εποχές, το δημόσιο χρέος χρησιμοποιήθηκε ως μοχλός πρωταρχικής συσσώρευσης του κεφαλαίου, σε άλλες ως μέσο ιμπεριαλιστικής εξάρτησης και επιβολής.

Στις μέρες μας, το δημόσιο χρέος χρησιμοποιείται ως μοχλός για την επιβολή μιας πρωτόγνωρης και κοινωνικά βάρβαρης λιτότητας, μισθολογικής και δημοσιονομικής, αλλά και για τη διαμόρφωση ενός «νέου καπιταλισμού», με βάση νόρμες που, σε πολλές περιπτώσεις, θυμίζουν τον καπιταλισμό του 19ου και όχι του 20ού αιώνα.

* Η πολιτική της κυβέρνησης με την απελευθέρωση του τζόγου, την εγκατάσταση 30.000 κουλοχέρηδων σε όλη την Ελλάδα και την παραχώρηση 50 αδειών για ηλεκτρονικά καζίνο και στοίχημα είναι μια πονηριά για έσοδα ή μια συνειδητή επιλογή διάβρωσης συνειδήσεων και λουμπενοποίησης των λαϊκών μαζών προς όφελος των διαπλεκομένων σε τέτοιες συνθήκες φτώχειας;

Η κρίση καθιστά άμεση ανάγκη τη διεύρυνση και αναβάθμιση της παραγωγικής βάσης, νέες παραγωγικές εξειδικεύσεις, νέους τομείς απασχόλησης και ένα παραγωγικό σύστημα συμβατό με τα νέα κοινωνικά, τεχνολογικά και οικολογικά δεδομένα.

Όλα αυτά προϋποθέτουν παιδεία και έρευνα. Όμως οι δαπάνες για την έρευνα στην Ελλάδα είναι στάσιμες, στο 0,50% περίπου, όταν στην υπόλοιπη Ευρωζώνη είναι πάνω από 2%. Οι δε δαπάνες ανά σπουδαστή της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης είναι στη χώρα μας περίπου 6.000 έναντι 12.000 στις βόρειες ευρωπαϊκές χώρες.

Η κυβέρνηση απαντά στις προκλήσεις αυτές με δύο ιδέες. Η μία είναι τα «φρουτάκια» και τα καζίνο. Και η άλλη είναι η κατασκευή και πώληση παραθεριστικών κατοικιών στους συνταξιούχους της βόρειας Ευρώπης. Αυτό είναι το νέο αναπτυξιακό πρότυπο που προσφέρεται στη νέα γενιά.

* Η καταστροφή των μεσαίων και μεγάλων εμπορικών μονάδων, η συρρίκνωση και της μεσαίας τάξης γιατί αφήνουν παντελώς αδιάφορη την κυβέρνηση και το σύστημα; Τι περιμένουν και πώς θα προκύψει σύντομα κατάσταση ισορροπίας;

Δεν νομίζω πως πρόκειται για λάθος ή για παράλειψη. Η ύφεση, η συρρίκνωση της οικονομίας, η καταστροφή θέσεων εργασίας και η ανεργία είναι τα μέσα για τη συμπίεση των μισθών στον ιδιωτικό τομέα και για την αναδιάρθρωσή του μέσω των αγορών. Αυτή είναι μια ουσιώδης πλευρά του νεοφιλελευθερισμού, αυτό ζητούσε χρόνια ο ΣΕΒ, αυτό είναι η βάση του «Μνημονίου» και η νέα ιδεολογία του ΠΑΣΟΚ, όπως ζήτησε ο κ. Γ.Α. Παπανδρέου πρόσφατα από τους βουλευτές του. Το πλήγμα βέβαια για την κοινωνία είναι βαρύ, διότι αυτή η σκληρή καπιταλιστική λογική οδηγεί σε μη αναστρέψιμες οικονομικές και κοινωνικές καταστροφές, που αυξάνουν από το γεγονός ότι δεν υπάρχει κάποιο σχέδιο για τη δημιουργία θέσεων εργασίας σε νέους τομείς.


* Αν σε τόσο άγριες οικονομικά και κοινωνικά κρίσεις η αριστερά δεν καταφέρει να αντιπροσωπεύσει πολιτικά μεγάλα πληττόμενα τμήματα του ελληνικού λαού, πότε και πώς θα μπορέσει να γίνει σοβαρή και ανταγωνιστική πολιτική δύναμη;

Μια καπιταλιστική κρίση συνιστά από μόνη της ένα επιχείρημα κατά του καπιταλισμού, μια ισχυρή υπενθύμιση για την ανάγκη υπέρβασής του. Κι όμως, πολλές φορές, ο καπιταλισμός βγήκε από τις κρίσεις του πιο ισχυρός. Ο λόγος είναι ότι οι κρίσεις συνιστούν μια δοκιμασία, ένα τεστ διαρκείας και για την αριστερά.

Αν λοιπόν υποτιμούμε τα προβλήματα που θέτει η κρίση και στην αριστερά, αν απαντάμε σ’ αυτά με προχειρότητα, αν ψάχνουμε εύκολες λύσεις ή μαγικές συνταγές μακριά ή πάνω από τις άμεσες ανάγκες των ανθρώπων, οι δοκιμασίες, φοβούμαι, θα παρατείνονται.

Αν, αντίθετα, στραφούμε με σοβαρότητα, διάρκεια και επιμονή στα καθήκοντα ανάλυσης και σύνθεσης στρατηγικής που θέτει η κρίση, αν δώσουμε με συλλογικότητα τις μάχες που έρχονται, αν αναζητήσουμε αυτό που ενώνει μέσα στις υπαρκτές διαφορές, αν σταθούμε δίπλα στους απλούς ανθρώπους και τους δώσουμε διεξόδους στις άμεσες, ζωτικές ανάγκες τους, οι δυνατότητες ανάκαμψης είναι εδώ και είναι μεγάλες.