ΤΗΝ ΠΕΜΠΤΗ 1 ΔΕΚΕΜΒΡΗ ΟΛΟΙ ΣΤΗ ΓΕΝΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ

Οι αγώνες των εργαζομένων και οι μαζικές κινητοποιήσεις του λαού την προηγούμενη περίοδο ενάντια στην αντιλαϊκή και αντεργατική πολιτική της κυβέρνησης Παπανδρέου και της τρόικας ανάγκασαν το οικονομικο-πολιτικό σύστημα να καταφύγει σε ένα νέο μόρφωμα συγκυβέρνησης, ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΛΑΟΣ με στόχο την εκτόνωση και τον αποπροσανατολισμό του λαού. Απέναντι στη λαϊκή οργή, για την εφαρμοζόμενη πολιτική το σύστημα επέλεξε τη δημιουργία ενός νέου μπλοκ εξουσίας, από τις κύριες δυνάμεις του νεοφιλελευθερισμού ακόμα και με τη συμμετοχή του ακροδεξιού ΛΑΟΣ για την εξυπηρέτηση των σημερινών αλλά και των αυριανών αναγκών του.
Η υλοποίηση της συμφωνίας της 26ης Οκτωβρίου, με τα νέα αντιλαϊκά και αντεργατικά συνοδευτικά μέτρα, ως βάση της συγκυβέρνησης, αποτελεί το πρώτο βήμα για όσα πρόκειται να ακολουθήσουν. Κύριο χαρακτηριστικό της νέας πολιτικής κατάστασης που επιβλήθηκε από ντόπιους και διεθνείς (Ευρωπαϊκή Ένωση, ΔΝΤ) μηχανισμούς εξουσίας, με την ελληνική τρόικα στη νέα κυβέρνηση και πολλούς πρόθυμους υποστηρικτές είναι η περιφρόνηση του λαού και των πολιτικών του επιλογών. Ανάλογες εξελίξεις με το ίδιο μοντέλο διακυβέρνησης προωθήθηκαν και σε άλλες χώρες όπως η Ιταλία. Το όχημα των μνημονίων οικονομικής και κοινωνικής καταστροφής εργαζομένων και λαών, που επέλεξε το διεθνές και ευρωπαϊκό οικονομικό-πολιτικό συντηρητικό κατεστημένο, ως απάντηση στη κρίση χρέους, αφού δοκιμάστηκε στο δοκιμαστικό σωλήνα της Ελλάδας εφαρμόζεται στη μία μετά την άλλη χώρες της Ευρώπης.
Η συγκυβέρνηση του Μνημονίου θέλει να δεσμεύσει τη χώρα με αντιλαϊκές επιλογές που υπερβαίνουν τη δεκαετία. Στις 1 του Δεκέμβρη το συνδικαλιστικό κίνημα, οι εργαζόμενοι και ολόκληρη η κοινωνία θα δώσει τη δική της απάντηση στη νέα μνημονιακή συγκυβέρνηση, στις πολιτικές που δρομολογεί και οι οποίες θα καταδυναστεύουν το λαό για τις επόμενες δεκαετίες, στον προϋπολογισμό της φτώχειας, της ανεργίας και της εξαθλίωσης. Όλοι μαζί θα αγωνιστούμε για την ανατροπή της αντιλαϊκής μνημονιακής πολιτικής, για μια άλλη πολιτική που θα αποδεσμεύει τη χώρα από την τρόικα και τα μνημόνια, σε σύγκρουση με τις πολιτικές της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του ΔΝΤ, για τη διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του χρέους, την εθνικοποίηση-κοινωνικοποίηση των τραπεζών με στόχο την ανάπτυξη και την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας, για μια ριζική και δίκαιη αναδιανομή του πλούτου με φορολόγηση των κερδών επιχειρήσεων, των τραπεζών, των χρηματιστηριακών συναλλαγών, για υπεράσπιση και αναβάθμιση των κοινωνικών αγαθών και των εργασιακών-ασφαλιστικών δικαιωμάτων.

ΟΛΟΙ ΣΤΗ ΓΕΝΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ ΤΗΝ ΠΕΜΠΤΗ 1 ΔΕΚΕΜΒΡΗ

Πρέβεζα: το πρωί στις 7:30 κατάληψη στα γραφεία της ΔΕΗ (Σπηλιάδου), (για
το Χαράτσι) και στις 10:30 πμ απεργιακή συγκέντρωση έξω από τα γραφεία της ΔΕΗ.

ΟΛΟΙ ΣΤΙΣ ΑΠΕΡΓΙΑΚΕΣ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΕΙΣ ΠΟΥ ΟΡΓΑΝΩΝΟΥΝ ΤΑ ΣΩΜΑΤΕΙΑ

ΔΙΚΤΥΟ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΩΝ ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ

ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ ΠΡΟΕΔΡΟΥ ΤΗΣ Κ.Ο. ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ, ΑΛΕΞΗ ΤΣΙΠΡΑ, ΣΤΗΝ ΑΝΟΙΧΤΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ ΣΤΟ ΓΗΠΕΔΟ ΣΠΟΡΤΙΝΓΚ

Συντρόφισσες και Σύντροφοι,

Έχει περάσει αρκετός καιρός από τότε που ξεκίνησε αυτή η μεγάλη κοινωνική περιπέτεια της κρίσης. Σύμφωνα με τα λεγόμενα της τότε κυβέρνησης, κάπου αυτές τις ημέρες το πρόβλημα θα είχε λυθεί και θα είχαμε ήδη βγει στις αγορές. Σήμερα έχουν σταματήσει να υπόσχονται. Αυτό που κάνουν είναι να απειλούν ανοιχτά. Αλλά τώρα πια οι μάσκες έχουν πέσει. Πριν από ενάμιση χρόνο ήταν οι ανεύθυνοι Έλληνες, απέναντι σε μια υπεύθυνη κυβέρνηση και μια υπεύθυνη Ευρώπη. Σήμερα, η Ευρώπη βρίσκεται λίγο ως πολύ στην δική μας θέση. Και δεν φταίνε οι τεμπέληδες.

Δεν φταίνε οι τεμπέληδες Έλληνες που άλλες δύο χώρες, η Πορτογαλία και η Ιρλανδία βρίσκονται και αυτές δεμένες πίσω από το όχημα του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου.

Δεν φταίνε οι τεμπέληδες Έλληνες που η Ιταλία έχει περάσει το σημείο όπου δεν υπάρχει επιστροφή και θα εξαναγκαστεί σε μια ελεγχόμενη αναδιάρθρωση κρατικού χρέους το νωρίτερο το 2012.

Δεν φταίνε οι τεμπέληδες Έλληνες που ακόμα και η Γαλλία απειλείται από την εκτόξευση των επιτοκίων με τα οποία δανείζεται. Προφανώς όχι.

Δεν φταίνε οι τεμπέληδες Έλληνες που η Ευρώπη του μονεταρισμού και του νεοφιλελευθερισμού κλυδωνίζεται και βρίσκεται σε κατάσταση νευρικής κρίσης.

Που όλοι βρίζονται με όλους, και κανείς τους δεν ξέρει τι θα ξημερώσει αύριο.

Προφανώς κάτι άλλο συμβαίνει. Αυτό που συμβαίνει είναι ότι η Ευρώπη του Μάαστριχτ, η Ευρώπη του νεοφιλελεύθερου μονεταρισμού δεν τα βγάζει πέρα με την κρίση. Σήμερα μπορούμε πια να πούμε ότι η κριτική της Αριστεράς στην νεοφιλελεύθερη αρχιτεκτονική του ευρώ δικαιώνεται. Δεν υπάρχει καμία εξέλιξη η οποία δεν είχε προβλεφθεί. Με τη συναίνεση δεξιάς και μεταλλαγμένων σοσιαλδημοκρατών, το κοινό ευρωπαϊκό νόμισμα οικοδομήθηκε πάνω σε μια λογική που εξυπηρετούσε τις αγορές και το κεφάλαιο. Όχι τις κοινωνικές ανάγκες. Ήταν μια λογική που συνέδεε την προοπτική της ευρωπαϊκής πορείας με την λιτότητα, την ανεργία, τις περιφερειακές ανισότητες. Αυτή ακριβώς η λογική είναι η βάση της σημερινής κρίσης.

Σήμερα, οι αγορές και το κεφάλαιο, στην προσπάθειά τους να βγάλουν τα σπασμένα της κρίσης έχουν πέσει πάνω στα κράτη. Και τα κράτη, μετακυλύουν το βάρος στους αδύναμους κρίκους. Στους μισθούς, τις κοινωνικές παροχές και τον δημόσιο πλούτο.

Είναι κάτι παραπάνω από προφανές ότι οι σημερινές ευρωπαϊκές ηγεσίες δεν έχουν ούτε την διάθεση, ούτε την επάρκεια να κάνουν έστω και την παραμικρή διαρθρωτική αλλαγή, ενάντια στα συμφέροντα του κεφαλαίου. Αρνούνται να καταλάβουν ότι η Ευρώπη του Μάαστριχτ πέθανε. Ότι η Ευρώπη στο σημείο που έχει φτάσει έχει δύο δρόμους: Ή αλλάζει ή διαλύεται. Προτιμούν να παραμένουν εγκλωβισμένες σε ψεύτικα διλήμματα.

Ευρώ η χάος.

Σκληρή λιτότητα ή χάος.

Αποφάσεις της 26ηςΟκτωβρίου ή χάος.

¨Όμως η πραγματικότητα ανατρέπει αυτά τα επιχειρήματα, μέρα με την ημέρα. Ο χαρακτήρας του κοινού νομίσματος, και η εμμονή στην πολιτική της λιτότητας και την ύφεσης, είναι ο συντομότερος και ασφαλέστερος δρόμος για το χάος. Κάθε σχέδιο ελέγχου της κατάστασης καταρρέει πριν περάσουν λίγες ημέρες.

Οι αποφάσεις του Ιουλίου τινάχτηκαν στον αέρα πριν καλά καλά ανακοινωθούν. Οι αποφάσεις της 26ης Οκτωβρίου είναι ήδη εκτός πραγματικότητας από την στιγμή που η κρίση σαρώνει την Ιταλία, αγγίζει τη Γαλλία ενώ ο ίδιος ο Γιούνκερ είπε δυνατά αυτό που πολλοί στην ευρωπαϊκή ηγεσία σκέφτονται. Ότι το χρέος της Γερμανίας είναι μεγαλύτερο από αυτό της Ισπανίας. Και οι συνθήκες που διαμορφώνονται δημιουργούν μια κατάσταση εκρηκτική.

Πολλά θα μπορούσαν να έχουν αποφευχθεί αν είχαν εισακουστεί οι προτάσεις της ευρωπαϊκής αριστεράς. Για κοινό ευρωπαϊκό δανεισμό. Για την Ευρωπαϊκή Κεντρική τράπεζα, ως μηχανισμό τελευταίας καταφυγής. Σε αυτήν την περίπτωση η κρίση θα μπορούσε ακόμα και σήμερα να τεθεί υπό έλεγχο.

Αλλά, όπως ξέρουμε και από παλιότερες κρίσεις, οι κυρίαρχοι κύκλοι προτιμούν να βυθιστούν μαζί με το καράβι, παρά να παραχωρήσουν έστω και το ελάχιστο στο πεδίο των συσχετισμών δύναμης.

Και οι σημερινές πολιτικές ηγεσίες συναινούν για μια φορά ακόμα σε αυτό το αυτοκτονικό σχέδιο. Βάζουν ως πρώτη προτεραιότητα την αποδόμηση του κοινωνικού συμβολαίου, ρισκάροντας να τινάξουν ολόκληρο το οικοδόμημα στον αέρα. Και έτσι φτάνουμε ακόμα και στο αδιανόητο πριν από λίγο καιρό. Να διακυβεύεται ακόμα και το δημοκρατικό κεκτημένο στην Ευρώπη.

Δεν ξέρουμε προς ποια κατεύθυνση θα εξελιχθούν τα πράγματα. Το μόνο που ξέρουμε είναι ότι όλα τα πιθανά σενάρια έχουν έναν μοναδικό κοινό παρονομαστή. Την άσκηση συντριπτικής πίεσης πάνω στην κοινωνία, και την κατάργηση κάθε κοινωνικού δικαιώματος που κατακτήθηκε τις τελευταίες δεκαετίες. Το μόνο που ξέρουμε είναι ότι είτε με ευρώ, είτε με ευρώ δύο ταχυτήτων είτε χωρίς ευρώ, όλες οι εξελίξεις σχεδιάζονται στην πλάτη των λαών, και με την πιο σκοτεινή προοπτική.

Για μας το δίλημμα δεν είναι παραμονή στο ευρώ της κοινωνικής εξαθλίωσης, ή επιστροφή στην δραχμή της κοινωνικής καταστροφής. Το πραγματικό δίλημμα είναι η συνέχεια ή η ανατροπή της σημερινής κατάστασης. Είναι να σωθούν από την κρίση οι κοινωνίες και όχι οι αγορές. Το πραγματικό δίλημμα είναι η διάλυση ή η επανίδρυση της Ευρώπης στην βάση της ουσιαστικής δημοκρατίας, της πλήρους απασχόλησης, της κοινωνικής δικαιοσύνης, της εθνικής αξιοπρέπειας και της ισότιμης συνεργασίας.

Αν λοιπόν τα σχέδια τους για τη διαχείριση της κρίσης βασίζονται στην προϋπόθεση ότι οι κοινωνίες, οι λαοί, ο κόσμος της εργασίας και της μόρφωσης, θα εξακολουθήσουν να είναι ο αδύναμος κρίκος, ας μην έχουν αυτή τη βεβαιότητα.

Οι λαοί έχουν αρχίσει ήδη να ξεσηκώνονται. Οι λαοί δεν πρόκειται να υποταχθούν στους σημερινούς συσχετισμούς δύναμης. Με τους αγώνες τους θα τους ανατρέψουν. Ας ξέρουμε λοιπόν ότι κάθε αγώνας εδώ στην Ελλάδα, είναι ταυτόχρονα αγώνας για την ζωή και την αξιοπρέπεια όλων των λαών της Ευρώπης. Και ότι κάθε αγώνας στην Ευρώπη, είναι αγώνας για ζωή και αξιοπρέπεια στην Ελλάδα.

Και σε αυτόν τον αγώνα η Ευρωπαϊκή Αριστερά είναι μπροστά, είναι η δύναμη της αλληλεγγύης. Είναι η δύναμη που γνωρίζει ότι η νίκη των ελλήνων εργαζομένων, η νίκη του ελληνικού λαού κόντρα στο χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο θα είναι μια νίκη και για λογαριασμό όλων των λαών της Ευρώπης. Θέλουμε να ευχαριστήσουμε τους συντρόφους και τις συντρόφισσες της Ευρωπαϊκής Αριστεράς. Που στέλνουν αταλάντευτα ένα μήνυμα διεθνούς αλληλεγγύης, όταν τα αδέλφια και τα ξαδέλφια των άλλων κομμάτων της Ελλάδας στην Ευρώπη, ξερνούν απειλές, προσβολές και βρισιές απέναντι στον ελληνικό λαό.

Γιατί για τον κόσμο της εργασίας και τους λαούς της Ευρώπης, λύση δεν είναι η εθνική αναδίπλωση.

Λύση δεν είναι ο οικονομικός και νομισματικός ανταγωνισμός της μιας χώρας απέναντι στην άλλη, ιδιαίτερα των χωρών του Νότου που αντιμετωπίζονται ως αποδιοπομπαίος τράγος. Λύση είναι η επανίδρυση της Ευρώπης στη βάση της οικονομίας των αναγκών. Λύση είναι η επανίδρυση της Ευρώπης στη βάση της Αλληλεγγύης των λαών της.



Συντρόφισσες και Σύντροφοι,

Η αποτυχία της πολιτικής των Μνημονίων, και το δυνάμωμα των κινημάτων κοινωνικής αντίστασης, έχουν οδηγήσει το πολιτικό κατεστημένο στην Ελλάδα σε κινήσεις πανικού εν’ όψει της λαϊκής ετυμηγορίας. Ένα είναι το μέλημά τους. Πως θα μπορέσουν να εφαρμόσουν την άθλια πολιτική τους, εμποδίζοντας με κάθε μέσον το άνοιγμα μια εναλλακτικής προοπτικής.

Στην προσπάθεια αυτή, επιστράτευσαν κάθε εφεδρεία. Επιστράτευσαν τον τεχνοκράτη κ. Παπαδήμο, για να συνεχίσει την ίδια ακριβώς πολιτική, έτσι ώστε να αποφύγουν οι ίδιοι το πολιτικό κόστος. Επιστράτευσαν τον κ. Σαμαρά, που τον μάζεψαν άρον άρον από τις δήθεν αντιμνημονιακές τους κορώνες, για να στηρίξει το καταρρέον σύστημα. Επιστράτευσαν ακόμα και την λαϊκιστική ακροδεξιά, χωρίς καν να έχουν ανάγκη τις ψήφους της. Μόνο και μόνο για να διευρύνουν την κοινοβουλευτική βάση της νέας κυβέρνησης και να αντιμετωπίσουν το ενδεχόμενο νέων διαφοροποιήσεων.

Και όλα αυτά για να συνεχίσουν τον ίδιο κατήφορο.

Να ξεπουλήσουν τον δημόσιο πλούτο.

Να καταργήσουν κάθε εργασιακό δικαίωμα.

Να ευθυγραμμίσουν τις δημόσιες δαπάνες με αυτές των χωρών της υποσαχάριας Αφρικής.

Να καταργήσουν την κοινωνική ασφάλιση.

Να στείλουν εκατομμύρια εργαζόμενους από τον δημόσιο και ιδιωτικό τομέα στην ανεργία.

Να ιδιωτικοποιήσουν και το τελευταίο δημόσιο αγαθό.

Ποιο είναι το αντάλλαγμα για όλα αυτά; Μήπως το περίφημο κούρεμα που περιλαμβάνεται στις αποφάσεις της 26ης Οκτώβρη; Μα με τα δις που θα πληρώσουμε την ίδια στιγμή για ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών, και με τις απαιτήσεις του εκπροσώπου του τραπεζικού κεφαλαίου, του κ. Τσαρλς Νταλάρα για επιτόκιο δανεισμού 8%, το κούρεμα αυτό πλέον δεν υπάρχει.

Και δεν υπάρχει ούτε μελλοντική δυνατότητα διαπραγμάτευσης του χρέους, καθώς η νέα δανειακή σύμβαση με την πονηρή μεταφορά του χρέους από το ελληνικό στο αγγλοσαξωνικό δίκαιο, μας μετατρέπει σε έρμαιο των τοκογλύφων δανειστών μας. Εγκαταλείπεται κάθε διαπραγματευτική δυνατότητα με τους τοκογλύφους ακόμα και σε περίπτωση έκτακτης ανάγκης.

Δεν είναι λοιπόν τυχαίο ότι για την επιχείρηση αυτή επελέγη ο κ. Παπαδήμος. Φανατικός εχθρός κάθε αναδιαπραγμάτευσης του χρέους, και συνεπής υπερασπιστής των συμφερόντων των δανειστών μας. Η κυβέρνηση του κου Παπαδήμου, όμως, συγκροτήθηκε με αποκλειστικό σκοπό την υλοποίηση της συμφωνίας της 26ης Οκτωβρίου. Μια συμφωνία που ήδη αποτελεί παρελθόν.

Συνεπώς, ο ιδρυτικός λόγος αυτής της κυβέρνησης, δεν υπάρχει. Κανένα λοιπόν τυπικό λόγο δεν έχει να παραμένει στην εξουσία. Παρά μονάχα για να αποφευχθεί η κρίση του ελληνικού λαού.

Κάνουν τα πάντα για να αποτρέψουν το ενδεχόμενο εκλογών.

Κάνουν τα πάντα για να εμποδίσουν τον λαό να εκφράσει την άποψή του.

Ας ξέρει, όμως, αυτός ο θίασος ποικιλιών, ο οποίος συναποτελεί το κόμμα του Μνημονίου ότι τα σχέδια εκτροπής και υποταγής της λαϊκής θέλησης δεν θα περάσουν.

Η διευρυμένη κοινοβουλευτική πλειοψηφία δεν κρύβει την πραγματικότητα. Και η πραγματικότητα λέει ότι όσους και αν καταφέρνουν να μαζέψουν στην βουλή, στην κοινωνία θα παραμένουν μια αξιοθρήνητη μειοψηφία.

Συντρόφισσες και σύντροφοι,

Εμείς γνωρίζουμε καλά τα λόγια του Νίκου Πουλαντζά που έλεγε ότι ο σοσιαλισμός ή θα είναι δημοκρατικός ή δε θα υπάρξει.

Η μνημονιακή κυβέρνηση βάλθηκε να αποδείξει όχι μόνο ότι μνημόνιο και αριστερά είναι πράγματα ασύμβατα. Βάλθηκε να αποδείξει, ότι ο καπιταλισμός δεν χρειάζεται να είναι δημοκρατικός για να υπάρξει.

Έτσι, όμως, οδηγούνται στη πλήρη γελοιοποίηση.

Όταν οι νοσταλγοί της χούντας, οι κάπηλοι τους ρατσισμού και της ξενοφοβίας καμαρώνουν σε υπουργικές καρέκλες, δίπλα σε υποτιθέμενους δημοκράτες και σοσιαλιστές. Γιατί οι νοσταλγοί της χούντας και του Μεταξά είναι νοσταλγοί της χούντας. Τελεία και παύλα. Αυτό, ο λαός μας το ξέρει, όσο και αν η διαπλοκή προσπαθεί να τους φτιάξει προφίλ μεσαίου χώρου. Σε λίγο ο κ. Καρατζαφέρης θα συμπαρουσιάζει και τα δελτία των οκτώ. Αυτό το ξέπλυμα της ακροδεξιάς, η οποία ανησυχεί μήπως υπάρξει εκλογική συνεργασία της αριστεράς, θα είναι το επιστέγασμα ντροπής για το σύντομο και καταστροφικό πέρασμα του κ. Παπανδρέου από την πρωθυπουργία. Θα είναι και το στίγμα που θα ακολουθεί τον κ. Παπαδήμο.

Και επειδή πολύς λόγος γίνεται για τη διεθνή αποδοχή αυτής της κυβέρνησης, τους πληροφορούμε ότι η ευρωπαϊκή προοδευτική κοινή γνώμη είναι σοκαρισμένη από την ακροδεξιά συμμετοχή στη συγκυβέρνηση του μνημονίου.

Συντρόφισσες και Σύντροφοι,

Οι δυνάμεις που αντιμάχονται το μνημόνιο από προοδευτική σκοπιά συγκλίνουν μέρα με τη μέρα στους αγώνες.



Ένας νέος συνασπισμός κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων αναδεικνύεται. Με τα συνδικάτα, την αριστερά, τα κινήματα των πολιτών και τους δημάρχους που δεν μασάνε τα λόγια τους. Οργανώνει τις αντιστάσεις στα χαράτσια της ΔΕΗ, και αποτρέπει την διακοπή της ηλεκτροδότησης στα φτωχά νοικοκυριά. Υπερασπίζεται την ζωή και την αξιοπρέπεια ολόκληρης της κοινωνίας.



Είναι ένας συνασπισμός που δυναμώνει μέρα με την ημέρα.Γεμίζει πια τις πλατείες και τους δρόμους, αψηφώντας τους τόνους των δακρυγόνων, την καταστολή και την τρομοκρατία. Ξεδιπλώνεται σε όλους τους χώρους δουλειάς, στον δημόσιο και τον ιδιωτικό τομέα. Υπερασπίζεται τους αδύναμους μέσα από δίκτυα αλληλεγγύης στις γειτονιές. Αυτός ο συνασπισμός κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων έχει έρθει για να μείνει.

Έχει έρθει για να αψηφήσει τον φόβο και να αλλάξει το μέλλον. Έχει έρθει και θα συγκροτηθεί σε ένα Νέο Συνασπισμό Εξουσίας.

Και η δική μας αριστερά είναι περήφανη, που από την πρώτη στιγμή βρίσκεται στην πρωτοπορία αυτών των διεργασιών και των κοινωνικών αγώνων.

Ας επαναλάβουμε εδώ την υπόσχεση που δώσαμε από την πρώτη στιγμή στην κοινωνία. Κανένας μόνος του στην κρίση. Όλοι μαζί είμαστε πιο δυνατοί. Μπορούμε να τους σταματήσουμε. Με τη δύναμη των αγώνων και της αλληλεγγύης της κοινής δράσης και της συνεργασίας θα αποτρέψουμε κάθε σχέδιο κοινωνικής ισοπέδωσης. Θα ανοίξουμε νέους δρόμους ελπίδας και προοπτικής για το λαό μας. Θα μας βρίσκουν μπροστά τους σε κάθε τους βήμα, σε κάθε σχέδιο καταστροφής.

Το μέλλον δεν ανήκει σε εταιρείες και σε ισολογισμούς. Δεν ανήκει σε κερδοσκόπους, τοκογλύφους και γραφειοκράτες του καζινοκαπιταλισμού.

Το μέλλον ανήκει στους ανθρώπους, και οι άνθρωποι είναι αποφασισμένοι αυτό το μέλλον να το πάρουν στα χέρια τους. Δίνουμε μια μάχη μέρα με τη μέρα.

Απέναντι σε πανίσχυρα συγκροτήματα Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης. Απέναντι σε μια πρωτοφανή εκστρατεία παραχάραξης της πραγματικότητας. Απέναντι σε ένα οργανωμένο σύστημα κατασυκοφάντησης των κοινωνικών αγώνων. Σε μια εκστρατεία, στην οποία συμπλέουν όλοι οι πρόθυμοι. Από τους ακροδεξιούς, τους εταίρους του πρώην δικομματισμού, αλλά και κάποιους που με λύπη είδαμε να κοντοστέκονται σαστισμένοι στη μέση του δρόμου.

Και τη μάχη αυτή, τη δίνουμε με περιορισμένα μέσα. Και με μια πίεση που αυξάνει διαρκώς, προκειμένου να αποδυναμωθεί η φωνή μας. Τη μάχη τη δίνουν πρώτα από όλα οι ίδιοι οι εργαζόμενοι στην Αυγή και στον ραδιοφωνικό μας σταθμό. Με τεράστιες θυσίες και με πολύ μεγάλο προσωπικό κόστος.

Γι’ αυτό καλούμε τον κόσμο της Αριστεράς, μέσα σε αυτό το γήπεδο, αλλά και έξω από αυτό. Να στηρίξει με αποφασιστικότητα έστω και με το υστέρημά του την φωνή και τη γραφή, το λόγο της αριστεράς, την Αυγή και το Κόκκινο.

Γιατί έτσι δίνει δύναμη στην δική του φωνή και στους δικούς του αγώνες.

Κάποιοι θα ήθελαν πολύ να επιβάλλουν ομοφωνία νεκροταφείου στο πεδίο της μαζικής επικοινωνίας. Δεν πρέπει να τους κάνουμε αυτή τη χάρη.

Συντρόφισσες και Σύντροφοι,

Μέσα σε αυτές τις συνθήκες, η Αριστερά δυναμώνει. Αλλά οι απαιτήσεις από την Αριστερά αυξάνονται ακόμα περισσότερο. Δεν μας αρκεί και δεν πρέπει να μας αρκεί να καταγράψουμε αυξημένα εκλογικά ποσοστά. Η κοινωνία δεν περιμένει αυτό από εμάς. Αυτό που έχουμε να κάνουμε είναι να συγκρουστούμε με τους συσχετισμούς δύναμης. Και να τους αλλάξουμε.

Η μάχη που έχουμε να δώσουμε, είναι σε τρία μέτωπα. Στο πεδίο των κοινωνικών αντιστάσεων, στην υπεράσπιση της δημοκρατίας και την οικοδόμηση της εναλλακτικής λύσης.

Ας τελειώνουμε και με το τελευταίο επιχείρημα του καταρρέοντος πολιτικού συστήματος: ότι εναλλακτική λύση δεν υπάρχει.

Εναλλακτική λύση πάντα υπάρχει. Αρκεί να έχεις πάρει την απόφαση να αναμετρηθείς με τους συσχετισμούς δύναμης, και τους μηχανισμούς εξουσίας, στην Ελλάδα και την Ευρώπη. Εναλλακτική λύση είναι να μπει φρένο στους κερδοσκόπους και τις αγορές. Γιατί αυτοί είναι σήμερα το μεγάλο πρόβλημα. Αυτοί είναι που χτίζουν την κυριαρχία τους, κρατώντας υποταγμένους τους λαούς με την θηλιά του χρέους.Εναλλακτική λύση είναι να φορολογηθεί ο πλούτος και το κεφάλαιο. Και όχι να πληρώνουν ξανά και ξανά αυτοί που δεν έχουν πλέον τίποτα να πληρώσουν, αυτοί που αδυνατούν πλέον να ανταποκριθούν ακόμα και στις καθημερνές τους ανάγκες. Εναλλακτική λύση είναι να επιβληθεί δημόσιος κοινωνικός έλεγχος στο τραπεζικό σύστημα.

Και όχι να διοχετεύουμε κατά δεκάδες τα δισεκατομμύρια στους τραπεζίτες, την ώρα που η υπόλοιπη κοινωνία στενάζει κάτω από το βάρος της ύφεσης, της ανεργίας και της φτώχειας.

Μας λένε που θα βρούμε λεφτά για μισθούς και συντάξεις, πως θα εξασφαλίσουμε τα 8 δις της 6ης δόσης;

Απαντάμε.

Αυτόν και τον επόμενο μήνα στα ταμεία του κράτους προϋπολογίστηκε ότι θα μπουν 12 δις. Οι μισθοί και οι συντάξεις του δημοσίου είναι 3,5 με 4.

Οι επιχορηγήσεις προς τα λλα 3. ΣΥΜΦΩΝΑ ΠΑΝΤΑ ΜΕ ΤΟΝ ΠΡΟΥΠΟΛΟΓΙΣΜΟ. Άρα λεφτά για τις συντάξεις και τους μισθούς υπάρχουν από τα φορολογικά έσοδα. Αν θέλουν κι άλλα, μπορούν να τα βρούν από τρείς κυρίως πηγές. Εφοπλιστές, Φόρος τζίρου μεγάλων επιχειρήσεων, φόρος στις μεγάλες κινητές και ακίνητες περιουσίες. Αυτά χωρίς ρήξη με τα μνημόνια δε γίνονται.άλλα ασφαλιστικά άλλα 3. Και αυτά ΣΥΜΦΩΝΑ ΠΑΝΤΑ ΜΕ ΤΟΝ ΠΡΟΫΠΟΛΟΓΙΣΜΌ.

Άρα λεφτά για τις συντάξεις και τους μισθούς υπάρχουν από τα φορολογικά έσοδα.

Λεφτά για τους τόκους και τα χρεολύσια δεν υπάρχουν.

Αλλά ας το πείτε έτσι. Πείτε επιτέλους την αλήθεια στον ελληνικό λαό.

Απαντάμε επίσης. Εάν θέλετε τα 8 δις που είναι η έκτη δόση αντί να σφάζεται το λαό για να τα πάρετε από την τρόικα κάντε το εξής.;

Πάρτε 1 δις ειδική εισφορά επί του τζίρου των 500 πιο κερδοφόρων επιχειρήσεων (αντί να μειώνεται ο φορολογικός συντελεστής για τα αδιανέμητα κέρδη από το 25% στο 20%)

Πάρτε 2 δις ειδική εισφορά των εφοπλιστών που η ετήσια συνεισφορά τους στα δημόσια έσοδα από φόρους είναι μόλις 12 εκατομμύρια ευρώ.

Πάρτε 3 δις ειδική εισφορά (πλέον ΦΜΑΠ) σε παντός τύπου ακίνητα (όχι μόνο κτίρια) στην Ελλάδα και κυρίως το εξωτερικό, αξίας πάνω από 500.000 € κατά άτομο

Πάρτε 2 δις. ευρώ ειδική εισφορά επί μετοχών, ομολόγων, μεριδίων αμοιβαίων κεφαλαίων κλπ στην Ελλάδα και κυρίως στο εξωτερικό, αξίας πάνω από 50.000 € κατ΄ άτομο.

Να τα 8 δις.

Να τη η 6η δόση για την οποία μας ζητάνε να υπογράψουμε είμαστε τα επόμενα 10 χρόνια δούλοι στα σκλαβοπάζαρα.

Θέλετε κι άλλα; Προχωρήστε άμεσα σε περιουσιολόγιο.

Ερευνήστε τις πανύψηλες καταθέσεις σε Ελλάδα και εξωτερικό, και κυρίως χτυπήστε τη φοροδιαφυγή (ύψους τουλάχιστον 12 δις ετησίως) μέσω της οποίας η Ελλάδα γέμισε με βίλες offshore, εξοχικές κατοικίες με άδεια ναΐσκου, κότερα με βιτρίνα τουριστικής επιχείρησης, εταιρικά αυτοκίνητα και ότι άλλο μπορούσαν από κοινού να σκαρφιστούν οι κυβερνώντες με τους πλούσιους φίλους τους.

Τέλος, στέλνουμε ένα μήνυμα στον κ. Βενιζέλο.

Ο ΣΥΡΙΖΑ, με τον ευρωβουλευτή του στο Ευρωκοινοβούλιο θα συνεχίσει να ενοχλεί. Και εσάς και την Τρόικα και τους φοροφυγάδες της Ελβετίας που πίνουν νερό στο όνομά σας.



Συντρόφισσες και Σύντροφοι

Για κάνουμε το μεγάλο βήμα προς τα εμπρός, έχουμε ένα πολύτιμο εργαλείο, ένα πανίσχυρο όπλο. Το όπλο αυτό είναι η συνεργασία και ο κοινός βηματισμός.

Στις συνθήκες στις οποίες βρισκόμαστε, μια εκλογική ενότητα δεν αθροίζει απλώς δυνάμεις. Τις πολλαπλασιάζει.

Η ενότητα δεν υπερασπίζεται απλώς θέσεις. Κερδίζει καινούριες.

Η ενότητα δεν φτιάχνει απλώς μίνιμουμ προγράμματα. Ανοίγει νέα πεδία και ορίζοντες.

Σε αυτή τη βάση, ο ΣΥΡΙΖΑ, με επιμονή και υπομονή, προβάλλει την ανάγκη να υπάρξει η ευρύτερη δυνατή συνεννόηση όλων όσοι αγωνίζονται ενάντια στο ήδη συσπειρωμένο κόμμα του Μνημονίου, γύρω από ένα κοινό πολιτικό και κοινωνικό σχέδιο.

Όχι μόνο οι δυνάμεις της Αριστεράς, όλης της Αριστεράς. Αλλά και κάθε προοδευτική δύναμη που αρνείται να τοποθετήσει τον εαυτό της στο κόμμα του Μνημονίου. Οι δυνάμεις της Οικολογίας. Δυνάμεις που από θέση αρχών και αξιών κόβουν τους παλιούς δεσμούς τους με το ΠΑΣΟΚ.

Αλλά πρώτα και κύρια οι δυνάμεις του τεράστιου και πολύμορφου κινήματος κοινωνικών αντιστάσεων, καθώς και οι απλοί άνθρωποι που δεν βλέπουν τον εαυτό τους και τις πολιτικές τους αξίες να συμβιβάζονται πια με το απογυμνωμένο και υπό κατάρρευση δικομματικό σύστημα.

¨Όλες αυτές οι δυνάμεις, μπορούν και πρέπει να παραμερίσουν τις διαφορές τους. Να βαδίζουν βάζοντας μπροστά αυτά που μας ενώνουν.

Και να βάλουν τα θεμέλια για έναν Νέο πολιτικό και κοινωνικό Συνασπισμό Εξουσίας, που θα κάνει πραγματικότητα την ανάγκη για έναν εναλλακτικό δρόμο.

Και θα πούμε άλλη μια φορά δημόσια από αυτό εδώ το βήμα: ο ΣΥΡΙΖΑ δεν εκφωνεί την γραμμή της ενότητας για να φανεί καλός.

Ούτε για να αποκομίσει οφέλη στον εσωτερικό ανταγωνισμό της Αριστεράς.

Αν διακηρύσσουμε την ανάγκη για ενότητα, είναι γιατί πιστεύουμε ότι αυτό είναι σήμερα το σωστό. Γιατί είναι αυτό που περιμένει από εμάς η κοινωνία. Και γιατί είναι αυτό που πρέπει να γίνει.

Δεν έχουμε αυταπάτες. Γνωρίζουμε ότι κάποιες ηγεσίες δεν αισθάνονται άνετα με μια τέτοια προοπτική. Και ότι η δυσπιστία, η επιφύλαξη και ο ανταγωνισμός, υπάρχουν ακόμα ανάμεσα στις γραμμές μας.

Γνωρίζουμε όμως και κάτι άλλο. Ότι η ανάγκη να προχωρήσουμε προς αυτή την κατεύθυνση είναι περισσότερο ώριμη στην κοινωνία από κάθε άλλη φορά.

Και αυτή η ανάγκη, που ωριμάζει στα κοινωνικά μέτωπα, στους δρόμους και στους χώρους δουλειάς, πρέπει να περάσει και μέσα στα πολιτικά γραφεία.

Οφείλουμε να ανταποκριθούμε στις απαιτήσεις των καιρών, την στιγμή που το σύστημα εξουσίας καταρρέει και ο λαός περιμένει το κάλεσμα της συσπείρωσης και της κοινής δράσης.

Το κάλεσμά μας δεν είναι συναισθηματικό. Είναι βαθειά πολιτικό.

Απευθυνόμαστε σε όλες τις δυνάμεις της αριστεράς και της δημοκρατικής παράταξης, σε όλους τους πολίτες που επαναπροσδιορίζονται στη βάση των κοινωνικών τους αναγκών και των ταξικών τους συμφερόντων και τους λέμε. Μπορούμε να γίνουμε η πρώτη πολιτική δύναμη.

Με μια εκλογική συνεργασία πάνω σε ένα μίνιμουμ πρόγραμμα απεμπλοκής από το μνημόνιο της χρεοκοπίας. Απαιτώντας την απλή αναλογική.

Αυτή η πρόταση μας από τον Ιούνιο που διατυπώθηκε ευθαρσώς έχει πυροδοτήσει συζητήσεις και εξελίξεις.

Γνωρίζαμε από την αρχή τις δυσκολίες, γνωρίζουμε όμως και τη δυναμική που έχει δημιουργήσει. Είμαστε πολύ πιο αισιόδοξοι από τον Ιούνιο.

Τους καλούμε λοιπόν όλους και τους λέμε.

Ας κάνουμε τον εφιάλτη της διαπλεκόμενης ακροδεξιάς πραγματικότητα. Ας συγκροτήσουμε μια εκλογική συνεργασία που θα γίνει πρώτη πολιτική δύναμη.

Ας κάνουμε όλοι ένα βήμα πίσω στην κομματική αυτοσυντήρηση και πολλά βήματα μπρός στη σωτηρία του λαού μας.

Η κοινωνία ξέρει, προχωράει πιο γρήγορα από τις ηγεσίες, ανταποκρίνεται ήδη στις νέες ανάγκες.

Όποιος επιμένει να κλείνει τα μάτια, ψάχνοντας να βρει αριστερούς οπορτουνιστές, δεξιούς αναθεωρητές, υπερασπιστές του Μάαστριχτ και αναχώματα του δικομματισμού, αργά η γρήγορα θα έρθει αντιμέτωπος με το αδιέξοδο.

Δεν είναι λοιπόν ώρα να εγκλωβιζόμαστε σε αδιέξοδα. Είναι η ώρα να αντιστοιχηθούμε με τις απαιτήσεις των καιρών.

Συντρόφισσες και Σύντροφοι

Η ευθύνη και το χρέος της Αριστεράς είναι να βρεθεί στην πρώτη γραμμή ενός γιγάντιου κοινωνικού κινήματος που θα κάνει επιτέλους τον νεοφιλελευθερισμό παρελθόν.

Το μήνυμά μας πρέπει να είναι σαφές: η ώρα για κάτι τέτοιο έχει έρθει.

Η ώρα να αλλάξουμε το μέλλον είναι τώρα.

Για το κίνημα ενάντια στο χαράτσι της ΔΕΗ

Ημερομηνία δημοσίευσης: Αυγή 19/11/2011

Των Κώστα Μαρματάκη και Ξανθής Παπαδοπούλου*

Το κίνημα ενάντια στο χαράτσι της ΔΕΗ παίρνει πρωτοφανείς διαστάσεις. Η προστασία των ανθρώπων που δεν έχουν δυνατότητα να πληρώσουν και η άρνηση χιλιάδων πολιτών να δεχτούν το βάρβαρο, αντισυνταγματικό και άδικο χαράτσι εξελίσσεται σε κεντρικό πολιτικό θέμα της περιόδου και αρχίζει να απασχολεί ακόμη και τα καθεστωτικά ΜΜΕ.

Μπορούμε να εκτιμήσουμε ότι αυτή η κινητικότητα είναι δυνατόν -υπό προϋποθέσεις- να δημιουργήσει μια νέα κατάσταση στους τόπους κατοικίας των εργαζομένων, με την εμφάνιση δικτύων λαϊκής συνεννόησης και συλλογικών μορφών αλληλεγγύης, πρωτόγνωρων για τα δεδομένα των τελευταίων δεκαετιών στην Ελλάδα. Αυτό μπορεί να αποδειχτεί πολύ χρήσιμο για την οργάνωση και ανάπτυξη του λαϊκού κινήματος το επόμενο διάστημα, αλλά ακόμα και να καταφέρει να προσδώσει σημαντικά στοιχεία ταξικής συνειδητοποίησης στον κόσμο της εργασίας μέσα από νέους δρόμους:

Συγκροτούνται παντού σε όλη τη χώρα επιτροπές, συνελεύσεις, πρωτοβουλίες, σωματεία, φορείς, δημοτικές κινήσεις κοκ που οργανώνουν τους πολίτες, εκδίδουν ανακοινώσεις, διοργανώνουν δράσεις. Γίνονται συνελεύσεις με τη συμμετοχή εκατοντάδων ανθρώπων.

Αυξάνονται συνεχώς οι δήμοι που "προσχωρούν" στη λογική κάλυψης των δημοτών τους και του κινήματος ανυπακοής, ακολουθώντας το φωτεινό παράδειγμα του Δήμου Νέας Ιωνίας.

Οι παρεμβάσεις πολιτών και δημοτικών κινήσεων σε πολλά δημοτικά συμβούλια επιβάλλουν αποφάσεις στήριξης του κινήματος και κάλυψης των δημοτών.

Προχώρησε η συγκρότηση πρωτοβουλίας "Δικηγόροι ενάντια στα χαράτσια", που την Τετάρτη 23 Νοεμβρίου διοργανώνει συζήτηση-εκδήλωση στη Νομική (νέο κτήριο, είσοδος από Μασσαλίας).

Κινητικότητα για αντίστοιχες πρωτοβουλίες υπάρχει και στους χώρους του πολιτισμού και των πανεπιστημιακών.

Οι επιτροπές αρχίζουν να διακλαδώνονται ανά γειτονιά. Υπάρχουν πολλά τέτοια παραδείγματα, πολυποίκιλες μορφές αυτοοργάνωσης:

* Προγραμματίζονται πρωτότυπες πορείες-εξορμήσεις ενημέρωσης στους δρόμους και τα στενά της γειτονιάς, τα στέκια, τα σούπερ μάρκετ, μετά τις λειτουργίες στις εκκλησίες, στις πολυκατοικίες (στα κείμενα που μοιράζονται υπάρχουν τηλέφωνα επικοινωνίας).

* Ετοιμάζονται αφίσες για τις εισόδους των πολυκατοικιών με συνθήματα του τύπου "Στην πολυκατοικία μας δεν πληρώνουμε το χαράτσι - Κανείς χωρίς ρεύμα".

* Γίνονται συνελεύσεις πολυκατοικιών με αποκλειστικό θέμα το χαράτσι της ΔΕΗ.

Το συνδικαλιστικό κίνημα πρωτοστατεί στις κινηματικές δράσεις. Με πρωτοβουλία του Συντονισμού Πρωτοβάθμιων Σωματείων "Δεν χρωστάμε - Δεν πουλάμε - Δεν πληρώνουμε", προτείνεται σε όλες τις κινήσεις, επιτροπές, συνελεύσεις να συμφωνηθούν τα παρακάτω:

- Πανελλαδική Μέρα Δράσης σε πρακτορεία, γραφεία, τεχνικές υπηρεσίες της ΔΕΗ την Τρίτη 22 Νοεμβρίου.

- Παννατική συγκέντρωση έξω από το Συμβούλιο της Επικρατείας την Παρασκευή 2 Δεκεμβρίου, ημέρα εξέτασης των προσφυγών του ΔΣΑ και άλλων φορέων.

- Συνέλευση-συνάντηση όλων των κινήσεων - συνελεύσεων - φορέων που αναπτύσσουν δράσεις ενάντια στα χαράτσια, το απόγευμα της Παρασκευής 2 Δεκεμβρίου.

Για την απόπειρα διακοπής ρεύματος και την επανασύνδεση

Οι συνεννοήσεις μεταξύ εργαζομένων ΔΕΗ και δήμων (ή δημοτικών κινήσεων), συνελεύσεων, πρωτοβουλιών, επιτροπών προχωρούν σε τοπικό επίπεδο για να εμποδιστεί η απόπειρα μαζικών διακοπών ρεύματος. Υπάρχουν σημαντικές πλευρές που λύνονται μέσω αυτής της επικοινωνίας.

Η απόφαση της ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ για προστασία των ανέργων, συνταξιούχων, εργαζομένων αποτελεί τεράστιας σημασίας βήμα για την αναβάθμιση του αγώνα, θα συμβάλει στην αποφασιστική ενίσχυση των ομάδων περιφρούρησης.

Σε πολυκατοικίες ήδη γίνονται ενέργειες προφύλαξης των ρολογιών (κατασκευή ντουλαπιών, αγορά λουκέτων κ.λπ.).

Κυκλοφορούν τηλέφωνα για ειδοποίηση κόσμου αν εμφανιστούν συνεργεία διακοπής. Οργανώνονται δίκτυα ειδοποίησης με SMS.

Έχουν γίνει παρεμβάσεις σε εργολάβους συμβεβλημένους με τη ΔΕΗ για τις διακοπές. Σε επαρχιακή πόλη οι τρεις από τους τέσσερις εργολάβους αποσύρθηκαν μετά από επισκέψεις πολιτών στα γραφεία τους.

Είναι πάρα πολλές οι περιοχές που έχουν ήδη οργανωθεί συνεργεία επανασύνδεσης από ηλεκτρολόγους, πράγμα πολύ χρήσιμο για την αποφυγή κινδύνων ηλεκτροπληξίας.

Το μήνυμα που βγαίνει απ' όλα τα παραπάνω είναι ένα κι είναι ηχηρό: Ο κόσμος της εργασίας δεν φοβάται την επίθεση του μνημονιακού μπλοκ. Πιστεύει στις δυνάμεις του, συντονίζει τις αντιστάσεις του και απαντά με αυτοοργάνωση, αλληλεγγύη και αυτοπεποίθηση.

Κανένα σπίτι χωρίς ρεύμα!

Όλοι μαζί μπορούμε!

Είμαστε εκατομμύρια και είναι ελάχιστοι!

Δεν θα τους αφήσουμε να καταστρέψουν το μέλλον των παιδιών μας και τις ζωές μας!

Ανακοίνωση του Τμήματος Οικονομικής Πολιτικής του ΣΥΝ για τον προϋπολογισμό του 2012

Ο Προϋπολογισμός του 2012 που κατατέθηκε στη Βουλή από τον Υπουργό Οικονομικών αποτελεί τη συμπύκνωση της οικονομικής πολιτικής που ακολουθήθηκε ως τώρα από την κυβέρνηση Παπανδρέου και θα ακολουθηθεί και τον επόμενο χρόνο από τη συγκυβέρνηση ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΛΑΟΣ υπό τον κ. Παπαδήμο. Η έλλειψη της παραμικρής απόκλισης από τη μνημονιακή πολιτική, που αποτελεί την κόκκινη γραμμή που συνδέει τις δύο κυβερνήσεις, καταδεικνύει το προφανές, ότι ο κ. Παπαδήμος δεν μπορεί να παρουσιαστεί ως τίποτα περισσότερο από αυτό που είναι: ένας διεκπεραιωτής της μνημονιακής πολιτικής υπό τις ευλογίες της τρόικας και του μνημονιακού τόξου στη χώρα μας.

Οι προβλέψεις για το 2012 γίνονται στη βάση της ίδιας πολιτικής που εκτροχίασε τις προβλέψεις του Προϋπολογισμού του 2011 και οδηγεί σε έλλειμμα κοντά στο 9% (από 7,4% που ήταν ο στόχος). Η ύφεση για το 2011 προβλέπεται σε -5,5%, όσο δηλαδή προβλεπόταν και πριν από την αναθεώρηση του ΑΕΠ στην οποία προέβη πριν από λίγο καιρό η ΕΛΣΤΑΤ. Αυτό σημαίνει ότι η πραγματική ύφεση είναι κατά πολύ μεγαλύτερη από αυτή που προβλεπόταν στο Μεσοπρόθεσμο για το 2011 και επομένως καθιστά εξαιρετικά επισφαλή την πρόβλεψη για ύφεση -2,8% για το 2012. Το ίδιο ισχύει για τις προβλέψεις για την ανεργία, η οποία υπολογίζεται στο 15,4% για το 2011 και στο 17,1% για το 2012. Αν αναλογιστούμε ήδη ότι τον Αύγουστο του 2011, η ανεργία είχε ήδη ανέλθει στο 18,4%, μπορεί κάποιος πολύ εύκολα να καταλάβει ότι η επίσημη ανεργία θα πλησιάσει ή και θα ξεπεράσει το 20% το 2012.

Οι προβλέψεις για πρωτογενές πλεόνασμα ύψους 1% του ΑΕΠ το 2012 φαντάζουν να ακροβατούν ανάμεσα στις επιθυμίες των σχεδιαστών του Προϋπολογισμού και την πραγματικότητα. Η μείωση του βάρους από τους τόκους, που θα υλοποιηθεί μόνο αν εφαρμοστεί η Συμφωνία της 27ης Οκτωβρίου από το 100% των πιστωτών, δεν αρκεί για να καλύψει την αναμενόμενη μείωση των εσόδων και την αύξηση των δαπανών λόγω της ύφεσης.

Η αύξηση των εσόδων κατά 4,1 δις και μείωσης των πρωτογενών δαπανών κατά 2,75 δις προβλέπεται να επιβαρύνει ακόμα περισσότερο τους μισθωτούς, τους συνταξιούχους και τους μικρομεσαίους (αύξηση στα φορολογικά έσοδα φυσικών προσώπων κατά 29,1%), την ίδια στιγμή που τα φορολογικά έσοδα από τις επιχειρήσεις αναμένεται να μειωθούν κατά 22% λόγω (και) της μείωσης του φορολογικού συντελεστή!

Η αύξηση στο Πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων σε σχέση με αυτά που προέβλεπε το Μεσοπρόθεσμο για το 2011 (που ουσιαστικά είναι μείωση σε σχέση με τον Προϋπολογισμό του 2011) δεν έχει κανένα απολύτως νόημα, αφού όλοι πλέον γνωρίζουν ότι το ΠΔΕ θα είναι το πρώτο θύμα όταν τα αποτελέσματα του Προϋπολογισμού του 2012 θα αρχίσουν να αποκλίνουν.

Ο Προϋπολογισμός του 2012 είναι ξεκάθαρα ένας ταξικός προϋπολογισμός ενταγμένος μέχρι κεραίας στη λογική των Μνημονίων. Η κυβέρνηση Παπαδήμου κάνει σαφείς τις προθέσεις της απέναντι στην ελληνική κοινωνία. Οι λαϊκές κινητοποιήσεις είναι ο μόνος αποτελεσματικός δρόμος αντίστασης, όπως διδαχτήκαμε από τη μοίρα του κ. Παπανδρέου.

Τμήμα Οικονομικής Πολιτικής

Κατάθεση στεφάνου από τον Πρόεδρο της Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ, Αλέξη Τσίπρα, στο χωρο του Πολυτεχνείου - δηλώσεις

Ο Πρόεδρος της Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ, Αλέξης Τσίπρας, συνοδευόμενος από τον συμπρόεδρο του κόμματος Die Linke Klaus Ernst και αντιπροσωπεία της Νεολαίας του ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΥ κατέθεσε σήμερα στεφάνι στο χώρο του Πολυτεχνείου.

Σε δηλώσεις τους αμέσως ο Klaus Ernst και ο Αλ. Τσίπρας δήλωσαν:

KLAUS ERNST: Είμαστε εδώ για να τιμήσουμε την αντίσταση κατά της δικτατορίας στην Ελλάδα. Ο ελληνικός λαός που κρατάει ζωντανή την ιστορία του τώρα βρίσκεται αντιμέτωπος με μια νέα επίθεση ενάντια στα δικαιώματά του και σ΄ αυτό μας βρίσκει εμάς τους φίλους του Die Linke από τη Γερμανία συμμάχους και συμπαραστάτες .. …..Να πληρώσουν οι τράπεζες και το τραπεζικό σύστημα και όχι οι πολίτες.

ΑΛ. ΤΣΙΠΡΑΣ: Η πρόσφατη αλλά και παλιότερη ιστορία του ελληνικού λαού, κυρίως όμως η εξέγερση της νεολαίας το Νοέμβρη του ΄73 καταδεικνύει ότι μάλλον λάθος λαό διάλεξαν για πειραματόζωο τα διεθνή και ευρωπαϊκά κέντρα της οικονομικής ελίτ.

Ο ελληνικός λαός κατέκτησε με αγώνες την κυριαρχία και την ανεξαρτησία του. Δεν του χαρίστηκε από κανέναν. Και όποιος τολμήσει να του την στερήσει, θα το πληρώσει πολύ ακριβά.

Το μήνυμα της εξέγερσης του Νοέμβρη καταδεικνύει ότι, όταν οι λαοί θέλουν, μπορούν να κερδίσουν ακόμα και την πιο στυγνή δικτατορία, ακόμα και τον πιο δυνατό δυνάστη. Έτσι και τώρα θα διεκδικήσουμε και θα κατακτήσουμε ξανά την ανεξαρτησία, τη λαϊκή κυριαρχία και τη δημοκρατία σ΄ αυτό τον τόπο.

To Γραφείο Τύπου

Ευρωπαϊκή Αριστερά: Χρηματοπιστωτικός αυταρχισμός μεταμφιεσμένος σε “εθνική σωτηρία”

Οι ραγδαίες εξελίξεις στην Ελλάδα και την Ιταλία επιβεβαίνουν, πάνω απ' όλα, ένα πράγμα: Ο νεοφιλελευθερισμός είναι ασύμβατος με τη δημοκρατία. Οι δικομματικοί ιεροκήρυκες της ακραίας λιτότητας και της κοινωνικής καταστροφής έχουν τρομοκρατηθεί από την ιδέα της έκθεσής τους στη λαϊκή ετυμηγορία. Γι αυτό αρνήθηκαν να προχωρήσουν σε πρόωρες εκλογές, αρχικά στην Ελλάδα και τώρα στην Ιταλία, επινοώντας το τραγικά ειρωνικό καθήκον της “εθνικής σωτηρίας”. Στο όνομα αυτού του καθήκοντος διόρισαν νέο πρωθυπουργό της χώρας τον πρώην αντιπρόεδρο της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας (ΕΚΤ), Λουκά Παπαδήμο.

Αυτή η παράνομη “κυβέρνηση σωτηρίας” ζητά τη μέγιστη δυνατή συναίνεση, προκειμένου να επιτύχει στα καθήκοντά της: να επιβάλλει νέα αυταρχικά και βάρβαρα μέτρα λιτότητας, να ενισχύσει τις κοινωνικές περικοπές και να εκτινάξει τους δείκτες ανεργίας σε πρωτοφανή επίπεδα (18.4% στην Ελλάδα, Οκτώβριος 2011).

Αυτό το νέο κυβερνητικό “κόμμα του Μνημονίου” αποτελείται από το ΠΑΣΟΚ (μέλος του Κόμματος Ευρωπαίων Σοσιαλιστών), τη Νέα Δημοκρατία (μέλος του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος) και το ακροδεξιό κόμμα ΛΑ.Ο.Σ., ενώ στηρίζεται ακόμη από τη Δημοκρατική Συμμαχία (μέλος της Συμμαχίας Φιλελευθέρων & Δημοκρατών για την Ευρώπη) και το Σύνδεσμο Ελλήνων Βιομηχάνων (ΣΕΒ). Είναι η πρώτη φορά μετά την πτώση της στρατιωτικής δικτατορίας το 1974 που τέσσερις εκπρόσωποι της λαϊκιστικής δεξιάς, οι οποίοι έχουν εκφράσει συχνά και ανοιχτά τα αντιδραστικά, ξενοφοβικά και ακραία εθνικιστικά τους ιδεώδη, αναλαμβάνουν υπουργικές και υφυπουργικές θέσεις, με την έγκριση ενός κόμματος που αυτοαποκαλείται σοσιαλιστικό.

Ο σχηματισμός αυτής της “ανίερης συμμαχίας” στην Ελλάδα δεν αποτελεί μεμονωμένο γεγονός. Η Ευρωπαϊκή Αριστερά έχει επανειλημμένα προειδοποιήσει ότι η Ελλάδα είναι το πειραματόζωο της τρόικας, των αγορών και των ντόπιων συνεργατών τους και αυτό περιλαμβάνει συνεχείς και επικίνδυνους πειραματισμούς για την παράκαμψη των δημοκρατικών διαδικασιών, του κοινοβουλευτικού και δημόσιου ελέγχου και του Συντάγματος.

Τώρα ετοιμάζονται να επεκτείνουν το πείραμα της κυβέρνησης “εθνικής σωτηρίας” στην Ιταλία, με τον Μάριο Μόντι, έναν πρώην επίτροπο, να αναλαμβάνει τη θέση του πρωθυπουργού και να ηγείται μιας κυβέρνησης που θα περιλαμβάνει τεχνοκράτες και θα υποστηριχθεί τόσο από το κόμμα του Μπερλουσκόνι, όσο και από το Δημοκρατικό Κόμμα.

Αυτές οι εξελίξεις θέτουν σε κίνδυνο τη δημοκρατία και βάζουν την Ευρώπη σε μια περίοδο πρωτοφανούς αυταρχισμού, συνεχούς περιορισμού και ωμής παραβίασης των κοινωνικών και πολιτικών δικαιωμάτων.

Σε αυτές τις κρίσιμες στιγμές, η Ευρωπαϊκή Αριστερά στέκεται σταθερά στο πλάι των αριστερών δυνάμεων και των κοινωνικών κινημάτων της Ελλάδας και της Ιταλίας. Καλούμε όλες τις αριστερές, προοδευτικές και δημοκρατικές δυνάμεις στην Ευρώπη, να κλιμακώσουμε τις κοινές μας κινητοποιήσεις και τις ενωτικές μας πρωτοβουλίες, για να υπερασπιστούμε τη δημοκρατία σε όλα τα επίπεδα, ενάντια σε αυτή τη νέα, αντιδραστική “Διεθνή του Χρηματοπιστωτικού Αυταρχισμού”.

Γ.Δραγασάκης: Η πολιτική κρίση ήρθε για να μείνει

Η πολιτική κρίση που σήμερα ζούμε ήταν θέμα χρόνου να εκδηλωθεί ανοιχτά. Η πολιτική κρίση δεν προέκυψε από το πουθενά. Αποτελεί συνέχεια της οικονομικής και κοινωνικής κρίσης. Στην πραγματικότητα είναι η ίδια η κοινωνική κρίση που έγινε πολιτική όταν ο λαός και η νεολαία νίκησαν τον φόβο, βγήκαν στις πλατείες, ψήφιζαν καθημερινά. Καθοριστικό ρόλο γι’ αυτή την αφύπνιση έπαιξε βέβαια η χρεωκοπία της πολιτικής του Μνημονίου, η προσβολή της αξιοπρέπειας του λαού, η επίθεση στις ανάγκες του, η συνειδητοποίηση πως δεν βρισκόμαστε σε μια πορεία εξόδου από την κρίση αλλά σε ένα κυλιόμενο αδιέξοδο θυσιών χωρίς ελπίδα. Τέλος, συμβολή στην εκδήλωση και την ένταση της πολιτικής κρίσης είχαν και ενοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις και ανταγωνισμοί «κορυφών» για τον έλεγχο των τραπεζών, των μέσων μαζικής ενημέρωσης, των όποιων κερδοφόρων ευκαιριών αναδειχθούν μέσα από τα κοινωνικά ερείπια και τις οικονομικές καταστροφές.

Δεν ήταν λοιπόν οι ατυχείς χειρισμοί του κ. Παπανδρέου που οδήγησαν στην ανοιχτή πολιτική κρίση. Ήταν, αντίθετα, η ογκούμενη κοινωνική και πολιτική κρίση που υποχρέωσαν τον κ. Παπανδρέου σε ταχτικούς χειρισμούς, ελιγμούς και τελικά σε παραίτηση.



Λιτότητα χωρίς τέλος

Η πεισματική προσπάθεια παράκαμψης των εκλογών και της λαϊκής ετυμηγορίας, στο όνομα πάντα «της υπεράσπισης της πατρίδας», αποτελεί μια αρνητική ιδρυτική κληρονομιά της νέας κυβέρνησης. Η νέα κυβέρνηση θα προσπαθήσει να δώσει την επίφαση μιας διαπραγμάτευσης για μια δανειακή σύμβαση και ένα νέο Μνημόνιο, πολυετές, το πλαίσιο του οποίου είναι ήδη προσδιορισμένο με σαφήνεια στην εμπιστευτική έκθεση του διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, και στην απόφαση της Συνόδου Κορυφής.

Η νέα συμφωνία καθιστά μόνιμο ό,τι ως τώρα προβαλλόταν ως έκτακτο και προσωρινό. Θεσμοθετεί τη διαρκή λιτότητα, τη χωρίς όριο ρευστοποίηση της δημόσιας περιουσίας, τις απολύσεις και τις μειώσεις μισθών. Κι όλα αυτά για να μειωθεί το χρέος, ως ποσοστό του ΑΕΠ, στην καλύτερη των περιπτώσεων, στο 120% το 2020. Δεδομένου ότι στα επίπεδα αυτά το χρέος δεν θα είναι και πάλι «βιώσιμο», οι πιέσεις για νέους κύκλους λιτότητας εκτείνονται και πέραν του 2020. Η απουσία χρονικού ορίου στη λιτότητα σημαίνει ότι δεν υπάρχει ούτε χρονικό ούτε ποσοτικό όριο στην έκταση της φτώχειας, της ανεργίας, της υποβάθμισης της δημοκρατίας, του «εκβαρβαρισμού» της κοινωνίας. Γιατί στ’ αλήθεια ένα «εθνικό κοινοβούλιο» να επικυρώσει μια τέτοια τυφλή πορεία; Γιατί μια δύναμη, ακόμη και αστική, να δώσει θετική ψήφο σε ένα κυλιόμενο αδιέξοδο, σ’ ένα βαρέλι χωρίς πάτο, όπως και κ. Βενιζέλος ως πρόσφατα έλεγε;



Το επιχείρημα ότι δεν υπάρχει άλλη λύση αυτοαναιρείται από το γεγονός ότι δεν υπήρξε, δεν οργανώθηκε και δεν επιδιώχθηκε ποτέ καμία συνολική και επί της ουσίας διαπραγμάτευση. Το επιχείρημα ότι αν δεν επικυρωθεί η νέα συμφωνία «θα μας διώξουν από το ευρώ» είναι το άλλοθι όσων θέλουν να παριστάνουν τους σωτήρες του έθνους, ενώ με τις αποφάσεις τους οδηγούν σ’ αυτό που υποτίθεται θέλουν να αποφύγουν. Άλλωστε την ώρα που η ελληνική κοινωνία εκβιάζεται με το επιχείρημα «ή το αποδέχεστε ή φεύγετε από το ευρώ», το ίδιο το ανώτατο οικονομικό συμβούλιο, το λεγόμενο «συμβούλιο των σοφών» ενημερώνει την κ. Μέρκελ, στην έκθεση που της υπέβαλε πρόσφατα, για το ατελέσφορο της νέας συμφωνίας. «Στο πλαίσιο μιας οικονομίας σε πτώση», λένε οι σύμβουλοι της κ. Μέρκελ, «η δημοσιονομική προσαρμογή μπορεί να αποδειχθεί πιο δύσκολη, και τα αποτελέσματα μπορεί να απογοητεύσουν τις αγορές, ακόμη κι αν οι χώρες δείχνουν ετοιμότητα και θέληση να λάβουν σκληρά, περιοριστικά μέτρα» (German Council of economic experts - Annual Report, 2011/12, p.3).

Πώς λοιπόν η ελληνική βουλή θα ψηφίσει μια συμφωνία όταν κορυφαία επιτελεία προεξοφλούν ουσιαστικά την αποτυχία της προβλεπόμενης από αυτήν πολιτικής; Τι θα συμβεί και ποια θα είναι η κατάσταση της κοινωνίας όταν αυτό εκ των υστέρων διαπιστωθεί; Η λογική του «κάντε τώρα αυτά και βλέπουμε», την οποία αποδέχθηκε ο κ. Παπανδρέου, υιοθετείται τώρα και από τον κ. Σαμαρά, παρά τις καταστροφικές συνέπειες που αυτή είχε. Η νέα κυβέρνηση επομένως μπορεί να αμβλύνει πρόσκαιρα την πολιτική κρίση, αλλά δεν μπορεί να αναιρέσει τις αιτίες που την προκάλεσαν. Το Μνημονιακό Μπλοκ θα διαθέτει στη νέα φάση όντως ευρύτερη πολιτική στήριξη. Όμως η «κοινωνική του βάση» θα συρρικνώνεται από την εφαρμοζόμενη πολιτική. Για τους λόγους αυτούς δεν αποκλείονται νέοι πολιτικοί σχεδιασμοί, είτε στην κατεύθυνση ενός μεγάλου συνασπισμού ΠΑΣΟΚ - Ν.Δ. (και λοιπών προθύμων), είτε στην κατεύθυνση της υπέρβασης του χρεωκοπημένου δικομματισμού. Και βέβαια δεν αποκλείονται καθόλου προσπάθειες διάσπασης, οικειοποίησης και εγκλωβισμού τμημάτων της αριστεράς στα σχετικά εγχειρήματα, μαζί με προσπάθειες περιθωριοποίησης και φίμωσης συνολικά της αριστεράς.



Ευρώ: Η κρίση γενικεύεται

Η νέα συμφωνία «διάσωσης» δεν εντάσσεται σε κάποια συνολική ευρωπαϊκή λύση. Αντιθέτως, η στρατηγική παραμένει να εξετάζεται το χρέος της κάθε χώρας ξεχωριστά. Όμως το χρέος των περισσότερων χωρών, στον έναν ή τον άλλο βαθμό, απαιτεί ρύθμιση, διαφορετικά, με τα σημερινά δεδομένα, ούτε η Γερμανία θα είναι σε θέση να ρίξει το χρέος της στο 60%, όπως απαιτούν οι ευρωπαϊκές συνθήκες. Η ανάγκη λοιπόν για μια συνολική πολυμερή λύση, η οποία θα απαλλάξει τα κράτη, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, από ένα μεγάλο μέρος του παλιού χρέους, γίνεται πιο εμφανής τώρα που η Ιταλία μπαίνει δυναμικά στην κρίση, και η Γαλλία φαίνεται να γίνεται, ακόμη κι αυτή, στόχος κερδοσκοπικών επιθέσεων.

Στην πραγματικότητα, λόγω της διαπλοκής των δημόσιων οικονομικών με την ύφεση και την κρίση των τραπεζών, όλη η Ευρώπη βρίσκεται σε ένα φαύλο κύκλο, σε μια παγίδα του χρέους που απειλεί με γενικευμένη ύφεση, τόσο την ίδια όσο και την παγκόσμια οικονομία. Μόνο μια συνολική λύση που θα βασίζεται σε ένα νέο ρόλο της Ευρωπαϊκής Τράπεζας, σε κοινούς ευρωπαϊκούς φόρους, και σε μηχανισμούς αναδιανομής και αλληλεγγύης, θα μπορούσε να απελευθερώσει τους λαούς της Ευρώπης από την παγίδα του χρέους και της λιτότητας. Αντί γι’ αυτό, αναζητούνται βοήθειες από την Κίνα και αλλού για να στηριχθεί το σημερινό συντηρητικό ευρωπαϊκό οικοδόμημα και η συναίνεση της ευρωπαϊκής δεξιάς και της σοσιαλδημοκρατίας, που ευθύνονται γι’ αυτό. Για να πάει μπροστά η Ευρώπη πρέπει να σπάσει αυτή η συναίνεση, να αλλάξουν οι συσχετισμοί, να δυναμώσει ο ρόλος των κινημάτων και της αριστεράς, και στην Ευρώπη και στην κάθε χώρα ξεχωριστά.



Μόνο η αριστερά μπορεί να ανοίξει νέους δρόμους

Τόσο οι εσωτερικές εξελίξεις λοιπόν όσο και οι ευρωπαϊκές κάνουν αναγκαίο έναν αναβαθμισμένο ρόλο της αριστεράς στις εξελίξεις, και στην Ελλάδα και στην Ευρώπη.

Η «τούμπα» του κ. Σαμαρά και η προσχώρηση της Ν.Δ. στο μνημονιακό μπλοκ, αποδεικνύει αυτό που ήταν γνωστό εξαρχής, ότι δηλαδή μόνο η αριστερά μπορεί να εκφράσει μια εναλλακτική και ανταγωνιστική προς το Μνημόνιο στρατηγική, και να ανοίξει νέους δρόμους. Όμως ένας τέτοιος ρόλος δεν είναι χωρίς απαιτήσεις. Ασφαλώς η γενίκευση της κρίσης και τα ρήγματα στον δικομματισμό προσφέρουν στην αριστερά νέα, ευρύτερα ακροατήρια, με ζωηρό ενδιαφέρον για τις θέσεις της. Όμως το κοινό αυτό δεν ενδιαφέρεται για τις εσωτερικές έριδες της αριστεράς, αλλά για τις προοπτικές που αυτή μπορεί να δώσει.

Στις νέες συνθήκες θα γίνει πιο έντονη η απαίτηση, η εναλλακτική πολιτική της αριστεράς να αποκτά ορατότητα και να απαντά στα υπαρκτά προβλήματα, αντί να παραπέμπει τη λύση τους στο απροσδιόριστο μέλλον. Πόσο πειστική είναι αλήθεια η υπόσχεση του ΚΚΕ πως … όταν πάρει την εξουσία θα διαγράψει το χρέος; Όταν στις αντιπαραθέσεις του σήμερα δηλώνει στην πράξη αποχή; Ποιες σκοπιμότητες εξυπηρετούν οι διαμάχες στον άξονα ‘δραχμή ή ευρώ’, όταν ούτε το ΚΚΕ ούτε και καμία άλλη πολιτική δύναμη δεν προτείνουν την άμεση επιστροφή στη δραχμή;

Ασφαλώς οι αντιστάσεις είναι αναγκαίος όρος ύπαρξης της κοινωνίας, και ασφαλώς το όχι στην κατάργηση αδιαπραγμάτευτων δικαιωμάτων και δημόσιων αγαθών δεν είναι άρνηση αλλά θέση, κόκκινη γραμμή. Όμως η κρίση που ζούμε είναι κρίση των διαμορφωμένων μοντέλων οικονομίας και πολιτικής. Είναι κρίση των κυρίαρχων ιδεών και της ορθόδοξης οικονομικής σκέψης σε όλες της τις εκδοχές. Λύσεις στα προβλήματα της κοινωνίας απαιτούν νέες ιδέες, «ανορθόδοξες» πολιτικές, αδοκίμαστες μεθόδους, κοινωνικούς πειραματισμούς.

Τα περιθώρια υπεράσπισης των δικαιωμάτων είναι περιορισμένα αν ο αγώνας γι’ αυτά δεν εντάσσεται σε μια στρατηγική που να αποσκοπεί από τώρα σε νέους τρόπους παραγωγής και διανομής, με βάση τη λογική των αναγκών και όχι της μεγιστοποίησης του κέρδους. Πολλές από τις ιδέες που διατυπώσαμε στο πρόγραμμά μας στην αρχή της κρίσης, τώρα ίσως γίνονται πιο κατανοητές και πάντως πιο επίκαιρες. Όταν, για παράδειγμα, λέμε ότι έχουμε επιστρέψει στη δεκαετία του ’60 από την άποψη του όγκου της ανεργίας, δεν σημαίνει ότι διαθέτουμε σήμερα τις δυνατότητες εκείνης της εποχής, για να αντιμετωπίσουμε την ανεργία. Ακόμη λοιπόν και αν η ύφεση σταματούσε αύριο, δεν θα μπορέσει ποτέ να απορροφηθεί το «απόθεμα» του ενός εκατομμυρίου ανέργων με ορθόδοξες πολιτικές. Μόνο με νέες μορφές μιας αλληλέγγυας οικονομίας θα μπορούσε αυτό να επιτευχθεί.

Το ζητούμενο λοιπόν, από μια κοινωνία που ασφυκτιά ανάμεσα σε σενάρια καταστροφής, δεν είναι πώς θα επιλέξουμε ανάμεσα στο ένα ή στο άλλο σενάριο καταστροφής. Το ζητούμενο για μια κοινωνία που βλέπει παντού αδιέξοδα δεν είναι πώς θα επιστρέψουμε στη μια ή την άλλη μορφή του παρελθόντος. Το ζητούμενο είναι πώς θα ανοίξουμε, και για την αριστερά και για την κοινωνία, νέους δρόμους μέσα από τη συνεργασία, τον ειλικρινή διάλογο, την κοινή δράση και την ενότητα, παρά τις διαφορές, με βάση τις ανάγκες του παρόντος και του μέλλοντος, και όχι τις διαχωριστικές γραμμές ή τις προκαταλήψεις του χθες.

ΜΗΝΥΜΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΕΤΕΙΟ ΤΗΣ ΕΞΕΓΕΡΣΗΣ ΤΟΥ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ

Η εξέγερση του 1973 είναι ένα ζωντανό παράδειγμα ανιδιοτέλειας και αγωνιστικής συλλογικής δράσης, πηγή έμπνευσης για μια ολόκληρη ζωή. Ζει στους αγώνες του σήμερα για δημοκρατία, ειρήνη, ισότητα και κοινωνική απελευθέρωση. Συνεχίζει να δείχνει το δρόμο για το πως ο λαός μπορεί να πιστέψει στις δυνάμεις του, να αμφισβητήσει τη λογική των μονόδρομων και να οργανώσει τις αντιστάσεις ενάντια στην καταπίεση και τον αυταρχισμό.

Η συγκυβέρνηση ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΛΑΟΣ θα ψηφιστεί από τη Βουλή, όχι από το λαό, για να ολοκληρώσει την επίθεση της στον κόσμο της εργασίας και τη νεολαία, παίρνοντας νέα σκληρά μνημονιακά μέτρα που θα υποθηκεύσουν το μέλλον της χώρας και των ανθρώπων της. Η συμμετοχή της ακροδεξιάς και των θαυμαστών του Παττακού και του Μεταξά στη νέα κυβέρνηση αποκαλύπτει τον βαθιά αντιδραστικό χαρακτήρα της. Υπενθυμίζει σε όλους και σε όλες μας ότι οι αγώνες κατά του εθνικισμού, του ρατσισμού και της μισαλλοδοξίας είναι περισσότεροι επίκαιροι από ποτέ και ότι ορισμένοι χτεσινοί υπερασπιστές των οραμάτων του Πολυτεχνείου, σήμερα έχουν μετατραπεί σε εγγυητές μιας ιδιότυπης δικτατορίας των χρηματαγορών και του κεφαλαίου. Δεκαετίες μετά την πτώση της Χούντας, η δημοκρατία είναι σε καθεστώς έκτακτης μνημονιακής ανάγκης, με την προσήλωση των εμπνευστών της στα συμφέροντα των πιστωτών και του κεφαλαίου, στη λιτότητα, την ανεργία και τη φτώχεια να στρέφεται ξεκάθαρα ενάντια στη λαϊκή κυριαρχία. Η συναίνεση που ζητούν με εκβιασμούς από το λαό ισοδυναμεί με την παραίτηση από τους αγώνες για την ελευθερία και τη δημοκρατία,.

Η μόνη διέξοδος για τους εργαζόμενους και τη νεολαία είναι αυτή της οργανωμένης πάλης και της αντίστασης, της ρήξης, της αλληλεγγύης και της συλλογικής δράσης. Η αλλαγή των κοινωνικών και πολιτικών συσχετισμών και η συγκρότηση ενός νέου συνασπισμού εξουσίας που θα αντιπαλέψει τη νεοφιλελεύθερη ορθοδοξία και θα θέσει το λαό και τις ανάγκες του στο προσκήνιο είναι πιο αναγκαία από ποτέ.

Καλούμε τους εργαζόμενους και τη νεολαία να συμμετέχουν την Πέμπτη 17/11 στα συλλαλητήρια σε όλη την Ελλάδα, να διαδηλώσουν μαχητικά, ειρηνικά και μαζικά την αντίθεσή τους στη νέα κυβέρνηση και στα σχέδια για ακόμα περισσότερες απολύσεις, μειώσεις μισθών και συντάξεων, κατάργηση του κοινωνικού κράτους και ξεπούλημα του δημόσιου τομέα.

ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΣ ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ

Τι γλώσσα μιλάει ο Λουκάς Παπαδήμος;

Τις τελευταίες μέρες ακούστηκε κατά κόρον ότι το μεγάλο ατού του κ. Παπαδήμου είναι ότι μιλάει την ίδια γλώσσα με τους αξιωματούχους της ΕΕ και τους πιστωτές μας. Δεν θα σχολιάσω σε βάθος τον (άκομψο) υπαινιγμό του ισχυρισμού για τους έως τώρα διαπραγματευτές μας. Μήπως οι τελευταίοι δεν ήταν σε θέση να καταλάβουν τις απαιτήσεις της τρόικας; Μήπως είχαν διαφορετικές προτεραιότητες, βάσει μιας ριζοσπαστικότερης θεώρησης των πραγμάτων, που έκανε τη διαπραγματευτική θέση της χώρας δυσνόητη για τους εταίρους μας;

Μπορεί οι υποστηρικτές του κ. Παπαδήμου να εννοούν ότι αυτό που έχει ο νέος πρωθυπουργός είναι μια αξιοπιστία σε σχέση με το λόγο του: ένας αξιόπιστος συνομιλητής που εννοεί αυτά που λέει και λέει αυτά που εννοεί.

Όμως το θέμα δεν είναι προσωπικό: ουδείς αμφισβητεί την τεχνική (οικονομική) του κατάρτιση, πόσο μάλλον την εντιμότητα του νέου πρωθυπουργού. Στην εποχή του νεοφιλελευθερισμού, όλο και περισσότερες χώρες ανέθεσαν τη νομισματική τους πολιτική σε «ανεξάρτητες» κεντρικές τράπεζες, με το επιχείρημα ότι οι κεντρικοί τραπεζίτες είναι πιο αξιόπιστοι από τους πολιτικούς διότι έχουν τη δυνατότητα να μην ενδίδουν στις πιέσεις των ψηφοφόρων. Όμως, γιατί να μην επεκτείνουμε την αρχή αυτή, και να προστατεύεται έτσι όλη η γκάμα της πολιτικής, και όχι μόνο η νομισματική, από δημοκρατικές πιέσεις;

Έτσι κατανοούν τη δημοκρατία οι νεοφιλελεύθεροι: όχι ως αντιπαράθεση διαφορετικών συμφερόντων, αξιών, προτεραιοτήτων και προτάσεων, αλλά ως πιέσεις που εμποδίζουν αναίτια την εύρυθμη λειτουργία της αγοράς και την τεχνοκρατική επίλυση των όποιων προβλημάτων της διακυβέρνησης.



Σε κάθε περίπτωση, το ερώτημα παραμένει: τι πάει να πει «ίδια γλώσσα με τους ευρωπαίους αξιωματούχους»; Μήπως ότι ο κ. Παπαδήμος βλέπει τα πράγματα από την ίδια σκοπιά που τα βλέπουν η Μέρκελ, ο Σαρκοζύ, ο Ντράγκι και οι άλλοι κυρίαρχοι των διαπραγματεύσεων; Αν ναι, και σε αυτό έχουν δίκιο οι υποστηρικτές του. Ο κ. Παπαδήμος είναι ταυτισμένος με τις κυρίαρχες επιλογές που οδήγησαν στην κρίση του 2008, και που απέτυχαν με τόσο εμφανή τρόπο στην περίοδο που ακολούθησε. Ως στέλεχος της ΕΚΤ, ο κ. Παπαδήμος δεν μπορούσε παρά να υποστηρίξει τη φιλελευθεροποίηση των χρηματαγορών. Ας θυμίσουμε εδώ ότι μετά την κρίση, η ΕΚΤ, σε αντίθεση με άλλες κεντρικές τράπεζες και τους περισσότερους οικονομολόγους, εξακολουθούσε να ανησυχεί για τον πληθωρισμό και όχι για την ύφεση. Ο ίδιος δε ο κ. Παπαδήμος ήταν συστηματικά κατά του κουρέματος του ελληνικού χρέους, πιστεύοντας ακράδαντα ότι η λιτότητα είναι η λύση και όχι το πρόβλημα. Από πουθενά, λοιπόν, δεν προκύπτει ότι έχει καταλάβει τις δραματικές διαστάσεις που παίρνουν η ανεργία, η φτώχεια και ο κοινωνικός αποκλεισμός. Από πουθενά, επίσης, δεν προκύπτει ότι προτάσσει ως βασικό πρόβλημα την εντελώς ελλειμματική αρχιτεκτονική της ευρωζώνης που ή θα τροποποιηθεί, είτε το ευρώ θα καταρρεύσει - διότι σε αντίθεση με όσα υποστηρίζουν οι νεοφιλελεύθεροι, το ευρώ δεν θα καταρρεύσει από τις αντιστάσεις των κινημάτων και του κόσμου της εργασίας, αλλά από την ίδια την πολιτική της ευρωζώνης.

Για όλους αυτούς τους λόγους, το να μιλάς την ίδια γλώσσα με τις ελίτ της ΕΕ σημαίνει ότι δεν μπορείς να διαπραγματευτείς. Ο κ. Παπαδήμος δεν μπορεί να παρουσιάσει κανένα αντεπιχείρημα, ούτε να αναδείξει άλλες προτεραιότητες, γιατί έχει δεχτεί το κυρίαρχο επιχείρημα, γιατί συμμερίζεται το ιδεολογικό και θεωρητικό οπλοστάσιο του νεοφιλελευθερισμού. Το ότι μιλάει την ίδια γλώσσα αποτελεί, από αυτήν την άποψη, το χειρότερο χαρακτηριστικό που θα μπορούσε να έχει ο βασικός μας διαπραγματευτής. Θα μπορούσε, για παράδειγμα, να ταράξει τα νερά και να απαιτήσει η Ελλάδα να ξεπληρώνει το χρέος της όσο παρουσιάζει ανάπτυξη και πλεόνασμα στο ισοζύγιο πληρωμών, όπως και η Γερμανία το 1953; Να βάλει, μήπως, το θέμα της ανεργίας ως πρωτεύον; Δεν νομίζω.

Μετά την κρίση του 2008, και με δεδομένη την τεράστια ευθύνη των τραπεζών γι’ αυτήν, είναι προκλητικό να ηγείται μιας χώρας κάποιος που προέρχεται από το χρηματοπιστωτικό σύστημα. Ότι είναι θεσμικός (κεντρικός) τραπεζίτης είναι δευτερεύον ζήτημα: πρέπει κανείς να έχει χάψει το σύνολο της κυρίαρχης ιδεολογίας για να πιστέψει ότι οι ανεξάρτητες κεντρικές τράπεζες είναι ανεξάρτητες από τις (εμπορικές και επενδυτικές) τράπεζες. Μαζί σχεδίασαν τις πολιτικές που συνέβαλαν τόσο πολύ στην σημερινή κρίση, και μαζί σχεδίασαν να πληρώσουν τα σπασμένα κάποιοι άλλοι. Γι’ αυτό, εξάλλου, η γλώσσα του κ. Παπαδήμου είναι ξεκάθαρη. Και συνιστά μέρος του προβλήματος.
Ευκλείδης Τσακαλώτος

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΓΡΑΦΕΙΟΥ ΤΥΠΟΥ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ ΓΙΑ ΤΗ ΝΕΑ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ

Χέρι-χέρι πορεύονται πλέον και επισήμως ΠΑΣΟΚ, ΝΔ και ΛΑ.Ο.Σ, καταστρατηγώντας με τον πιο προκλητικό τρόπο κάθε έννοια λαϊκής εντολής. Η νέα κυβέρνηση Παπαδήμου θα κληθεί να ολοκληρώσει όσα καταστροφικά έπραξε για τους εργαζόμενους, τους νέους και τους συνταξιούχους η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ. Το μνημονιακό μπλοκ της τριμερούς συγκυβέρνησης, με επικεφαλής τραπεζίτες και με τις ευλογίες των νεοφιλελεύθερων δυνάμεων της Ευρώπης και του εγχώριου καπιταλισμού, θα συνεχίσει μια πολιτική που εξαθλιώνει τους εργαζόμενους και τους συνταξιούχους και θα σπρώχνει διαρκώς περισσότερους ανθρώπους στην ανεργία. Στο όνομα του «εθνικού στόχου» της αποπληρωμής των τοκογλύφων, θα επιχειρήσει να περιστείλει κατακτήσεις χρόνων, δικαιώματα και ελευθερίες.

Σε λίγες ημέρες ο λαός μας θα βρεθεί μαζικά στους δρόμους για την επέτειο της εξέγερσης του Πολυτεχνείου. 38 χρόνια μετά το σύνθημα «ψωμί, παιδεία, ελευθερία» είναι πιο επίκαιρο από ποτέ.

Ο ΣΥΡΙΖΑ καλεί τους πολίτες της χώρας, τους ανθρώπους, που δεν έχουν κανένα λόγο να στηρίξουν ή να ανεχτούν την πολιτική που οδηγεί στην εξόντωσή τους, να συνεχίσουν τους αγώνες για την ανατροπή της.

Καμιά ανοχή σε μια κυβέρνηση, που δεν εκφράζει το λαό. Καμία ανοχή σε μια κυβέρνηση, που ορκίζεται με τις ευλογίες του ΣΕΒ, των τραπεζιτών, του μεγάλου κεφαλαίου, της Μέρκελ και του Σαρκοζί. Η συγκυβέρνηση ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΛΑΟΣ δεν έχει καμία νομιμοποίηση και καμία απόφασή της δεν αναγνωρίζεται από την κοινωνία, η οποία ουδέποτε ρωτήθηκε αν θέλει να την κυβερνούν τραπεζίτες και άνθρωποι που τίμησαν την 28η Οκτωβρίου στο σπίτι του δικτάτορα Μεταξά.

Αποσπάσματα συνέντευξης Δ.Παπαδημούλη στο Ρ/Σ «Στο Κόκκινο 105,5»

Μιλώντας σήμερα στο ρ/σ «Στο Κόκκινο 105,5» (Mπ. Μιχαλοπούλου), ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Δ. Παπαδημούλης, δήλωσε μεταξύ άλλων τα εξής:

Για το τελεσίγραφο της Ευρώπης σε Παπανδρέου-Σαμαρά

O κ. Σαμαράς θα υποχρεωθεί να απολογηθεί στους οπαδούς του για την εντυπωσιακή μνημονιακή κωλοτούμπα που έχει κάνει. Η είδηση της ημέρας δεν έχει να κάνει με τη συμφωνία των δυο κομμάτων για το πρόσωπο του Πρωθυπουργού αλλά η απαίτηση του Εurogroup να βάλουν την υπογραφή τους στη δανειακή σύμβαση και το νέο μνημόνιο όχι μόνο η νέα κυβέρνηση αλλά και ο Παπανδρέου με τον Σαμαρά.

Είναι μια επανάληψη του ίδιου έργου. Αυτή η εκβιαστική απαίτηση προστίθεται στο εκβιαστικό τελεσίγραφο προ μηνών της Τρόικα και της Λαγκάρντ σε Βενιζέλο- Παπανδρέου που περιελάμβανε με κάθε λεπτομέρεια τα μέτρα που έπρεπε η κυβέρνηση να λάβει άμεσα.

Άρα, η διεθνής δεξιά που εκπροσωπείται κατά 95% στην Ευρώπη κι έχει το επάνω χέρι μαζί με το τραπεζικό σύστημα και στο ΔΝΤ, απαιτούν από ΠΑΣΟΚ-ΝΔ να βάλουν την υπογραφή τους σε πολύ συγκεκριμένα δεσμευτικά μέτρα κι όχι σε ένα θολό πλαίσιο.

Η διεθνής δεξιά θεωρεί αναμενόμενη την αντίδραση της αριστεράς σ’ αυτή την επιβαλλόμενη σκληρή νεοφιλελεύθερη πολιτική. Δεν ασχολείται καθόλου με το τι θα κάνει ο Καρατζαφέρης, η Μπακογιάννη και ο Κουβέλης. Μπορεί αυτά τα 3 κόμματα να αφήνουν ανοιχτό το ενδεχόμενο στήριξης αυτής της κυβέρνησης αλλά το χοντρό πολιτικό παιχνίδι είναι να μπει στο «σακούλι» και με τη «βούλα» των σκληρών μέτρων που λαμβάνει αυτή η κυβέρνηση, όχι ένας αχυράνθρωπός αλλά οι ηγέτες των δυο μεγάλων κομμάτων της χώρας.

Ο μεν Παπανδρέου είναι και σε διαδικασία αποδρομής ενώ αυτού του είδους οι εκβιασμοί ουσιαστικά ρίχνουν με κίνδυνο να σπάσει στο πάτωμα, την αντιμνημονιακή μάσκα του κ. Σαμαρά. Ο κ. Σαμαράς θα ήθελε μια υπηρεσιακού τύπου κυβέρνηση και τα δυο κόμματα να κάνουν καμπάνια προεκλογική μέχρι τον Φεβρουάριο. Δεν θα τους αφήσουμε.

Για την σκληρή ατζέντα της νέας κυβέρνησης και την στάση των κομμάτων

Αυτή η κυβέρνηση θα έχει πολύ σκληρή ατζέντα. Θα κληθεί να πάρει πολύ σκληρές αποφάσεις, να κλείσει τον προϋπολογισμό του 2011 με πρόσθετα μέτρα λόγω μαύρης τρύπας στα έσοδα, να ψηφίσει ένα σκληρότερο προϋπολογισμό για το 2012, να ψηφίσει το υπερδεκαετές μνημόνιο το οποίο θα συνοδεύει τη δανειακή σύμβαση και θα πρέπει πρώτα να ψηφιστεί και μετά να πάει η χώρα σε εκλογές.

Παρά τις σκόπιμη ταλάντευση της ΔΗΜΑΡ που αφήνει ανοιχτό το ενδεχόμενο στήριξης, ανοχής ή καταψήφισης της νέας κυβέρνησης, υπό την πίεση και του κόσμου της αριστεράς, η ΔΗΜΑΡ όχι μόνο δεν θα στηρίξει αυτή τη κυβέρνηση αλλά θα την καταψηφίσει κιόλας.

Ο πονηρός Καρατζαφέρης «βγάζει την ουρά του απ’ έξω», ποντάροντας στο ότι αν η ΝΔ συνταχθεί σε μια μνημονιακή γραμμή δεν θα μπορεί μετά να κατηγορεί το ΛΑΟΣ που υπερψήφισε το μνημόνιο. Το ΛΑΟΣ θα επιδιώξει να κάνε αντιπολίτευση εκ δεξιών στον Σαμαρά.

Ωστόσο ο κ. Καρατζαφέρης θα πρέπει να ξέρει ότι όταν αποτυγχάνει ένας «γάμος», δεν ευθύνεται μόνο το ζεύγος (ΠΑΣΟΚ-ΝΔ) αλλά και ο κουμπάρος (ΛΑΟΣ). Θα είναι συνυπεύθυνος είτε δώσει ψήφο εμπιστοσύνης είτε όχι.

Η κ. Μπακογιάννη ενδεχομένως να ήταν ευχαριστημένη με ένα καλό υπουργείο αλλά μάλλον δεν πρόκειται να της το δώσουν γιατί παίζονται παιχνίδια στην δεξιά πολυκατοικία.

Για την ανάγκη άμεσης δημιουργίας του αριστερού αντιμνημονιακού μπλοκ

Αυτή η πιεστική κατάσταση φέρνει προ των ευθυνών τους κι όλες τις δυνάμεις της αριστεράς κα των δυνάμεων που αποδεσμεύονται από το μνημονιακό ΠΑΣΟΚ.

Είναι αδήριτη ανάγκη να πάρει σάρκα και οστά το αντιμνημονιακό μπλοκ των αριστερών προοδευτικών δυνάμεων, λαμβάνοντας τις κατάλληλες πρωτοβουλίες.

Ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να γίνει ο πιεστικός κήρυκας αυτής της εξέλιξης. Ακόμα κι αν οι ηγεσίες των αριστερών δυνάμεων περιχαρακώνονται. Ο ενωτικός σπόρος που ανθεί στην κοινωνία ήδη αποδίδει. Γύρω από ένα ρεαλιστικό, ενωτικό και εναλλακτικό πρόγραμμα μπορούν να συσπειρωθούν ακόμα και δυνάμεις εκτός αριστεράς.

Αν δεν είναι τώρα η ώρα συσπείρωσης των αριστερών δυνάμεων, τότε πότε;

Αναρωτιέμαι τι περιμένει και τι σκέφτεται ο φίλος μου ο Φ. Κουβέλης για να δει πως θα αντιδράσει σ’ αυτή τη νέα κυβέρνηση. Μια κυβέρνηση που θα κληθεί να εφαρμόσει αυτό το ασφυκτικό πλαίσιο της δανειακής σύμβασης και περιλαμβάνει τη συνεργασία του δεξιόστροφου ΠΑΣΟΚ με το σύνολο της δεξιάς. Είναι ολοφάνερο ότι θα ασκηθεί ακόμα πιο δεξιά πολιτική!

Όσοι είδαν τον κ. Σόιμπλε χθες, εν μέσω καγχασμών, να περιγράφει τους τραγικούς χειρισμούς της ελληνικής πολιτικής ελίτ της τελευταίας εβδομάδας .καταλαβαίνει ότι ΝΔ και ΠΑΣΟΚ αφού απέτυχαν παταγωδώς τα έτη 2004-2009 και 2009-2011 αντίστοιχα, έρχονται τώρα να αθροίσουν δυο αποτυχίες για να κάνουν μια επιτυχία. Επιπλέον δεν έχουν την εμπιστοσύνη ούτε των ομογάλακτων ευρωπαίων ηγετών. Γι’ αυτό και η Ελλάδα κινδυνεύει όχι μόνο με ακόμα μεγαλύτερη κοινωνική οπισθοδρόμηση και χρεωκοπία αλλά θα υποστεί και μεγαλύτερες ταπεινώσεις.

Επιβάλλεται να υπάρξει μια φωνή της αριστεράς, όσο το δυνατό πιο ενωμένη, που να υπερασπίζεται την εθνική αξιοπρέπεια, τους αδύναμους και την ανάπτυξη. Δεν πρέπει να βρεθούμε κατώτεροι των περιστάσεων.

To Γραφείο Τύπου

ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΑΠΟΦΑΣΗ ΤΗΣ Κ.Π.Ε. ΤΟΥ ΣΥΝ 5/11/2011

• Να τους χαλάσουμε τα σχέδια
• Να μιλήσει ο λαός. Εκλογές τώρα.
• Νέος συνασπισμός εξουσίας με πυρήνα την Αριστερά, η λύση.
1. Η κυβέρνηση και το πολιτικό σύστημα παραπαίει κάτω από το βάρος της οργής και της αγανάκτησης της κοινωνίας. Το πολιτικό σύστημα, η τροϊκα, τα ισχυρά οικονομικά συμφέροντα από-νομιμοποιούνται από τη λαϊκή κινητοποίηση. Το κίνημα στις πλατείες τον Ιούνιο και Ιούλιο, οι εκατοντάδες χιλιάδες εργαζομένων, η δυναμική εμφάνιση γυναικών και νέων, ανέργων, συνταξιούχων, αγροτών και μικρομεσαίων, η κοινή δράση τους στις πρόσφατες κινητοποιήσεις και τη μεγάλη απεργία και η πάνδημη λαϊκή έκρηξη κατά την διάρκεια της 28ης Οκτωβρίου ανάγκασε τον πρωθυπουργό και την κυβέρνηση σε υποχώρηση και οδήγησαν την κυβερνητική πλειοψηφία σε κρίση. Χρειάζεται να σημειώσουμε την ανάπτυξη ενός νέου επιπέδου συνειδησης που συνδέει το ατομικό συμφέρον με το συλλογικό και κοινωνικό. Χρειάζεται να τονίσουμε τις δημοκρατικές, μαζικές, μαχητικές μορφές που αξιοποίησε με επιτυχία το συνδικαλιστικό κίνημα που δείχνουν τον δρόμο ανάταξης του για την υπεράσπιση των συμφερόντων της μισθωτής εργασίας.
2. Μέσα σε κλίμα αβεβαιότητας το πολιτικό σύστημα, προσπαθεί να ανασυνταχθεί.. Κάτω από τον ψευδώνυμο τίτλο της «εθνικής σωτηρίας και συναίνεσης», προσπαθεί να κερδίσει χρόνο, να ανατάξει την ηγεμονία του, ώστε με καλύτερους όρους να συνεχίσει να υλοποιεί τις επιλογές εξόδου από την κρίση σε βάρος των δυνάμεων της εργασίας.
Σε κάθε περίπτωση προεκλογικά, προεικονίζοντας τις μετεκλογικές συναινέσεις, επιχειρεί να συντάξει το «κόμμα του Μνημονίου», ορίζοντας από τώρα τα περιεχόμενα των συναινέσεων σε βάρος των συμφερόντων των λαϊκών στρωμάτων με μια πρωτοφανή αναδιανομή εισοδημάτων και δικαιωμάτων σε βάρος των δυνάμεων της εργασίας. Σ’ αυτή τη λογική όλα τα σενάρια είναι ανοιχτά.
Ο πρωθυπουργός, με την πρότασή του για τη διενέργεια δημοψηφίσματος το οποίο συνέδεε με την παρουσία ή όχι της Ελλάδας στην ευρωζώνη, είχε στόχο τον εκβιασμό του ελληνικού λαού και την εξουδετέρωση των αντιδράσεών του. Με τον τρόπο αυτό, όχι μόνο ευτέλισε μια κορυφαία δημοκρατική διαδικασία, αλλά ακύρωσε και ένα ισχυρό διαπραγματευτικό χαρτί που, εγκαίρως και αποφασιστικά χρησιμοποιούμενο, θα μπορούσε να αποκρούσει τις πιέσεις της τρόϊκας και να προκαλέσει αλυσιδωτές πανευρωπαϊκές εξελίξεις σε προοδευτική κατεύθυνση. Πολύ ορθώς ο ΣΥΝ και ο ΣΥΡΙΖΑ απέρριψαν αυτόν τον εκβιασμό και ζήτησαν την άμεση διενέργεια εκλογών, τονίζοντας ταυτόχρονα ότι, ακόμα και σ’ αυτές τις συνθήκες, ένα δημοψήφισμα με ερώτημα ΝΑΙ ή ΟΧΙ στην σύμβαση (και όχι παραμονή ή όχι στην ευρωζώνη, όπως διέταξαν η Μέρκελ και ο Σαρκοζί) ήταν καλοδεχούμενο.
Η ΝΔ αντιμετώπισε το ενδεχόμενο της διενέργειας δημοψηφίσματος με τον ίδιο ακριβώς εκβιαστικό τρόπο και, προκειμένου να μην υλοποιηθεί, αποφάσισε ότι αποδέχεται τη δανειακή σύμβαση, την οποία αρνιόταν ως και ώρες πριν φορώντας το αντιμνημονιακό της προσωπείο. Έγινε πια από όλους ξεκάθαρο ότι πίσω από τις αντιμνημονιακές κορώνες του κ. Σαμαρά για τη σωτηρία της χώρας κρυβόταν επιμελώς η μία και μοναδική στόχευση: να ανοίξει ο δρόμος για την πρωθυπουργία.
Κυβερνητικοί βουλευτές οι οποίοι στην προηγούμενη δόση φώναζαν ότι δεν πρόκειται να συνεχίσουν να παρέχουν στήριξη στη μνημονιακή πολιτική της ύφεσης ξέχασαν ξαφνικά τα Μνημόνια και άρχισαν να συζητούν πώς το κόστος αυτής της απαράδεκτης πολιτικής θα επιμεριστεί και σε άλλους, μέσα από μια κυβέρνηση υποτιθέμενης εθνικής ενότητας. Ή, για την ακρίβεια, Μνημονιακής Ενότητας.
Η χτεσινή οπερέτα έληξε με τη ψήφο εμπιστοσύνης σε μια κυβέρνηση που υπόσχεται να γίνει άλλη. Ο πρωθυπουργός καταχειροκροτήθηκε από τους βουλευτές που το μόνο που εμπιστεύτηκαν ήταν την υπόσχεσή του να φύγει. Η μελοδραματική χθεσινή αφήγηση του μας έδωσε να καταλάβουμε πλήρως ποιος είναι ο αληθινός του φόβος και ποιες οι αληθινές του προθέσεις.
Να αποφύγει τη λαϊκή ετυμηγορία.
Οι παραινέσεις για κυβερνήσεις εθνικής συναίνεσης και συνεργασίας, ήταν απολύτως υποκριτικές.Το μόνο που θέλουν είναι να εγκλωβίσουν συνενόχους σε ένα παιχνίδι παρασκηνίου, με μοναδικό δεδομένο τη συνέπεια στην πολιτική της υποτέλειας και της κοινωνικής διάλυσης.
Αν ήθελαν ειλικρινά κυβερνήσεις προγραμματικών συμπτώσεων και διαφανών συγκλίσεων, θα έφερναν τη Δευτέρα το πρωί την απλή αναλογική και την Τρίτη θα οδηγούσαν τη χώρα με ομαλό τρόπο σε εκλογές.
Αυτή τη στιγμή, η απαίτηση προώθησης των αποφάσεων της 26/10 στην Ελλάδα, δημιουργεί ουσιαστικό πρόβλημα Δημοκρατίας.
ΟΙ θεσμοί απαξιώνονται και το κοινοβούλιο ακόμα περισσότερο.
Τον πρώτο λόγο στα δημόσια πράγματα διεκδικούν αυτοί που θέλουν να επιβάλουν το Μνημόνιο, είτε πρόκειται για τραπεζίτες, είτε για βαρόνους των Μέσων, είτε για κάθε λογής τεχνοκράτες και πολιτικούς ταγούς του Μνημονίου.
Όλο αυτό το συνονθύλευμα αποτελεί το υλικό, από το οποίο θα κατασκευαστεί, αν τα πράγματα προχωρήσουν προς τα εκεί, η περίφημη «κυβέρνηση εθνικής ανάγκης».
Συνεπώς η υπεράσπιση της Δημοκρατίας και το δικαίωμα της λαϊκής βούλησης να εκφράζεται και να αποφασίζει για την πορεία του τόπου, οφείλει να είναι αυτή τη στιγμή κυρίαρχο ζήτημα για την αριστερά.
Αυτός είναι και ο λόγος που έχουμε δηλώσει σε όλους τους τόνους ότι αυτή τη στιγμή δεν υπάρχει δημοκρατική διέξοδος, εκτός από την άμεση προκήρυξη εκλογών. Αυτό απαιτείται για να εκφραστεί ελεύθερα η λαϊκή βούληση. Καλούμε λοιπόν τον πρωθυπουργό να πράξει το αυτονόητο. Να καταθέσει στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας την παραίτηση της κυβέρνησης, να ζητήσει τη διάλυση της βουλής και την άμεση προκήρυξη εκλογών.
Όλα τα άλλα είναι παιχνίδια εκτροπής.
Η πολιτική και επικοινωνιακή επίθεση ενάντια στην Αριστερά και συνολικά ενάντια στις αντιμνημονιακές δυνάμεις πρέπει να θεωρείται δεδομένη. Δεδομένο πρέπει να θεωρείται ότι η κρατική καταστολή –με τη συνηγορία των καναλιών και των μεγάλων εφημερίδων, τους προνομιακούς ιδεολογικούς μηχανισμούς του κράτους- θα επιχειρήσει να απαντήσει στο πρόβλημα που δημιουργεί στο σύστημα η απουσία συναίνεσης και η διάρρηξη του μπλοκ εξουσίας της μεταπολιτευτικής περιόδου, που επιφέρει η εκτεταμένη καταστροφή των μεσαίων στρωμάτων.
3. Η πολιτική μας βρίσκει απήχηση στην Ελληνική κοινωνία, και την απήχηση αυτή οφείλουμε να την κεφαλαιοποιήσουμε πολιτικά και να την διευρύνουμε.
Απέναντι στο Μνημονιακό Μπλοκ, οφείλουμε να αντιπαρατάξουμε το δικό μας μέτωπο, έναν Νέο Συνασπισμό Εξουσίας, στηριγμένο στην δυναμική των κοινωνικών κινητοποιήσεων.
Το μήνυμά μας είναι: η κοινωνία πρέπει να απελευθερωθεί από τον φόβο και την αβεβαιότητα απέναντι σε μια εναλλακτική λύση.
Μια κυβέρνηση στηριγμένη στα ευρύτατα λαϊκά στρώματα και στην δυναμική των κοινωνικών αγώνων, μπορεί να δρομολογήσει ένα εναλλακτικό πολιτικό σχέδιο.
Πρώτα από όλα, αξιοποιώντας τις ευαίσθητες ισορροπίες στο ευρωπαϊκό και παγκόσμιο οικονομικό σύστημα, και ξεκινώντας διεκδικήσεις σε εντελώς νέα βάση. Οι αποφάσεις της Πανελλαδικής Συνδιάσκεψης του ΣΥΡΙΖΑ και της τελευταίας ΚΠΕ του ΣΥΝ παρέχουν ένα ολοκληρωμένο πλαίσιο παρεμβάσεων.
Με εξοικονόμηση πόρων για την ανάπτυξη – αειφόρο ανάπτυξη υπέρ των κοινωνικών αναγκών και όχι με όρους κεφαλαίου - (αγροτική οικονομία, ΑΠΕ, τουρισμός, Παιδεία κ.λ.π.) και ενίσχυση και υπεράσπιση αλληλέγγυων και αυτοδιαχειριζόμενων κοινωνικών οικονομικών δραστηριοτήτων.
Με ριζική αναδιανομή πλούτου.
Με διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του χρέους, χωρίς μνημόνια, μεσοπρόθεσμα και αντικοινωνικούς όρους, αξιοποιώντας όλα τα όπλα αποφασιστικής και σκληρής διαπραγμάτευσης (λογιστικό έλεγχο, αμφισβήτηση, αθέτηση πληρωμών κ .α.).
Με αναζήτηση εναλλακτικών πηγών δανεισμού.
Με εθνικοποίηση-κοινωνικοποίηση του τραπεζικού τομέα προς όφελος της κοινωνίας και την άμεση επαναφορά στην ιδιοκτησία του Δημοσίου, με εργατικό και κοινωνικό έλεγχο, των Δημόσιων Επιχειρήσεων και Οργανισμών, που ξεπουλήθηκαν ή βρίσκονται στη διαδικασία να ξεπουληθούν.
Με κριτήριο την υπεράσπιση των λαϊκών συμφερόντων, τονίζουμε πως η εξυπηρέτηση των κοινωνικών αναγκών (μισθοί, συντάξεις, κοινωνικά δικαιώματα κλπ) είναι το πρώτο καθήκον μιας προοδευτικής διακυβέρνησης και όχι η εξυπηρέτηση των τοκογλύφων.
Ο νέος Συνασπισμός εξουσίας δεν θα αναγνωρίσει τις αντισυνταγματικές δανειακές συμβάσεις της υποτέλειας.
Ούτε τους εκβιαστικούς μονόδρομους της κοινωνικής χρεοκοπίας.
Η φωτιά έχει ήδη ανάψει σε όλη την Ευρώπη.
Καλούμε τον ελληνικό λαό να απορρίψει τη νέα δανειακή σύμβαση.
Γνωρίζουμε ότι εδώ που έχουν φτάσει τα πράγματα δεν υπάρχουν εύκολοι δρόμοι.
Αλλά δεν υπάρχουν και μονόδρομοι.
Αν οι εταίροι μας και οι πιστωτές μας δεν αποδεχτούν αυτή τη βάση διαλόγου, υπάρχει και ο δρόμος των μονομερών επιλογών.
Το πρόβλημα δεν είναι μόνο δικό μας. Είναι και δικό τους.
Μπορούμε να τους χαλάσουμε τα σχέδια. Ο κόσμος της εργασίας, η κοινωνία που διαλύεται από την πολιτική τους, η Αριστερά, σηκώνουν το γάντι και θα συντρίψουν κάθε απόπειρα εκβιασμού τους. Η υλοποίηση της πολιτικής μας πρότασης για τη συγκρότηση κοινωνικού και πολιτικού αντινεοφιλελεύθερου – αντιμνημονιακού μετώπου, που θα δώσει πολιτική ελπίδα και θα αποτελέσει την εναλλακτική λύση για μια τελείως αντίθετη από την ασκούμενη πολιτική διακυβέρνησης της χώρας, είναι επείγουσα ανάγκη.
Ξεκινάμε από το αυτονόητο. Δεν υπάρχει διέξοδος προς την ανάκαμψη, που να μην ξεκινάει με την απαλλαγή από το Μνημόνιο, και την χειραφέτηση από τις επιλογές του κεφαλαίου.
Είναι, λοιπόν, σημαντική ευθύνη να εμπεδώσουμε στα πλατιά κοινωνικά στρώματα την αυτοπεποίθηση μιας εναλλακτικής λύσης.
Και αυτό περνά μέσα από την ενδυνάμωση των κοινωνικών αγώνων.
Είναι ανάγκη, όμως, το κίνημα αυτό να πάρει και πολιτικά χαρακτηριστικά.
Και στη βάση αυτή προτάσσουμε τη γραμμή της ευρύτερης δυνατής ενότητας ανάμεσα σε πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις που αμφισβητούν από προοδευτική σκοπιά το Μνημόνιο.
Ξέρουμε πως η συγκρότηση ενωτικών συμμαχιών δεν είναι εύκολη υπόθεση.
Αλλά το αίτημα της πλατιάς ενότητας ωριμάζει στον κόσμο.
Και πλατιά ενότητα σημαίνει μίνιμουμ και ξεκάθαρο προγραμματικό πλαίσιο.
Δεν είναι ώρα να ξεψαχνίσουμε τις διαφορές μας ούτε να φέρουμε στο προσκήνιο το απωθημένο μας για εσωτερική αλλαγή συσχετισμών στην Αριστερά.
Ούτε βεβαίως να ασχοληθούμε με τη μερική βελτίωση των ποσοστών του χώρου μας.
Όλα αυτά είναι εκφράσεις ενός σεχταρισμού αναντίστοιχου με τις σημερινές συνθήκες και με τις απαιτήσεις των εργαζομένων, της νεολαίας και ολόκληρης της κοινωνίας.
Η συγκυρία στην οποία ζούμε δεν είναι κατάλληλη ούτε για ηγεμονισμούς ούτε για ξεκαθαρίσματα ούτε για ασκήσεις ιδεολογικής καθαρότητας.
Είναι η εποχή να διεκδικήσουμε από τον νεοφιλελευθερισμό την ηγεμονία.
Στις διαμορφούμενες συνθήκες ο ΣΥΝ και ο ΣΥΡΙΖΑ αναλαμβάνει ιδιαίτερες ευθύνες απέναντι στο λαό και την πορεία της χώρας μας αλλά και το μέλλον των λαών της Ευρώπης. Στην, πριν ένα μήνα, συνεδρίαση της ΚΠΕ, καθορίσαμε την τακτική και τις πρωτοβουλίες μας. Χρειάζεται να προσθέσουμε ένταση και ακούραστη δράση.
Όπως και αν εξελιχθούν τα πράγματα τις αμέσως επόμενες κρίσιμες μέρες ο μόνος δρόμος για τους εργαζομένους και την νεολαία είναι η συνέχιση των ανυποχώρητων αγώνων για κοινωνική δικαιοσύνη, λαϊκή κυριαρχία και δημοκρατία. Τίποτα δεν, μπορεί να σταματήσει την κοινωνία να διεκδικήσει το δίκιο της, να επιβάλει τη θέληση της. Σε αυτή την πορεία οι δικές μας δυνάμεις θα συνεχίσουν να πρωτοστατούν σε όλα τα κοινωνικά μέτωπα του αγώνα αντίστασης, σε όλες τις πρωτοβουλίες αλληλεγγύης.
4. Ραγδαίες είναι οι εξελίξεις στην Ε.Ε. αλλά και στο κόσμο. Αυξάνουν οι πιθανότητες μιας νέας όξυνσης της καπιταλιστικής κρίσης δεδομένου πως οι πολιτικές λιτότητας στην Ε.Ε. και σε όλο τον κόσμο κάθε άλλο παρά επιλύουν το πρόβλημα υπερσυσώρευσης του κεφαλαίου. Ο ανταγωνισμός μερίδων του κεφαλαίου δεν επιτρέπει την απρόσκοπτη αναπαραγωγή του καπιταλισμού, που προϋποθέτει την καταστροφή μέρους του κεφαλαίου, με συνέπεια όλα τα ενδεχόμενα να είναι δυνατά.
Σήμερα με την αποδυνάμωση του ιμπεριαλισμού των ΗΠΑ και την ανάδυση πολλαπλών οικονομικών κέντρων, της Κίνας, της Ρωσίας κ.α., δεν υπάρχει η ηγέτιδα δύναμη για να εκπροσωπήσει τα γενικά συμφέροντα του καπιταλισμού με συνέπεια η περίοδος να θυμίζει έντονα την προηγούμενη μεγάλη καπιταλιστική κρίση, εκείνη του ’30.
Στο πεδίο της Ε.Ε. η κρίση επεκτείνεται πέρα από τον Ευρωπαϊκό Νότο και απειλεί της ηγέτιδες οικονομικές και πολιτικές δυνάμεις, σήμερα την Ιταλία και πιθανότατατα αύριο την Γαλλία. Με αυταρχικό τρόπο οι πολιτικές ελίτ που επιμένουν στον νεοφιλελευθερισμό της λιτότητας και της ύφεσης, προσπαθούν να καταδυναστεύσουν τις κοινωνίες, να υποτάξουν την ανάδυση του κοινωνικού υποκειμένου που εκδηλώνεται ήδη με αγώνες και αντιστάσεις –ακόμα και με εκρήξεις κοινωνικής απόγνωσης-σε κάθε ευρωπαϊκή μεγαλούπολη, αυταρχοποιώντας την αρχιτεκτονική των ευρωπαϊκών θεσμών, δημιουργώντας ένα ολιγαρχικό σύστημα λήψης των πολιτικών και οικονομικών αποφάσεων με πρόσχημα τη διάσωση του ευρώ.
Η στάση των Μέρκελ – Σαρκοζί, με αφορμή την ελληνική περίπτωση, στάση επικυρίαρχων, που προσβάλλει την ελάχιστη αξιοπρέπεια ενός λαού, είναι ένα αξιοσημείωτο δείγμα για το τι εννοούν οικονομική διακυβέρνηση. Η αποδοχή από την κυβέρνηση Μπερλουσκόνι της εποπτείας ΔΝΤ- ΕΚΤ- ΕΕ δεν είναι ένα απλό επεισόδιο στη συνέχεια του ίδιου δρόμου. Σημειώνει μια νέα κατάσταση σε επίπεδο Ε.Ε. αλλά και της παγκόσμιας κοινωνίας. Η προκλητική παρέμβαση στα εσωτερικά της χώρας μας επιβεβαιώνει τον αντιδημοκρατικό κατήφορο στον οποίο οδηγείται η λεγόμενη οικονομική διακυβέρνηση της ευρωζώνης, σύμφωνα και με τη δήλωση της Συνόδου Κορυφής για το Ευρώ της 26/10/2011. Και δίνει το πραγματικό περιεχόμενο στη μόνιμη εποπτεία της Ελλάδας: να λαμβάνονται όλες οι σημαντικές αποφάσεις από κέντρα και επιτελεία που λογοδοτούν απευθείας στις Βρυξέλλες και στους τραπεζίτες εκχωρώντας κυριαρχία και, κυρίως, εκχωρώντας τη λαϊκή αξιοπρέπεια. Όπως περίπου το διατύπωσε ο Σόιμπλε, να σύρεται η Ελλάδα πίσω από το όχημα της Ευρώπης για παραδειγματισμό των υπολοίπων.
Η δήλωση της Συνόδου Κορυφής για το Ευρώ της 26/10/2011 εκτός από τις ρυθμίσεις που αφορούν στη δανειακή σύμβαση της χώρας, για την οποία ο ΣΥΝ έχει αναλυτικά τοποθετηθεί και έχει απορρίψει, περιλαμβάνει και ρυθμίσεις που αφορούν στην οικονομική διακυβέρνηση της ζώνης του Ευρώ. Μέσω αυτών επιχειρείται η συγκρότηση μηχανισμού εκτελεστικής εξουσίας, ακραία αντιδημοκρατικού, στο μέτρο που δεν διασφαλίζεται καμιά απολύτως δημοκρατική νομιμοποίηση, ούτε δημοκρατικός έλεγχος και διαφάνεια, της σκοπιμότητας και της νομιμότητας των αποφάσεών του.
Οι υπερεξουσίες του, σε συνδυασμό με την υποχρέωση των χωρών - μελών της ευρωζώνης να ενσωματώσουν τα κριτήρια του Συμφώνου Σταθερότητας στο εθνικό δίκαιο με συνταγματική ισχύ, αναγορεύουν την οικονομική διακυβέρνηση σε ένα ακραία αυταρχικό θεσμικό πλαίσιο που αντίκειται σε βασικές αρχές εθνικής κυριαρχίας.
Ο ΣΥΝ και η Ευρωπαϊκή Αριστερά βρίσκονται σήμερα στην πρώτη γραμμή της μάχης που δίνουν οι λαοί της Ευρώπης για να ανατρέψουν τη στρατηγική της ΕΕ, που οδηγεί τους λαούς στην κοινωνική καταστροφή.
Ο ΣΥΝ σ’ αυτή τη μάχη επαναθεμελιώνει το διακηρυγμένο στόχο του για την Ευρώπη της δημοκρατίας, της ειρήνης, της κοινωνικής δικαιοσύνης, του σεβασμού στο περιβάλλον και στα πολιτικά και τα κοινωνικά δικαιώματα. Η ανατροπή των νεοφιλελεύθερων πολιτικών αποτελεί όρο για τη σωτηρία και την ενότητα των λαών της Ευρώπης. Με ενθουσιασμό χαιρετίζουμε τις κινητοποιήσεις της αντισυνόδου στη Νίκαια της Γαλλίας, που πραγματοποιήθηκαν 1-3 Νοεμβρίου, στις οποίες συμετείχαν αγωνιστές από ολόκληρο τον κόσμο. Το σύνθημα ‘Πρώτα οι λαοί, όχι στο χρηματοπιστωτικό σύστημα’ κυριάρχησε στη μεγάλη πορεία της 1ης Νοεμβρίου. Η αντισύνοδος εξέδωσε ψήφισμα αλληλεγγύης προς τον ελληνικό λαό και τους αγώνες του.
Οι ευθύνες της Ευρωπαϊκής Αριστεράς αυξάνουν. Στην συνολική επίθεση του κεφαλαίου και των πολιτικών εκπροσώπων του πρέπει να αντιτάξουμε εθνική και διεθνική δράση πάνω σε ένα ενωτικό και ριζοσπαστικό εναλλακτικό πρόγραμμα σύγκρουσης σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Μια από τις άμεσες προτεραιότητες της Ευρωπαϊκής Αριστεράς είναι η καθοριστική ήττα της νεοφιλελεύθερης πολιτικής που υλοποιείται είτε από δεξιές είτε από ΄΄σοσιαλδημοκρατικές΄΄ κυβερνήσεις, στις επερχόμενες εκλογικές αναμετρήσεις στην Ισπανία, τη Γαλλία και τη Γερμανία. Μια ήττα που περνά μέσα από τη ριζική αλλαγή των συσχετισμών υπέρ των δυνάμεων της Αριστεράς, ώστε να ανοίξουν νέοι δρόμοι για τους λαούς ολόκληρης της Ευρώπης, μακριά από το νεοφιλελεύθερο αυταρχισμό της λιτότητας. Ο ΣΥΝ θα πάρει άμεσα πρωτοβουλίες με στόχο τις επόμενες 15 ημέρες να συνέλθει στην Αθήνα το Προεδρείο του ΚΕΑ με συγκεκριμένη ατζέντα: ανάπτυξη πανευρωπαϊκών κινητοποιήσεων, συγκρότηση ομάδας για μια εναλλακτική πολιτική πρόταση σε επίπεδο Ε.Ε. Συγκροτούμε ομάδα από τον Ευρωβουλευτή, την αντιπροσωπεία μας στο ΚΕΑ, την υπεύθυνη Ευρωπαϊκής Πολιτικής και τον υπεύθυνο Εξωτερικής Πολιτικής που άμεσα να επικοινωνήσουν και συζητήσουν με όλα τα αδελφά Ευρωπαϊκά Κόμματα.
5. Το Κόμμα, η Νεολαία ΣΥΝ και ο ΣΥΡΙΖΑ μπαίνουν από τώρα σε πλήρη δημοκρατική και εκλογική ετοιμότητα όχι μόνο για να υπερασπιστούμε την δημοκρατία στην ελληνική κοινωνία αλλά και για να καταγραφεί με τον πιο αυθεντικό τρόπο η βούληση του λαού όταν και όποτε γίνουν οι εκλογές. Μέσα στην επόμενη εβδομάδα η Γραμματεία του ΣΥΡΙΖΑ θα πρέπει να συγκροτήσει εκλογική επιτροπή υποστήριξης, τεχνική εκλογική επιτροπή, επιτροπή εκλογικού προγράμματος. Η Π.Γ. του Κόμματος στην πρώτη συνεδρίαση της θα ορίσει τα μέλη του Κόμματος που θα στελεχώσουν τις αντίστοιχες επιτροπές. Θα πρέπει σύντομα να προγραμματιστεί ειδική συνεδρίαση της ΚΠΕ με θέμα τις εξελίξεις στην Ευρώπη και τις συμμαχίες

Ομιλία του Προεδρου της Κ.Ο. Αλ. Τσίπρα στην Πανελλαδική Συντονιστική Επιτροπή του ΣΥΡΙΖΑ

Κυριακή 6/11 - ΑΣΟΕΕ

• Προχωράνε σε διαβουλεύσεις παρασκηνίου για να φτιάξουν κυβέρνηση δήθεν εθνικής σωτηρίας, με μοναδικό στόχο να αποφύγουν την πιθανότητα οι εκλογές και η λαϊκή βούληση να αλλάξουν τους συσχετισμούς μιας Βουλής, η οποία σήμερα δεν μπορεί να σταθεί. Είναι μια Βουλή η οποία έχει αποδεχθεί την υποτέλεια και την κηδεμονία. Είναι μια Βουλή η οποία έχει ψηφίσει μια σειρά από καταστροφικούς κοινωνικά νόμους και ετοιμάζεται να ψηφίσει κι άλλους

• Ο κ. Σαμαράς έκανε το λάθος να προχωρήσει στα αποκαλυπτήρια των πολιτικών του προθέσεων πριν πάρει σοβαρές εγγυήσεις γι αυτά που ζητούσε. Κι όταν κάποιος κάνει την πρώτη υποχώρηση, μετά είναι πολύ εύκολη και η δεύτερη και η τρίτη.. και η τέταρτη. Θα αποδεχθεί από δω και στο εξής ή αποδέχεται για την επόμενη δεκαετία πραγματικός πρωθυπουργός της Ελλάδας να είναι ο κ. Ράιχνεμπαχ ή δεν ξέρω γω ποιος άλλος θα οριστεί από την επιτροπεία της τρόικα.

Προσπαθεί, παίζοντας κρυφτό, να ρίξει στάχτη στα μάτια λέγοντας ότι άλλο είναι η δανειακή σύμβαση και άλλο είναι τα μέτρα, τα οποία θα την συνοδεύσουν. αυτά τα δύο πάνε πακέτο

• Ξέρετε τι θα κληθεί να κάνει αυτή η κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας;..

Πρώτον, θα κληθεί να ψηφίσει τον προϋπολογισμό. Έναν προϋπολογισμό φτώχειας και κοινωνικής εξαθλίωσης.

Δεύτερον. Θα κληθεί άμεσα να συντάξεις καταλόγους εφεδρείας για απολύσεις στον ευρύτερο δημόσιο και στο στενό δημόσιο τομέα.

Τρίτον. Θα κληθεί να είναι αυτή η οποία θα υλοποιήσει τους εφαρμοστικούς νόμους του μνημονίου και του μεσοπροθέσμου και θα εισπράξει τα παλιά και τα νέα χαράτσια. Δηλαδή αυτή η οποία θα δώσει εντολή να κλείσουν το ρεύμα στα φτωχά νοικοκυριά που δεν θάχουν να πληρώσουν.

Τέταρτον. Θα κληθεί να δρομολογήσει διαδικασίες εκποίησης, ξεπουλήματος της δημόσιας περιουσίας .

Και βεβαίως, πέμπτον, να διαχειριστεί την τραπεζική κρίση, την περιβόητη ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών, προκειμένου σε σύντομες διαδικασίες να δρομολογήσουν τη μεταφορά του πλειοψηφικού πακέτου των τραπεζών σε ξένα χέρια ή σε χέρια,

Όλα αυτά είναι εξόχως πολιτικά και είναι η ταμπακέρα και δεν πάνε χώρια από τη δανειακή σύμβαση.

• Εμείς λέμε ότι υπάρχει ζήτημα ομαλής λειτουργίας της δημοκρατίας. Να το πω διαφορετικά. Υπό άλλες συνθήκες, τέτοια μέτρα. Να το πω διαφορετικά. Υπό άλλες συνθήκες, τέτοια μέτρα ποδηγέτησης του λαού και κοινωνικής εξαθλίωσης, θα πέρναγαν με πραξικοπήματα. δεν θα έχουμε πραξικοπήματα . Θα έχουμε όμως τον εκφυλισμό της δημοκρατίας, θα έχουμε την καταστρατήγηση του Συντάγματος, θα έχουμε τη γελοιοποίησης του Κοινοβουλίου και θα έχουμε ενδεχομένως και τερατογενέσεις και εκτρώματα.

Ο κ. Καρατζαφέρης αυτή τη στιγμή να καθορίζει την πολιτική ζωή του τόπου και να μας προστάζει ποιος θα είναι ο επόμενος πρωθυπουργός, ο άνθρωπος ο οποίος πήγε να τιμήσει το όχι στο σπίτι του δικτάτορα Μεταξά.

Αυτή θα είναι η εικόνα το επόμενο διάστημα.

Και η κα Μπακογιάννη να μας εγκαλεί ότι είμαστε μια δύναμη αμοραλισμού, γιατί δεν εξηγούμε πώς θα καταφέρει ο λαός μας να κάνει Χριστούγεννα αν δεν ψηφίσουμε τη δανειακή σύμβαση. Ε, λοιπόν εμείς της απαντάμε, θα πάμε να τα πάρουμε για να κάνει ο λαός μας Χριστούγεννα απ΄ αυτούς που ήταν στις λίστες του Χριστοφοράκου

Μας κουνάνε και το δάχτυλο οι στυλοβάτες του διεφθαρμένου συστήματος διαπλοκής πολιτικής και οικονομικής εξουσίας και οι ακροδεξιοί, οι νοσταλγοί του Μεταξά και των δικτατόρων.

• Μας απείλησαν, κάτι το οποίο δεν έχουν τη δυνατότητα να το κάνουν θεσμικά και νομικά. Αλλά δεν είναι το θεσμικό και το νομικό. Αυτό είναι το λιγότερο. Δεν αντέχουν να το κάνουν.

Η Ιταλία σήμερα απειλείται, είναι η χώρα που μπαίνει στην κόλαση του Δάντη. Τα επιτόκια δανεισμού στην Ιταλία αυτή τη στιγμή είναι μεγαλύτερα από τα επιτόκια δανεισμού στην Ελλάδα όταν μπήκαμε στο ΔΝΤ Και η Ιταλία έχει χρέος 1,9 τρις, κοντά στα 2 τρις. Εάν η Ιταλία είναι η επόμενη στο ντόμινο που θα ακολουθήσει της εξόδου της Ελλάδας, είτε της άρνησης του ελληνικού λαού να εφαρμοστούν αυτές οι επονείδιστες συμφωνίες, τότε το ευρωπαϊκό αλλά και το παγκόσμιο τραπεζικό σύστημα θα κινδυνεύσει άμεσα με κατάρρευση

Γι αυτό τρέμουν. Όχι γιατί τους έχει πιάσει καμιά κρίση αλληλεγγύης και φοβούνται ότι τυχόν ο ελληνικός λαός πάθει καμιά μεγαλύτερη ζημιά.

• Ή θα αποδεχθούμε την υποτέλεια και την κοινωνική διάλυση για μια δεκαετία τουλάχιστον και βάλε και στην καλύτερη περίπτωση να φτάσουμε να βγούμε από τη δεκαετία αυτή χωρίς μισθούς, χωρίς συντάξεις, χωρίς κοινωνικά δικαιώματα, χωρίς κυριαρχία και με χρέος όσο είχαμε, ακριβώς όσο είχαμε όταν μπήκαμε σ΄ αυτή την περιπέτεια ή να αρνηθούμε αυτή τη δανειακή σύμβαση, να αρνηθούμε την υποτέλεια και την κοινωνική χρεοκοπία.

Και γι αυτό λοιπόν εμείς λέμε εκλογές πριν κυρωθεί η δανειακή σύμβαση και δεσμεύσει τον ελληνικό λαό για μια δεκαετία. Εκλογές άμεσα.

• Εμείς πρέπει να συνεχίσουμε, ανοίγοντας δρόμους, δείχνοντας προοπτική αλλά και παλεύοντας για την ενότητα των δυνάμεων της αριστεράς που αποτελεί κρίσιμο βήμα για να προχωρήσει και μια ευρύτερη δυνατή συσπείρωση συμπαράταξης και ενότητας που έχει ανάγκη ο λαός μας για την ανατροπή αυτής της πολιτικής.

Να είμαστε σε εκλογική ετοιμότητα. Θα πρέπει το επόμενο διάστημα να επιμείνουμε ώστε ο λαός μας να παραμείνει βασικός παράγοντας στις εξελίξεις. Να επιμείνουμε στις μαζικές, λαϊκές ενωτικές κινητοποιήσεις σε κάθε πόλη, σε κάθε χωριό και βεβαίως στις μεγάλες πόλεις. ας μην ξεχνάμε ότι φτάσαμε εδώ εξ αιτίας του γεγονότος ότι ο λαός και το κίνημα τους εξώθησε. Εάν ο λαός μας και το κίνημα παραμείνει στους δρόμους, θα τους ρίξει και θα επιβάλει μια άλλη πολιτική, μια πραγματική ανατροπή της εφαρμοζόμενης πολιτικής και θα ανοίξει δρόμους διεξόδου και ελπίδας.

*********

Συντρόφισσες και σύντροφοι,

Νομίζω ότι πρέπει να κάνουμε μια διαφορετική ανάγνωση των γεγονότων από την αισιόδοξη πλευρά τους. Γιατί πράγματι δεν έχει νόημα να πούμε τα χιλιοπειπωμένα, ότι ζούμε μια πρωτοφανή κρίση, μια επίθεση στο εισόδημα, στα δικαιώματα, στη δημοκρατία, σε ότι γνωρίσαμε ως κατακτήσεις των λαών στα πλαίσια μιας αστικής δημοκρατίας βέβαια, από τον πόλεμο και μετά.

Αυτό όμως που πρέπει να καταλάβουμε είναι ότι, πρώτον, ζούμε ιστορικές στιγμές, που κάθε δυο γενιές τουλάχιστον, μπορεί να συμβούν και άρα είμαστε, υπό μία άποψη, τυχεροί που ζούμε σε ενδιαφέρουσες εποχές. Δεύτερον, ότι έχουμε μια πολύ μεγάλη ευθύνη ιστορική ευθύνη να ηγηθούμε μιας σημαντικής αφύπνισης και χειραφέτησης του λαού μας , που τέτοια έχουμε να δούμε στη χώρα μας από , άλλοι λένε από τη μεταπολίτευση, εγώ θα έλεγα από μια άλλη τομή στη σύγχρονη ιστορία που ήταν η περίοδος της Εθνικής Αντίστασης.

Και πρέπει να δούμε επίσης τη θετική πλευρά του φεγγαριού, δηλαδή οι εξελίξεις των τελευταίων ημερών στην Ευρώπη και στην Ελλάδα αποδεικνύουν αυτό που θεωρητικά εμείς προσπαθούσαμε να επισημάνουμε, ότι υπάρχουν σημαντικότατες δυνατότητες στα χέρια του ελληνικού λαού να αντιστρέψει τα πράγματα, να πάρει τα πράγματα στα χέρια του, να διεκδικήσει μια άλλη προοπτική απ΄ αυτήν της υποτέλειας, της υποταγής και της κοινωνικής διάλυσης που μας ορίζουν οι αποφάσεις της παγκόσμιας και της ευρωπαϊκής οικονομικής και πολιτικής ελίτ και που με μεγάλη ευκολία έρχονται και υιοθετούν και συνυπογράφουν στη χώρα μας τα δυο κόμματα εξουσίας. Και να δούμε ότι η Ελλάδα των δέκα εκατομμυρίων κατοίκων, η Ελλάδα που παρουσιάζεται ως παρίας των διεθνών εξελίξεων, η Ελλάδα των «τεμπέληδων και των διεφθαρμένων», ήταν η χώρα που απασχόλησε τις τελευταίες μέρες τους G 20, ταρακούνησε την παγκόσμια οικονομία και την χρηματοπιστωτική σταθερότητα, την «ευρωπαϊκή» σταθερότητα και ανάγκασε τον Ομπάμα να έρθει εσπευσμένα και να συναντηθεί με την Μέρκελ και τον Σαρκοζί για να βρουν λύσεις στο πρόβλημα της Ελλάδας.

Εάν η Ελλάδα, λοιπόν, που έχει 350 δις χρέος, που είναι το 2,8% του ευρωπαϊκού ΑΕΠ, ήταν ένα τόσο εύκολο πρόβλημα με το οποίο θα μπορούσαν να ξεμπερδέψουν πετάγοντάς την έξω από την ευρωζώνη, θα είχαν ξεμπερδέψει ήδη.

Τι ήταν αυτό που τους ανησύχησε; Το γεγονός ότι το πειραματόζωο σ΄ ένα παγκόσμιο και ευρωπαϊκό πείραμα αντέδρασε. Αντέδρασε πολλαπλώς και έδειξε ότι δεν μπορεί να ανεχθεί, εθελοντικά τουλάχιστον, την κοινωνική διάλυση και την υποτέλεια. Γιατί κανένας λαός δεν αποδέχεται εθελοντικά να οδηγηθεί στην αγχόνη.

Έχουμε εξελίξεις σημαντικές. Κάθε στιγμή που μιλάμε αλλάζουν. Στην προηγούμενη συνεδρίαση της κοινοβουλευτικής ομάδας και της γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ, ξεκινήσαμε τη συνεδρίαση έχοντας ως δεδομένο ότι πάμε για δημοψήφισμα και σηκώσαμε το γάντι. Τελείωσε η συνεδρίαση και είχαμε ως δεδομένο ότι δεν πάμε για δημοψήφισμα, πάμε σε εκλογές ή διαλύεται η κυβέρνηση. Το βράδυ, μετά από δυο μέρες, αποδείχθηκε ότι αυτή η κυβέρνηση άντεξε. Διότι αποδεικνύεται τελικά ότι η μεγαλύτερη συντεχνία σ΄ αυτή τη χώρα είναι η κυβέρνηση που κατηγορεί όλο τον ελληνικό λαό για συντεχνίες- είναι η κοινοβουλευτική ομάδα του ΠΑΣΟΚ. Όσες διαφωνίες και αντιπαραθέσεις κι αν υπάρξουν, στο τέλος αποδεικνύεται ότι έχουν μια υπερφυσική δυνατότητα να βγαίνουν ενωμένοι.

Όμως αυτό που ζήσαμε τις τελευταίες μέρες και συνεχίζεται, είναι μια οπερέτα, μια φαρσοκωμωδία, που ξεγυμνώνει τις πραγματικές τους προθέσεις. Ποιο είναι το μεγάλο τους πρόβλημα; Μην τυχόν και δοθεί ο λόγος στον ελληνικό λαό. Μη τυχόν και εκφραστεί ο ελληνικός λαός. Και προχωράνε σε διαβουλεύσεις παρασκηνίου για να φτιάξουν κυβέρνηση δήθεν εθνικής σωτηρίας, με μοναδικό στόχο να αποφύγουν την πιθανότητα οι εκλογές και η λαϊκή βούληση να αλλάξουν τους συσχετισμούς μιας Βουλής, η οποία σήμερα δεν μπορεί να σταθεί. Είναι μια Βουλή η οποία έχει αποδεχθεί την υποτέλεια και την κηδεμονία. Είναι μια Βουλή η οποία έχει ψηφίσει μια σειρά από καταστροφικούς κοινωνικά νόμους και ετοιμάζεται να ψηφίσει κι άλλους. Ποιο είναι το πραγματικό πρόβλημα; Ότι η Βουλή αυτή εκλέχτηκε σε άλλες συνθήκες, υπέκλεψαν την εντολή του ελληνικού λαού και σήμερα έχουμε μια κοινοβουλευτική ομάδα ΠΑΣΟΚ να έχει το 52% των εδρών στη Βουλή περίπου, 153 βουλευτές, ενώ στην ελληνική κοινωνία, σε όλες τις δημοσκοπήσεις, το κυβερνών κόμμα δεν συγκεντρώνει μεγαλύτερο ποσοστό από το ποσοστό της επίσημης ανεργίας. Της ονομαστικής, όχι της πραγματικής.

Αυτό είναι το πραγματικό πρόβλημα αυτή τη στιγμή. Η δυσαρμονία της ασκούμενης πολιτικής με τη λαϊκή βούληση. Κι αυτό προσπαθούν να παρακάμψουν.

Και πέφτουν οι μάσκες. Γιατί ο κ. Σαμαράς έκανε το λάθος να προχωρήσει στα αποκαλυπτήρια των πολιτικών του προθέσεων πριν πάρει σοβαρές εγγυήσεις γι αυτά που ζητούσε. Κι όταν κάποιος κάνει την πρώτη υποχώρηση, μετά είναι πολύ εύκολη και η δεύτερη και η τρίτη.. και η τέταρτη. Ο κ. Σαμαράς μέχρι προχθές, σε ρητορικό επίπεδο τουλάχιστον, διεμήνυε ότι είναι αντίθετος με το μνημόνιο και αυτή την πολιτική και ότι οι αποφάσεις της 26ης Οκτωβρίου οδηγούν στην υποτέλεια και στην οικονομική και πολιτική κηδεμονία. Έκανε όμως την υποχώρηση να αποδεχθεί ότι θα ψηφίσει τη δανειακή σύμβαση. Με λίγα λόγια δηλαδή, ότι θα αποδεχθεί από δω και στο εξής ή αποδέχεται για την επόμενη δεκαετία πραγματικός πρωθυπουργός της Ελλάδας να είναι ο κ. Ράιχνεμπαχ ή δεν ξέρω γω ποιος άλλος θα οριστεί από την επιτροπεία της τρόικα.

Και τώρα προσπαθεί, παίζοντας κρυφτό, να ρίξει στάχτη στα μάτια λέγοντας ότι άλλο είναι η δανειακή σύμβαση και άλλο είναι τα μέτρα, τα οποία θα την συνοδεύσουν.

Εμείς γνωρίζουμε πάρα πολύ καλά ότι αυτά τα δύο πάνε πακέτο. Και το πραγματικό τους πρόβλημα.. Μάλιστα ο κ. Βενιζέλος σε μια αποστροφή ειλικρίνειας, γιατί ξέρετε το πρόβλημα με τον κ. Βενιζέλο είναι ότι μιλάει πιο γρήγορα απ΄ όσο μπορεί να σκεφτεί, έχει αυτή τη ρητορική δεινότητα.. Αυτή η ρητορική δεινότητα τον έχει καταστρέψει.. Απαντώντας στη Βουλή στον τοποθέτηση που είχα μετά τον κ. Παπανδρέου, μου είπε, μα κι εσείς ζητάτε μια άλλη κυβέρνηση η οποία θα προκύψει από εκλογές και το πρόβλημα είναι ότι αν προκύψει από εκλογές δεν θα έχουμε δεδομένη και την πολιτική της. Ενώ τώρα έχουμε δεδομένη την πολιτική της. Του ξέφυγε, αλλά αυτή είναι η πραγματικότητα.

Γιατί ξέρετε τι θα κληθεί να κάνει αυτή η κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας;.. Και δεν είναι ζήτημα ο χρόνος. Βεβαίως και ο χρόνος είναι πολύ σημαντικός. Θέλει μέχρι τον Μάρτη, γιατί είναι πολλά τα λεφτά να αφήσουν να τα διαχειριστούν άλλοι. 8 δις είναι το έκτο πακέτο, 80 δις το έβδομο. Αλλά ξέρετε τι θα κληθεί να κάνει αυτή η κυβέρνηση; Ακόμα κι αν είναι μικρότερης χρονικής διάρκειας από τον Μάρτη. Ακόμα κι αν είναι μέχρι το Γενάρη, τον Φλεβάρη.

Πρώτον, θα κληθεί να ψηφίσει τον προϋπολογισμό. Έναν προϋπολογισμό φτώχειας και κοινωνικής εξαθλίωσης.

Δεύτερον. Θα κληθεί άμεσα να συντάξει καταλόγους εφεδρείας για απολύσεις στον ευρύτερο δημόσιο και στο στενό δημόσιο τομέα.

Τρίτον. Θα κληθεί να είναι αυτή η οποία θα υλοποιήσει τους εφαρμοστικούς νόμους του μνημονίου και του μεσοπροθέσμου και θα εισπράξει τα παλιά και τα νέα χαράτσια. Δηλαδή αυτή η οποία θα δώσει εντολή να κλείσουν το ρεύμα στα φτωχά νοικοκυριά που δεν θάχουν να πληρώσουν.

Τέταρτον. Θα κληθεί να δρομολογήσει διαδικασίες εκποίησης, ξεπουλήματος της δημόσιας περιουσίας .

Και βεβαίως, πέμπτον, να διαχειριστεί την τραπεζική κρίση, την περιβόητη ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών, προκειμένου σε σύντομες διαδικασίες να δρομολογήσουν τη μεταφορά του πλειοψηφικού πακέτου των τραπεζών σε ξένα χέρια ή σε χέρια, μπορεί να είναι και ελληνικά.. δεν ξέρω, αλλά το πιθανότερο είναι να έρθουν κάποιοι και κοψοχρονιά να πάρουν το τραπεζικό σύστημα.

Όλα αυτά είναι εξόχως πολιτικά και είναι η ταμπακέρα και δεν πάνε χώρια από τη δανειακή σύμβαση.

Και οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ, οι οποίοι έλεγαν διαρκώς για τελευταία φορά.. για τελευταία φορά, έξω από τη συνείδησή μας, τι εννοούσαν; Για τελευταία φορά μόνοι μας. Είμαστε πρόθυμοι να προχωρήσουμε σ΄ αυτή την πολιτική, όλα τα περί προβλήματος συνείδησης ήταν φύκια για μεταξωτές κορδέλες. Το μοναδικό τους πρόβλημα ήταν δεν ήθελαν μόνοι τους. Ήθελαν συνενόχους. Και φαίνεται ότι ο κ. Σαμαράς και η Ν.Δ. είναι έτοιμοι να τους δώσουν αυτή τη συνενοχή.

Εμείς λέμε ότι υπάρχει ζήτημα ομαλής λειτουργίας της δημοκρατίας. Δεν είναι μια ιδιομορφία θεσμολαγνική. Τούτη την ώρα η αριστερά πρέπει να προτάξει το ζήτημα της «ομαλότητας». Να το πω διαφορετικά. Υπό άλλες συνθήκες, τέτοια μέτρα ποδηγέτησης του λαού και κοινωνικής εξαθλίωσης, θα πέρναγαν με πραξικοπήματα. Επειδή βρισκόμαστε στο 2011 και όχι στη δεκαετία του ΄70 και είμαστε μια χώρα στον πυρήνα της Ευρώπης, των δημοκρατικών κατακτήσεων -που θα τις ξεχάσουμε βέβαια σε όλη την Ευρώπη αυτές τις δημοκρατικές κατακτήσεις σε λίγα χρόνια- δεν θα έχουμε πραξικοπήματα . Θα έχουμε όμως τον εκφυλισμό της δημοκρατίας, θα έχουμε την καταστρατήγηση του Συντάγματος, θα έχουμε τη γελοιοποίηση του Κοινοβουλίου και θα έχουμε ενδεχομένως και τερατογενέσεις και εκτρώματα. Ο κ. Καρατζαφέρης αυτή τη στιγμή να καθορίζει την πολιτική ζωή του τόπου και να μας προστάζει ποιος θα είναι ο επόμενος πρωθυπουργός, ο άνθρωπος ο οποίος πήγε να τιμήσει το ΟΧΙ στο σπίτι του δικτάτορα Μεταξά.

Αυτή θα είναι η εικόνα το επόμενο διάστημα.

Και η κα Μπακογιάννη να μας εγκαλεί ότι είμαστε μια δύναμη αμοραλισμού, γιατί δεν εξηγούμε πώς θα καταφέρει ο λαός μας να κάνει Χριστούγεννα αν δεν ψηφίσουμε τη δανειακή σύμβαση. Ε, λοιπόν εμείς της απαντάμε, θα πάμε να τα πάρουμε για να κάνει ο λαός μας Χριστούγεννα απ΄ αυτούς που ήταν στις λίστες του Χριστοφοράκου, για να τελειώσει η πλάκα. Έχουν αφήσει δισεκατομμύρια στις τράπεζες της Ελβετίας, δεν έχουν αγγίξει τον πλούτο, έχουν ξεζουμίσει τους εργαζόμενους, τους μισθωτούς, οι νέοι άνθρωποι φεύγουν κατά χιλιάδες στο εξωτερικό και μας κουνάνε και το δάχτυλο. Οι στυλοβάτες του διεφθαρμένου συστήματος διαπλοκής πολιτικής και οικονομικής εξουσίας και οι ακροδεξιοί, οι νοσταλγοί του Μεταξά και των δικτατόρων.

Λοιπόν το πραγματικό τους πρόβλημα είναι ότι ο ελληνικός λαός τους εξανάγκασε να αλλάξουν στρατηγική. Αυτοί δεν θα πήγαιναν σε εκλογές, ούτε σε δημοψήφισμα αν δεν υπήρχε αυτός ο λαϊκός ξεσηκωμός, το γεγονός ότι δεν μπορούσαν να σταθούν πουθενά όλο το προηγούμενο διάστημα, αυτό το πρωτοφανές που έγινε τις 28 του Οκτώβρη.. δεν θα άλλαζαν στρατηγική. Αναγκάζονται, οδηγούνται σε μια κρίση του πολιτικού συστήματος, που έχω την αίσθηση ότι αυτή η κρίση δεν είναι και εύκολο να ξεπεραστεί ό,τι και να πράξουν.

Θέλω να κλείσω όμως λέγοντας δυο τρία πράγματα για τις διεθνείς εξελίξεις και, τέλος, για το τι πρέπει να κάνουμε από εδώ και στο εξής.

Ξεκίνησα λέγοντας ότι οι διεθνείς εξελίξεις μας δείχνουν, αν τις διαβάσουμε από τη θετική τους πλευρά, τις δυνατότητες που έχει ο λαός μας και οι λαοί γενικά αν παρέμβουν στις εξελίξεις, να αλλάξουν τα πράγματα.

Τι είναι αυτό που τρέμουν τελικά; Αυτό που τρέμουν είναι ότι η μικρή Ελλάδα και ο λαός της μπορεί να αντιδράσει. Κι αν αντιδράσει, να καταστρέψει τα ούτως ή άλλως αποτυχημένα σχέδια λιτότητας, τα οποία δεν τα επιλέγουν επειδή κάνουν λάθος. Τα επιλέγουν ενδεχομένως από λάθος ιδεοληψία και λάθος γιατί είναι αυτοκαταστροφική. Αλλά ο στόχος τους είναι πολύ συγκεκριμένος και πρέπει να τον ξεκαθαρίσουμε. Ο στόχος τους είναι να ανατρέψουν το κοινωνικό συμβόλαιο στην Ευρώπη.. Ο στόχος τους είναι, με τις πολιτικές της λιτότητας, να μεταφέρουν όλη την κρίση στις πλάτες των εργαζόμενων και να δημιουργήσουν τις δυνατότητες και τις προϋποθέσεις για να συνεχίσουν να κερδίζουν και ακόμη περισσότερα οι ισχυροί.

Νομίζω ότι οι εξελίξεις επιβεβαίωσαν αυτό που λέγαμε, ότι έχουμε έναν παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό πόλεμο, η Ευρώπη είναι στην καρδιά αυτού του πολέμου, αλλά στην Ελλάδα είναι το μέτωπο του πολέμου.

Μας απείλησαν ότι θα μας διώξουν, λέει, από την ευρωζώνη. Εμείς δεν μασήσαμε αυτή την απειλή. Αλλά, προσέξτε. Μας απείλησαν, κάτι το οποίο δεν έχουν τη δυνατότητα να το κάνουν θεσμικά και νομικά. Αλλά δεν είναι το θεσμικό και το νομικό. Αυτό είναι το λιγότερο. Δεν αντέχουν να το κάνουν.

Η Ιταλία σήμερα απειλείται, είναι η χώρα που μπαίνει στην κόλαση του Δάντη. Τα επιτόκια δανεισμού στην Ιταλία αυτή τη στιγμή είναι μεγαλύτερα από τα επιτόκια δανεισμού στην Ελλάδα όταν μπήκαμε στο ΔΝΤ Και η Ιταλία έχει χρέος 1,9 τρις, κοντά στα 2 τρις. Εάν η Ιταλία είναι η επόμενη στο ντόμινο που θα ακολουθήσει της εξόδου της Ελλάδας, είτε της άρνησης του ελληνικού λαού να εφαρμοστούν αυτές οι επονείδιστες συμφωνίες, τότε το ευρωπαϊκό αλλά και το παγκόσμιο τραπεζικό σύστημα θα κινδυνεύσει άμεσα με κατάρρευση. Γιατί; Μόνον οι απαιτήσεις, τα άμεσα απαιτητά κεφάλαια των ευρωπαϊκών τραπεζών από τις ιταλικές τράπεζες είναι 800 δις. Και δεν είναι μονάχα αυτό που λένε τα CDS ή πόσο είναι το ελληνικό χρέος, αλλά είναι ότι υπάρχουν παράγωγοι στοιχηματισμοί στο ελληνικό χρέος. Παράγωγοι στοιχηματισμοί ανάλογοι αυτών που είχαμε δει στη Lehman Brothers, όταν κατάρρευσε και έλεγαν, δεν τρέχει και τίποτα, μια μικρομεσαία τράπεζα.. Αλλά κόντεψε να βουλιάξει όλο το χρηματοπιστωτικό σύστημα σε όλες τις ΗΠΑ. Γι αυτό τρέμουν. Όχι γιατί τους έχει πιάσει καμιά κρίση αλληλεγγύης και φοβούνται ότι τυχόν ο ελληνικός λαός πάθει καμιά μεγαλύτερη ζημιά. Αλληλεγγύη υπάρχει και τη βλέπουμε και τους ευχαριστούμε στους συντρόφους μας στη Γερμανία, στους συντρόφους μας στη Γαλλία, στους συντρόφους μας στην Ιταλία, στην Ισπανία. Ήταν καθοριστικής σημασίας η παρέμβαση του Γκρέγκορ Γκίζι στη γερμανική Βουλή που καταψήφισε την πρόταση Μέρκελ για τη νέα δανειακή συμφωνία. Αλλά βεβαίως όλους αυτούς τους έχει πιάσει ο φόβος κι όχι η αλληλεγγύη για την Ελλάδα.

Άρα λοιπόν, συντρόφισσες και σύντροφοι, να δούμε τη θετική πλευρά, να δούμε ότι ο λαός μας έχει δυνατότητες ότι μπορούμε να ανατρέψουμε και για λογαριασμό των λαών της Ευρώπης αυτή την εξαιρετικά οδυνηρή πορεία που έχουν πάρει τα πράγματα, ότι έχουμε μπροστά μας πράγματι ένα δίλημμα που είναι το εξής: Ή θα αποδεχθούμε την υποτέλεια και την κοινωνική διάλυση για μια δεκαετία τουλάχιστον και βάλε και στην καλύτερη περίπτωση να φτάσουμε να βγούμε από τη δεκαετία αυτή χωρίς μισθούς, χωρίς συντάξεις, χωρίς κοινωνικά δικαιώματα, χωρίς κυριαρχία και με χρέος όσο είχαμε, ακριβώς όσο είχαμε όταν μπήκαμε σ΄ αυτή την περιπέτεια ή να αρνηθούμε αυτή τη δανειακή σύμβαση, να αρνηθούμε την υποτέλεια και την κοινωνική χρεοκοπία.

Και γι αυτό λοιπόν εμείς λέμε εκλογές πριν κυρωθεί η δανειακή σύμβαση και δεσμεύσει τον ελληνικό λαό για μια δεκαετία. Εκλογές άμεσα.

Συντρόφισσες και σύντροφοι,

Η πολιτική μας πρόταση είναι μια πρόταση που, ακριβώς επειδή απαντάει στο άμεσο, στο κύριο διακύβευμα, στη λαίλαπα που έρχεται στον ελληνικό λαό και πρέπει να αποτραπεί, έχει απήχηση στην κοινωνία. Πέραν των παραδοσιακών δυνάμεων που εμείς είχαμε τη δυνατότητα να επικοινωνούμε.

Η στάση μας το τελευταίο διάστημα έδωσε ένα ευρύτερο κύρος και θα ήθελα να ευχαριστήσω ειδικότερα τον Μανώλη Γλέζο που τις μέρες εκείνες της 28ης θύμισε στον ελληνικό λαό ότι έτσι αποκαθίσταται το πραγματικό νόημα του ΟΧΙ και της αντίστασης, μέσα από τη διαρκή παρουσία και αντίσταση στους δρόμους. Και πιστεύω ότι το επόμενο διάστημα εμείς πρέπει να συνεχίσουμε, ανοίγοντας δρόμους, δείχνοντας προοπτική αλλά και παλεύοντας για την ενότητα των δυνάμεων της αριστεράς που αποτελεί κρίσιμο βήμα για να προχωρήσει και μια ευρύτερη δυνατή συσπείρωση συμπαράταξης και ενότητας που έχει ανάγκη ο λαός μας για την ανατροπή αυτής της πολιτικής.

Κλείνοντας, θα ήθελα να πω ότι θα πρέπει να είμαστε σε εκλογική ετοιμότητα. Θα πρέπει το επόμενο διάστημα να επιμείνουμε ώστε ο λαός μας να παραμείνει βασικός παράγοντας στις εξελίξεις. Να επιμείνουμε στις μαζικές, λαϊκές ενωτικές κινητοποιήσεις σε κάθε πόλη, σε κάθε χωριό και βεβαίως στις μεγάλες πόλεις, γιατί θα κρίνουν πάρα πολλά. Όσο κι αν προσπαθήσουν με θεσμικές εκτροπές να παρακάμψουν τη λαϊκή βούληση, ας μην ξεχνάμε ότι φτάσαμε εδώ εξ αιτίας του γεγονότος ότι ο λαός και το κίνημα τους εξώθησε. Εάν ο λαός μας και το κίνημα παραμείνει στους δρόμους, θα τους ρίξει και θα επιβάλει μια άλλη πολιτική, μια πραγματική ανατροπή της εφαρμοζόμενης πολιτικής και θα ανοίξει δρόμους διεξόδου και ελπίδας.

Και κλείνω, λέγοντας.. ο Μανώλης Γλέζος έχει καταθέσει μια πρόταση: Να πάρει σάρκα και οστά, θα έλεγε κανείς, αυτή η δημοκρατική εμβάθυνση την οποία επιχειρήσαμε στην πανελλαδική συνδιάσκεψη και στη συγκρότηση της πανελλαδικής συντονιστικής επιτροπής. Να συνειδητοποιήσουμε ότι αυτό είναι το βουλευόμενο όργανο και αυτό που αποφασίζει.

Συνεπώς εγώ προτείνω να αποδεχθούμε, την πρότασή του, να συγκροτηθεί προεδρείο, προτείνοντας όμως ο ίδιος να είναι επικεφαλής αυτού του προεδρείου.