Η παθογένεια και το χρονικό της κρίσης

Του ΜΠΑΜΠΗ ΔΡΑΚΟΠΟΥΛΟΥ*

Λένε πως η "οργή" είναι ίδιον όσων εκνευρίζονται υπέρ το δέον και μάλιστα ότι από ένα σημείο και ύστερα γίνεται "μπούμεραγκ". Λάθος! Η οργή είναι το αγνότερο των συναισθημάτων. Η οργή είναι το μόνο, ίσως, συναίσθημα που οι άνθρωποι του δίνουν ενίοτε και "μεταφυσικές" διαστάσεις: "Φωνή λαού... οργή Θεού"!, λέει ο λαός μας... Ποιος άραγε μπορεί να αμφιβάλλει πως η οργή είναι το "πρελούντιο" πριν να καταρρεύσουν Βαστίλλες...

Ο κόμπος έχει φτάσει στο χτένι. Πρέπει επιτέλους να πούμε τα σύκα-σύκα και τη σκάφη-σκάφη!

Διανύουμε την τέταρτη δεκαετία από την κατάρρευση της χούντας των εθνοπροδοτών και το δικομματικό πολιτικό σκηνικό που απεργάστηκαν και επέβαλαν ερήμην του ελληνικού λαού οι αλήστου μνήμης Κωνσταντίνος Καραμανλής - Ανδρέας Παπανδρέου και τα ποικιλώνυμα ντόπια και ξένα κέντρα εξουσίας πνέει τα λοίσθια... Αιτία, οι παθογένειες του συστήματος και του δικομματισμού.

Η συμμαχία της μεγαλοαστικής τάξης με τον λεγόμενο μεσαίο χώρο, πάνω στην οποία στηρίχθηκε το μεταπολιτευτικό κοινωνικό και πολιτικό στάτους, βρίσκεται υπό κατάρρευση. Παρ' όλα αυτά, δεν διστάζουν οι πολιτικοί εκπρόσωποι αυτής της συμμαχίας (Ν.Δ. - ΠΑΣΟΚ και διάφοροι πρόθυμοι...), ακόμη και την τελευταία στιγμή, να προσπαθούν να τη... διασώσουν, έστω και αν χρειαστεί να μετατρέψουν σε ανδράποδα τη συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων.

Η διαδοχή... της Ν.Δ. από το ΠΑΣΟΚ το 1981 σήμανε: α) την τυπική και ουσιαστική ολοκλήρωση του δικομματικού πολιτικού συστήματος με την ομαλή εναλλαγή στην άσκηση της εξουσίας, της όποιας εξουσίας επιτρέπουν οι δουλείες στο βαθύ κράτος των οργανωμένων συμφερόντων, β) την έναρξη ενός αλόγιστου δανεισμού προκειμένου να ασκηθεί αφενός μια πελατειακή και κατ' επίφασιν κοινωνική πολιτική, αφετέρου να μη θιγούν τα συμφέροντα της μεταπρατικής κλίκας που ανέκαθεν φιγουράρει ως ηγέτιδα τάξη!.. (Στην πραγματικότητα και από καταβολής του νεοελληνικού κράτους ουδέποτε υπήρξε "εθνική αστική τάξη", με ό,τι αυτό συνεπάγεται, αλλά αυτό είναι ένα ξεχωριστό κεφάλαιο, που όμως σχετίζεται άμεσα με τη μέχρι σήμερα πορεία και τις συμφορές που έζησε ο λαός μας. Ακόμη και τις επερχόμενες.)

Η αμφίδρομη σχέση των οργανωμένων συμφερόντων με την πολιτική ηγεσία των νομιμοποιητών των επιδιώξεών τους -ΠΑΣΟΚ - Ν.Δ.-, που εύστοχα ονομάστηκε διαπλοκή, οδήγησε στην αποκλειστική διαχείριση των δανείων, στην ιδιοποίηση ώς και το ξεπούλημα των πλουτοπαραγωγικών πηγών και της κρατικής περιουσίας. Η ενθυλάκωση και της τελευταίας ικμάδας της οικονομίας της χώρας έγινε με τρόπους, ο τιμιότερος των οποίων -όπως θα έλεγε και ο Γάλλος ευπατρίδης- είναι η κλοπή. Και επειδή, ως γνωστόν, "των φρονίμων τα παιδιά πριν πεινάσουν μαγειρεύουν", έχουν φροντίσει, σε αγαστή σύμπνοια (ΠΑΣΟΚ-Ν.Δ.) και εγκαίρως, τη θεσμοθέτηση της παραγραφής, παριστάνοντας τους αθώους πλέον, ή, στη χειρότερη περίπτωση, τους υφιστάμενους "πολιτική δίωξη..." "θου φυλακήν τω στόματί μου".

Έχει ιδιαίτερη σημασία να επισημάνουμε ότι μέσα απ' αυτές τις... διεργασίες, που εκτός των άλλων δεν μπορούσαν να έχουν καμιά προσπάθεια και στόχευση ανάπτυξης, κατάφεραν: α) Να αλώσουν το μαλακό υπογάστριο της κοινωνίας (εργαζόμενοι - αγρότες - επαγγελματοβιοτέχνες - νεολαία), β) να δημιουργήσουν μια κρατικοδίαιτη νομενκλατούρα, που γρήγορα μετεξελίχθηκε σε παρακράτος "νέου τύπου", που κατέστρεψε τον τόπο κυριολεκτικά, αφού κατάφερε ακόμη και τη μετάλλαξη της κλίμακας αξιών του λαού μας.

Η συνέχεια του δικομματικού πολιτικού σκηνικού τηρήθηκε (και τηρείται) με θρησκευτική ευλάβεια. Μετά από ένα σύντομο... διάλειμμα, με πρωταγωνιστές τον Κ. Μητσοτάκη και τις αυταπάτες για δυνατότητες αυτοκάθαρσης του συστήματος από τους Φλωράκη και Κύρκο και την... "αθώωση" του πατριάρχη του ΠΑΣΟΚικού ζόφου, Ανδρέα Παπανδρέου, επέρχεται το σημιτικό τσουνάμι. Εν ονόματι ενός ψευδεπίγραφου "εκσυγχρονισμού" οργανώνεται η ανακατανομή του ΑΕΠ υπέρ των πάσης φύσεως αεριτζήδων, λαμόγιων και άλλων ομογάλακτων με τις γνωστές ρεμούλες στο Χρηματιστήριο, τις μίζες και, φευ, τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Και βεβαίως εγκαινιάζεται -ούτως ειπείν- εκποίηση της δημόσιας περιουσίας συστηματικά, ενώ, όχι τυχαία, γίνονται και οι πρώτες συντονισμένες προσπάθειες αποδόμησης του ασφαλιστικού συστήματος και των εργασιακών σχέσεων.

Στο παιχνίδι της εναλλαγής στην εξουσία ήρθε και πάλι η σειρά της Ν.Δ. υπό τον Κώστα Καραμανλή, τον νεότερο. Επί των ημερών του οργανώθηκε η καταλήστευση των αποθεματικών των ασφαλιστικών ταμείων μέσω των "δομημένων" ομολόγων και ένα άνευ προηγουμένου φαγοπότι με χρήματα που προέρχονταν από τη συνέχεια ενός αλόγιστου δανεισμού, κατ' εικόνα και ομοίωση του ΠΑΣΟΚικού. Η ευγενής άμιλλα μεταξύ των δύο πόλων του δικομματισμού σε όλο της το μεγαλείο!

Η κατάρρευση της Ν.Δ., όπως ήταν αναπόφευκτο, ξανάφερε και πάλι στο... "τιμόνι" τους "σωτήρες" του ΠΑΣΟΚ υπό την αρχηγία του ΓΑΠ!.., που μεθόδευσε, ενώ υπήρχαν περισσότερες της μίας "λύσεις"... την έλευση του "ΔΝΤ" για να πιουν και την τελευταία σταγόνα απ' τον ιδρώτα και το αίμα του λαού μας.

Αγγλοαμερικανοσπούδαχτα τέρατα και λαμόγια με πρασινογάλαζη ηδυπάθεια και υβριδική ιδεολογικοπολιτική ταυτότητα χτίζουν το νέο δημοσιονομικό "Νταχάου" του ΔΝΤ και της μαφίας των αγορών, χωρίς να ορρωδούν προ ουδενός.

Φαντάσματα του Χρηματιστηρίου και των δομημένων ομολόγων κανοναρχούν τις ανθρωποθυσίες και με απίθανες αμφισημίες αγωνίζονται για τις "λιχουδιές" των αφεντικών τους (εν ονόματι τάχα των εξωγενών μεταβλητών της κρίσης) και τη διάσωση του συστήματος μαζί με τα φυσικά πρόσωπα που ευθύνονται για το κατάντημα.

Ωμή βαρβαρότητα εν όψει!

Ωμή βαρβαρότητα η τσίκνα της ανθρώπινης σάρκας!

Ωμή βαρβαρότητα η τσίκνα της ανθρώπινης αξιοπρέπειας!

Νεκρική σπονδή ο σημειολογικός κώδικας!

Απέραντη σιωπή και ο ψυχικός πόνος των απλών ανθρώπων! Κινούμενη άμμος η οργή!

Οι ηθικοί και φυσικοί αυτουργοί, με γυάλινα μάτια, κραδαίνουν χαρμολυπημένα, πλην θριαμβευτικά, τον ζουρλομανδία που τους έδωσαν οι "γκαουλάιτερς" του ΔΝΤ να φορέσουν στον λαό μας.

"Κουίσλιγκς" του κερατά, που κραυγάζουν, νύχτα-μέρα, "Heil ΔΝΤ"!

"Καπάκι" και ο "Καλλικράτης", που δεν είναι όσο αθώος λανσάρεται από τους εμπνευστές του. Όπως και η οικονομική κρίση, αντανακλά και υποκρύπτει πολιτικούς και κοινωνικούς σχεδιασμούς που θα οδηγήσουν σε πλήρη αποδόμηση την Τοπική Αυτοδιοίκηση, και όχι μόνο. Ο "Καλλικράτης" ενδέχεται να αποβεί μοιραίος για τον τόπο. Και ο νοών νοείτω.

Κάτω απ' αυτές τις συνθήκες η συντριπτική πλειοψηφία της κοινωνίας, που πλήττεται από την πολιτική της κυβέρνησης ΓΑΠ, θα ριζοσπαστικοποιείται αδιάκοπα και με ραγδαίο ρυθμό από εδώ και στο εξής. Δυστυχώς, όμως, όχι με όρους οργανωμένου μαζικού διεκδικητικού κινήματος. Η αριστερά περί άλλων... τυρβάζει! Έτσι, η "κρίσιμη μάζα" μπορεί να λειτουργήσει, ανά πάσα στιγμή, αυθόρμητα, με αφορμή το ένστικτο αυτοσυντήρησης, με απρόβλεπτες συνέπειες. Είναι βέβαιο ότι τον αυθορμητισμό των μαζών κεφαλαιοποιούν και εκμεταλλεύονται πολιτικά και όχι μόνο, πάντοτε οι πιο αντιδραστικές δυνάμεις που μεθοδεύουν και καραδοκούν.

Το διακύβευμα είναι τεράστιο. Τεράστιες και οι ευθύνες όλων των εκφάνσεων των δυνάμεων της αμφισβήτησης και της ανατροπής. Δηλαδή της αριστεράς!

Δυστυχώς, η πανσπερμία των πολιτικών υποκειμένων που αυτοπροσδιορίζονται ως αριστερά -με τη στενή ή με την ευρεία έννοια- το μόνο που κάνουν είναι να ταυτίζουν το... πολιτικό τους σαρκίο... με την κοινωνική βάση της αριστεράς, αλλά μέχρι του σημείου που να μη διαταράσσονται οι κανόνες αναπαραγωγής των μηχανισμών... και πέραν αυτού... ου!

Μια απλή ματιά στις κύριες "συνιστώσες", που όμως οριοθετούν το δράμα της αριστεράς και στον τόπο μας, πείθει για του λόγου το ασφαλές: Ο Περισσός (ΚΚΕ) που παριστάνει τον ιδιοκτήτη του προοδευτικού κινήματος, για το μόνο που ενδιαφέρεται είναι πώς θα ανακτήσει τον χαμένο παράδεισο και για την αέναη αναπαραγωγή των μηχανισμών τροφοδοτώντας για τους λόγους αυτούς μια άτυπη και χυδαία πολιτική διάσπασης της οργανωμένης πάλης...

Η Κουμουνδούρου (ΣΥΝ) ονειρεύεται... να δημιουργήσει κάποτε... το καλό ΚΚΕ... και παλινδρομεί ως πολιτικό εκκρεμές. (Αυτή τη στιγμή βρίσκεται στο (;) "αριστερό" του σημείο!..)

Όσο για το νέο (;) μόρφωμα της "Δημοκρατικής Αριστεράς"... απεργάζονται την έλευση του... "καλού" ΠΑΣΟΚ!

Όλα αυτά για την πολιτική ηγεσία της αριστεράς δυστυχώς σημαίνουν πολύ περισσότερα από πολιτικές και ιδεολογικές ανεπάρκειες. Ουδείς από αυτές τις ηγεσίες μπορεί να προφασίζεται "συγγνωστή" πλάνη. Γι' αυτό άλλωστε επιμένουν μέχρις εσχάτων στην αυτάρκεια... και στα ιδεολογήματα της συμφοράς.

Η παθογένεια της αριστεράς, σε όλες της τις εκφάνσεις, δεν εξαντλείται με τη μόνιμη πλέον αδυναμία της να παράγει ιδεολογία και πολιτική με όρους συνέχειας - ασυνέχειας με μόνιμα επιθετικά και αμυντικά στοιχεία και κυρίως στρατηγική.

Πρέπει όμως κάτι να γίνει! Ασφαλώς και δεν υπάρχει η παρθενογένεση. Έτσι, το κύριος βάρος πέφτει και πάλι στις πλάτες των απλών αγωνιστών της αριστεράς, που όμως, μέσα από τη σισύφια πορεία δεκαετιών, έχουν γίνει σοφότεροι. Τον δρόμο μάς τον δείχνει ο θηλυκός Νέστορας του ιταλικού προοδευτικού κινήματος Ροσάνα - Ροσάντα: "Όλοι έχουμε κάποια πληγή. Αλλά δεν είμαστε νεκροί, ούτε θα σιωπήσουμε"

* Ο Μπάμπης Δρακόπουλος (τζούνιορ) υπήρξε μέλος της Κ.Ε. του ΚΚΕ Εσωτερικού

Ημερομηνία δημοσίευσης: Αυγή 05/08/2010

Η σοφία της Σοφίας

Του ΘΑΝΑΣΗ ΚΑΡΤΕΡΟΥ

"Έχω την άποψη ότι τα πράγματα πρέπει να πάνε ανάποδα. Εννοώ ότι αυτό που έχουν ανάγκη σήμερα η κοινωνία και η ευρύτερη αριστερά δεν είναι άλλη μια συνεργασία εκλογικού χαρακτήρα. Έχουν άλλωστε πονέσει τέτοιες συνεργασίες από εκλογική αναγκαιότητα, σε κλειστά γραφεία που μετά χάθηκαν, παίρνοντας μαζί τους ελπίδες και προσδοκίες. Αυτό που πιστεύω ότι έχει ανάγκη ο ελληνικός λαός, αλλά και ο αριστερός κόσμος, είναι η κοινή δράση, η ανάπτυξη ενός κινήματος που θα δημιουργήσει στέρεες προϋποθέσεις εκλογικών συμμαχιών".

Έτσι απαντάει η Σοφία Σακοράφα στην ερώτηση της Β. Σιούτη ("Ελευθεροτυπία") αν σκέφτεται να τεθεί επικεφαλής κάποιου σχήματος συνεργασίας στις επικείμενες εκλογές. Και χωρίς να το θέλει παραδίδει μαθήματα σοβαρότητας και μετώπων, έστω και εκλογικών, σε κείνους που υποτίθεται ότι είναι, ή έπρεπε να είναι, καθηγητές του είδους. Γιατί μεγάλη συζήτηση άνοιξε τελευταία, μεγάλη συζήτηση έγινε και μεγάλες προσδοκίες καλλιεργήθηκαν (πώς; πόθεν; γιατί;) στην αριστερά για την πιθανότητα, ακόμα και τη βεβαιότητα μιας εκλογικής σύμπραξης που θα είχε στο όνομα της Σοφίας αποκτήσει επιτέλους και τη σοσιαλιστική της συνιστώσα.

Ε, η Σακοράφα λέει το αυτονόητο. Πρώτα το κίνημα, οι ενωτικές διεργασίες από κάτω, η κοινή δράση. Και ύστερα η εκλογική συμμαχία, η ταμπέλα και η φωτογραφία εκείνου, ή εκείνης, ή εκείνων, που εκφράζουν αυτό το κίνημα στις κορυφές. Προσυπογράφει δηλαδή, αν και κατά δήλωσή της σοσιαλίστρια, την παλιά κομμουνιστική αρχή ότι η ενότητα από πάνω έρχεται να επισφραγίσει -και να υποβοηθήσει βέβαια με τη σειρά της- την ενότητα από κάτω. Και χωρίς την κοινή δράση για κοινούς στόχους όλες οι φιλόδοξες κινήσεις κορυφής είναι τελικώς οικοδομές χωρίς θεμέλια. Φυσάει κάποια στιγμή ανάποδα και παρʼ τες κάτω.

Ηθικόν και πολιτικόν δίδαγμα: Καλό είναι να φωνάζεις ωπ τη στιγμή που πηδάς το χαντάκι και όχι να διαφημίζεις, έστω και με πίτσι-πίτσι και διαρροές, το άλμα από πριν. Ακόμα καλύτερο να χτίζεις με υπομονή και δουλειά γέφυρες και να αποφεύγεις τα άλματα, γιατί μπορεί να φας τα μούτρα σου. Και κάλλιστο να μην αυταπατάσαι ότι μπορεί μια Σακοράφα να μπαλώσει μπαμ και κάτω τα σκισμένα του κινήματος. Διότι, όπως αποδεικνύεται εν προκειμένω, εκτός από τη σοφία της αριστεράς, υπάρχει και η σοφία της Σοφίας...

Ημερομηνία δημοσίευσης: Αυγή 03/08/2010

Η κοινωνική ορθοπεδική του Μνημονίου

Νέες εντολές δίνει η τρόικα ως όρους για την εκταμίευση της τρίτης δόσης του δανείου. Να απολυθούν οι “πλεονάζοντες” στις ΔΕΚΟ, να μειωθούν οι αποδοχές και στον ιδιωτικό τομέα, να δοθεί η ενέργεια βορά στα μεγάλα ιδιωτικά συμφέροντα, να υποκατασταθούν οι αυτοαπασχολούμενοι των “κλειστών επαγγελμάτων” από απασχολήσιμους σε μεγάλες αλυσίδες.

Το ένα “Μνημόνιο” διαδέχεται το άλλο. Οι πιστωτές επιβάλλουν τους όρους τους, που δεν αφορούν μόνο την αποπληρωμή των δανείων.

Όλοι οι έγκυροι οικονομικοί αναλυτές προβλέπουν επιδείνωση της οικονομικής κρίσης από το φθινόπωρο. Σε τι αποβλέπουν, λοιπόν, τα μέτρα που μόνον ύφεση προκαλούν; Δεν βλέπουν οι πιστωτές την ύφεση και δεν αντιλαμβάνονται ότι είναι δύσκολο να εξυπηρετηθεί το δημόσιο χρέος μέσα σε τέτοιες καταστάσεις;

Ασφαλώς και αντιλαμβάνονται το οικονομικό αδιέξοδο. Αλλά προτάσσουν τη στρατηγική επιδίωξη της διαμόρφωσης νέων κοινωνικών πραγματικοτήτων, ώστε να διασφαλίσουν μακροπρόθεσμα τα συμφέροντά τους. Με την αγορά ενισχυμένη σε βάρος των εργαζομένων και των δημοσίων συμφερόντων. Πρόκειται για καθυστερημένη εκδήλωση θατσερισμού, στη βαλκανική εκδοχή του. Επιχειρείται η διάλυση όποιων κοινωνικών συλλογικοτήτων έχουν περισωθεί και η κατασκευή της κοινωνίας του μοναδιαίου ανθρώπου, μόνου εναντίον όλων των άλλων, εκατομμυρίων, μόνων.

Το Μνημόνιο δεν είναι ένα άθροισμα θετικών και αρνητικών μέτρων. Έχει κατεύθυνση. Ακόμη κι αν περιλαμβάνει ορισμένα “αυτονοήτως αναγκαία” μέτρα που αίρουν αναχρονισμούς ή ρυθμίσεις που εγκαθιδρύονται, έχουν ταξικό πρόσημο, αποδιοργανώνουν υφιστάμενες κοινωνικές σχέσεις και διοργανώνουν τη νέα κηδεμονία.

Το Μνημόνιο είναι νάρθηκας, εργαλείο κοινωνικής ορθοπεδικής, ώστε οι μισθωτοί να θεωρούνται προνομιούχοι μέσα στο αρχιπέλαγος της επισφαλούς εργασίας και της ανεργίας. Ο διατυμπανιζόμενος θρυμματισμός του πελατειακού κράτους αφορά μόνον όσες πλευρές του παρεμποδίζουν την ανεξέλεγκτη επικράτηση της αγοράς.

Ημερομηνία δημοσίευσης: Αυγή 03/08/2010