Η Κεντρική Πολιτική Επιτροπή του κόμματος, συγκαλείται σήμερα για να συζητήσει την πρόταση διεξαγωγής εκτάκτου συνεδρίου. Υπό την έννοια αυτή, μια αναφορά στην πολιτική κατάσταση, ίσως και θα μπορούσε να λείπει από την σημερινή εισήγηση.
Αλλά θα μου επιτρέψετε να αναφερθώ στα κεντρικά πολιτικά. Όχι για χάρη των τηλεοπτικών συνεργείων, ούτε για να δείξουμε ότι ο πρόεδρος του κόμματος έχει στο μυαλό του την κεντρική πολιτική ευθύνη και με κάποιο τρόπο τίθεται ελαφρώς υπεράνω των εσωκομματικών. Αλλά κυρίως γιατί μέσα από την εικόνα της πολιτικής κατάστασης, μπορούμε πιο εύκολα να συνειδητοποιήσουμε το πόσο μεγάλη είναι η ανάγκη για την παρουσία μιας συγκροτημένης αριστεράς που παρεμβαίνει και κυρίως δεν πάσχει από αυτοκτονικό ιδεασμό.
Έχουμε λοιπόν μια κυβέρνηση που παραπατάει. Το μόνο με το οποίο ασχολείται είναι το αν θα κάνει ανασχηματισμό ή εκλογές και πότε. Γιατί στο σημείο που βρίσκονται τα πράγματα, δεν μπορεί να ασχοληθεί με τίποτα άλλο, εκτός από το να περισώσει τον εαυτό της από την ολοκληρωτική κατάρρευση.
Η μεγάλη φωτιά των τελευταίων ημερών, εκτός από ολόκληρη την Αττική, έκαψε και τα τελευταία απομεινάρια κυβερνητικής σοβαρότητας. Η ιστορική δήλωση του κυβερνητικού εκπροσώπου, ότι για τις φωτιές ευθύνονται τα πεύκα δεν εκθέτει μόνο τον ίδιο. Εκθέτει όλη την κυβέρνηση, γιατί αποτελεί μια ηχηρή ομολογία ότι δεν έχει κάτι να πει.
Ούτε για τις τεράστιες ευθύνες, που κατέστησαν το περιβάλλον ανοχύρωτο σε μεγάλα και μικρά οικονομικά συμφέροντα, ούτε βεβαίως για το τι πρέπει να γίνει από εδώ και πέρα. Περιορίστηκαν να επαναλάβουν τις εξαγγελίες του 2007, τις ίδιες που κάνουν μετά από κάθε μεγάλη φωτιά. Αποζημιώσεις, δορυφόροι, καταγραφές και ότι άλλο χρειάζεται για να καλυφθεί το ειδησεογραφικό κενό, μέχρι να ξεχαστεί το ζήτημα.
Και ταυτόχρονα, κλείνουν το μάτι στους ενδιαφερόμενους ότι σε λίγο καιρό, δια της διολισθήσεως, θα ανοίξει πάλι ο δρόμος στους αποχαρακτηρισμούς, θα επανέλθουμε στην παλιά καλή τακτική της ανοχής στην αυθαίρετη δόμηση και στις καταπατήσεις.
Δεν είναι κάτι καινούριο αυτό. Το όργιο αυθαίρετης οικοδόμησης και καταπατήσεων στην Αττική, συντελέστηκε μετά από τις μεγάλες πυρκαγιές στα τέλη της δεκαετίας του 90. Και τότε είχαμε ακούσει ηχηρές εξαγγελίες περιβαλλοντικής ευαισθησίας. Δεν τις είδαμε βεβαίως. Γιατί η περιβαλλοντική ευαισθησία κοστίζει. Ενώ το να χτίζεις σε δασικές εκτάσεις είναι ανάπτυξη και επιπλέον αποφέρει και ψήφους.
Αυτή είναι η λογική του συστήματος, ανεξάρτητα του ποιος βρίσκεται στην κυβέρνηση. Μας κατηγορούν ότι δεν έχουμε λογική διακυβέρνησης. Αλλά αυτοί που υποτίθεται ότι έχουν, δεν κατάφεραν, τριανταπέντε χρόνια τώρα, να κάνουν δασικούς χάρτες και κτηματολόγιο, ώστε να είναι σαφές που μπορεί κάποιος να χτίσει και που όχι.
Και έτσι, οι χρήσεις γης αποφασίζονται με τα χρυσόβουλλα του Σουλτάνου, και την πελατειακή πολιτική των εκάστοτε κυβερνήσεων, ενώ οι υπουργοί χτίζουν με άδειες αναψυκτηρίων. Κατά τα άλλα, καταριούνται την αριστερά που θα οδηγήσει τη χώρα στην ακυβερνησία.
Το ζήτημα αυτό δεν είναι στενά περιβαλλοντικό. Αφορά μια συνολικότερη τακτική της εκάστοτε κυβέρνησης, να κάνει ψηφοθηρία σε βάρος του δημοσίου συμφέροντος. Είτε με τα δάση, είτε με τα χρήματα των ασφαλιστικών ταμείων, είτε με την κακοδιαχείριση των δημόσιων πόρων. Και έτσι τους έχει όλους ευχαριστημένους.
Και τον κόσμο, που εν όψει εκλογών θα βρει μια θεσούλα stage να βάλει το παιδί του, και τους εργοδότες, που θα διασφαλίσουν την κερδοφορία τους, πληρώνοντας τους υπαλλήλους με λεφτά του ΟΑΕΔ και απαλλάσσοντας τον εαυτό τους από τις ασφαλιστικές εισφορές. Αυτή είναι η κατάσταση.
Το σημαντικό όμως είναι να δούμε ότι παρά την γενική διάλυση, το σύστημα εξακολουθεί και δουλεύει. Οι τράπεζες, που όταν ξέσπασε η κρίση βρέθηκαν στο στόχαστρο, τώρα ανακοινώνουν μεγάλη κερδοφορία, χωρίς κανείς να είναι σε θέση να τις ελέγξει. Και το κεφάλαιο κλείνει δουλειές, επιτυγχάνοντας φοροαπαλλαγές και κρατική στήριξη, προσφέροντας ως αντάλλαγμα απολύσεις, ή στην καλύτερη περίπτωση θέσεις επισφαλούς απασχόλησης.
Η κερδοσκοπία ανθεί, το κόστος ζωής γίνεται όλο και πιο δυσβάστακτο, κοινωνικές κατακτήσεις, όπως τα εργασιακά και συνταξιοδοτικά δικαιώματα ξηλώνονται και βεβαίως η κατάρρευση των δημόσιων οικονομικών οδηγεί τα πράγματα σε αλλεπάλληλα φορολογικά πακέτα, το ένα πιο άδικο από το άλλο. Κατά τα λοιπά, ξορκίζουμε την ακυβερνησία που θα μας φέρει η αριστερά.
Τις επόμενες ημέρες ο Πρωθυπουργός θα εμφανιστεί στην Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης. Είναι προφανές ότι δύσκολα θα βρει κάτι να πει. Ας μην ξεχνάμε ότι η περσινή του εμφάνιση ήταν η αρχή της κυβερνητικής κατάρρευσης. Αλλά διακινδυνεύουμε την πρόβλεψη ότι θα μιλήσει με αυστηρό ύφος για μεταρρυθμίσεις και τομές ενάντια στα κατεστημένα συμφέροντα, δηλαδή σε όσους διεκδικούν τα δικαιώματά τους.
ΘΑ το κάνει γιατί βασίζεται σε δύο παράγοντες. Ο ένας είναι η πλατειά κοινωνική απάθεια. Ο κόσμος δεν ακούει και δεν κρίνει, γιατί πλέον έχει σταματήσει να έχει προσδοκίες.
Ο άλλος είναι ότι το ΠΑΣΟΚ δεν έχει να πει τίποτα διαφορετικό.
Η πρόσφατη δήλωση του εκπροσώπου του, ότι η Δεξιά έχει στο DNA της την διαπλοκή και τη διαφθορά, είναι η πλήρης ομολογία ότι το ΠΑΣΟΚ ούτε θέλει, ούτε μπορεί να μιλήσει πολιτικά.
Και δεν έχει βέβαια στο μυαλό του καμία εναλλακτική λύση διεξόδου, παρά μόνο την εναλλαγή στην εξουσία. Λέει λοιπόν στον κόσμο: δεν χρειάζεται να σκέφτεστε, ούτε να θυμάστε τι έχουμε πει και τι έχουμε κάνει εμείς. Το ζήτημα είναι γενετικό. ΟΙ άλλοι είναι εκ φύσεως κακοί, άρα, ότι και να είμαστε εμείς, σίγουρα θα είμαστε λίγο καλύτεροι.
Οι πολιτικές διαφορές δεν έχουν σημασία. Και την απουσία πολιτικών διαφορών την συγκαλύπτουμε πίσω από αφηρημένες γενικότητες για την πρόοδο και τη συντήρηση και για το καλό του πολίτη.
Τα ίδια ακριβώς έλεγε και η Νέα Δημοκρατία το 2004. Φτωχό και επιφανειακό επιχείρημα, γιατί όπως περίτρανα απέδειξε η διακυβέρνηση ΠΑΣΟΚ από το 96 μέχρι το 2004, στην πολιτική δεν υπάρχει γενετικό υλικό. Υπάρχουν πολιτικές επιλογές και στάσεις. Οι οποίες μάλιστα συνεχίζονται αδιατάρακτα μετά από κάθε εναλλαγή.
Τι ακριβώς ανέτρεψε η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας από το κυβερνητικό έργο του ΠΑΣΟΚ; Τίποτα. Συνέχισε ομαλά στην ίδια πολιτική κατεύθυνση.
Τι θα συμβεί τώρα, αν τα ίδια πρόσωπα και οι ίδιοι μηχανισμοί που κρατούσαν την εξουσία ως το 2004 επιστρέψουν στο προσκήνιο; Ας ρωτήσουν τον κόσμο τι προσδοκίες έχει από μια τέτοια εναλλαγή.
Συντρόφισσες και σύντροφοι.
Μέσα σε αυτό το κλίμα των μειωμένων προσδοκιών, μέσα σε αυτό το τεράστιο πολιτικό κενό, ο δικός μας κόσμος από τις ευρωεκλογές και μετά αναρωτιέται: που είσαστε; Τι ακριβώς κάνετε; Με ποιους πολεμάτε;
Και όλοι και όλες μέσα μας, ξέρουμε ότι η ειλικρινής απάντηση είναι οδυνηρή. Γιατί αυτή τη στιγμή η αριστερά όφειλε να πρωταγωνιστεί σε όλα τα μέτωπα, από τα μεγάλα έως τα ελάχιστα, στα ζητήματα της εργασίας, του περιβάλλοντος, της κουλτούρας.
Όφειλε να δημιουργεί πρότυπα, να κερδίζει συνειδήσεις, να μιλάει την γλώσσα της κοινωνικής απελευθέρωσης. Να υψώνει την σημαία των κοινωνικών αγώνων, της αλληλεγγύης, της αμφισβήτησης. Να πείθει πως μπορεί να οικοδομήσει μια ασπίδα προστασίας της κοινωνίας απέναντι στην κρίση.
Να συγκρούεται με τον κοινωνικό συντηρητισμό και την απάθεια, να κερδίζει νίκες.
Εμείς όμως παρά τις προσπάθειες που γίνονται, δίνουμε την εικόνα ότι δεν είμαστε πουθενά. Γιατί είμαστε εγκλωβισμένοι στον αστερισμό της εσωστρέφειας και της μιζέριας.
Δεν μπορούμε να επικοινωνήσουμε με τις αγωνίες και τους αγώνες του κόσμου γιατί ασχολούμαστε με το να τρώμε από τις σάρκες μας και κάθε φορά που πάει να στριμωχτεί ο δικομματισμός, βάζουμε και από ένα αυτογκόλ, έτσι για να μη χανόμαστε από την αρνητική ειδησεογραφία και μπαίνουμε από μόνοι μας στο κέδρο της απαξίωσης.
Αλλιώς είχαμε υποσχεθεί να είμαστε παρόντες, σε έναν κόσμο που στράφηκε προς την πλευρά μας με ενδιαφέρον. Να είμαστε παρόντες στα προβλήματα που αντιμετωπίζει για να δίνουμε δύναμη στους αγώνες και στις διεκδικήσεις του, υποσχεθήκαμε και δεν καταφέραμε μέχρι τώρα να εκπληρώσουμε αυτή την υπόσχεση.
Δεν έχω την πρόθεση να κάνω στην Κεντρική Πολιτική Επιτροπή ενέσεις απαισιοδοξίας. Γιατί προσωπικά, -και δεν μιλάω ως πρόεδρος, αλλά ως μέλος του κόμματος-, δεν μπορώ να συμβιβαστώ με την απαισιοδοξία. Αλλά πιστεύω ότι είναι η στιγμή να αντιμετωπίσουμε ριζικά την κατάσταση και να κοιτάξουμε την αλήθεια κατάματα.
Και η αλήθεια λέει ότι από τις ευρωεκλογές και μετά, μετά από ένα αποτέλεσμα κακό και μετά από ακόμα πιο κακή διαχείριση που κάναμε, όλα μας τα προβλήματα, όλη μας η ανεπάρκεια, όλες μας οι στρεβλώσεις, όλο το πολιτικό έλλειμμα που για πολύ καιρό κρύβαμε κάτω από το χαλί, έχει βγει στην επιφάνεια και μας έχει ακινητοποιήσει.
Στις διακοπές μου συνάντησα ένα σύντροφο, που μου εξομολογήθηκε πως σταμάτησε να αγοράζει εφημερίδα. Τον ρώτησα γιατί και μου απάντησε : «κάθε μέρα, μόλις φτάσω την ανάγνωση της εφημερίδας στο ρεπορτάζ του Συνασπισμού και του ΣΥΡΙΖΑ, βγαίνει από μέσα ένα τεράστιο χέρι και μου δίνει μια σφαλιάρα». Έτσι αισθάνεται ο κόσμος μας και εμείς δε μπορεί να είμαστε αλλού, να κάνουμε πως δεν καταλαβαίνουμε τι συμβαίνει.
Είμαστε λοιπόν –για να το θέσω από την θετική του πλευρά- σε ένα εξαιρετικό σημείο, για να δούμε αντικειμενικά την κατάσταση και να την διορθώσουμε.
Το τελευταίο διάστημα διαβάζω και ακούω πολλές παρεμβάσεις στελεχών. Με τη βοήθεια της τεχνολογίας είχαν τη δυνατότητα φέτος να παρεμβαίνουν καθημερινά από τις διακοπές τους στους ραδιοσταθμούς αναλύοντας τις απόψεις τους για τη κρίση του κόμματος.
Δεν τους επικρίνω. Κατά κανόνα λένε σοβαρά πράγματα, ο καθένας φυσικά από την πλευρά του. Οφείλω όμως να σας πω ότι τις πιο σοβαρές τοποθετήσεις πάνω στο κομματικό ζήτημα, αυτές που βρίσκονται πιο κοντά στην κριτική σκέψη, στην σύνθεση, στον αβίαστο αριστερό λόγο, τις άκουσα από τα απλά μέλη, στις συσκέψεις που έγιναν μετά το εκλογικό αποτέλεσμα, στις συνεδριάσεις των νομαρχιακών επιτροπών και στις περιοδείες που έκανα κατακαλόκαιρο, στην Ημαθία, στη Σάμο, στην Αρκαδία, στην Ήπειρο και στη Κρήτη.
Και αναρωτιέμαι αυτές οι σκέψεις πως θα ακουστούν. Πως θα γίνουν γνωστές στη κοινωνία, πως θα τις λάβουμε υπόψη μας για να διορθώσουμε τα πράγματα;
Μήπως, ήρθε η ώρα να ακούσουμε και τη γνώμη όλων αυτών που στηρίζουν το οικοδόμημα του ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΥ και δεν διαθέτουν μικρόφωνα;
Συντρόφισσες και σύντροφοι
Αυτό το κόμμα πέρασε και δυσκολότερες μέρες από τις σημερινές. Δεν το κράτησαν όρθιο οι ηγεσίες του. Αυτές έρχονται και παρέρχονται. Το κράτησαν όρθιο οι χιλιάδες ανιδιοτελείς αγωνιστές του. Τα μέλη του.
Σε αυτούς θα πρέπει να απευθυνθούμε ξανά για να δώσουμε όλοι μαζί μια νέα δυναμική στην υπόθεση της αριστεράς.
Η προσφυγή στην γνώμη, την εμπειρία αλλά και στην σοφία, επιτρέψτε μου να πω, των μελών του κόμματος για να συζητήσουμε συγκροτημένα και να πάρουμε θεσμικά με τις ευρύτερες δυνατές συναινέσεις τις αποφάσεις μας, είναι μια πρωτοβουλία που αποσκοπεί στο να αναδειχθεί πάλι το κόμμα μας σε βασικό παράγοντα ευθύνης, ενότητας και προοπτικής για την Αριστερά.
Γι αυτό θεωρώ ότι το καλύτερο που έχουμε να κάνουμε είναι να συγκαλέσουμε την πιο ανοιχτή και δημοκρατική διαδικασία η οποία προβλέπεται από το καταστατικό μας. Και προτείνω την διεξαγωγή έκτακτου συνεδρίου.
Αντιλαμβάνομαι πλήρως τις επιφυλάξεις, ενδεχομένως και τους δισταγμούς που πολλοί από σας έχετε απέναντι στη πρόταση διεξόδου που καταθέτω.
Και θέλω να σας βεβαιώσω ότι δεν αντιλαμβάνομαι το συνέδριο ως πανάκια για την επίλυση όλων των προβλημάτων.
Το συνέδριο είναι μια διαδικασία. Αν αυτή η διαδικασία θα αποδώσει, εξαρτάται απολύτως από το πώς εμείς θα τη διαχειριστούμε. Αν τη διαχειριστούμε με αίσθημα ευθύνης και με διάθεση σύνθεσης και ενότητας, τότε αυτή η διαδικασία θα μας οδηγήσει σε διέξοδο.
Αν πάλι τη διαχειριστούμε με διάθεση «ξεκαθαρίσματος λογαριασμών» ή και με λογική αναζήτησης «καθαρών» λύσεων που διαμορφώνουν στρατόπεδα νικητών και ηττημένων ή που διαρρηγνύουν σχέσεις και στοχοποιούν πρόσωπα, τότε θα ξαναβρεθούμε ξανά στον ίδιο παρονομαστή.
Εγώ προφανώς εισηγούμαι τη πρώτη εκδοχή και είμαι αισιόδοξος ότι έχουμε την ωριμότητα και τη σύνεση να την εκπληρώσουμε.
Και σε αυτό το σημείο θα ήθελα να σας επισημάνω ότι σήμερα δεν ήρθα εδώ για να σας εκβιάσω ή να σας παρασύρω σε δικές μου επιλογές. Ήρθα με αίσθηση ευθύνης να σας καταθέσω καθαρά τις σκέψεις και τις προτάσεις μου που σε μεγάλο βαθμό πιστεύω ότι ανταποκρίνονται και στα αισθήματα του κόσμου μας.
Ήρθα για να σας πείσω να συμβάλουμε όλοι μαζί σε μια διαδικασία διεξόδου και όχι να υφαρπάξω ή να εκβιάσω τη ψήφο σας.
Μακριά από μας οι αρχηγικές και εκβιαστικές συμπεριφορές. Αυτές ανήκουν σε άλλου τύπου κόμματα. Στο δικό μας κόμμα η ΚΠΕ είναι βουλευόμενο όργανο και τα μέλη της έχουν την ευθύνη της γνώμης τους.
Όσον αφορά, δε, τις κριτικές που και δημόσια εκφράσθηκαν σε σχέση με την πρόταση για το συνέδριο, θέλω να κρατήσω τη θετική πλευρά –και μόνο αυτή- μιας επίμονης επισήμανσης που αναφέρεται στην ανάγκη η Αριστερά να μην αναλώνεται σε εσωστρέφεια και να μην αναπτύσσεται σε καθεστώς θερμοκηπίου.
Δίνω την διαβεβαίωση ότι το σύνολο των μελών της ΚΠΕ του ΣΥΝ που θα πάρει και τη σχετική απόφαση, διακατέχονται από την ίδια κουλτούρα και έχουν το ίδιο υψηλό αίσθημα ευθύνης και φροντίδας για μια πορεία ανασυγκρότησης του κόμματος και επανασυσπείρωσης του ΣΥΡΙΖΑ.
Μια πορεία που θα εγγυάται την κοινωνική γείωση, την ανάληψη πολιτικών πρωτοβουλιών, την εμπνευσμένη επαφή με την νεολαία και την ασυμβίβαστη υπεράσπιση των δικαιωμάτων και των κατακτήσεων όλων όσοι υφίστανται τις συνέπειες των νεοφιλελεύθερων πολιτικών.
Τι μπορούμε όμως να περιμένουμε από το συνέδριο αυτό. Είναι κατά τη γνώμη μου τρία πράματα.
Το ένα είναι το ζήτημα της ενιαίας ηγετικής λειτουργίας. Πρέπει να συζητήσουμε διεξοδικά τα λάθη και τις παραλείψεις, αυτά που πρέπει να αλλάξουμε στον τρόπο λειτουργίας, το πώς θα απαλλαγούμε από παραλυτικά φαινόμενα – και δεν εννοώ τις πολιτικές διαφωνίες αλλά τον σταδιακό εκφυλισμό της δημόσιας παρουσίας μας.
Και πρέπει να το κάνουμε τώρα, πριν χαθεί και η επόμενη ευκαιρία.
Γιατί λίγο λίγο, καταλήξαμε όλα τα παραλυτικά φαινόμενα και όλο το πολιτικό έλλειμμα στην δουλειά μας να το θεωρούμε φυσιολογική κατάσταση.
Και έχω και εγώ ευθύνη πάνω σε αυτό το ζήτημα.
Αυτό οφείλουμε να το ξεπεράσουμε, προφανώς με συνθέσεις και συνεννόηση. Αλλά αυτό που δεν μπορούμε να κάνουμε, είναι να παριστάνουμε ότι όλα βαίνουν καλώς. Και ότι με ανακοινώσεις που καταριούνται το νεοφιλελευθερισμό, μπορούμε να προσπεράσουμε τις αδυναμίες μας.
Το δεύτερο είναι η ανασυγκρότηση του κόμματος, σε πολιτικό και οργανωτικό επίπεδο. Οι εκλογές είναι ένα ανοιχτό ενδεχόμενο. Οφείλουμε να ξεκαθαρίσουμε τα κενά στον πολιτικό μας λόγο. Να δώσουμε σαφείς απαντήσεις στο τι θέλουμε να κάνουμε, ποια είναι η στρατηγική μας. Να επικεντρώσουμε στο εκλογικό μας πρόγραμμα. Να ξέρουν τι πρέπει και τι δεν πρέπει να περιμένουν από εμάς οι άνθρωποι που θα μας εμπιστευτούν την ψήφο τους.
Και βεβαίως να δώσουμε νόημα και περιεχόμενο στην δουλειά των οργανώσεων. Δεν πρέπει να μας φοβίζουν οι διαφορετικές απόψεις στο εσωτερικό του κόμματος, ακόμα και αν εκφράζονται δημόσια.
Είμαστε όμως υποχρεωμένοι, την γραμμή και την κατεύθυνση που δημοκρατικά και συνθετικά αποφασίζεται, να την εκφράζουμε με συνεκτικό τρόπο, με την δυναμική και το νεύρο που αντιστοιχεί σε ένα κόμμα της ριζοσπαστικής αριστεράς.
Αυτό δεν είναι ευχολόγιο, κάτι στο οποίο μέχρι τώρα είχαμε συνηθίσει. Είναι ένα πλέγμα αποφάσεων, πολιτικών και οργανωτικών, είναι νέοι κανόνες και τομές στη λειτουργία μας, είναι μια καινούρια αντίληψη για το κόμμα που οφείλουμε να υιοθετήσουμε.
Και σας διαβεβαιώνω, ότι η βάση βράζει γύρω από αυτά τα ζητήματα, και ο προβληματισμός της είναι εξαιρετικά ώριμος, εν σχέσει με την Κουμουνδούρου. Δεν μπορούμε πλέον να παριστάνουμε ότι δεν ακούμε.
Το τρίτο είναι ο ΣΥΡΙΖΑ. Δεν θέλω να μιλήσω για την κατάσταση που τείνει να διαμορφωθεί τις τελευταίες μέρες. Οφείλουμε από την πλευρά μας να ανιχνεύσουμε τα προβλήματα και να συνεννοηθούμε με τους συντρόφους μας για την επίλυσή τους.
Να θέσουμε ξανά τις βάσεις λειτουργίας και συνεννόησης, ώστε σε αυτή τη συμμαχία, που είναι κεντρική μας επιλογή, να αθροίζονται και να πολλαπλασιάζονται τα θετικά και όχι τα αρνητικά φαινόμενα. Να βάλουμε κάτω τα ζητήματα, τι θέλουμε εμείς από τους συμμάχους, τι θέλουν οι σύμμαχοι από εμάς και να διαμορφώσουμε τους όρους συμπόρευσης με επαρκή και σωστό τρόπο.
Ο πολιτικός πολιτισμός που έχει στον πυρήνα του το σεβασμό στην διαφορετικότητα, στην ιδιαίτερη ιστορική διαδρομή και στις πιο ιδιαίτερες ιδεολογικές αναφορές κάθε χώρου ήταν και είναι ο θεμέλιος λίθος πάνω στον οποίον οικοδομήθηκε η πρωτότυπη και πετυχημένη συνεργασία πολύ διαφορετικών συνιστωσών στο ΣΥΡΙΖΑ, ως πρόπλασμα μάλιστα και ως πρόκληση για την προοπτική της ευρύτερης ενωτικής Αριστεράς και της ριζοσπαστικής οικολογίας στον τόπο μας.
Η παραπάνω αναφορά θα ήταν αυτονόητη, πριν από λίγους μήνες. Σήμερα όμως την θεωρώ αναγκαία, γιατί τον τελευταίο καιρό σημειώνεται μια σαφής υποχώρηση σε αυτό ακριβώς το πεδίο.
Μια συντηρητική, θα έλεγα, αναδίπλωση που διαχέεται μέσα από δηλώσεις αρκετών παραγόντων και έμπειρων στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ, όταν μιλάνε απαξιωτικά για τον ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟ ή θέλουν να προκαλέσουν εμμέσως τη διάσπασή του.
Όταν μιλάνε αναίτια απαξιωτικά για την ηγεσία ή και για την ιστορία ή και για τις καταστατικά κατοχυρωμένες διαδικασίες του κόμματος.
Η σαφής προσπάθεια να υποβαθμιστεί ο ρόλος του ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΥ μέσα από τις παραπάνω λογικές που επαναλαμβάνονται με κάθε ευκαιρία και που έχουν ως επωδό το ότι, δήθεν, το κόμμα μας αποτελεί το πρόβλημα του ΣΥΡΙΖΑ, οδηγούν αναπόφευκτα στην ανάπτυξη αρνητικών αντανακλαστικών μέσα στην κοινωνία, μέσα στο κόμμα μας, αλλά πιστεύω και μέσα στις άλλες συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ. Αρνητικών αντανακλαστικών που θέτουν σε κίνδυνο την ίδια τη βιωσιμότητα και την ίδια την τύχη του εγχειρήματος.
Εμείς, σύντροφοι, οφείλουμε με το πιο κατηγορηματικό τρόπο να ξεκαθαρίσουμε ότι κινούμαστε σε διαφορετική λογική. Η ΚΠΕ του ΣΥΝ έχει δώσει δείγματα γραφής διαχρονικά σε αυτήν τη λογική, γι αυτό είμαστε τόσο αυστηροί, όταν χρειάζεται, απέναντι σε δηλώσεις ή και πρακτικές που τελικά θέτουν σε αμφισβήτηση όχι την τυπική συμφωνία αλλά την θεμελιώδη προϋπόθεση για την παραπέρα ανάπτυξη αυτού του εγχειρήματος. Αμφισβητούν δηλαδή τον πολιτικό πολιτισμό που συνδιαμορφώσαμε, χρόνια τώρα, και στο κινηματικό επίπεδο με το Ελληνικό Κοινωνικό Φόρουμ και στο πολιτικό επίπεδο με τις συνεχείς προσχωρήσεις και νέων συνιστωσών στο ενωτικό εγχείρημα του ΣΥΡΙΖΑ.
Συντρόφισες και σύντροφοι
Για να μη μακρηγορώ, θα ήθελα δίχως δραματοποίηση αλλά με αίσθηση ευθύνης να σας επισημάνω ότι η απόφασή μου να σας προτείνω τη διεξαγωγή συνεδρίου, δεν είναι ούτε επιπόλαιη ούτε αβασάνιστη.
Μπροστά σε όσα συμβαίνουν από τις ευρωεκλογές και μετά και αφού εξάντλησα όλα τα όρια του δημοκρατικού διαλόγου και διαβούλευσης, όλα τα όρια των δυνατοτήτων που απορρέουν απ’ τον θεσμικό μου ρόλο, έρχομαι με αίσθημα ευθύνης μπροστά σας να σας πω πως το χειρότερο που θα είχαμε να κάνουμε θα ήταν:
Να κλείσουμε τα μάτια μας μπροστά στα προβλήματά μας. Να συγκαλύψουμε… τα ασυγκάλυπτα. Να δημιουργήσουμε ψευδαισθήσεις υπέρβασης των προβλημάτων μέσα από συντεχνιακής λογικής ισορροπίες και ανακατανομές της φθίνουσας εσωκομματικής εξουσίας, ανάμεσα στις τάσεις και τις συνιστώσες, πίσω απ’ την πλάτη των ίδιων των μελών μας, των φίλων μας και της ευρύτερης προοδευτικής κοινωνίας του τόπου μας.
Επειδή κάτι τέτοιο θα ήταν η τελευταία πράξη στον αυτο- καταστροφικό κατήφορο που οδηγηθήκαμε.
Επειδή κάτι τέτοιο θα ήταν ανιστόρητα άδικο για μας τους ίδιους, για τα μέλη μας, για τους φίλους μας και ευρύτερα για την προοδευτική κοινωνία του τόπου μας.
Επειδή η βάση του κόμματός μας και του ευρύτερου πολιτικού χώρου έχει τη δύναμη και τη δυναμική για να ξεπεράσουμε την κρίση, στη βάση πρέπει να απευθυνθούμε:
Για να αναβαπτίσουμε στο νου και την καρδιά της τις οραματικές μας συντεταγμένες
Για να διορθώσουμε όλα αυτά που μας οδήγησαν στη σημερινή αδιέξοδη κατάσταση
Για να επαναβεβαιώσουμε, μέσα από δημιουργικές και προωθητικές συνθέσεις, την προοπτική και το ρόλο της Ριζοσπαστικής Αριστεράς σ’ αυτή την κρίσιμη για το μέλλον του τόπου μας περίοδο.
Δε χρειαζόμαστε ψευδαισθήσεις λύσεων, αλλά σαφείς λύσεις των προβλημάτων μας, που τα ξέρουν πια όλοι.
Δε χρειαζόμαστε λύσεις «κορυφής», λύσεις «μηχανισμών», αλλά λύσεις «βάσης», με πίστη στη βάση του Κόμματός μας και του ΣΥ.ΡΙΖ.Α, που μας στέλνει το οργισμένο μήνυμα να πάψουμε να την ταλαιπωρούμε.
Κι εδώ, επιτρέψτε μου να πω πως:
Ο σεβασμός στη βάση του Κόμματός μας είναι το θεμέλιο της δημοκρατικότητάς μας.
Στη σύγχρονη Ριζοσπαστική Αριστερά, τη δική μας σκεπτόμενη Αριστερά, δεν ισχύει το δίπολο: καθοδηγητές-καθοδηγούμενοι, όπου η κομματική βάση έχει ρόλο αντικειμένου της ιστορίας της.
Τα δικά μας συνέδρια, τα συνέδρια της δικής μας σκεπτόμενης Αριστεράς, συνιστούν την κορύφωση της εσωκομματικής δημοκρατίας, καθώς επιβεβαιώνουν πως νοικοκύρης του Κόμματος είναι τα ίδια τα μέλη του.
Που σημαίνει, για να είμαστε καθαροί, πως η δική μας Αριστερά δεν αντέχει τους κλειστούς χώρους, δεν αντέχει τις κλειστές διαδικασίες ή τις ντε-φάκτο και χωρίς θεσμική λογοδοσία εκπροσωπήσεις.
Η κουλτούρα μας ήταν, είναι και θα είναι κουλτούρα δημοκρατική. Και σε αυτή την κουλτούρα τα Συνέδρια μας κορυφώνουν και επισφραγίζουν την εσωκομματική μας δημοκρατία.
Τούτων δοθέντων σας καλώ:
Με εμπιστοσύνη στα μέλη μας, με εμπιστοσύνη στη βάση του Κόμματός μας,
να υπερψηφίσετε την πρότασή μου για Συνέδριο:
Που δεν θα είναι Συνέδριο ξεκαθαρίσματος λογαριασμών, αλλά Συνέδριο προωθητικής λύσης των προβλημάτων, που έχουν ξεθωριάσει την εικόνα μας στα μάτια της κοινωνίας
Που δεν θα είναι Συνέδριο αποκλεισμών, γιατί σ’ αυτό το Κόμμα περισσεύει μονάχα όποιος θέλει από μόνος του να περισσεύει.
Αλλά θα είναι Συνέδριο μιας νέας αφετηρίας για τη σύγχρονη Ριζοσπαστική Αριστερά, με καθαρές ιδεολογικές συντεταγμένες, με ανανεωμένη την προγραμματική πολιτική μας πρόταση, με λυμένα τα οργανωτικά προβλήματα του ΣΥΝ και του ΣΥ.ΡΙΖ.Α.
Συντρόφισσες και σύντροφοι,
Θα γνωρίζετε πως αποφεύγω στις ομιλίες μου τον προσωπικό τόνο.
Αυτή τη φορά, όμως θα μου επιτρέψετε να παραβώ τη συνήθειά μου και να είμαι λίγο εξομολογητικός. Είναι η στιγμή που το επιβάλλει:
Πριν από ενάμισι χρόνο, με τη δική σας πρόταση και τη δική σας ψήφο, μέσα από Συνέδριο, βρέθηκα στην προεδρία του ΣΥΝ και σε έναν ρόλο, έως τότε, θεσμικά προσδιορισμένο και χωρίς αμφισβητήσεις, τόσο ως προς τον ΣΥΝ, όσο και ως προς τον ΣΥ.ΡΙΖ.Α.
Έκανα απ’ τη μεριά μου ό,τι ήταν δυνατό για την αρμονική συλλειτουργία και με τον απερχόμενο πρόεδρο του κόμματος, που παρέμεινε πρόεδρος της Κοινοβουλευτικής Ομάδας και με όλους τους σ/φους, όλων των τάσεων και συνιστωσών, επιτρέποντας, καλή τη πίστη, ακόμα και θεσμικές επικαλύψεις του ρόλου μου.
Εγώ, σύντροφοι, ποτέ δεν χτύπησα κανένα ούτε πάνω, ούτε κάτω απ’ τη ζώνη! Κι ας δέχθηκα χτυπήματα από παντού.
Και στη διαδρομή αυτή, δεν πρόλαβα να αποκτήσω σύνδρομο Προέδρου. Κι εκ χαρακτήρος, ούτε πρόκειται ποτέ να αποκτήσω.
Έχοντας συνειδητοποιήσει τις βαθύτερες ρίζες της κακοδαιμονίας του χώρου μας, με την πρόταση για Συνέδριο σας ζητώ να αναλάβουμε τη μεγάλη πρωτοβουλία για να λύσουμε μαζί τα χρόνια και τα νεότερα προβλήματά μας:
Προβλήματα προσανατολισμού. Προβλήματα πολιτικής προγραμματικής πρότασης. Προβλήματα οργανωτικής και πολιτικής λειτουργίας του ΣΥΝ, καθώς και οργανωτικής συγκρότησης του ΣΥ.ΡΙΖ.Α.
Να τα λύσουμε μαζί και σε συνεργασία με τους εταίρους μας και με λυδία λίθο τη δημοκρατία, που είναι για όλους μας και μέσο και σκοπός.
Ο ΣΥΝ των συντεχνιακά αντιπαρατιθέμενων τάσεων δεν έχει μέλλον. Ο ΣΥΝ των μηχανισμών που παραπατάει πολιτικά και ιδεολογικά, δεν έχει μέλλον. Ο ΣΥΝ των μελών του, ο ΣΥΝ της δημοκρατικής λειτουργίας, ο ΣΥΝ της παραγωγής πολιτικής και δράσης είναι η αριστερά του 21ου αιώνα στη χώρα μας.
Είναι η Αριστερά που κοιτάζει στο μέλλον. Η Αριστερά που μπορεί να αμφισβητήσει αποτελεσματικά το δικομματικό κατεστημένο.
Εμάς φοβήθηκαν κι εμάς φοβούνται. Κι είναι πανευτυχείς με την τωρινή μας κατάσταση.
Μας σπρώχνουν με όλες τους τις δυνάμεις να βγάλουμε τα μάτια μας. Και κάποιοι απ’ τις γραμμές μας τους διευκολύνουν.
Εγώ, φίλοι και σύντροφοι, δεν θα είμαι ο Πρόεδρος του ΣΥΝ που θα το ανεχτεί, που θα το επιτρέψει.
Δεν έχω συμβόλαιο με την καρέκλα του Προέδρου. Συμβόλαιο τιμής, όπως κι εσείς, έχω μόνο με την Αριστερά και τις αξίες της.
Γι’ αυτό σας καλώ να συναποφασίσουμε σήμερα την αναγεννητική ανασυγκρότηση του Κόμματός μας.
Να στείλουμε αγωνιστικό μήνυμα αισιοδοξίας στα μέλη μας, στους φίλους μας, στην προοδευτική κοινωνία του τόπου μας.
Μήνυμα, πως δεν είμαστε θνησιγενές άθροισμα προβλημάτων και προβληματικότητας, αλλά είμαστε η σκεπτόμενη Ριζοσπαστική Αριστερά που κοιτάζει στο μέλλον και που ανοίγει δρόμους προς το μέλλον
Στις γραμμές μας βρίσκεται ότι πιο γόνιμο και δημιουργικό, ο ανθός της σύγχρονης Ριζοσπαστικής Αριστεράς. Οφείλουμε να τον αξιοποιήσουμε.
Οφείλουμε να πάμε μπροστά!
Μπορούμε να πάμε μπροστά!
Και θα πάμε μπροστά!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου