ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ ΓΕΩΡΓΑΚΑΚΗ
Οι ειδήσεις της Τετάρτης 28 Οκτωβρίου ανέφεραν: «Πέθανε χτες τα ξημερώματα σε ηλικία 89 ετών η Έλλη Παππά, αγωνίστρια της ΕΑΜικής Αντίστασης, δημοσιογράφος και συγγραφέας».
Η Έλλη Παππά, σύντροφος του Νίκου Μπελογιάννη, έχει τη δική της ιστορία με την αγωνιστική στάση και το έργο της. Θα γραφούν πολλά αυτές τις ημέρες για το έργο της και ιδιαίτερα για τη στάση της στις ιστορικές δίκες του Νίκου Μπελογιάννη και των άλλων στελεχών του ΚΚΕ, για τη διαπαιδαγωγική στάση της, τον αγώνα της για να ξημερώσουν καλύτερες μέρες στην Ελλάδα.
Η Έλλη Παππά έκανε χρόνια στις φυλακές και στην εξορία. Συνελήφθη το 1950 και αποφυλακίστηκε από τις φυλακές Αβέρωφ το 1963. Εξορίστηκε από τη χούντα των συνταγματαρχών στη Γυάρο και αποφυλακίστηκε σε ενάμιση χρόνο επειδή είχε αρρωστήσει σοβαρά.
Μετά τη μεταπολίτευση είχε σημαντική δράση και πρόσφερε πλούσιο συγγραφικό και δημοσιογραφικό έργο. Έγραψε δεκάδες βιβλία, κυρίως πολιτικού και κοινωνιολογικού περιεχομένου, αλλά και βιβλία για παιδιά. Επειδή όμως τα βιογραφικά αυτά στοιχεία θα αναπτυχθούν από ειδικούς, εγώ, απλά, με αφορμή το θάνατο της, καταθέτω ορισμένες σκέψεις που έκανα παρακολουθώντας ξανά μία συνέντευξή που έδωσε στην Έλενα Ακρίτα πριν 8 περίπου χρόνια. Μία σημαντική συνέντευξη όπου ξεδίπλωσε την ιστορία και τις ιδέες της, που δεν πρέπει να υποτιμήσουμε αλλά να αποτελέσουν αφορμή για προβληματισμό.
Η μεγαλύτερη τιμή στην Έλλη Παππά πρέπει να είναι η υπόσχεση μας να αγωνιστούμε για τις πραγματικές αξίες και τα ιδανικά της αριστεράς.
Αν και ήμουν συνάδελφος με τον γιο της (Νίκο Μπελογιάννη) στο Πολυτεχνείο, δεν έτυχε να την γνωρίσω από κοντά. Την γνωρίζω μόνο από τα γραπτά της. Όσα όμως άρθρα και συνεντεύξεις έτυχε να διαβάσω, μου φανέρωσαν έναν άνθρωπο ακέραιο, ανιδιοτελή και συνάμα βαθύτατα σκεπτόμενο.
