Ομιλία του Προέδρου του ΣΥΝ, Αλέξη Τσίπρα, στη συνεδρίαση της Κεντρικής Πολιτικής Επιτροπής

Ευρώπη Δανειστές και κρίση χρέους.

Οι καταστάσεις που βιώνουμε είναι εξαιρετικά κρίσιμες.
ΟΙ φωνές που αναγνωρίζουν ότι η εξυπηρέτηση του ελληνικού χρέους είναι πρακτικά αδύνατη, πληθαίνουν.
Πριν από ένα χρόνο μπήκαμε στο περίφημο Μνημόνιο.
Αυτοί που υποστήριξαν ότι η πολιτική του Μνημονίου, κάπου σήμερα θα μας οδηγούσε ξανά στις αγορές είναι εκτεθειμένοι.
Και αναφέρομαι στην ελληνική κυβέρνηση και την τρόικα. Είναι ψεύτες και αποτυχημένοι.
Ενοχοποίησαν συλλογικά τον ελληνικό λαό και τους εργαζόμενους.
Είπαν ότι για την κρίση φταίει η ελληνική τεμπελιά, οι μισθοί και οι συντάξεις.
Επέβαλλαν μια πρωτοφανή πολιτική κοινωνικής κατεδάφισης.
Ιδού το αποτέλεσμα. Η πολιτική της ύφεσης και της φτώχειας, επιδείνωσε σε τρομακτικό βαθμό τα προβλήματα τα οποία υποτίθεται ότι θα έλυνε.
Προφανώς οι αδυναμίες της ελληνικής οικονομίας, η στρεβλή ανάπτυξη, η λεηλασία του παραγόμενου πλούτου και η φορολογική ασυλία του κεφαλαίου, έπαιξαν το ρόλο τους στο να πέσει πρώτη η Ελλάδα στο γκρεμό της κρίσης χρέους.
Σημαντικό ρόλο, όμως, έπαιξε και η κυβέρνηση Παπανδρέου, που διευκόλυνε τις επιθέσεις στα ελληνικά ομόλογα.
Θεώρησαν ότι ένα γρήγορο ξήλωμα του κοινωνικού κράτους θα έλυνε το πρόβλημα και θα ικανοποιούσε τις αγορές.
Άνοιξαν τον ασκό του Αιόλου και μας έβαλαν σε έναν κατήφορο χωρίς τέλος.
Μπροστά σε αυτή την κραυγαλέα αποτυχία, έρχονται σήμερα και ζητάνε πολύ χειρότερα πράγματα.
Σχεδιάζουν μια ακόμα πιο επιθετική και ισοπεδωτική πολιτική.
Ζητάνε το συνολικό ξεπούλημα της χώρας στα ιδιωτικά συμφέροντα.
Γιατί; Για να βρεθούμε πάλι, σε σύντομο χρονικό διάστημα μπροστά σε ένα ακόμα πιο τραγικό αδιέξοδο, σε μια ακόμα πιο ηχηρή αποτυχία.
Είναι προφανές ότι όλο αυτό δεν γίνεται για να βγει η χώρα από την κρίση.
Κανείς πια δεν πιστεύει, ούτε καν για τα προσχήματα, ότι μια τέτοια λεηλασία συνιστά θεραπεία του προβλήματος.
Πιο βαθειά μέσα στην απελπισία μας οδηγούν. Και όσο πιο μεγάλη και ηχηρή είναι η αποτυχία τους, τόσο πιο κυνικοί γίνονται.
Σήμερα ομολογείται ανοιχτά αυτό που η αριστερά είπε πριν από έναν χρόνο.
Δεν πρόκειται για μια κρίση της Ελλάδας. Είναι μια συνολική κρίση της Ευρώπης και της ευρωζώνης.
Είναι η αδυναμία και η ανικανότητα του ευρωπαϊκού μονεταριστικού μοντέλου ανάπτυξης να λειτουργήσει σε συνθήκες κρίσης.
Το ενδεχόμενο μιας ελληνικής χρεωκοπίας δημιουργεί πανικό στην Ευρώπη. Και γι αυτό είναι αποφασισμένοι να πάρουν από εμάς ότι προλάβουν.
Σήμερα ζητάνε επιτακτικά το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας. Και κάθε τόσο επανέρχονται απαιτώντας μερικά δισεκατομμύρια ακόμα σε μορφή περικοπών και έμμεσης φορολογίας.
Ο στόχος είναι να εξασφαλίσουν οι δανειστές και το τελευταίο ευρώ που είναι δυνατόν να τους δώσουμε, πριν από οποιαδήποτε κίνηση αναδιάρθρωσης.
Μόνο που αυτά τα χρήματα αφαιρούνται από την ελληνική οικονομία.
Το ελληνικό χρέος είναι μη βιώσιμο. Το παραδέχθηκε μέχρι και ο κ. Γιούνκερ. Μπήκε και αυτός στη λέσχη με τις Κασσάνδρες.
Η επαναδιαπραγμάτευση λοιπόν του χρέους είναι αναπόφευκτη.
Αλλά την προωθούν φροντίζοντας να αφήσουν μια Ελλάδα εξουθενωμένη, με το μισό πληθυσμό στο απόλυτο κοινωνικό και πολιτικό περιθώριο.
Αυτό είναι το περιεχόμενο του μεσοπρόθεσμου πλαισίου δημοσιονομικής σταθερότητας.

Συναίνεση και κυβερνητικοί εκβιασμοί.

Και έρχεται σήμερα η κυβέρνηση που μας οδήγησε με τις επιλογές της στο γκρεμό και θυμάται την ανάγκη της συναίνεσης και μιας άλλης κουλτούρας πολιτικής συνεννόησης.
Τώρα θυμήθηκε ο κ. Παπανδρέου την κουλτούρα πολιτικής συνεννόησης;
Όταν ενάμισι χρόνο πριν έκανε υπόγειες συνεννοήσεις με το ΔΝΤ, ούτε ενημέρωσε τις πολιτικές δυνάμεις ούτε ζήτησε τη γνώμη μας.
Μόνο καλούσε σύσκεψη αρχηγών για να συζητήσουμε το μείζον εθνικό πρόβλημα των διεφθαρμένων Ελλήνων.
Ένα χρόνο τώρα για να εφαρμόσει το μνημόνιο που θα ήταν ευλογία, έτσι μας έλεγαν, τσαλάκωσε το Σύνταγμα και τη Βουλή, χρησιμοποίησε τη λάσπη των ΜΜΕ και τη βία της αστυνομίας.
Και τώρα θυμάται το κλίμα και τη κουλτούρα πολιτικής συνεννόησης.
Είναι άραγε δείγμα αυτής της διαφορετικής κουλτούρας πολιτικής συνεννόησης η παρουσία του κατ εξακολούθηση υβριστή και συκοφάντη Πάγκαλου στην αντιπροεδρία της κυβέρνησής του;
Είναι δείγμα διαφορετικής κουλτούρας συνεννόησης τα ψέματα και η λάσπη για τον ΣΥΡΙΖΑ όλη αυτή τη περίοδο σε σχέση με τη βία.
Ας μη μιλάει λοιπόν ο κος Παπανδρέου για κουλτούρα συνεννόησης, γιατί στις μέρες του είδαμε τη πιο δεξιά κυβέρνηση της μεταπολίτευσης και όχι μόνο σε ότι έχει να κάνει με τα θέματα της οικονομίας.
Ενάμισι χρόνο τώρα κυβερνά με εργαλείο το φόβο και σύμμαχο τον κ. Καρατζαφέρη και την ακροδεξιά.
Και τώρα προκειμένου να κρατηθεί στην εξουσία ανασύρει και το τελευταίο του χαρτί, που είναι ο εκβιασμός και η κινδυνολογία για το ευρώ και για την πέμπτη δόση.
Και εδώ τα πράγματα γίνονται σοβαρά και επικίνδυνα.
Οι άνθρωποι δεν διστάζουν να παίζουν με τη φωτιά, να παίζουν πολιτικά παιχνίδια με τις αποταμιεύσεις του λαού, να παίζουν με το βιός των απλών ανθρώπων.
Ποια άλλη κυβέρνηση στον κόσμο προαναγγέλλει τη χρεωκοπία της χώρας της με τρόπο που προκαλεί την απόσυρση των λαϊκών αποταμιεύσεων.
Ποια άλλη κυβέρνηση στο κόσμο επί ενάμισι χρόνο διατυμπανίζει την πιθανότητα χρεοκοπίας με τρόπο που τείνει να αποτελεί τη βασική αιτία για να φτάσει η χώρα ως εκεί.
Ποια άλλη κυβέρνηση στον κόσμο, αφήνει ανοιχτά και αδιάψευστα σενάρια εξόδου από το ευρώ και ταυτόχρονα συγκαλεί με δραματικούς τόνους έκτακτη σύγκλιση των αρχηγών.
Στην οποία σύσκεψη έρχεται ο υπουργός των Οικονομικών και μας λέει επισήμως ότι δεν θα εκταμιευτεί η 5η δόση και θα γίνει στάση πληρωμών και λίγες ώρες αργότερα διαβεβαιώνει ότι δεν υπάρχει πρόβλημα.
Ε, επιτέλους αυτές οι γελοιότητες πρέπει να σταματήσουν.
Δεν με αφορά αν βρίσκονται σε πολιτικό αδιέξοδο, δεν με αφορά αν γίνονται μπλοφαδόροι της πλάκας στην αγωνία τους να αποκτήσουν συνενόχους στο φόνο. Αυτό που με απασχολεί είναι ότι έχουν γίνει εξαιρετικά επικίνδυνοι και η χώρα πλέον απειλείται ανοιχτά με ενδεχόμενο Αργεντινοποίησης.
Και τη ίδια ώρα ο πρωθυπουργός πελαγοδρομεί ανάμεσα σε εκβιασμούς, δραματοποιήσεις, πατριωτικές κορώνες, αλλά και τρομακτικές αντιφάσεις που δείχνουν έλλειψη σχεδίου και στρατηγικής.
Είναι χαρακτηριστικό ότι ξεκίνησε χθες την τοποθέτησή του λέγοντας ότι το πρόγραμμα πάει καλά, ότι θα αναλάβει και μόνος του την ευθύνη υλοποίησης του και ότι εκλογές θα κάνει το 2013.
Και εγώ τον ρώτησα: τότε, γιατί μας έφερες εδώ εκτάκτως; Αφού δεν υπάρχει πρόβλημα, γιατί δεν πας να πείσεις τους βουλευτές σου και να φέρεις τα μέτρα στη Βουλή;
Είναι λοιπόν προφανές ότι η μόνη στρατηγική της κυβέρνησης είναι ο εκβιασμός της συναίνεσης στο σχέδιο κατεδάφισης της κοινωνίας.
Και αυτό είναι εγκληματικό γιατί έστω και τούτη την ώρα υπάρχουν ακόμα ισχυρές διαπραγματευτικές δυνατότητες για τη χώρα.
Η κυβέρνηση όμως, αντί να διαπραγματεύεται απέναντι στους δανειστές, αντιγράφει τα επιχειρήματά τους και εμφανίζεται ως να εκπροσωπεί αυτούς και τα συμφέροντά τους, απέναντι στον ελληνικό λαό.
Αντί να διεκδικεί επαναδιαπραγμάτευση του χρέους, κινδυνολογεί μαζί τους ότι αν «δεν συναινέσουμε θα οδηγηθεί η χώρα σε χρεωκοπία».
Βρέθηκαν βέβαια και οι πρόθυμοι λαγοί να προωθήσουν το εκβιαστικό αυτό δίλημμα. Ο κ. Δασκαλόπουλος του ΣΕΒ και η κα Δαμανάκη της Κομισιόν.
Είναι προφανές ότι δεν μιλάνε εκ μέρους του εαυτού τους.
Εντάσσονται στο επικίνδυνο παιχνίδι που εξυπηρετεί την κυβέρνηση.
Και αναπαράγουν τον εκβιασμό προς το λαό: Δεχτείτε τα σκληρά μέτρα.
Ναι, θα πεινάσετε, θα υποφέρετε, θα χάσετε τις δουλειές και την αξιοπρέπειά σας, αλλά η άλλη εναλλακτική είναι η συντέλεια του κόσμου, η στάση πληρωμών και η αποπομπή της χώρας από το ευρώ.
Τα επιχειρήματά τους όμως έχουν μια λογική αντίφαση που εμείς πρέπει να αναδείξουμε στο λαό για να τον βοηθήσουμε να νικήσει το φόβο.
Τι μας λένε ότι ενώ η Κεντρική Ευρωπαϊκή Τράπεζα, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, το ΔΝΤ, οι μεγάλες τράπεζες, το ίδιο το Ευρώ δεν αντέχουν την επαναδιαπραγμάτευση και τη διαγραφή χρέους της τάξης του 20%, 30%, άντε 40%, είναι αποφασισμένες να μη δώσουν τη δόση των 12 δις και άρα προτιμούν το ασύντακτο κούρεμα του 100%.
Αυτή την αντίφαση πρέπει να την αναδείξουμε για να κατανοήσει ο λαός το μέγεθος του εκβιασμού και κυρίως ότι τη πιθανότητα χρεοκοπίας δεν τη προκαλεί η αντίδρασή του στα νέα μέτρα και στο ξεπούλημα της περιουσίας, αλλά η ίδια η κυβέρνηση με τις επιλογές και τους τακτικισμούς της.

Οι όροι της αναδιαπραγμάτευσης

Σήμερα η κατάσταση είναι η εξής. Το χρέος είναι μη βιώσιμο.
Το ερώτημα είναι με ποιους όρους θα γίνει. Αν θα γίνει με τους όρους των δανειστών, δηλαδή με ολοκληρωτική καταστροφή της Ελλάδας και με την καταδίκη της σε μια ύφεση χωρίς τέλος. ¨Η αν θα γίνει με τους δικούς μας όρους, ακόμα καλύτερα με τους όρους όλων των χωρών που βρίσκονται σε ανάλογη κατάσταση. ¨Έτσι ώστε να εξοικονομηθούν οι πόροι που απαιτούνται για την αναθέρμανση της πραγματικής οικονομίας και την προώθηση ενός νέου αναπτυξιακού σχεδίου.
Η επιθετική αναδιαπραγμάτευση του χρέους με διαγραφή μεγάλου μέρους του είναι αυτή τη στιγμή μονόδρομος.
Και βασικός παράγοντας για κάτι τέτοιο είναι η πίεση από τα κάτω, από την πλευρά της κοινωνίας.
Προφανώς η κυβέρνηση δεν είναι σε θέση να διαπραγματευτεί ούτε στο ελάχιστο προς το συμφέρον της χώρας.
Είναι σα να νομίζει ότι η χώρα κατοικείται αποκλειστικά από τραπεζίτες.
Το ίδιο ακριβώς θεωρεί και η Νέα Δημοκρατία.
Το παραδοσιακό πολιτικό σκηνικό, έχει χρεοκοπήσει πριν από οποιονδήποτε άλλον.

Το αίτημα για εκλογές

Στη δημοκρατία, διέξοδο δίνει μόνο ο λαός. Και ο λαός δε μπορεί να χειραγωγείται με το φόβο και τους εκβιασμούς.
Ο κ. Παπανδρέου και η κυβέρνηση έδωσαν μέρος της εθνικής κυριαρχίας, ε, δεν θα δώσουν και τη λαϊκή κυριαρχία.
Είναι αναγκαίο να γίνουν άμεσα εκλογές.
Να ανοίξει η συζήτηση για τις εναλλακτικές προτάσεις απέναντι στη σημερινή κατάσταση.
ΚΑΙ να αποφασίσει δημοκρατικά ο ελληνικός λαός.
ΝΑ αποφασίσει αν θέλει μια κυβέρνηση υποταγμένη στους καταναγκασμούς μιας ατελείωτης σειράς Μνημονίων. ΄Η αν θέλει τον εναλλακτικό δρόμο: την απαλλαγή από το Μνημόνιο, την επιθετική αναδιαπραγμάτευση του χρέους και την ανάπτυξη μέσα από την αναδιανομή του πλούτου, την στήριξη των χαμηλότερων εισοδημάτων και την προώθηση της σταθερής και μόνιμης απασχόλησης.
Γύρω από ένα τέτοιο εναλλακτικό σχέδιο, θεωρούμε ότι μπορεί να δημιουργηθεί ένας νέος συνασπισμός εξουσίας.
Που θα περιλαμβάνει ολόκληρη την Αριστερά, πέρα από διαφωνίες σε επιμέρους ζητήματα.
Που θα συσπειρώνει δυνάμεις από τον χώρο της σοσιαλδημοκρατίας, και δυνάμεις από τον χώρο της ριζοσπαστικής οικολογίας.
Και το σημαντικότερο που θα έχει στέρεες κοινωνικές αναφορές και την δυναμική αποφασιστική στήριξη των εργαζομένων και της νεολαίας.
Αυτός είναι ο δρόμος που θα μας βγάλει από την κρίση.

Δημοψήφισμα

Πριν από αυτό όμως και εξ ίσου σημαντικό είναι να τεθεί το μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα και η πολιτική του Μνημονίου σε δημοψήφισμα.
Δεν αναφερόμαστε προφανώς στα ψευτοδιλήμματα που έθεσαν ο κ. Δασκαλόπουλος, η κα Δαμανάκη και εμμέσως το πρωθυπουργικό περιβάλλον, δημοψηφίσματα με το εκβιαστικό ερώτημα διαρκές μνημόνιο ή επιστροφή στη δραχμή.
Αυτό το δίλημμα έχει νόημα μόνο στα κεφάλια όσων θα ήθελαν τον ελληνικό λαό έντρομο, καθηλωμένο και χειραγωγημένο.
Το ερώτημα είναι ένα: Το Μνημόνιο και οι διαρκείς ανανεώσεις του με τη μια ή την άλλη μορφή.
Το ερώτημα είναι αν η κυβέρνηση και η τρόικα έχουν το δικαίωμα να δεσμεύσουν τον τόπο σε μια διαρκή και συνεχώς βαθύτερη ύφεση με προοπτική τη φτώχεια, την ανεργία και την εξαθλίωση.
Η αν ο ελληνικός λαός, και γενικότερα οι λαοί της Ευρώπης, έχουν το δικαίωμα να ακολουθήσουν άλλον δρόμο.
Το δημοψήφισμα χρειάζεται γιατί η κυβέρνηση αυτή δεν έχει καμιά δημοκρατική νομιμοποίηση να προχωρήσει σε συμφωνίες και μέτρα, με ορίζοντα δεκαετίες.
Δεν έχει εξουσιοδότηση από κανέναν να διαλύσει τον κοινωνικό ιστό και να πουλήσει φτηνά την δημόσια περιουσία.
Δεν έχει δικαίωμα να καταστρέψει ολοκληρωτικά το μέλλον για τις επόμενες γενιές.
Υπάρχει άλλος δρόμος.
Κάνουν ότι δεν τον βλέπουν, για να επικαλούνται το επιχείρημα του μονόδρομου.
Κάνουν ότι δεν τον βλέπουν γιατί έτσι αποκρύπτουν την απόλυτη και ολόθερμη ταύτιση τους με τους κερδοσκόπους, τις αγορές, τους τραπεζίτες και το κεφάλαιο, όλους αυτούς που μπροστά στην κρίση, για να σώσουν τα ευρώ τους είναι αποφασισμένοι να ξηλώσουν την Ευρώπη συθέμελα.
Η απάντηση λοιπόν είναι: δημοκρατία τώρα.
Το σχέδιο και η πορεία που προτείνεται να τεθεί στην κρίση του ελληνικού λαού.

Οι πλατείες και οι κοινωνικοί αγώνες

Συντρόφισσες και Σύντροφοι.

Ζούμε σε εποχές ραγδαίων εξελίξεων.
Το κίνημα των πλατειών, που ξεκίνησε από την Τυνησία και την Αίγυπτο και μεταφέρθηκε στην Ισπανία, έχει ήδη εκδηλωθεί στην χώρα μας.
Δεκάδες χιλιάδες πολιτών βρίσκονται στις πλατείες, στην Αθήνα, τη Θεσσαλονίκη και τις άλλες ελληνικές πόλεις, υψώνοντας μια τεράστια κραυγή διαμαρτυρίας απέναντι στο Μνημόνιο, τα κυβερνητικά μέτρα, την έλλειψη ελπίδας για το μέλλον.
Το κίνημα αυτό υπερβαίνει τους παραδοσιακούς τρόπους διαμαρτυρίας όπως τους ξέραμε μέχρι σήμερα.
Δεν εντάσσεται σε πανό κομμάτων, οργανώσεων ή συνδικάτων.
Και επίσης έχει παλλαϊκά χαρακτηριστικά. Και απλώνει χέρι αλληλεγγύης και όχι ανταγωνισμού στους Ισπανούς και στους άλλους λαούς της Ευρώπης.
Με τέτοια χαρακτηριστικά, είναι λογικό και επόμενο να έχει και τα θετικά τους στοιχεία και τις αντιφάσεις του.
Αλλά η ουσία είναι μία. Είναι ένα κίνημα ελπιδοφόρο, μια εκδήλωση της λαϊκής αγανάκτησης, που μπορεί να καταστήσει την κοινωνία και τον κόσμο, παράγοντα στις προσεχείς εξελίξεις.
Η δυναμική της μαζικής κοινωνικής αντίστασης κάνει αισθητή την παρουσία της και αυτό είναι σημαντικό.
Προφανώς δεν μπορούμε με ελιτίστικο και σεχταριστικό τρόπο να γυρίζουμε την πλάτη σε όλο αυτό τον κόσμο.
Η λογική αυτή, που θεωρεί λανθασμένο και ύποπτο οτιδήποτε δεν ελέγχει είναι πέρα για πέρα λάθος.
Δεν είναι η δική μας λογική.
Και προφανώς δεν είναι δυνατόν ,αλλά ούτε και μέσα στη δική μας αντίληψη για τα μαζικά κινήματα η σκέψη να επιχειρήσουμε να καπελώσουμε όλον αυτό τον κόσμο, να τον βάλουμε με το ζόρι στο δικό μας πλαίσιο.
Εμείς πρέπει να είμαστε μέσα σε αυτούς τους αγώνες.
Να τους στηρίξουμε και να τους ενισχύσουμε.
ΝΑ πούμε την δική μας άποψη και να ακούσουμε απόψεις άλλων.
ΝΑ συμβάλλουμε στις μαζικές διαδικασίες που έχουν δρομολογηθεί.
ΝΑ είμαστε κομμάτι αυτού του πολύμορφου κοινωνικού κινήματος, με τη δική μας συμβολή, αλλά με σεβασμό στους κανόνες και στην πολυμορφία του.
Και να επιδιώξουμε την επαφή με τις μάζες, με τις ιδέες μας, τις προτάσεις μας και το αγωνιστικό μας παράδειγμα.
Αλλά πάντοτε με σεβασμό στους κανόνες και τις αρχές του κινήματος αυτού. Όχι με πρακτικές εισοδισμού και καπελώματος.
Ας μην ξεχνάμε ότι τα κινήματα αυτά, που έπιασαν τον κοινωνικό παλμό, τη δύναμη του αυθόρμητου και την ανάγκη ολόκληρης της κοινωνίας να κάνει κάτι απέναντι στην ανασφάλεια, την αγωνία και το φόβο, είναι σήμερα η ελπίδα για πάρα πολύ κόσμο.
Πρέπει να προχωρήσουν.
Πρέπει να αναγκάσουν την κυβέρνηση και την πολιτική και οικονομική εξουσία να απαντήσουν και να απολογηθούν.
Πρέπει να κερδίσουν νίκες και να προχωρήσουν.
Και εμείς πρέπει να κάνουμε ότι μπορούμε γι αυτό.
Παράλληλα υπάρχουν και άλλα μέτωπα.
Οι εργαζόμενοι της ΔΕΗ έχουν ξεκινήσει έναν εμβληματικό αγώνα για να αποτρέψουν το ξεπούλημα της επιχείρησης.
Ο αγώνας αυτός θα πάρει διαστάσεις στο άμεσο μέλλον. Και θα επεκταθεί και στις άλλες δημόσιες επιχειρήσεις, κομμάτι του κοινωνικού κράτους που θυσιάζεται σήμερα και μάλιστα σε πολύ χαμηλό αντίτιμο, για να ηρεμήσουν οι δανειστές μας.
Ο αγώνας αυτός πρέπει να γιγαντωθεί, να γίνει συντονισμένα, να κερδίσει την υποστήριξη και τη συμπαράσταση της ελληνικής κοινωνίας.
Και ακόμα υπάρχουν και άλλα μέτωπα στα οποία θα δοθεί η μάχη.
Είναι ο χώρος της εργασιακής επισφάλειας, όπου η κατάργηση κάθε προστασίας για την εργασία, δημιουργεί πια ασφυκτικές καταστάσεις.
Είναι ο χώρος της υγείας και της παιδείας, που καταστρέφονται ολοκληρωτικά. Και είναι βεβαίως το πεδίο της κοινωνικής αλληλεγγύης, όπου οφείλουμε να είμαστε παρόντες.
Μέσα από τοπικές πρωτοβουλίες αλληλεγγύης στις γειτονιές και τους χώρους δουλειάς, μέσα από εναλλακτικούς τρόπους κοινωνικής οργάνωσης, που βοηθούν, ιδιαίτερα τους πιο αδύναμου, να αντιμετωπίσουν τις τρομακτικές επιπτώσεις της κρίσης.
Υπάρχει λοιπόν τεράστιο πεδίο για πολιτική και κοινωνική δράση.
Και το πιο καλό, είναι ότι υπάρχει τώρα πια διάθεση και αισιοδοξία.
Τα πράγματα μπορούν να αλλάξουν. Αλλά θα αλλάξουν μόνο με δράση, πρωτοβουλία και αποφασιστικότητα.
Αυτό είναι το μήνυμα των καιρών που έρχονται.

Επανεκκίνηση ΣΥΡΙΖΑ

Συντρόφισσες και Σύντροφοι

Μέσα στις συνθήκες αυτές, καλούμαστε να υλοποιήσουμε την επανεκκίνηση και την ανασυγκρότηση του ΣΥΡΙΖΑ.
Η ευθύνη πέφτει σε όλες τις δυνάμεις που τον συναποτελούν.
ΟΙ προϋποθέσεις για δυναμική δράση και άνοιγμα στην κοινωνία υπάρχουν.
Το ζήτημα είναι να υπερβούμε οριστικά τις αδυναμίες και τα εκφυλιστικά φαινόμενα.
Όπως αναφέρεται και στο κοινά συμφωνημένο πλαίσιο,
Εγγύηση για να μην επαναληφθούν παρόμοια λάθη, είναι η ειλικρινής επιβεβαίωση της συμφωνίας μας ότι πορευόμαστε όλοι μαζί , η κοινωνική μας γείωση ,η συνεχής εξωστρεφής δράση μας , η ενεργοποίηση του κόσμου του ΣΥΡΙΖΑ και η συμμετοχή του στις πολιτικές διαδικασίες που αφορούν στην κεντρική πολιτική μας παρουσία.
Ας έχουμε επίσης στο μυαλό μας ότι ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι και δεν μπορεί να είναι μόνο η Βαλτετσίου.
Ο ΣΥΡΙΖΑ απευθύνεται σε πάρα πολύ κόσμο της αριστεράς, οργανωμένους και ανένταχτους. Ανθρώπους που ενδεχομένως το προηγούμενο διάστημα πληγώθηκαν και απογοητεύτηκαν.
Πρώτο μέλημα όλων μας πρέπει να είναι η επανενεργοποίηση του κόσμου αυτού.
ΝΑ τους δώσουμε τη δυνατότητα να επανεμπλακεί σε γόνιμες διαδικασίες και σε πλούσια κοινωνική δράση.
Η υπέρβαση του εαυτού μας και των αρνητικών χαρακτηριστικών που παρουσίασε η ριζοσπαστική αριστερά είναι το μεγάλο μας στοίχημα.
Και πρέπει να το αντιμετωπίσουμε με σοβαρότητα και υπευθυνότητα αν θέλουμε να αντιστοιχηθεί η αριστερά στις απαιτήσεις των καιρών, να συσπειρώσει γύρω της ευρύτερες μάζες και να παίξει ρόλο στις κοινωνικές εξελίξεις.

Οικονομική εξόρμηση

Τέλος αλλά όχι έσχατο. Τα οικονομικά του κόμματος.
Η οικονομική εξόρμηση που σχεδιάζουμε πρέπει να γίνει υπόθεση όλων.
Το κόμμα έχει αυξημένες ανάγκες λόγω των συνθηκών.
Αυτό είναι αυτονόητο.
Και αυτό που χρειαζόμαστε περισσότερο από κάθε άλλη φορά, είναι ένα κόμμα οικονομικά ανεξάρτητο.
Που θα στηρίζεται στις δικές του δυνάμεις και στους δικούς του ανθρώπους.
Πρέπει να δώσουμε τον καλύτερο εαυτό μας για την επιτυχία της εξόρμησης αυτής.
Η εφημερίδα και ο σταθμός, που μας φέρνουν σε επαφή με πάρα πολλούς ανθρώπους, αλλά και η ανάγκη για δράση και παρουσία των οργανώσεων, εξαρτώνται άμεσα από τη συμμετοχή του καθενός μας στην προσπάθεια αυτή.
Δεν είναι απλά μια οικονομική εξόρμηση.
ΤΑ χαρακτηριστικά της καμπάνιας αυτής είναι πολιτικά.
Ακόμα και μια συμβολική συμμετοχή από κάποιους ανθρώπους, κάνει πιο στενή την σχέση τους με την οργανωμένη αριστερά και με το κόμμα.
Δική μας υποχρέωση είναι να πείσουμε και να δεσμευτούμε ότι ούτε ένα ευρώ από την εξόρμηση αυτή δεν θα πάει χαμένο.
Κάθε κουπόνι που κόβουμε, κάνει ακόμα πιο δυνατό τον αγώνα ενάντια στο Μνημόνιο και τα κυβερνητικά μέτρα, κάνει ακόμα πιο δυνατή την αριστερά, στην προσπάθεια να αλλάξουμε την τροπή των πραγμάτων.