Εισήγηση του Προέδρου της Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ/ΕΚΜ, Αλέξη Τσίπρα, σε συνέντευξη τύπου με θέμα: Παρουσίαση πρότασης νόμου για τα υπερχρεωμένα νοικοκυριά

Φίλες και Φίλοι,

Αγαπητοί προσκεκλημένοι,

Σας ευχαριστούμε για την παρουσία σας στη σημερινή συνέντευξη Τύπου.

Η Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ επεξεργάστηκε και θέτει σε δημόσια διαβούλευση στους κοινωνικούς φορείς ως τις 3 Αυγούστου, οπότε και θα κατατεθεί στη Βουλή, πρόταση νόμου, γι’ αυτό που εμείς αποκαλούμε «νέα σεισάχθεια».

Δηλαδή, την ανακούφιση και απαλλαγή των υπερχρεωμένων νοικοκυριών από δανειακές υποχρεώσεις στις τράπεζες, που ανέλαβαν σε διαφορετικές οικονομικές συνθήκες, με διαφορετικά εισοδήματα και εισοδηματικές προοπτικές.

Είναι μια νομοθετική πρωτοβουλία με σαφές αναπτυξιακό πρόσημο, γιατί συμβάλλει στην αύξηση του διαθέσιμου εισοδήματος και την καταναλωτική δυνατότητα των νοικοκυριών.

Εντάσσεται, συνεπώς, στη συνολική στρατηγική του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ για την αναζωογόνηση της οικονομίας και την κοινωνικά δίκαιη έξοδο από την κρίση.

Δεν κατατίθεται ως επίδειξη πολιτικής συνέπειας ανάμεσα σε προεκλογικές εξαγγελίες και μετεκλογικές πράξεις.

Δεν κατατίθεται, δηλαδή, για να καταδειχτεί στους πολίτες η ποιοτική πολιτική διαφορά ανάμεσα στον ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ και στα τρία κόμματα της συγκυβέρνησης.

Κατατίθεται ως συμβολή, δικαιοσύνης, ευθύνης και αποφασιστικότητας από το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης για την αποτελεσματική αντιμετώπιση σημαντικών πτυχών του νέου κοινωνικού ζητήματος που αναδεικνύει το Μνημόνιο.

Γιατί, πράγματι, σήμερα, όσοι και όσες διατηρούν ακόμα εισόδημα από εργασία διαπιστώνουν ότι αυτό το ονομαστικό εισόδημά τους είναι σε μεγάλο βαθμό εικονικό.

Ότι το πραγματικό διαθέσιμο εισόδημά τους, μετά την αφαίρεση των υποχρεώσεών τους προς τις τράπεζες και το Δημόσιο είναι υποτυπώδες.

Γιατί στις δανειακές δόσεις των νοικοκυριών προς τις τράπεζες, η συγκυβέρνηση Σαμαρά προσέθεσε και τις δόσεις για τα χαράτσια και το φόρο εισοδήματος από τα χρεωστικά εκκαθαριστικά-σοκ στους ανέργους, τους μισθωτούς και τους συνταξιούχους.

Η τρικομματική κυβέρνηση Σαμαρά μετέτρεψε το εισόδημα από εργασία του Έλληνα πολίτη σε διαρκή υποχρέωση προς τρίτους.

Σε μόνιμη μηνιαία οφειλή.

Ο μισθός φεύγει όπως έρχεται.

Είναι αυτονόητο ότι, με τα σημερινά δεδομένα, οι τράπεζες δεν μπορούν να ελπίζουν ότι θα αποπληρωθούν για δάνεια που, σήμερα, ούτε οι πολίτες θα ζητούσαν, αλλά ούτε και οι ίδιες θα χορηγούσαν.

Σύμφωνα με τα πιο πρόσφατα στοιχεία της Τράπεζας της Ελλάδας, το πρώτο τρίμηνο του 2012, οι καθυστερήσεις αποπληρωμής δανειακών δόσεων είχαν φτάσει στο 17,2% στα στεγαστικά δάνεια και στο 32,0% στα καταναλωτικά δάνεια.

Το συνολικό ποσό των δανείων σε καθυστέρηση είναι ήδη πάνω από €45 δις.

Οι ίδιες οι τράπεζες εκτιμούν ότι περισσότερα από 560.000 νοικοκυριά καθυστερούν από έναν έως τρεις μήνες να πληρώσουν τη δόση τους, ενώ 60.000 νοικοκυρικά έχουν σταματήσει οριστικά να εξυπηρετούν τις οφειλές τους.

Κάθε μήνα αυξάνεται ο αριθμός εκείνων που δεν μπορούν να πληρώνουν τις δόσεις των δανείων τους.

Και αυτό, παρά τις προσπάθειες για συμβατικές ρυθμίσεις ή τις δικαστικές αποφάσεις, τις οποίες επιδιώκουν οι δανειολήπτες με τον πρόσφατο νόμο, που αφορούν άλλες 800.000 περιπτώσεις προβληματικών δανείων.

Οι καθυστερήσεις αυτές, σύμφωνα με πληροφορίες της Τράπεζας της Ελλάδος, εμφανίζονται δραματικά αυξημένες μέχρι το τέλος Ιουνίου 2012.

Την επόμενη διετία αναμένεται να αυξηθούν σε ποσοστά πάνω από 45%, λόγω της δραματικής μείωσης των εισοδημάτων των δανειοληπτών και της εκτόξευσης της ανεργίας.

Η υπερβολική αύξηση του δανεισμού των νοικοκυριών οφείλεται :

- Στην αλόγιστη πολιτική του τραπεζικού συστήματος, που χορηγούσε αφειδώς δάνεια με πλημμελή εξέταση της πιστοληπτικής ικανότητας των δανειοληπτών και με αποκλειστικό γνώμονα την αύξηση των κερδών του.

- Στην ανοχή της Τράπεζας της Ελλάδας, που δεν παρενέβαινε ακόμη και όταν ο δανεισμός ξεπερνούσε τα όρια της πιστοληπτικής ικανότητας των δανειοληπτών, αφού η υπερχρέωση των νοικοκυριών με ποικίλου είδους δάνεια αποτελούσε σημαντική πηγή κερδοφορίας για το ίδιο το τραπεζικό σύστημα.

- Στην ενθάρρυνση των εναλλασσόμενων κυβερνήσεων ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, που αντιμετώπιζαν τον τραπεζικό δανεισμό για βραχυπρόθεσμες καταναλωτικές ανάγκες ως συμπλήρωμα του εισοδήματος των πολιτών. Και αυτό γιατί στο χρονικό διάστημα από το 1998 έως και το 2007, η αύξηση των εισοδημάτων υπολειπόταν της αύξησης του ονομαστικού ΑΕΠ.

Το δικομματικό πολιτικό κατεστημένο της μεταπολίτευσης, που συγκυβερνά σήμερα με την συνένοχη αρωγή της ΔΗΜΑΡ, ενθάρρυνε τη μυωπική ιδιοτέλεια των τραπεζών κατά την περίοδο της καταναλωτικής έκρηξης.

Με την ίδια λογική με την οποία την ενθαρρύνει και σήμερα, όπου κάποιες τράπεζες ανακεφαλαιοποιούνται επιλεκτικά με δημόσιο δανεικό χρήμα για να διασώσουν την κεφαλαιακή επάρκειά τους και τους ανεπαρκείς ιδιοκτήτες και μεγαλομετόχους τους.

Η σημερινή τρικομματική κυβέρνηση συνυπογράφει και εγγυάται τη λειτουργία του τραπεζικού συστήματος ως μαύρης τρύπας για την κοινωνία.

Την επιβαρύνει με δάνεια και της αποστερεί κεφάλαια για την επανεκκίνηση της πραγματικής οικονομίας.

Φίλες και Φίλοι,

Αγαπητοί προσκεκλημένοι,

Οι επισφάλειες που υπολόγισε πρόσφατα η εταιρεία ΒlackRock για όλο το τραπεζικό σύστημα συνδέονται τόσο με ζημιές από το PSI όσο και με καθυστερημένα δάνεια, που δεν αναμένεται η αποπληρωμή τους. Με δάνεια, δηλαδή, που έχουν χαρακτηριστεί ως επισφαλή.

Σύμφωνα με τις σχετικές πληροφορίες, οι ζημιές από τα καθυστερημένα δάνεια των ελληνικών τραπεζών, έως το Δεκέμβριο του 2011, φθάνουν στο ποσό των €15-17 δις.

Από αυτά οι τράπεζες έχουν ήδη εγγράψει ως προβλέψεις επισφαλειών, περίπου, €6-7 δις.

Κατά συνέπεια, απομένουν ακόμη €11 δις, ως υπολογισμένες ζημιές για τα χαρτοφυλάκια των ελληνικών τραπεζών.

Οι τράπεζες αναπληρώνουν τις ζημιές αυτές με την ανακεφαλαιοποίησή τους από το Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας. Δηλαδή, από το πακέτο των €50 δις.

Οι δανειολήπτες όμως δεν επωφελούνται, γιατί οι τράπεζες εξακολουθούν να απαιτούν την αποπληρωμή των καθυστερημένων απαιτήσεων, ανεξαρτήτως αν τα δάνεια έχουν χαρακτηριστεί ως επισφαλή και η ανακεφαλαιοποίησή τους τα συνυπολογίζει.

Αυτές οι διαγραφές που ονομάζονται από τις τράπεζες «επισφάλειες» πρέπει να επεκταθούν και στους δανειολήπτες που αντιμετωπίζουν αδυναμία αποπληρωμής των δανείων τους.

Και αυτό όχι μόνο για δική τους ανακούφιση, αλλά και για την εξυγίανση του ελληνικού τραπεζικού συστήματος και την αναζωογόνηση της οικονομίας με την αύξηση της δυνητικής καταναλωτικής δαπάνης.

Η δική μας πρόταση νόμου για τη «νέα σεισάχθεια», την οποία καταθέτουμε για διαβούλευση στην κοινωνία, αφορά τη ρύθμιση κάθε κατηγορίας δανειακής υποχρέωσης νοικοκυριών προς τις τράπεζες, τις εταιρείες στις οποίες οι τράπεζες έχουν εκχωρήσει τις απαιτήσεις τους και το Ταμείο Παρακαταθηκών και Δανείων. Αφορά, δηλαδή, στεγαστικά δάνεια, επισκευαστικά δάνεια, προσωπικά/καταναλωτικά δάνεια, πιστωτικές κάρτες και όρια υπεραναλήψεως.

Προτείνουμε:

1. Την ολική διαγραφή των δανειακών υποχρεώσεων προς τις τράπεζες όσων δανειοληπτών το ατομικό ή οικογενειακό εισόδημα είναι κάτω από το όριο της φτώχειας (€7178 κατ’ άτομο και €15073 για τετραμελή οικογένεια).

2. Τη μερική διαγραφή των δανειακών υποχρεώσεων προς τις τράπεζες όσων δανειοληπτών έχουν υποστεί μείωση του ονομαστικού εισοδήματός τους.

Η διαγραφή θα αντιστοιχεί στο ποσοστό μείωσης του εισοδήματός τους από 1/1/2010 μέχρι σήμερα.

3. Τη μείωση των συνολικών δανειακών υποχρεώσεων προς τις τράπεζες ενός ατομικού δανειολήπτη ή μιας οικογένειας, έτσι ώστε η μηνιαία καταβολή δόσεων προς όλες τις τράπεζες να μην ξεπερνά το 30% των μηνιαίων ατομικών ή οικογενειακών αποδοχών.

Το υπόλοιπο ποσό άνω του 30%, της ετήσιας υποχρέωσης του δανειολήπτη, θα διαγράφεται οριστικά.

Οι μειώσεις αυτές θα πρέπει να γίνονται σε ετήσια βάση και να αναθεωρούνται στο τέλος του έτους, έτσι ώστε να περιλαμβάνονται ενδεχόμενες μεταβολές στο συνολικό ετήσιο εισόδημα.

4. Την εκλογίκευση των επιτοκίων, κυρίως στα καταναλωτικά δάνεια, τις πιστωτικές κάρτες και τα όρια υπεραναλήψεως.

5. Το πάγωμα κάθε διαδικασίας αναγκαστικής είσπραξης ή εκτέλεσης των απαιτήσεων από την κατάθεση της αιτήσεως.

6. Τη θέσπιση αναγκαστικών κανόνων ρύθμισης για τις τράπεζες, ώστε οι δανειολήπτες να μην εξαρτώνται από χρονοβόρες και πολυδάπανες δικαστικές διαδικασίες.

Φίλες και Φίλοι,

Αγαπητοί προσκεκλημένοι,

Η δραματική κοινωνική επιδείνωση, η ραγδαία αύξηση της ανεργίας και η επέκταση της ανθρωπιστικής κρίσης επιβάλλουν -πλην των άλλων- και την αντιμετώπιση των χρεών των υπερχρεωμένων νοικοκυριών από στεγαστικά, καταναλωτικά ή προσωπικά δάνεια, που δεν μπορούν να εξυπηρετηθούν λόγω μεγάλης μείωσης του εισοδήματος ή απόλυσης από την εργασία ή ανυπαρξίας άλλων εισοδημάτων από περιουσιακά-οικογενειακά στοιχεία.

Η πρόταση νόμου για τη «νέα σεισάχθεια» που καταθέτει προς διαβούλευση στην κοινωνία ο ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ αποτελεί μια κοινωνικά δίκαιη, οικονομικά ορθολογική και πολιτικά ρεαλιστική πρωτοβουλία. Προσδοκούμε την ευρύτερη δυνατή στήριξη της κοινωνίας και του πολιτικού κόσμου.

Ολοκληρώνω την εισήγησή μου διαβεβαιώνοντας μια άλλη κατηγορία συμπολιτών μας που χρεώνονται για να παράγουν, να ζουν και να ζούμε όλοι – τους αγρότες – ότι δεν θα τους αφήσουμε απροστάτευτους απέναντι στις τράπεζες.

Ιδίως τώρα, που η τρικομματική κυβέρνηση, με τη συνέργεια της Τράπεζας της Ελλάδας, εξυφαίνει το σκάνδαλο της στοχευμένης πώλησης της Αγροτικής Τράπεζας, η οποία έχει υποθηκευμένο στα χαρτοφυλάκιά της σχεδόν το σύνολο της αγροτικής περιουσίας.

Σας ευχαριστώ πολύ.

Αλέξης Τσίπρας: Να σταματήσει η κοροϊδία - όχι στη συνάντηση με την τρόικα

Ημερομηνία: 18/07/2012
Συγγραφέας: left.gr

Τη συνάντηση των αρχηγών της τρικομματικής κυβέρνησης με φόντο τα νέα μέτρα ύψους 11,5 δισ. ευρώ, καθώς και τον επικείμενο ερχομό της τρόικας σχολίασε ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ, με δηλώσεις του από τα γραφεία της Κουμουνδούρου.

Ο Αλέξης Τσίπρας απέρριψε κατηγορηματικά το αίτημα των τροϊκανών για συνάντηση με αντιπροσωπεία της αξιωματικής αντιπολίτευσης, ενώ κάλεσε και την κυβέρνηση "να αξιοποιήσει τη μια και μόνη ευκαιρία να ταυτιστεί με τη λαϊκή βούληση και σε μια κίνηση εθνικής ομοψυχίας να αρνηθεί και η ίδια το διάλογο με μια αποτυχημένη επιτροπή υπαλλήλων, εντεταλμένη να ελέγξει την εφαρμογή ενός αποτυχημένου προγράμματος".

Ολόκληρη η δήλωση:

Πριν τις εκλογές μας έλεγαν ότι κίνδυνος για τη χώρα είναι η εκλογή του ΣΥΡΙΖΑ που θα ακύρωνε το μνημόνιο και θα διεκδικούσε ισότιμη σχέση της Ελλάδας στην Ευρώπη. Ενώ η εκλογή των κομμάτων του μνημονίου μας έλεγαν ότι θα ωφελήσει τη χώρα, αφού θα ικανοποιήσει τους δανειστές μας που θα φανούν πιο γενναιόδωροι.

Πριν καλά-καλά αναλάβει τα καθήκοντά της η νέα κυβέρνηση, συνειδητοποιήσαμε ότι η γενναιοδωρία των δανειστών μας εξαντλήθηκε στην προκλητική προεκλογική υποστήριξη των κομμάτων του μνημονίου, ώστε να εξαπατήσουν το λαό και να εμποδίσουν την άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση.

Η περιβόητη επαναδιαπραγμάτευση ήταν απλά μια απατηλή προεκλογική υπόσχεση. Η νέα κυβέρνηση συνεχίζει το ίδιο καταστροφικό έργο. Το συνεχίζει ακριβώς από εκεί που το άφησε η κυβέρνηση Παπαδήμου, σα να μην πέρασε μια μέρα.

Έχουν πάρει τις αποφάσεις τους, αλλά όπως είπε και ο Υπουργός Οικονομικών «δεν μπορούν ακόμα να μας τις πουν». Μιλούν για νέο μεσοπρόθεσμο και εννοούν τρίτο μνημόνιο. Μιλούν για ισοδύναμα μέτρα και εννοούν νέες περικοπές μισθών, συντάξεων, εφάπαξ και επιδομάτων.

Λένε ψέματα ότι δεν θα υπάρξουν νέα μέτρα. Θα υπάρξουν και σε συνδυασμό με την εκποίηση του δημόσιου πλούτου, θα έχουν καταστροφικές επιπτώσεις στον ελληνικό λαό. Αυτή η κυβέρνηση, εγκλωβισμένη στις υπογραφές και στις δεσμεύσεις της, δεν μπορεί να προσφέρει τίποτα απολύτως στο δράμα που ζει ο λαός μας. Εκτελεί εντολές της τρόικα και δεν υπηρετεί το δημόσιο συμφέρον, δεν προστατεύει τους πολίτες.

Η αποδοχή της και μόνο, να ξεκινήσει διάλογο με την ίδια επιτροπή της τρόικα που εδώ και δύο χρόνια έχει αποτύχει πλήρως, επιμένοντας στην εφαρμογή ενός καταστροφικού προγράμματος, φανερώνει την πλήρη παράδοσή της και την αδυναμία της να θέσει οποιοδήποτε αίτημα επαναδιαπραγμάτευσης στο τραπέζι.

Σήμερα, η ίδια αντιπροσωπεία της τρόικα ζήτησε συνάντηση και από τον ΣΥΡΙΖΑ. Η θέση μας είναι απολύτως σαφής: Οι κύριοι Τόμσεν, Μορς και Μαζούχ είναι εντεταλμένοι υπάλληλοι με σκοπό την παρακολούθηση της εφαρμογής του μνημονίου και όχι πολιτικοί εκπρόσωποι των εταίρων μας. Δεν έχει κανένα νόημα η συνάντηση και η συζήτηση μαζί τους.

Καλούμε την κυβέρνηση να πράξει το ίδιο. Ακόμα περισσότερο την καλούμε να αξιοποιήσει τη μια και μόνη ευκαιρία να ταυτιστεί με τη λαϊκή βούληση και σε μια κίνηση εθνικής ομοψυχίας να αρνηθεί και η ίδια το διάλογο με μια αποτυχημένη επιτροπή υπαλλήλων, εντεταλμένη να ελέγξει την εφαρμογή ενός αποτυχημένου προγράμματος. Και την καλούμε να διεκδικήσει, έστω και τώρα, αυτό που δεν τόλμησε να πράξει ο υπουργός των οικονομικών στο Eurogroup. Να ζητήσει αντί συναντήσεων με τους υπηρεσιακούς παράγοντες, έκτακτη συνάντηση των ευρωπαίων ηγετών, που θα αναζητηθεί ένας νέος στρατηγικός σχεδιασμός για την ελληνική περίπτωση. Γιατί πολύ απλά το πρόγραμμα δεν βγαίνει.

Νέα σκληρά μέτρα λιτότητας σε μια κατεστραμμένη από την ύφεση οικονομία, είναι απλά σκέτος παραλογισμός που με μαθηματική ακρίβεια μας οδηγεί στη χρεοκοπία και εκτός ευρωζώνης. Αν αυτό επιθυμεί η κα Μέρκελ, είναι καλύτερα να μας το πει η ίδια και όχι δια του κυρίου Τόμσεν. Αν αυτόν τον καταστροφικό δρόμο είναι διατεθειμένη να ακολουθήσει η ελληνική κυβέρνηση, είναι προτιμότερο να πει όλη την αλήθεια στον ελληνικό λαό, παρά να κοροϊδεύει τους πολίτες.

Ο ελληνικός λαός κατανοεί τη μεγάλη δυσκολία που περνάμε. Μπορεί να κατανοήσει τα λάθη και τις αδυναμίες. Αυτό, όμως, που ποτέ στο τέλος της ημέρας δεν θα συγχωρήσει είναι την κοροϊδία. Να σταματήσει, λοιπόν, η κοροϊδία και να ειπωθούν αλήθειες, έστω και την ύστατη στιγμή.

Νέα μέτρα... Το απύθμενο θράσος των νέων συνεχιστών του μνημονίου

Περαιτέρω μειώσεις σε μισθούς και συντάξεις, περικοπές σε δαπάνες για την ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, νέα χαράτσια, ιδιωτικοποιήσεις και ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας είναι τα μέτρα που κουβεντιάζει η κυβέρνηση εν όψει της έλευσης της τρόικα.

Τα νέα μέτρα που σχεδιάζει η κυβερνητική τρόικα δεν έχουν βεβαίως καμία σχέση ούτε με την περιβόητη επαναδιαπραγμάτευση, ούτε με την ανάπτυξη και την έξοδο από την κρίση. Δεν έχουν καμία σχέση με όσα προεκλογικά εξήγγειλαν τα κόμματα που στηρίζουν την παρούσα κυβέρνηση για να υφαρπάξουν την ψήφο του ελληνικού λαού. Η μόνη διαφορά με τις κυβερνήσεις Παπανδρέου και Παπαδήμου είναι το απύθμενο θράσος των νέων συνεχιστών του μνημονίου πού τώρα βαφτίζουν τα βάρβαρα μέτρα “απαγκίστρωση” και “επαναδιαπραγμάτευση”.

Οι τρεις πολιτικοί αρχηγοί εξακολουθούν να διαβεβαιώνουν ότι οι δήθεν φιλολαϊκές δεσμεύσεις που περιλαμβάνονται στο κείμενο της προγραμματικής συμφωνίας τους, παραμένουν σε ισχύ και μάλιστα ότι αποτελούν τη βάση της επαναδιαπραγμάτευσης, επιχειρώντας να διαχειριστούν επικοινωνιακά την πλήρη αναδίπλωση σε αυτό το ζήτημα.

Διυπουργική για τα νέα μέτρα

Στη διυπουργική συνεδρίαση της Πέμπτης, με επικεφαλής τον Γ. Στουρνάρα, ξεκίνησε η αναζήτηση των 11,7 δισ. περικοπών στις δαπάνες του Δημοσίου που απαιτεί το μνημόνιο μέχρι και το 2014. Η κυβερνητική στρατηγική αναμένεται να κινηθεί στα γνωστά πλαίσια της τελευταίας διετίας: Περαιτέρω μειώσεις σε μισθούς και συντάξεις, περικοπές σε δαπάνες για την ιατροφαρμακευτική περίθαλψη και νέα χαράτσια.

Στην πρώτη αυτή συνάντηση οι υπουργοί αποφάσισαν ότι δε θα χρειαστούν νέα μέτρα, αν εφαρμοστεί το πακέτο του Μαρτίου, ενώ προσπάθεια καταβάλλεται να αποφευχθεί η μείωση στο Ειδικό Μισθολόγιο των στρατιωτικών με ισοδύναμα μέτρα 40 εκατ. ευρώ για το 2012 και ακόμη 120 εκατ. ευρώ για το 2013. Προτάθηκε επίσης η αύξηση της στρατιωτικής θητείας από τους 9 στους 12 μήνες!

Το πρώτο πακέτο περικοπής δαπανών της ερχόμενης διετίας θα τεθεί στο μικροσκόπιο των επικεφαλής της τρόικας που αναμένονται στην Αθήνα στις 24 Ιουλίου και, σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις, θα βασίζεται μεταξύ άλλων και στις προτάσεις του ΚΕΠΕ οι οποίες περιλαμβάνουν από περικοπή συντάξεων (επιβολή πλαφόν στα 2.400 ευρώ σύμφωνα με ένα από τα εναλλακτικά σενάρια) μέχρι συγχωνεύσεις (ακόμη και πανεπιστημίων), ψαλίδισμα μισθών, επιβολή ενιαίου μισθολογίου και στις ΔΕΚΟ κ.λπ. Αυτό σημαίνει ότι σε κάθε περίπτωση, την ερχόμενη εβδομάδα, η κυβέρνηση θα πρέπει να έχει οριστικοποιήσει τα μέτρα, ενώ λίγο - πολύ έχει σκιαγραφηθεί πρόσθετο πακέτο μέτρων ύψους 3 δισ. ευρώ που θα απομειώσει ισόποσα το έλλειμμα της γενικής κυβέρνησης του 2011. Αυτό θα περιλαμβάνει αλλαγές σε ειδικά μισθολόγια (κατά πάσα πιθανότητα όχι σε όλα...), εφαρμογή ειδικού τέλους ακινήτων, εξίσωση φόρου πετρελαίου θέρμανσης - κίνησης κ.λπ.

Δεν αποκλείονται φορολογικοί "αιφνιδιασμοί"

Αυτά τα ποσά πάντως δεν θεωρούνται δεδομένα, καθώς η τρόικα θα απαιτήσει αναπροσαρμογές εάν διαπιστώσει αποκλίσεις, οι οποίες είναι ήδη ορατές και έτσι η δημοσιονομική προσαρμογή που ζητείται δεν θα περιοριστεί σε περικοπές δαπανών αλλά θα προχωρήσει και σε αυξήσεις φόρων, πέραν εκείνων που έχουν οριστικοποιηθεί για το νέο φορολογικό νομοσχέδιο (π.χ. κατάργηση απαλλαγών, αύξηση ΕΦΚ στο πετρέλαιο θέρμανσης κ.λπ.). Για παράδειγμα, αποκλίσεις θα φέρει η παράταση της προθεσμίας υποβολής των ηλεκτρονικών δηλώσεων του φόρου εισοδήματος ώς τις 31 Ιουλίου, σε συνδυασμό και με την αναμενόμενη παροχή δυνατότητας στους φορολογούμενους - φυσικά πρόσωπα να καταβάλλουν τους φόρους σε περισσότερες των προβλεπομένων σήμερα 3 δόσεων μέχρι και την αρχή του επόμενου καλοκαιριού, κάτι που θα μεταθέσει τμήμα των εσόδων αυτών (ενδεχομένως και άνω του 25%) στον προϋπολογισμό του 2013 (πρόκειται για τις δόσεις φόρους εισοδήματος που θα καταβληθούν από 1η Μαρτίου 2013, καθώς το υπουργείο Οικονομικών δικαιούται να εγγράψει εισπράξεις που πραγματοποιούνται έως και τις 28 Φεβρουαρίου στο προηγούμενο διαχειριστικό έτος).


Το θέμα των δαπανών είναι αρκετά κρίσιμο. Βέβαια δεν μπορεί κανείς να προσεγγίζει τη σημερινή συγκυρία μόνο από τη μεριά των δαπανών. Θα πρέπει να δει και τα ζητήματα των εσόδων και της ανάπτυξης γενικότερα.

Σχολιάζοντας τις εξελίξεις αυτές, ο Πάνος Σκουρλέτης, υπεύθυνος του Γραφείου Τύπου του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ, σε συνέντευξη που παραχώρησε στον Real FM, είπε μεταξύ άλλων: "Εδώ βρισκόμαστε αντιμέτωποι με ένα σχέδιο τελικά ως προς τις επιπτώσεις του στην οικονομία βαθύτατα υφεσιακό το οποίο δεν οδηγεί πουθενά. Έχουμε δει ότι υπάρχει ύφεση, η απάντηση είναι νέα μέτρα, ξανά ύφεση, νέα μέτρα.. κι έτσι η ελληνική οικονομία έχει μπει σε μια τροχιά ενός σπιράλ που τελικά οδηγεί στον θάνατο. Αυτό πρέπει νομίζω να αντιληφθούμε όλοι και με βάση αυτή την εκτίμηση θα πρέπει να διεκδικήσουμε μια αντιστροφή της σημερινής πορείας.

Συνεχώς ακολουθείται τα τελευταία δύο χρόνια, και μετά τις εκλογές με τον ίδιο ακριβώς τρόπο, η ίδια συνταγή. Έρχονται, ακτινογραφούν, δεν είναι ικανοποιημένοι γιατί είναι προδιαγεγραμμένο εκ των προτέρων ότι δεν είναι ικανοποιημένοι σε σχέση με την επίτευξη των στόχων. Δεν υπάρχει πιθανότητα αυτή η πολιτική να οδηγήσει σε επίτευξη στόχων. Η κοινωνία κυριολεκτικά χρεοκοπεί και ειλικρινά τρέμω στην προοπτική ποιο θα είναι το τέλος αυτής της συνταγής."

Προετοιμασία για τον ερχομό της τρόικας

Την Τετάρτη 18 Ιουλίου έχει προγραμματιστεί η επόμενη σύσκεψη των τριών πολιτικών αρχηγών που στηρίζουν την κυβέρνηση στο Μέγαρο Μαξίμου. Πρώτο μέλημα της κυβέρνησης είναι, λοιπόν, να έχουν συγκεκριμενοποιηθεί τόσο τα μέτρα ύψους 3 δισ. ευρώ που είχαν ψηφιστεί τον περασμένο Μάρτιο και αφορούν το 2012, όσο και το πακέτο των νέων μέτρων ύψους 11,5 δισ. ευρώ που αφορούν τη διετία 2013-2014, ώστε να παρουσιαστούν στους επικεφαλής της τρόικας που έρχονται στην Αθήνα στις 24 του μήνα.

ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΗ ΣΥΖΗΤΗΣΗ ΣΤΗ ΒΟΥΛΗ ΓΙΑ ΤΙΣ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΙΚΕΣ ΔΗΛΩΣΕΙΣ ΤΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ

Από την πρώτη στιγμή μετά τις εκλογές έχει γίνει ξεκάθαρο σε όλους ότι βρισκόμαστε μπροστά σε μία σκληρή μνημονιακή κυβέρνηση. Το κυβερνητικό σχήμα που ζήτησε από εμάς ψήφο εμπιστοσύνης συνειδητά θα συνεχίσει την ίδια καταστροφική πολιτική για την τεράστια πλειοψηφία της ελληνικής κοινωνίας. Θα συνεχίσει την επίθεση στα δικαιώματα και τις κατακτήσεις των εργαζομένων με μοναδικό στόχο την προάσπιση της κερδοφορίας και των προνομίων των οικονομικά ισχυρών. Η νεολαία δεν έχει να περιμένει τίποτα από μία κυβέρνηση που ως πολιτική της έχει την διάλυση των πραγματικών αναγκών της και των ονείρων της.

Κεντρικό στοιχείο της πολιτικής της κυβέρνησης αποτελεί το πρόγραμμα εσωτερικής υποτίμησης και το πρόγραμμα διαρθρωτικών αλλαγών όπως τα ονομάζουν. Τα οποία σημαίνουν πλήρη διάλυση των εργασιακών σχέσεων και ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας και των κοινωνικών υπηρεσιών. Και επειδή σε αυτή την χώρα δεν είμαστε όλοι λωτοφάγοι, δεν ξεχνάμε πως αυτή την πολιτική την υπηρετούνε χρόνια, πολύ πριν ξεκινήσει η κρίση. Με το μνημόνιο και την κρίση βρήκανε την χρυσή ευκαιρία να διαλύσουν ότι είχαν κρατήσει όρθιο οι αγώνες την κοινωνίας. Τα αποτελέσματα είναι πλέον φανερά σε όλους. Οι άνεργοι έχουν ξεπεράσει το ένα εκατομμύριο και αν συνεχίσουμε με αυτούς τους ρυθμούς δεν χρειαζόμαστε πολύ χρόνο για να φτάσουν το ενάμιση εκατομμύριο.

Ένας στους τρεις εργαζόμενους δουλεύει ανασφάλιστος, και η πλειοψηφία των νέων θέσεων εργασίας είναι υπό καθεστώς επισφάλειας. Μέχρι τέλους του 2012, 8 στους 10 εργαζόμενους στον ιδιωτικό τομέα θα εργάζονται με ατομική σύμβαση. Κάτι που συνεπάγεται περαιτέρω μείωση μισθού, από μείον 20% έως μείον 48%. Η κατάσταση για τους νέους εργαζόμενους είναι ακόμα χειρότερη. Η επίσημα καταγεγραμμένη ανεργία έχει ξεπεράσει το 50%. Χιλιάδες νέοι άνθρωποι βουλιάζουν καθημερινά στην απόγνωση και την απελπισία, ή επιλέγουν την λύση της μετανάστευσης. Η κατάσταση όμως ακόμα και για αυτούς που καταφέρνουν μέσα από τις δυσκολίες να βρούνε μία δουλειά είναι οριακά καλύτερη. Ελαστικά ωράρια, ανασφάλιστη εργασία, εργοδοτική τρομοκρατία, αποτελούν την καθημερινότητα χιλιάδων νέων που καταφέρνουν να βρουν μία ή περισσότερες δουλειές του ποδαριού.

Είναι οι ίδιοι αυτοί που μειώσανε το βασικό μισθό 32% και ζητάνε από τους νέους ανθρώπους να δουλεύουν για τετρακόσια ευρώ, στην καλύτερη περίπτωση. Γιατί όλοι ξέρουν πως όταν τα τετρακόσια ευρώ είναι το νόμιμο όριο, στην αγορά η πραγματική ταρίφα είναι τα τριακόσια και τα διακόσια ευρώ. Έχουνε δημιουργήσει εργαζόμενους που δουλεύουν για δυόμιση ευρώ την ώρα. Έχουνε το θράσος, ακόμα και τα ψίχουλα που προεκλογικά τάζανε για επαναδιαπραγμάτευση της μνημονιακής κόλασης, σήμερα να λένε πως δεν μπορούνε να τα διεκδικήσουν γιατί έχει εκτροχιαστεί η εφαρμογή του προγράμματος. Να είναι σίγουροι ότι η κοινωνία δεν πρόκειται να τους δώσει ψήφο εμπιστοσύνης και ότι λίαν συντόμως θα καταλάβουν και αυτοί που σήμερα κάνουν πως δεν έχουν κατανοήσει τι συμβαίνει, ποιός πραγματικά έχει εκτροχιαστεί σε αυτή την χώρα.

Ούτε από τους εργαζόμενους, ούτε από τους ανέργους, ούτε από τους νέους μπορούνε να περιμένουν στήριξη, όχι γιατί το λέει ο ΣΥΡΙΖΑ- ΕΚΜ, αλλά γιατί το υπενθυμίζει καθημερινά η πραγματικότητα που αυτοί βιώνουν. Δεν μπορείς να ζητάς υποστήριξη από έναν άνθρωπο που τον έχεις βάλει εκ περιτροπής να δουλεύει μία φορά την βδομάδα, κάνοντας δηλαδή τέσσερα μεροκάματα τον μήνα. Και επειδή είμαστε σίγουροι ότι οι κύριοι της κυβέρνησης δεν έχουν εικόνα τι σημαίνει τέσσερα μεροκάματα τον μήνα, γιατί δεν είναι αυτός ο κόσμος τους, ο δικός τους κόσμος είναι οι τραπεζίτες, οι εφοπλιστές, οι off shore, τους ενημερώνουμε ότι τέσσερα μεροκάματα τον μήνα σημαίνει λιγότερα και από τα τριακόσια εξήντα ευρώ του αστείου επιδόματος ανεργίας που δίνουν.

Σας ευχαριστούμε πολύ κύριοι της κυβέρνησης, αλλά δεν θα πάρουμε. Η δική μας δέσμευση είναι δέσμευση απέναντι στον λαό και τις ανάγκες του. Στους μεγάλους αγώνες που δύο χρόνια τώρα έχει δώσει για την ανατροπή της πολιτικής σας. Στους μεγάλους αγώνες που θα συνεχίσει να δίνει το επόμενο διάστημα για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων και των αναγκών του. Οι δικές μας προτάσεις, το δικό μας πρόγραμμα στηρίζεται σε άλλα κριτήρια, σε άλλη λογική και σε άλλες προτεραιότητες. Στηρίζεται στην αξιοπρέπεια, στην αλληλεγγύη και στην δημοκρατία. Στηρίζεται στην υπεράσπιση των αναγκών της τεράστιας πλειοψηφίας της κοινωνίας, των νέων, των εργαζομένων, των ανέργων, των συνταξιούχων. Αυτές τις ανάγκες υπηρετεί ο ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ, αυτές τις θα συνεχίσουμε να υπηρετούμε.

Κώστας Μπάρκας

Βουλευτής Πρεβέζης ΣΥΡΙΖΑ - ΕΚΜ

Ομιλία Τσίπρα επί των προγραμματικών δηλώσεων της Κυβέρνησης

Τελευταίο χειροκρότημα για τον Θύμιο Καρακατσάνη

Πλήθος συναδέλφων και θαυμαστών της τέχνης του αποχαιρέτησαν χθες με ένα θερμό τελευταίο χειροκρότημα τον Θύμιο Καρακατσάνη, που πέθανε το Σάββατο μετά από μακρά μάχη με τον καρκίνο, παρά την εκφρασμένη επιθυμία των συγγενών η κηδεία του να πραγματοποιηθεί σε στενό οικογενειακό κύκλο. Και θα ήταν αδύνατο να γίνει διαφορετικά, αφού επρόκειτο για έναν γνήσια λαϊκό ηθοποιό, που το κοινό τον περιέβαλλε αφειδώλευτα με την αγάπη του. Έτσι, με ένα χειροκρότημα και χωρίς επικήδειους, όπως ήθελε κι ο ίδιος, κηδεύτηκε χτες στο νεκροταφείο Παιανίας.

Ο Θύμιος Καρακατσάνης γεννήθηκε το 1940 στα Ταμπούρια του Πειραιά. Σπούδασε υποκριτική στο Θέατρο Τέχνης, πλάι στον Κάρολο Κουν. Ο πρώτος του σημαντικός ρόλος ήταν αυτός του λοχαγού των πυροσβεστών, στη Φαλακρή τραγουδίστρια του Ιονέσκο, το 1961, ενώ συμμετείχε ως Κινησίας στη δεύτερη παρουσίαση της ιστορικής παράστασης των Ορνίθων, το 1962. Σύντομα θα αποτελέσει βασικό στέλεχος του Θεάτρου Τέχνης και θα αναδειχθεί σε κατεξοχήν "αριστοφανικό" ηθοποιό, ενώ αργότερα θα δουλέψει στο ελεύθερο θέατρο, ως ηθοποιός, αλλά και ως σκηνοθέτης. Η τελευταία του εμφάνιση στο θέατρο ήταν την περίοδο 2008-10 στον Θάνατο του εμποράκου του Άρθουρ Μίλερ, μαζί με την Αφροδίτη Γρηγοριάδου. Στον κινηματογράφο οι εμφανίσεις του υπήρξαν σπάνιες, με τελευταία αυτή στο Καραβάν σεράι (1986) του Τάσου Ψαρά.

Συλλυπητήρια μηνύματα

"Άοκνο εργάτη της θεατρικής σκηνής, ηθοποιό μέγιστο με την πραγματική έννοια του όρου" χαρακτήρισε το Τμήμα Πολιτισμού του ΣΥΝ, με ανακοίνωσή του, τον Θ. Καρακατσάνη. "Ταλέντο δαιμονικό, ερμήνευσε άπειρους ρόλους με το δικό του προσωπικό και μοναδικό σκηνικό τρόπο. Ζωντάνεψε χαρακτήρες και έδωσε αξία ακόμα και στον πιο μικρό ρόλο. Φώτισε τους ρόλους από γωνίες θεατρικά ενδιαφέρουσες και πρωτότυπες", συνεχίζει, σημειώνοντας πως η "μανία του για δημιουργία πάνω στην σκηνή και στις πιο δύσκολες ώρες του και η εξαιρετική μοναδική επαφή του με τους θεατές" αποτελούν παρακαταθήκη για τις νεότερες γενιές.

Ακόμη τα συλλυπητήριά τους εκφράζουν με ανακοινώσεις τους ο υπουργός Παιδείας Κ. Αρβανιτόπουλος, ο αναπληρωτής του αρμόδιος για τον Πολιτισμό Κ. Τζαβάρας, το ΠΑΣΟΚ, ο Γ. Δημαράς, η γ.γ. του ΚΚΕ Αλέκα Παπαρήγα, ο δήμαρχος Πειραιά Β. Μιχαλολιάκος, το Γραφείο Τύπου του ΑΚΕΛ, καθώς και το ΚΘΒΕ.

ΟΜΙΛΙΑ TOY ΑΡΧΗΓΟΥ ΤΗΣ ΑΞΙΩΜΑΤΙΚΗΣ ΑΝΤΙΠΟΛΙΤΕΥΣΗΣ, ΑΛΕΞΗ ΤΣΙΠΡΑ ΣΤΟ ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΤΟΥ ECONOMIST - ΑΘΗΝΑ 2-7-2012

Κυρίες και Κύριοι,

Αγαπητοί προσκεκλημένοι,

Ευχαριστώ θερμά τους διοργανωτές αυτού του τόσο σημαντικού ετήσιου συνεδρίου για την ευγενική τους πρόσκληση και τη διάθεσή τους να ακούσουν και να αξιολογήσουν τις θέσεις του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης για τη σημερινή οικονομική κατάσταση στην Ελλάδα και την Ευρώπη.

Το χρονικό διάστημα που έχει μεσολαβήσει από την εκλογική αναμέτρηση της 17ης Ιουνίου θυμίζει σε πολλά την πρώτη μετεκλογική περίοδο του 2009.

Θυμίζει την ανήσυχη ηρεμία πριν από την αναμενόμενη καταιγίδα.

Κυριαρχούν οι εύηχες υπεκφυγές και οι παραπομπές σ’ ένα ψευδώνυμο κυβερνητικό πρόγραμμα μιας χρήσης.

Σε μια προγραμματική συμφωνία που παρήχθει υπό πίεση των υψηλών προσδοκιών της κοινής γνώμης, παρά τη πλήρη επίγνωση των συνταχτών της, ότι δεν πρόκειται να υλοποιεί στο βαθμό που θέτουν ως προϋπόθεση υλοποίησής της τη συμφωνία των δανειστών και της τρόικα.

Πρόκειται, με δυο λόγια, για μια προσχηματική συμφωνία αποφασισμένων διεκπεραιωτών του Μνημονίου.

Ήδη, η συγκυβέρνηση Σαμαρά κατάφερε να εξαιρέσει την πιο υπερχρεωμένη χώρα της Ευρωζώνης, την Ελλάδα, από τις κατ’ αρχήν ευνοϊκές αποφάσεις του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου της Παρασκευής για τις υπερχρεωμένες χώρες του ευρωπαϊκού Νότου.

Όσο παράδοξο κι αν ακούγεται, η Ελλάδα της σημερινής τρικομματικής κυβέρνησης συντάσσεται όχι με τους χρεώστες, αλλά με τους δανειστές. Με τον ευρωπαϊκό Βορρά και όχι με το Νότο.

Από τις πρώτες κιόλας μέρες της, η συγκυβέρνηση Σαμαρά απέδειξε ότι δεν έχει ούτε την πολιτική βούληση, αλλά ούτε και την ικανότητα να διαπραγματευτεί για την Ελλάδα στην Ευρώπη.

Απέδειξε ότι θα είναι συγκυβέρνηση συνέχειας του Μνημονίου.

Στην πιο κρίσιμη μάχη, στη πιο κρίσιμη Σύνοδο κορυφής, όχι μόνο δεν κέρδισε τίποτα, αλλά δεν μπήκε ούτε καν στο κόπο να μπει στο γήπεδο και να αγωνιστεί. Ήταν απούσα.

Και, μάλιστα, τη στιγμή που η Ισπανία και η Ιταλία πέτυχαν τις πρώτες τους δημοσιονομικές ανάσες και κάποιες ορατές ρωγμές στη λογική της λιτότητας. Και ως απούσα, μοιραία και άβουλη, θέτει, τώρα, το ευρωπαϊκό δεδομένο ως δήθεν εθνικό στόχο.

Δεν είναι πρώτη φορά που συμβαίνει αυτό. Σε όλη την προεκλογική περίοδο, τα τρία κόμματα που σήμερα συγκυβερνούν εμφάνιζαν, με διαφορετικές διατυπώσεις, την πρόταση του ΔΝΤ για επιμήκυνση της δημοσιονομικής προσαρμογής ως δήθεν δική τους έμπνευση για τη διάσωση του τόπου.

Ποιοι; Αυτοί που πιστοί στην αποτελεσματικότητα του δόγματος του σοκ, υπέδειξαν αρχικά στο ΔΝΤ και την Τρόικα τη γρήγορη προσαρμογή.

Συγκεκριμένα, η έκθεση του ΔΝΤ της 9ης Μαρτίου 2012 αναφέρει ότι η τότε κυβέρνηση Παπαδήμου είχε απορρίψει την πρόταση της επιμήκυνσης, με το σκεπτικό ότι θα υπονόμευε την αξιοπιστία της χώρας ως προς τους δημοσιονομικούς στόχους που όφειλε να εκπληρώσει.

Σήμερα, οι ίδιοι άνθρωποι, βασιλικότεροι του βασιλέως, οι κκ. Σαμαράς και Βενιζέλος, συνεπικουρούμενοι από τον κ. Κουβέλη, διατυμπανίζουν την τότε άρνησή τους ως δήθεν εθνικό στόχο.

Κυρίες και Κύριοι,

Αγαπητοί προσκεκλημένοι,

Η θέση του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ στα δύο ζητήματα που έχω ήδη θίξει είναι ξεκάθαρη:

1. Κανείς δεν μπορεί να μεταχειρίζεται την Ελλάδα ως παρία της Ευρωζώνης.

Και, κυρίως, δεν μπορεί να το κάνει αυτό η ίδια η ελληνική κυβέρνηση.

Δυστυχώς, η μνημονιακή συγκυβέρνηση Σαμαρά, έδωσε το πρώτο και ανεξίτηλο δείγμα γραφής της, αποφεύγοντας να διεκδικήσει για την Ελλάδα το οξυγόνο που οι εταίροι μας έδωσαν σε άλλους.

Έστειλε το πρώτο ευδιάκριτο σήμα της μη διαπραγμάτευσης προς τους δανειστές.

Παραιτήθηκε στην Ευρώπη πριν καλά-καλά αναλάβει τα καθήκοντά της στην Ελλάδα.

Συνυπέγραψε μία ακόμη προσπάθεια απομόνωσης της Ελλάδας ως συστημικού κινδύνου για το σύνολο της Ευρωζώνης.

Θέση του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ είναι πως, ό,τι ισχύει για την υπόλοιπη Ευρωζώνη, θα πρέπει να ισχύει και για τη χώρα μας.

Αυτό είναι τόσο αυτονόητο που δεν είναι διαπραγματεύσιμο.

Η εξαίρεση της Ελλάδας από τις δημοσιονομικές ευχέρειες που αποφάσισε το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο της Παρασκευής υπονομεύει την ισοτιμία της συμμετοχής της στην Ευρωζώνη.

Και αυτή η ισοτιμία, επαναλαμβάνω, δεν είναι διεκδικούμενη για να είναι διαπραγματεύσιμη. Αποτελεί αδιαπραγμάτευτο δικαίωμα.

Γι’ αυτό και θέση μας είναι ότι καμία συζήτηση για κανένα θέμα δεν μπορεί να γίνει με την τρόικα πριν διασφαλιστεί ρητά και για τη χώρα μας το κεκτημένο της 29ης Ιουνίου.

2. Η επιμήκυνση της δημοσιονομικής προσαρμογής δεν αποτελεί λύση, στο βαθμό που η προσαρμογή συνεχίζει να βασίζεται σε προγράμματα σκληρής λιτότητας.

Είναι υπεκφυγή για να μη δοθεί η μόνη αναγκαία λύση: η αλλαγή πολιτικής.

Και το γεγονός ότι δεν είναι λύση αποδεικνύει και ο πρόσθετος δανεισμός που θα απαιτηθεί για την κάλυψη του δημοσιονομικού κενού που θα προκύψει – και που, αυτή τη στιγμή, υπολογίζεται στα €20 δις.

Συνεπώς, με την επιμήκυνση θα προστεθεί δανεισμός σε υπερχρεωμένη χώρα, η οποία ήδη εξαιρείται από τη δυνατότητα απευθείας ανακεφαλαιοποίησης του τραπεζικού συστήματός της από τον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Σταθερότητας.

Πρόκειται για οικονομικό αυτοχειριασμό.

Θέση του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ είναι πως η μείωση στη δόση ενός θανατηφόρου φαρμάκου δεν μεταβάλλει την ιδιότητα του ίδιου του φαρμάκου.

Αν απλά αυξηθεί η περίοδος της δηλητηριώδους θεραπείας, θα επιμηκυνθεί ο θάνατος της κοινωνικής οικονομίας και το μαρτύριο θα γίνει πιο διαρκές, ίσως και περισσότερο βασανιστικό.

Όσο περισσότερο θα διαρκεί το Μνημόνιο, τόσο πιο γρήγορα θα εξαντλούνται οι οικονομικές και κοινωνικές αντοχές της χώρας μας.

Και επιτρέψτε μου, στο σημείο αυτό, να επαναλάβω την πολιτική μας εκτίμησή, που πηγάζει από την ενδελεχή ανάλυση των επιπτώσεων του Μνημονίου και την προβολή τους στο άμεσο μέλλον, πως η συνέχιση της μνημονιακής λιτότητας είναι αυτή που θα οδηγήσει τελικά τη χώρα στην εξώθηση, στην οικειοθελή αποχώρηση από την Ευρωζώνη.

Δηλαδή, στη μόνη θεσμική δυνατότητα που υφίσταται για την έξοδο κράτους-μέλους από το ενιαίο νόμισμα.

Κυρίες και Κύριοι,

Αγαπητοί προσκεκλημένοι,

Η διετία της εφαρμογής του Μνημονίου απέδειξε ότι πρόκειται για ένα οικονομικό πρόγραμμα με μετέωρο θεωρητικό υπόβαθρο, εκτός ελληνικής πραγματικότητας σχεδιασμό και αποτυχημένη διαχείριση.

Η αναφορά του σε συγκεκριμένη θεωρητική προσέγγιση, με αφετηρία τη δεκαετία του ’90, την οποία επικαλείται και η Ενδιάμεση Έκθεση για τη Νομισματική Πολιτική της Τράπεζας της Ελλάδας του 2010, για το λεγόμενο «μη κεϋνσιανό», επεκτατικό αποτέλεσμα μιας εκτεταμένης δημοσιονομικής προσαρμογής, εστιασμένης στις περικοπές δημόσιων δαπανών, αντί να οδηγήσει στην ανάπτυξη, εγκατέστησε την πιο παρατεταμένη και βαθειά αυτοτροφοδοτούμενη ύφεση στην Ιστορία της χώρας.

Δεν νομίζω ότι χρειάζεται να επεκταθώ περισσότερο σ’ αυτό το θέμα που είναι πια κοινός τόπος.

Οι αναγκαίες διαρθρωτικές αλλαγές που απαιτούνται για την αντιμετώπιση διαχρονικών στρεβλώσεων της οικονομίας και της δημόσιας διοίκησης ακόμα κι αν επιχειρηθούν σε ένα περιβάλλον κατάρρευσης, δεν μπορούν να ευδοκιμήσουν.

Παρόλα αυτά ο σχεδιασμός του Μνημονίου ούτε καν αυτό δεν επιχείρησε. Αποσκοπούσε αποκλειστικά στην πρόχειρη και επιφανειακή μείωση του δημοσιονομικού ελλείμματος και όχι στη βιώσιμη και αποτελεσματική αντιμετώπιση των χρόνιων στρεβλώσεων και υστερήσεων που προκάλεσαν την κρίση.

Για παράδειγμα: Το πρόγραμμα λιτότητας και διαρθρωτικών αλλαγών του Μνημονίου επιβάλλει πολιτικές που:

• Αποφεύγουν να αντιμετωπίσουν το βασικό αίτιο του δημοσιονομικού προβλήματος της χώρας. Δηλαδή, τη σημαντική υστέρηση των δημόσιων εσόδων ως ποσοστού του ΑΕΠ από το μέσο όρο της Ευρωζώνης (40,9% έναντι 45,2% το 2011, σύμφωνα με τα στοιχεία της Eurostat).

Αποφεύγουν να αντιμετωπίσουν τη διαχρονική παθογένεια του φορολογικού συστήματος, όπου απεικονίζεται η πελατειακή ανταποδοτική σχέση ανάμεσα σε ομάδες πίεσης και στο πολιτικό σύστημα.

Με την υποφορολόγηση του μεγάλου κεφαλαίου και την υπερφορολόγηση της εργασίας, με την εκτεταμένη φοροδιαφυγή και τη σωρεία στοχευμένων και χαριστικών απαλλαγών και άλλων προνομίων, το σύστημα φορολόγησης έχει μετατραπεί σε «βιότοπο της διαπλοκής».

Είναι χαρακτηριστικό ότι το Μεσοπρόθεσμο Πλαίσιο Δημοσιονομικής Στρατηγικής 2011-2015 προβλέπει μηδενικά έσοδα από την πάταξη της φοροδιαφυγής για τη διετία 2011-2012.

Η περίφημη αναποτελεσματικότητα των ελεγκτικών μηχανισμών του κράτους είναι σε μεγάλο βαθμό πολιτική.

Αντικατοπτρίζει τη αναποτελεσματικότητα της δημόσιας διοίκησης, αλλά και τη μηδενική πολιτική βούληση του πολιτικού κατεστημένου της χώρας να αντιπαρατεθεί με τους αιμοδότες του.

Δεν είναι, λοιπόν, οι υπάλληλοι που δεν κάνουν τη δουλειά τους – με τις εξαιρέσεις, βέβαια, να επιβεβαιώνουν τον κανόνα.

Αλλά είναι το πολιτικό σύστημα που δεν την κάνει, εξυπηρετώντας μικρά και μεγάλα διαπλεκόμενα ιδιωτικά συμφέροντα εις βάρος τους δημόσιου συμφέροντος,

• τα μέτρα του Μνημονίου επικεντρώνονται ετεροβαρώς στην περικοπή δημόσιων δαπανών, παρά το γεγονός ότι το ύψος τους κινείται, περίπου, στο μέσο όρο της Ευρωζώνης (50,1% στην Ελλάδα έναντι 49,3% στην Ευρωζώνη το 2011),

• με το έντονο υφεσιακό αποτέλεσμα που επιφέρουν αυτές οι πολιτικές επιλογές, εντείνουν, αντί να μειώσουν, τη δανειακή επιβάρυνση της χώρας,

• Αντί των αναγκαίων διαρθρωτικών αλλαγών, δίνουν το βάρος στη προώθηση ανορθολογικών και αναποτελεσματικών διαρθρωτικών αλλαγών, κυρίως στην αγορά εργασίας όπου η καθίζηση των αμοιβών συμβαδίζει με την πρωτοφανή εκτόξευση της ανεργίας, περίπου, στο ¼ του εργατικού δυναμικού της χώρας.

Αυτές οι λεγόμενες διαρθρωτικές αλλαγές δυσχεραίνουν ή ακυρώνουν τις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις για τα πραγματικά αίτια της δημοσιονομικής κρίσης, όπως είναι η αντιμετώπιση της διαφθοράς και του συμπλέγματος του Λαοκόοντα ανάμεσα στην πολιτική εξουσία, το οικονομικό, επιχειρηματικό και τραπεζικό κεφάλαιο και την ιδιωτική τηλεοπτική ενημέρωση.

Και, με αυτόν τον τρόπο, διατηρούν ενεργό τον κύκλο θετικής ανατροφοδότησης ανάμεσα στην ηθική απαξίωση του πολιτικού κατεστημένου της χώρας και την εξελισσόμενη δημοσιονομική της κρίση.

Είναι χαρακτηριστικό ότι η Έκθεση του ΟΟΣΑ για τις δωροδοκίες και τη διαφθορά στην Ελλάδα του Ιουνίου 2012 στηλιτεύει τη συστηματική προσπάθεια συγκάλυψης καταγγελιών διαφθοράς από το σύστημα εξουσίας που διαμόρφωσαν οι μεταπολιτευτικές κυβερνήσεις ΝΔ και ΠΑΣΟΚ.

Τέλος, η επαναλαμβανόμενη αποτυχία πρόβλεψης από την τρόικα, και μάλιστα σε χρονικό ορίζοντα εξαμήνου, των επιπτώσεων της λιτότητας στην πραγματική οικονομία – και ειδικότερα στο ρυθμό μεταβολής του πραγματικού ΑΕΠ σε ετήσια βάση – αποτυπώνει την αποτυχία στη διαχείριση του Μνημονίου.

Είναι χαρακτηριστικό ότι τα μέτρα ύψους €11,6 δις για τη διετία 2013-2014 είχαν προϋπολογιστεί με πρόβλεψη ύφεσης για φέτος 4,7%.

Ωστόσο, σύμφωνα με την τετραμηνιαία Έκθεση Οικονομικών Εξελίξεων του ΚΕΠΕ του Ιουνίου 2012, η ύφεση θα φτάσει το 6,7%.

Τα πρόσθετα μέτρα λιτότητας που θα επιβάλει η τρόικα για να αντισταθμίσει την αστοχία της θα παρατείνουν την ύφεση και θα επιτείνουν το πρόβλημα της δανειακής επιβάρυνσης.

Αλλά κυνηγώντας διαρκώς την ουρά της, η Ελλάδα εξωθεί ολοένα και περισσότερα τμήματα του πληθυσμού στο όριο της κοινωνικής αναπαραγωγής τους.

Καμία σύγχρονη ευρωπαϊκή δημοκρατία δεν μπορεί να επωμίζεται για μεγάλο χρονικό διάστημα το βαρύ κόστος της εμμονής σε αδιέξοδες πολιτικές.

Η χρεοκοπία της τρόικας δεν μπορεί και δεν πρέπει να μετεξελιχθεί – και δεν θα μετεξελιχθεί – σε χρεοκοπία της Ελλάδας.

Κυρίες και Κύριοι,

Αγαπητοί προσκεκλημένοι,

Η περαιτέρω εμμονή στο αποτυχημένο Μνημόνιο συνιστά νεοφιλελεύθερη ιδεοληψία.

Συνιστά, επίσης, μικρόνοη και άγονη απόπειρα απομόνωσης μιας χώρας προς παραδειγματισμό.

Σε κάθε περίπτωση, υποδηλώνει την υποχώρηση του ορθού λόγου έναντι του δογματισμού.

Είναι ήττα της Δημοκρατίας από τον ακραίο φανατισμό.

Γι΄ αυτόν το λόγο, η άμεση ακύρωση των πολιτικών του Μνημονίου είναι η μόνη πραγματική εθνική ανάγκη.

Και η μοναδική εναλλακτική κυβερνητική λύση στην τρικομματική συγκυβέρνηση συνέχειας του Μνημονίου είναι ο ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ και το κυβερνητικό του πρόγραμμα.

Θέση μας είναι η αντικατάσταση του Μνημονίου με Εθνικό Σχέδιο Ανόρθωσης για την αναπτυξιακή και παραγωγική ανασυγκρότηση, αλλά και για την κοινωνικά δίκαιη δημοσιονομική εξυγίανση της χώρας.

Έχουμε επεξεργαστεί συγκεκριμένο σχέδιο για τη ρεαλιστική, αποτελεσματική και κοινωνικά δίκαιη δημοσιονομική σταθεροποίηση.

Το σχέδιο προβλέπει τη σταθεροποίηση των πρωτογενών δαπανών ως ποσοστό του ΑΕΠ, η οποία θα πρέπει να καλυφθεί από την αύξηση των δημόσιων εσόδων.

Η προσαρμογή που προτείνουμε θα προέλθει από τη φορολόγηση του πλούτου και των υψηλών εισοδημάτων, με στόχο την αύξηση των εσόδων από άμεσους φόρους στα μέσα ευρωπαϊκά επίπεδα σε ορίζοντα τετραετίας (1% του ΑΕΠ κάθε χρόνο).

Αυτό προϋποθέτει τη ριζική μεταρρύθμιση του φορολογικού συστήματος, ώστε να εντοπίζεται το εισόδημα και η περιουσία κάθε πολίτη και να κατανέμεται δίκαια το φορολογικό βάρος.

Στα ενδεικτικά μέτρα για τη σταθεροποίηση των πρωτογενών δαπανών περιλαμβάνεται το άμεσο πάγωμα των μειώσεων σε κοινωνικές δαπάνες, μισθούς και συντάξεις, ώστε να σταματήσει η περιθωριοποίηση των χαμηλών εισοδημάτων και η υποβάθμιση των μεσαίων.

Περιλαμβάνεται, επίσης, η ριζική επανεξέταση και ανακατανομή των δημόσιων δαπανών, ώστε οι πόροι που θα εξοικονομηθούν να βελτιώσουν την ποιότητα των παρεχόμενων δημόσιων αγαθών και υπηρεσιών.

Στα ενδεικτικά μέτρα για την αύξηση των δημόσιων εσόδων περιλαμβάνονται: η αλλαγή των φορολογικών συντελεστών και της κλίμακας των εισοδημάτων φυσικών και νομικών προσώπων στο μέσο ευρωπαϊκό επίπεδο, ώστε να επιτευχθεί αύξηση των εσόδων με ελάφρυνση των φτωχότερων και επιβάρυνση των πλουσιότερων.

Η επανεξέταση όλων των ειδικών φορολογικών καθεστώτων και η αποτελεσματική αντιμετώπιση της φοροδιαφυγής, καθώς και η υλοποίηση πλήρους και καθολικού περιουσιολογίου, όπου θα αποτυπώνεται η περιουσία όλων των Ελλήνων υπηκόων στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, σε όλες τις μορφές κινητού και ακίνητου πλούτου.

Κυρίες και Κύριοι,

Αγαπητοί προσκεκλημένοι,

Οι τελευταίες εξελίξεις στην Ευρώπη, αποδεικνύουν ότι υπήρξαν περιθώρια διαπραγμάτευσης που ουδέποτε αξιοποιήθηκαν από Ελληνικής πλευράς.

Η κρίση δανεισμού ενός κράτους-μέλους μιας νομισματικής ένωσης είναι πρόβλημα συλλογικό.

Και αυτό γιατί σε μεγάλο βαθμό, προκύπτει από τους περιορισμούς στην άσκηση αντικυκλικής οικονομικής πολιτικής που θέτει η ίδια η δομή και η λειτουργία της Ευρωζώνης.

Συνεπώς, η βέλτιστη λύση στο πρόβλημα δημόσιου χρέους της Ελλάδας μπορεί και πρέπει να δοθεί στο επίπεδο της Ευρωζώνης. Πιστεύουμε ότι αυτές οι λύσεις ακόμα υπάρχουν.

Περιλαμβάνουν:

• την απόδοση στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα ρόλου πραγματικής κεντρικής τράπεζας.

Δηλαδή, ρόλου δανειστή ύστατης καταφυγής στην αγορά κρατικών ομολόγων, χωρίς ποσοτικό όριο, ώστε να αναχαιτισθεί ο κερδοσκοπικός στοιχηματισμός στα ομόλογα ευάλωτων και κρίσιμων για τη συνοχή της Ευρωζώνης κρατών-μελών, που απειλεί να εξελιχθεί σε αυτοεκπληρούμενη προφητεία.

• την πολιτική ρύθμιση του ευρωπαϊκού χρηματοπιστωτικού τομέα, με τέσσερα βασικά εργαλεία πολιτικής:

α). την εισαγωγή φόρου Tobin στη βραχυπρόθεσμη κίνηση κεφαλαίων σε ευρωπαϊκό επίπεδο, ώστε να αμβλυνθεί η κερδοσκοπική συμπεριφορά τους,

β). Ευρωπαϊκή τραπεζική νομοθεσία κατά το πρότυπο της Νομοθετικής Πράξης Glass-Steagall, που ίσχυσε στις ΗΠΑ από το 1933 έως το 1999, και διαχώριζε τις εμπορικές από τις επενδυτικές τραπεζικές δραστηριότητες και τους αντίστοιχους πιστωτικούς κινδύνους.

γ). την κατάργηση των φορολογικών παραδείσων εντός και εκτός ευρωπαϊκών εδαφών, και

δ). τη δημιουργία δημόσιου ευρωπαϊκού οίκου πιστοληπτικής αξιολόγησης των οικονομιών,

• την εποπτεία και ανακεφαλαιοποίηση των εθνικών τραπεζών στο επίπεδο της Ευρωζώνης,

• την έκδοση Ευρωομολόγων, από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα ή από άλλο θεσμό της Ευρωζώνης, χωρίς συνοδευτικούς όρους άσκησης περιοριστικής μακροοικονομικής πολιτικής σε εθνικό επίπεδο, οι οποίοι απλώς θα αναπαράξουν το πρόβλημα υπερχρέωσης που η έκδοση των Ευρωομολόγων αποσκοπεί να επιλύσει,

• τη θεσμοθέτηση Ευρωπαϊκού Ταμείου Κοινωνικής Ανάπτυξης και Αλληλεγγύης, που προτείνει το Κόμμα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς, για τη χρηματοδότηση δημόσιων επενδύσεων στους τομείς της έρευνας και ανάπτυξης, των κοινωνικών υπηρεσιών και υποδομών και της προστασίας του περιβάλλοντος, με πόρους από τον φόρο Tobin, τον ευρωπαϊκό προϋπολογισμό και το χαμηλότοκο δανεισμό της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας.

Εφόσον, όμως, ο συσχετισμός πολιτικών δυνάμεων στην Ευρώπη αναβάλλει αυτές τις αναγκαίες πρωτοβουλίες για τη διάσωση της Ευρωζώνης, η υπερχρέωση της χώρας μας θα πρέπει να αντιμετωπιστεί μεμονωμένα.

Αυτό σημαίνει διαγραφή σημαντικού μέρους του θεσμικού και διακρατικού χρέους, ώστε το δημόσιο χρέος ως ποσοστό του ΑΕΠ να επανέλθει σε τροχιά βιωσιμότητας.

Αλλά η αναδιάρθρωση του χρέους αφορά μόνον τη μείωση του αριθμητή του κλάσματος. Θα πρέπει παράλληλα να αυξηθεί και ο παρονομαστής, δηλαδή το ΑΕΠ.

Αυτό, όπως σας εξέθεσα νωρίτερα, προϋποθέτει άμεση αλλαγή πολιτικής: εγκατάλειψη της λιτότητας και υιοθέτηση μιας συνολικής πολιτικής ενίσχυσης των όλων συνιστωσών της ζήτησης, με προτεραιότητα τις δημόσιες επενδύσεις.

Στην Ελλάδα πρέπει πρώτα και πάνω απ’ όλα να σταματήσουμε την πτώση.

Πρέπει να εγκαταλείψουμε σε συνεργασία με τους εταίρους μας αυτό το μη βιώσιμο σχέδιο.

Το μνημόνιο.

Το αδιέξοδο της πορείας που ακολουθήσαμε και στην οποία έχει δεσμευθεί αυτή η κυβέρνηση, το συνειδητοποιούν πλέον τόσο διεθνείς οργανισμοί αλλά όλο και περισσότερο οι ηγεσίες.

Το ίδιο το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο τον Απρίλιο χαρακτήριζε την εφαρμογή του προγράμματος ως μια επιλογή υψηλού ρίσκου περιγράφοντας διάφορους παράγοντες που μπορούν να το εκτροχιάσουν.

Ακόμα και η ηγεσία των Ηνωμένων Πολιτειών, αλλά και της Γαλλίας το συνειδητοποιούν και δηλώνουν δημόσια ότι πρέπει να μπουν προτεραιότητες ανάπτυξης.

Νομίζουμε ότι έχει έρθει το πλήρωμα του χρόνου. Πρέπει και η ελληνική και η ευρωπαϊκή ηγεσία να ομολογήσουν ότι η επιλογή της εσωτερικής υποτίμησης δε λειτουργεί.

Ότι αυτό το σχέδιο, είναι μη βιώσιμο. Τόσο απλά.

Αυτή είναι η απαραίτητη προϋπόθεση όχι μόνο για να σταματήσουμε την ανθρωπιστική καταστροφή αλλά και για να μπορέσουμε να προχωρήσουμε στις μεγάλες μεταρρυθμίσεις στο κράτος.

Δεν είναι δυνατόν μια οικονομία σε ελεύθερη πτώση,

ΚΑΙ να ισοσκελίσει τον προϋπολογισμό της,

ΚΑΙ να έχει ανάπτυξη,

ΚΑΙ να πληρώσει 110 δις σε τόκους μέχρι το 2020.

Πρόκειται για μια εξίσωση δίχως λύση.

Υπάρχουν λοιπόν, ελάχιστες προϋποθέσεις για την ανάκαμψη

· Ανακεφαλαιοποίηση τραπεζών από ESM ώστε να μην γράφονται στο χρέος τα κεφάλαια που χρησιμοποιούνται για τη στήριξη τους.

· Πάγωμα μέτρων λιτότητας

· Μορατόριουμ αποπληρωμής προς την τρόικα τουλάχιστον για ένα χρόνο και για όσο χρειαστεί.

· Πρόγραμμα επενδύσεων μέσω ευρωπαϊκής τράπεζας επενδύσεων και ευρωπαϊκού ταμείου επενδύσεων

Αυτές είναι οι ελάχιστες προϋποθέσεις για να μπορέσουν να προχωρήσουν οι μεταρρυθμίσεις στο κράτος που θα το κάνουν πιο αποτελεσματικό, πιο λειτουργικό και κοινωνικά ανταποδοτικό.

Ένα κράτος που δεν θα εμποδίζει την ανάπτυξη, αλλά θα την στηρίζει.

Ένα κράτος που δε θα συντηρεί αχρείαστη γραφειοκρατία, αλλά θα κινητοποιεί τις δυνάμεις του για να στηρίξει την ανάπτυξη, την απασχόληση και την κοινωνική συνοχή.

Εισήγηση του Προέδρου της Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ/ΕΚΜ, Αλέξη Τσίπρα, στη Συνεδρίαση της Πανελλαδικής Συντονιστικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ (Σάββατο 30/6 - Πολυχώ

Συντρόφισσες και Σύντροφοι,

Πολλοί αναρωτιούνται αν θα πρέπει να είμαστε χαρούμενοι ή απογοητευμένοι από το εκλογικό αποτέλεσμα.

Εγώ θα ήθελα να επισημάνω ότι μια πολιτική δύναμη που αναλαμβάνει την ιστορική ευθύνη να εκπροσωπήσει και να εκφράσει την αγωνία, τις διεκδικήσεις και τις προσδοκίες ενός ολόκληρου λαού, δεν έχει σημασία πως αισθάνονται τα στελέχη της αλλά πως αισθάνεται ο κόσμος που θέλει να εκπροσωπήσει.

Και ο κόσμος, οι άνθρωποι που μας ψήφισαν και υπερβαίνουν το 1 εκατομμύριο εξακόσιες πενήντα χιλιάδες. Αλλά και πολλοί άλλοι που δείλιασαν, είχαν επενδύσει στη νίκη μας μια πολύ μεγάλη προσδοκία.

Την ίδια τους την ελπίδα για αντιστροφή της κατάντιας που βιώνουν.

Την ελπίδα και την εμπιστοσύνη τους στην πρότασή μας για κυβέρνηση της αριστεράς και ακύρωση του Μνημονίου της χρεοκοπίας.

Και όλοι αυτοί σήμερα αισθάνονται ότι χάθηκε μια μεγάλη ευκαιρία.

Όχι δεν χάθηκε μια μεγάλη ευκαιρία για τον ΣΥΡΙΖΑ/ΕΚΜ.

Ο ΣΥΡΙΖΑ/ΕΚΜ κατήγαγε μια ιστορική επιτυχία.

Δεν έχασε ο ΣΥΡΙΖΑ.

Ο λαός μας έχασε την ευκαιρία.

Η Ελλάδα έχασε την ευκαιρία.

Η Ευρώπη έχασε την ευκαιρία.

Αν οι εκλογές της 17ης Ιουνίου είχαν αναδείξει κυβέρνηση της Αριστεράς, η εικόνα σήμερα σε όλη την Ευρώπη θα ήταν εντελώς διαφορετική.

Η Ελλάδα δεν θα ήταν ένας απλός αμήχανος παρατηρητής σε μια πρώτη ουσιαστική σύγκρουση σε μια σύνοδο κορυφής.

Δεν θα ήταν παντελώς απομονωμένη στις ευρωπαϊκές εξελίξεις.

Θα ήταν το επίκεντρο των ευρωπαϊκών εξελίξεων και ο εμβρυουλκός μεγάλων ανατροπών.

Δεν θα παρενέβαινε στην πιο κρίσιμη Σύνοδο Κορυφής με επιστολές υποτέλειας και δουλοπρέπειας.

Επιστολές που διαβεβαιώνουν την προσήλωση της κυβέρνησης στην καταστροφική πολιτική των Μνημονίων και της ύφεσης.

Που χαραμίζουν μέσα σε λίγες μέρες όσα ο λαός μας με τις διεκδικήσεις αλλά και με τη ψήφο του κέρδισε, το προηγούμενο διάστημα.

Που ακυρώνουν πλήρως ακόμα και τις προεκλογικές υποσχέσεις των Μνημονιακών κομμάτων για επαναδιαπραγμάτευση.

Και που, εν τέλει, προσβάλλουν βαθύτατα το αίσθημα αξιοπρέπειας του ελληνικού λαού, ότι και να ψήφισε στις τελευταίες εκλογές.

Η Ελλάδα, αν ο ΣΥΡΙΖΑ σχημάτιζε κυβέρνηση, δε θα ήταν σήμερα το μαλακό μαξιλαράκι για την κυρία Μέρκελ.

Θα ήταν βασική συνιστώσα της συμμαχίας του Νότου.

Και θα είχε ήδη κερδίσει τουλάχιστον όσα και οι Ισπανία και Ιταλία διεκδίκησαν και κέρδισαν.

Όμως η συγκυβέρνηση του μνημονίου και τα τρία κόμματα που την αποτελούν, αποδείχτηκε ότι στρατηγική και σχέδιο είχαν μόνο για να αντιπολιτευτούν και να συκοφαντήσουν το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ.

Για τη περιβόητη επαναδιαπραγμάτευση δεν είχαν καμία στρατηγική και κανένα σχέδιο.

Τι κι αν προεκλογικά μιλούσαν για νέο κλίμα στην Ευρώπη, με ανοιχτές προϋποθέσεις για επαναδιαπραγμάτευση.

Στην Σύνοδο συντάχθηκαν απολύτως με το παλιό κλίμα.

Συνέχισαν σα να μην συνέβη τίποτα, να ευθυγραμμίζονται με την πολιτική που εδώ και δύο χρόνια λεηλατεί και καταστρέφει την χώρα μας.

Και επέλεξαν να παρακολούθησαν από μακριά την Μέρκελ να υποχωρεί στο Ιταλικό και Ισπανικό αίτημα για άμεση ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών.

Και δεν είχαν την στοιχειώδη τόλμη να ζητήσουν ίση μεταχείριση για την Ελλάδα, ώστε να μην χρεώνεται ακόμα περισσότερο ο λαός μας.

Ο κ. Σαμαράς βέβαια λόγω του προβλήματος υγείας δεν ήταν παρών. Του ευχόμαστε ειλικρινά και ολόθερμα για άλλη μια φορά, ταχεία και πλήρη ανάρρωση.

Με την επιστολή που έστειλε βέβαια φρόντισε να απομακρυνθεί ακόμα περισσότερο από την αίθουσα της συνόδου και τα επίδικά της.

Αλλά και οι κ. Βενιζέλος και Κουβέλης που ευτυχώς δεν είχαν κάποιο άλλο κώλυμα, επέλεξαν να απουσιάζουν από την διαπραγμάτευση, όταν μέχρι πρότινος έκλειναν το ρήμα επαναδιαπραγματεύομαι σε όλους τους τόνους και εγκαλούσαν επιδειχτικά τον ΣΥΡΙΖΑ γιατί αρνείται να συμμετάσχει στις περιβόητες εθνικές διαπραγματευτικές ομάδες.

Και πραγματικά αναρωτιόμαστε ποιος ο λόγος να φτιάχνετε εθνικές ομάδες όταν δεν είσθε εις θέση ούτε καν να μπείτε στο γήπεδο.

Η Εθνική της επαναδιαπραγμάτευσης, δυστυχώς, αποκλείστηκε πριν προλάβει να φτάσει στα τελικά της συνόδου κορυφής.

Αποκλείστηκε στις 17 του Ιούνη με τοα αποτέλεσμα των εκλογών, που έδωσε τη δυνατότητα σχηματισμού κυβέρνησης μνημονιακής συνέχειας.

Και αυτό επαναλαμβάνω δεν ήταν ήττα της αριστεράς ή του ΣΥΡΙΖΑ.

Ήταν ήττα εθνική.

Εμείς καλούμε τη κυβέρνηση έστω και τώρα.

Έστω και κατόπιν εορτής να διεκδικήσει τα αυτονόητα.

Να δηλώσει ευθαρσώς ότι αν δεν ισχύσει και για την Ελλάδα ότι ίσχυσε για την Ισπανία και την Ιταλία, η τρόικα δεν έχ3ει καμία δαυλιά να έρθει στην Ελλάδα.

Και να δηλώσει ανοιχτά ότι εάν αυτό δεν ισχύσει θα προβάλλει βέτο νέο ευρωπαϊκό σύμφωνο.

Αυτό είναι το αυτονόητο. Η ίση μεταχείριση.

Και σε ότι μας αφορά, δηλώνουμε ευθαρσώς, γιατί πολύ κουβέντα γίνεται περί υπευθυνότητας, ότι εάν η ελληνική κυβέρνηση το πράξει αυτό εμείς θα το υποστηρίξουμε σθεναρά.

Αυτό σημαίνει για μας υπεύθυνη αντιπολίτευση.

Υπευθυνότητα είναι να υποστηρίζεις και να προωθείς το συμφέρον της χώρας και του λαού.

Όχι να σφυρίζεις αδιάφορα και να συναινείς στις εθνικές ήττες.

Και εμείς είμαστε εδώ για να υπερασπιστούμε τα συμφέροντα της χώρας και του λαού, όχι τα στενά παραταξιακά μας συμφέροντα.

Αλλά δεν είμαστε καθόλου αισιόδοξοι ότι η συγκυβέρνηση Σαμαρά, έχει την ίδια φιλοσοφία.

Εμείς θα επιμείνουμε και την καλούμε να πράξει το αυτονόητο.

Αφού δεν το έπραξε επί τόπου στη Σύνοδο, ας το πράξει έστω και τώρα.

Ειδάλλως θα αποδειχθεί για μια ακόμα φορά, ότι είναι δέσμια της συντεχνίας των τραπεζιτών, που διεκδικούν να κρατήσουν τον έλεγχο των τραπεζών με τα λεφτά του ελληνικού λαού και χωρίς να βάζουν φράγκο από την τσέπη τους.

Γιατί τους τραπεζίτες όχι μόνο δεν τους καίγεται καρφί αν θα φεσώνεται ο έλληνας φορολογούμενος για να σώσουν τις τράπεζές τους, μη σας πω ότι τους τρομάζει η ιδέα της απευθείας ανακεφαλαιοποίησης, αφού έτσι πιθανώς θα μπουν εμπόδια στο σκάνδαλο της διατήρησης των χαρτοφυλακίων από τους ίδιους.

¨Όχι πως αν κάτι τέτοιο κερδηθεί, θα έχουμε σωθεί από τη κρίση.

Αλλά τουλάχιστον θα σταματούσαν τα λεφτά και τα χρέη του ελληνικού λαού να χρησιμοποιούνται για να διασωθούν χρεοκοπημένοι τραπεζίτες.

Αν υπήρχε, λοιπόν, κυβέρνηση της Αριστεράς η Ελλάδα δεν θα ήταν με τα χέρια ψηλά, εκλιπαρώντας κόκκαλα ως αντάλλαγμα για την πειθήνια διακυβέρνησή της.

Θα ήταν ο πρωταγωνιστής των εξελίξεων.

Θα ήταν το κέντρο μιας νέας ευρωπαϊκής συσπείρωσης, που θα είχε σαν πρώτο στόχο να βάλει φρένο στην κρίση και την πολιτική των Μνημονίων.

Μια πολιτική που καταδικάζει την Ευρώπη, οδηγεί σε κατάρρευση το κοινό ευρωπαϊκό νόμισμα, και πάνω από όλα υπονομεύει την κοινωνική συνοχή και τις κατακτήσεις δεκαετιών.

Συντρόφισσες και σύντροφοι

Πιστεύω ακράδαντα ότι παρότι χάθηκε μια ευκαιρία, οι εκλογές του Μαΐου και του Ιουνίου δεν ήταν το τέλος της προσπάθειας του λαού μας να ανατρέψει το Μνημόνιο.

Ήταν δύο μεγάλα βήματα για την πολιτική αλλαγή.

Ήταν η συνέχιση της προσπάθειας της κοινωνίας να χειραφετηθεί από την καταδίκη του Μνημονίου και να αλλάξει το μέλλον της.

Ήταν η συνέχεια των μεγάλων αγώνων του εργαζόμενου λαού και των αγανακτισμένων.

Ήταν μια πρωτοφανής διεργασία. Μια διεργασία λαϊκής και κοινωνικής χειραφέτησης, που αντανακλούσε την αγωνία αλλά και τη θέληση μιας κοινωνίας που βιώνει εκρηκτικές αλλαγές.

Ευρύτατα στρώματα διολισθαίνουν με απίστευτους ρυθμούς προς τη φτώχια.

Η ανεργία θερίζει.

Στην κοινωνία υπάρχει γενικευμένη ανασφάλεια.

Ακόμα χειρότερη είναι η απουσία προοπτικής.

Η μεγάλη πλειοψηφία των ανθρώπων είναι πλέον πεισμένη ότι όλα τα μέτρα που επιβάλλονται στη χώρα μας είναι απολύτως αναποτελεσματικά.

Ο κόσμος ματώνει χωρίς λόγο.

Μέσα από την πολιτική που αναπαράγει την ύφεση, λεηλατεί τον πλούτο και διαλύει την οικονομία, προοπτική εξόδου από την κρίση δεν υπάρχει.

Το Μνημόνιο καταστρέφει τον κοινωνικό ιστό. Και αυτό που θα αφήσει πίσω του είναι μόνο συντρίμμια.

Άραγε όμως δε το βλέπει αυτό η πλειοψηφία του λαού μας.

Γιατί εμπιστεύτηκε ξανά, έστω και οριακά, τις δυνάμεις του χθες.

Αγαπητοί σύντροφοι και συντρόφισσες, δεν επιθυμώ να αποφύγουμε μια εκτενή συζήτηση και για τις δικές μας αδυναμίες. Αυτός είναι άλλωστε ο μόνος τρόπος να τις διορθώσουμε.

Εντούτοις υποστηρίζω ότι σε αυτή τη μάχη απέναντί μας δεν ήταν μόνο η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ.

Ο αντίπαλός μας δεν ήταν το χρεωκοπημένο δικομματικό σύστημα.

Ούτε οι πρόθυμοι σύμμαχοί του.

Αντίπαλοί μας ήταν η Μέρκελ, το Κεφάλαιο, οι τράπεζες, ολόκληρο το ευρωπαϊκό σύστημα και οι μηχανισμοί εξουσίας.

Χρειάστηκαν απροκάλυπτες εξωτερικές παρεμβάσεις, μια γιγάντια εκστρατεία κατατρομοκράτησης με την συμμετοχή των μεγαλύτερων ΜΜΕ, και ένα ληστρικό εκλογικό σύστημα, για μπορέσει το πολιτικό κατεστημένο να μας κερδίσει οριακά, συνασπίζοντας τις δυνάμεις που του απέμειναν.

Αλλά είδαμε κι άλλα εξόχως ενδιαφέροντα πράγματα να συμβαίνουν.

Είδαμε ξαφνικά δυο δις ευρώ να φεύγουν παραμονές εκλογών από τις τράπεζες.

Όχι χρήματα από μικροκαταθέτες.

Συγκεντρωμένα κεφάλαια, που μετακινήθηκαν με συγκεκριμένους στόχους.

Προκειμένου να στηθούν τα βρώμικα παιχνίδια της επόμενης ημέρας σε περίπτωση που ο ΣΥΡΙΖΑ κέρδιζε τις εκλογές.

Και την επόμενη των εκλογών είδαμε τα χρήματα αυτά να επανέρχονται σα να μη συνέβη τίποτα.

Είδαμε, επίσης, να παρακρατείται ένα δις από την δόση της Ελλάδας και να μην διαμαρτύρεται κανείς επισήμως για την παραβίαση των συμφωνημένων.

Αντίθετα να επιστρατεύονται τα κανάλια για να τρομοκρατήσουν τον κόσμο για το τι μας περιμένει σε περίπτωση που ψηφιστεί η Αριστερά.

Να δείχνουν τις ουρές των ανθρώπων που έψαχναν φάρμακα και να λένε αυτή θα είναι η εικόνα αν νικήσει ο ΣΥΡΙΖΑ.

Και την επόμενη των εκλογών, είδαμε το δισεκατομμύριο να εκταμιεύεται κανονικά. Και φυσικά ούτε ευρώ να μην πηγαίνει στα φάρμακα ή οπουδήποτε αλλού στην Ελλάδα, αφού όλο προοριζόταν για αποπληρωμή ομολόγων.

Είδαμε, τέλος, ένα πρωτοφανές κύμα τρομοκρατίας προς τους εργαζόμενους, σε μεγάλες επιχειρήσεις και τράπεζες.

Ότι αν ψηφίσουν ΣΥΡΙΖΑ θα χάσουν τη δουλειά τους. Ότι σε περίπτωση νίκης της Αριστεράς η επόμενη των εκλογών, θα έμοιαζε με κοινωνική έρημο.

Και παρά τη φοβερή επιχείρηση τρόμου, ο κόσμος αντιστάθηκε.

Έδειξε πρωτοφανή αντοχή και πείσμα.

Έδειξε ορμή και αποφασιστικότητα για να κάνει την υπέρβαση ώστε να νικήσει η ελπίδα.

Αυτό σημαίνει ότι ο λαός μας είναι πια ώριμος.

Θέλει, και μπορεί να γίνει ξανά ο πρωταγωνιστής της ιστορίας.

Και δίνει σε εμάς την ευθύνη και την εντολή να είμαστε πιο προετοιμασμένοι, πιο αποτελεσματικοί, πιο δυνατοί στην πάλη για την ανατροπή των σημερινών συσχετισμών.

Να συνεχίσουμε να είμαστε η αξιόπιστη πολιτική δύναμη που θα αποδεσμεύσει τη χώρα από την κοινωνική καταστροφή των μνημονίων.

Αυτή είναι η εντολή που έχουμε και οφείλουμε να την τιμήσουμε.

Απέναντι σε μια κοινωνία που σέρνεται στην χρεωκοπία, στην φτώχια, στην καταστροφή.

Συντρόφισσες και σύντροφοι

Η κυβέρνηση που προέκυψε από τις εκλογές του Ιουνίου, έχει ένα σημαντικό πλεονέκτημα σε σχέση με τις προηγούμενες μνημονιακές κυβερνήσεις αλλά και δύο μεγάλα μειονεκτήματα.

Το πλεονέκτημα είναι ότι έχει δημοκρατική νομιμοποίηση. Θα λάβει ψήφο εμπιστοσύνης από μια Βουλή που σχηματίστηκε σε συνθήκες κρίσης.

Αυτό είναι σίγουρα μια μεγάλη ανάσα για το σύστημα εξουσίας.

Δεν ξέρω όμως αν θα είναι ικανή να αντιπαρέλθει των μεγάλων μειονεκτημάτων.

Το ένα της μεγάλο μειονέκτημα είναι οι ίδιες οι δεσμεύσεις της, η ίδια η πολιτική της.

Έχουν να κατεδαφίσουν ότι έχει απομείνει, στον τομέα των δικαιωμάτων, των εργασιακών σχέσεων και του κοινωνικού κράτους.

Έχουν να λεηλατήσουν μέχρι τέλους εισοδήματα, μισθούς, και αξιοπρέπεια.

Έχουν να ξεπουλήσουν όσο πιο φτηνά γίνεται τη δημόσια περιουσία.

Έχει να υλοποιήσει μια πολιτική που οξύνει την ύφεση.

Που τραβάει σε πρωτοφανή όρια την κοινωνική δυστυχία.

Που εντείνει την αγανάκτηση του κόσμου.

Το δεύτερο μεγάλο μειονέκτημα, ότι όσο θα εξαντλούνται τα αποθέματα αντοχής του λαού τόσο θα εξαντλείται κι η αποτελεσματικότητα της τρομοκράτησής του.

Το μόνο με το οποίο ασχολήθηκαν σοβαρά ήταν το να ρίχνουν λάσπη και να διαστρεβλώνουν το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ, για να φοβίζουν το λαό.

Αυτό έχει όρια.

Και η επανάληψη της ιστορίας, μάλλον δεν είναι θρίλερ αλλά κωμωδία, όπως θα λεγε και ένα μεγάλος κλασικός.

Η πολιτική αυτή δεν μπορεί πια να φτάσει πολύ μακριά.

Η κυβέρνηση, η κυβέρνηση της συνέχειας του μνημονίου, δε μπορεί παρά να είναι μια σύντομη ιστορική παρένθεση.

Μια μικρή παλινδρόμηση.

Μια σύντομη ανάπαυλα στη κεκτημένη ταχύτητα, στην ορμή του λαού μας προς τη χειραφέτηση και τη μεγάλη ανατροπή.

Και όσο οι επιλογές της κυβέρνησης επιβεβαιώνουν την δογματική της επιμονή στη λάθος συνταγή, τόσο περισσότερο θα επιβεβαιώνεται η παραπάνω μας εκτίμηση.

Αμέσως μετά τις εκλογές, οι θέσεις κλειδιά, όπως για παράδειγμα αυτή του υπουργού των οικονομικών, παραδόθηκαν στους πιο φανατικούς υποστηρικτές του Μνημονίου.

Τόσο φανατικούς που πριν από δύο ή ακόμα και ένα χρόνο διατύπωναν αισιόδοξες προβλέψεις ότι κάπου τώρα που μιλάμε, το Μνημόνιο θα μας εξασφάλιζε διψήφιο ποσοστό ανάπτυξης.

Οι συγγραφείς του Μνημονίου πρέπει να είναι λιγότερο φανατικοί υποστηρικτές του από κάποιους υπουργούς της κυβέρνησης.

Αν δεν συμπίπτουν βέβαια.

Αλλά επειδή αυτή η αίσθηση της μικρής παλινδρόμησης, δε θα είναι ορατή μόνο σε εμάς αλλά και στους έχοντες την εξουσία, ίσως είναι και ότι το πιο επικίνδυνο.

Και θέλουμε κατηγορηματικά να τους καλέσουμε να εγκαταλείψουν κάθε κρυφή σκέψη για άλωση του κράτους και λεηλασία του δημόσιου πλούτου.

Να εγκαταλείψουν κάθε σκέψη για επιτάχυνση του ξεπουλήματος έναντι πινακίου φακής της δημόσιας περιουσίας, από το περίφημο ΤΑΙΠΕΔ.

Αλλά και όποια σκέψη για δημιουργία θυλάκων κομματικής φαυλοκρατίας σε κρίσιμους τομείς, είτε είναι υπουργεία, είτε δημόσιες υπηρεσίες, είτε, ακόμα χειρότερα η αστυνομία και ο στρατός.

Σε κάθε προσπάθεια να γυρίσετε την πολιτική και το κράτος δεκαετίες πίσω θα μας βρείτε απέναντι.

Και όπως έλεγε και ο αείμνηστος Ηλιού, θα σας ταράξουμε στη νομιμότητα.

Συντρόφισσες και Σύντροφοι

¨Όλα όσα συνέβησαν τους τελευταίους δυο μήνες στη χώρα δεν άλλαξαν μόνο τους πολιτικούς συσχετισμούς.

Άλλαξαν τα πάντα.

Άλλαξαν και εμάς.

Δεν είμαστε το ίδιο πριν και μετά τις δυο αυτές εκλογικές αναμετρήσεις.

Τώρα όμως έχουμε μπροστά μας μια πιο κρίσιμη αναμέτρηση.

Την αναμέτρηση με τον εαυτό μας και με τις δικές μας αδράνειες και αγκυλώσεις. Είναι η πιο δύσκολη αναμέτρηση και ταυτόχρονα η βασικότερη προϋπόθεση για να είναι επιτυχής η αναμέτρησή μας με την ιστορία.

Πριν από όλα όμως θέλω να δανειστώ, μια φράση που ξέρω ότι αρέσει σε πολλούς και πολλές.

Αν όχι τώρα πότε;

Αν όχι εμείς ποιοι;

Εμείς σύντροφοι.

Δεν είναι τυχαίο ότι σε εμάς πέφτει το βαρύ ιστορικό φορτίο.

Δεν είναι αποτέλεσμα συγκυρίας.

Ο ΣΥΡΙΖΑ / ΕΚΜ προσανατολίστηκε από την πρώτη στιγμή στην υπεράσπιση της κοινωνίας.

Συμβάλλαμε με όλες μας τις δυνάμεις στα κινήματα αντίστασης και στις πρωτοβουλίες αλληλεγγύης.

Δώσαμε την μάχη στο πολιτικό και το ιδεολογικό πεδίο.

Ξεσκεπάσαμε το αδιέξοδο και την υποκρισία της πολιτικής του Μνημονίου και την αθλιότητα του δικομματικού κατεστημένου, που υιοθέτησε τον μνημονιακό σχεδιασμό για ένα κόκκαλο εξουσίας.

Αναδείξαμε τον εναλλακτικό δρόμο.

Μιλήσαμε σοβαρά για την ανάγκη της ενότητας ανάμεσα στις αριστερές αντιμνημονιακές δυνάμεις.

Και βάλαμε ως πολιτικό στόχο την κυβέρνηση της αριστεράς.

Πριν από λίγο καιρό ένας τέτοιος στόχος θα φαινόταν εξωπραγματικός.

Αλλά η πραγματικότητα του Μνημονίου έχει αλλάξει καθοριστικά τις συνειδήσεις, τον τρόπο σκέψης, τις ανάγκες των ανθρώπων.

Έτσι ένα σημαντικό κομμάτι της κοινωνίας συσπειρώθηκε γύρω μας, προκαλώντας την πρωτοφανή αύξηση της εκλογικής μας δύναμης.

Η εξέλιξη αυτή ήταν για μας μια βίαιη ωρίμανση.

Ήταν φυσικό να αναδείξει τις αντιφάσεις και τις αδυναμίες μας.

Δεν τις φοβόμαστε. Δεν τις κρύβουμε κάτω από το χαλί.

Πορευόμαστε με τις συλλογικές μας αποφάσεις και δημοσίως αυτές διατυπώνουμε.

Σε καμία περίπτωση, όμως, δεν θεωρούμε τον πλουραλισμό και την πολυμορφία αδυναμία. Αντίθετα για εμάς είναι δύναμη και πλεονέκτημα.

Σήμερα το παραδοσιακό δικομματικό μπλοκ βρίσκεται σε κατάσταση αποσύνθεσης.

Ο ΣΥΡΙΖΑ/ΕΚΜ εδραιώνεται πλέον ως δύναμη κοινωνικής αντίστασης, αλλά και ως δύναμη ανατροπής και εναλλακτικής διεξόδου.

Αυτό αυξάνει φυσικά τις απαιτήσεις σε κάθε επίπεδο.

Γύρω μας συσπειρώνεται έναν νέο πολιτικό και κοινωνικό ρεύμα.

Εκφράζει την θέληση της μεγάλης πλειοψηφίας για ισότητα, κοινωνική αλληλεγγύη, δημοκρατία, εθνική κυριαρχία.

Είναι οι ίδιες αξίες που παλιότερα συγκρότησαν και δυνάμωσαν το ΕΑΜ, την μεγάλη ΕΔΑ, το κίνημα του 114, το αντιδικτατορικό κίνημα, το δημοκρατικό κίνημα της μεταπολίτευσης.

Η Αριστερά στην Ελλάδα μπορεί να υποχώρησε εκλογικά, μετά τη μεταπολίτευση, αλλά οι αξίες της διατηρήθηκαν ζωντανές στην κοινωνία.

Και θα διατηρούνται όσο υπάρχει κοινωνική αδικία, καταπίεση, δημοκρατικό έλλειμμα, χειραγώγηση της κοινωνίας από το κεφάλαιο και το κέρδος.

Σήμερα η Αριστερά διεκδικεί ξανά το μέγεθος που της αντιστοιχεί στο διάβα της νεότερης πολιτικής ιστορίας του τόπου μας.

Αλλά πολύ περισσότερο, διαμορφώνει την εναλλακτική της στρατηγική.

Η Αριστερά καλείται να διαμορφώσει την πολιτική, τις συμμαχίες και την κοινωνική δυναμική για μια μεγάλη ιστορική στροφή.

Στην Ελλάδα, στην Ευρώπη, σε ολόκληρο τον κόσμο.

Συντρόφισσες και Σύντροφοι

Είναι αυτονόητο ότι τα καθήκοντα που απορρέουν από την νέα κατάσταση είναι πολύ πιο μεγάλα και πολύ πιο σοβαρά.

Όχι μόνο γιατί ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας μας έχει δώσει την εμπιστοσύνη του. Αλλά και γιατί οι επιπτώσεις του Μνημονίου πλησιάζουν πια στα όρια του αδιανόητου.

Αυτό που μπορεί και πρέπει να κάνει τώρα η αριστερά, είναι να ενεργοποιήσει τις κοινωνικές δυνάμεις.

Τους εργαζόμενους.

Τους άνεργους.

Τους νέους ανθρώπους που αναζητούν ελπίδα και μέλλον με αξιοπρέπεια.

Τις λαϊκές τάξεις που τόσο μαζικά στράφηκαν προς το μέρος μας.

Τα μεσαία στρώματα που με βίαιο τρόπο προλεταριοποιούνται.

Από εδώ και πέρα η κοινωνία θα μας παρακολουθεί στενά.

Θα περιμένει από εμάς, και ταυτόχρονα θα μας κρίνει.

Και δεν αναφέρομαι μόνο σε αυτούς που μας ψήφισαν.

Αλλά και σε αυτούς που είτε από φόβο, είτε για κάποιον άλλο λόγο επέλεξαν να μην το κάνουν.

Οφείλουμε να συναντηθούμε με αυτό τον κόσμο.

Να μετατρέψουμε αυτή την ευρεία εκλογική και πολιτική στήριξη προς την αριστερά, σε ενεργή κοινωνική και πολιτική στάση.

Χρειάζεται να στήσουμε ακόμα πιο ισχυρά και ακόμα πιο οργανωμένα δίκτυα αντίστασης και αλληλεγγύης.

Να δημιουργήσουμε υποδείγματα κοινωνικής δράσης απέναντι στην κρίση.

Σε κάθε γειτονιά σε κάθε χωριό, σε κάθε χώρο δουλειάς.

Να δείξουμε στην κοινωνία ότι μπορεί και πρέπει να υπερασπιστεί την συνοχή και την προοπτική της.

Χρειάζεται να επεξεργαστούμε έναν συνολικό σχέδιο κοινωνικής δράσης.

Να αξιοποιήσουμε κάθε μας δυνατότητα και κάθε απόθεμα ενεργητικότητας προς αυτή την κατεύθυνση.

Να μην αφήσουμε κανένα μόνο του στην κρίση.

Η αλληλεγγύη πρέπει να είναι η πρώτη και βασική μας προτεραιότητα.

Και το πιο σημαντικό, οφείλουμε να συγκροτήσουμε μια μεγάλη κοινωνική και πολιτική συμμαχία πάνω σε ένα εναλλακτικό σχέδιο, και να προχωρήσουμε μπροστά, χωρίς δισταγμούς και αμφιβολίες.

Λύση διεξόδου μπορεί να προέλθει μόνο από την Αριστερά και εμείς οφείλουμε να είμαστε έτοιμοι γι αυτό.

ΟΙ εκλογές μας έφεραν σε επαφή με ένα τεράστιο πλήθος, πολύ μεγαλύτερο από την δύναμη που είχαμε καταγράψει ποτέ μέχρι τώρα.

Σε κάθε γωνιά της Ελλάδας υπάρχουν άνθρωποι που μας έχουν πιστέψει, που μας έχουν στηρίξει.

Σε περιφέρεις όπως η Β Πειραιά και η Β Αθήνας υπερβαίνουμε το 30 και το 35%.

Για να σταθούμε με επάρκεια στις νέες συνθήκες χρειαζόμαστε νέους τρόπους λειτουργίας.

Χρειαζόμαστε οργάνωση και παρουσία παντού.

Χρειαζόμαστε νέα συγκρότηση.

Είναι πια η ώρα για μια μεγάλη αριστερά. Για την αριστερά που θα παίξει πρωταγωνιστικό ρόλο στην υπεράσπιση της κοινωνίας. Για την αριστερά που θα διεκδικήσει την ηγεμονία απέναντι σε έναν καταρρέοντα νεοφιλελευθερισμό στην Ελλάδα και την Ευρώπη.

Οφείλουμε λοιπόν να ολοκληρώσουμε το βήμα της ενότητας, με το οποίο πετύχαμε την νίκη του Ιουνίου.

Πρέπει, λοιπόν, να συνθέσουμε όλα τα ρεύματα που συγκλίνουν πια στον χώρο του ΣΥΡΙΖΑ/ΕΚΜ, από την αριστερή σοσιαλδημοκρατία, που αρνήθηκε τον συμβιβασμό με τον νεοφιλελευθερισμό, έως την ριζοσπαστική αριστερά και τη ριζοσπαστική οικολογία.

Αλλά κυρίως ας θυμόμαστε ότι έχουμε πια μια νέα πανίσχυρη συνιστώσα.

Τον κόσμο που μας στήριξε, που πιστεύει σε εμάς, που αναζητά δύναμη και πείσμα, για να αλλάξει το μέλλον.

Χρειαζόμαστε, λοιπόν, μια νέα ενιαία αριστερή ριζοσπαστική ταυτότητα.

Μια ταυτότητα, το βάρος της οποίας δεν θα βρίσκεται πια στην προέλευση, ούτε στην διαφοροποίηση από άλλες ταυτότητες. Αλλά στην εναλλακτική προοπτική.

Και ας μην ξεχνάμε: Η προοπτική μας δεν εξαντλείται στην ανατροπή του Μνημονίου. Φτάνει πολύ πιο μακριά.

Για μας η επιστροφή στα πριν την κρίση σε Ελλάδα και Ευρώπη δεν συνιστά διέξοδο.

Ούτε βλέπουμε το μέλλον της κοινωνίας μας στα αποτυχημένα παραδείγματα του υπαρκτού σοσιαλισμού ή της μεταλλαγμένης σοσιαλδημοκρατίας.

Είμαστε η Αριστερά που έρχεται να αμφισβητήσει συνολικά τα παραγωγικά και καταναλωτικά πρότυπα, το σημερινό εργασιακό και κοινωνικό μοντέλο.

Και να θέσει στην ημερήσια διάταξη ζητήματα που αφορούν την ποσότητα αλλά την ποιότητα της ανάπτυξης, το περιεχόμενο της δημοκρατίας, τις αξίες και τις μορφές της συλλογικής μας ζωής.

Είμαστε η Αριστερά που έρχεται να διαμορφώσει νέους προσανατολισμούς, προς νέους τρόπους παραγωγής και αναδιανομής, με βάση τις αξίες της ελευθερίας, της ισότητας, της δικαιοσύνης, της αλληλεγγύης.

Η κρίση που ζούμε μας υπενθύμισε τα όρια του καπιταλισμού. Και μας προειδοποιεί να μην παγιδεύσουμε τις προσδοκίες και τα οράματα των νέων γενεών μέσα στα ασφυκτικά όρια του κέρδους, του ατομισμού και της ιδιοτέλειας.

Η εποχή μας διαθέτει τεράστιες τεχνικές και επιστημονικές δυνατότητας από την μια, αλλά και απέραντη φτώχεια, ανθρώπινο πόνο οξύτατα κοινωνικά προβλήματα, περιβαλλοντικά αδιέξοδα από την άλλη.

Και αυτό δείχνει την ανάγκη να συγκρουστούμε με τους σημερινούς συσχετισμούς δύναμης.

Να εγείρουμε τις κοινωνικές δυνάμεις προς μια διαφορετική κατεύθυνση.

Να κάνουμε εφικτό το όραμα για μια κοινωνία στηριγμένη στην εργασία, την κοινωνική αλληλεγγύη, την υπεράσπιση των δημόσιων αγαθών και του περιβάλλοντος, την δίκαια αναδιανομή του πλούτου.

Μια κοινωνία απελευθερωμένη από τους καταναγκασμούς του κέρδους και των αγορών.

Να περιγράψουμε και να διεκδικήσουμε αυτό που εμείς επιμένουμε να κατανοούμε ως ένα νέο σοσιαλισμό για τον 21ο αιώνα.

Ας μην φοβηθούμε να το πούμε.

Ορίζοντάς μας είναι ο σοσιαλισμός με δημοκρατία και ελευθερία.

Είμαστε η νέα ευρωπαϊκή Αριστερά του 21ου αιώνα.

Συντρόφισσες και Σύντροφοι

Για όλους αυτούς τους λόγους, ο μετασχηματισμός του ΣΥΡΙΖΑ/ΕΚΜ πρέπει να είναι μια βαθύτατα πολιτική διαδικασία.

Να ενισχύει όχι μόνο τα πολιτικά, αλλά και τα κινηματικά μας χαρακτηριστικά.

Να ενισχύει τις διεθνείς μας συμμαχίες.

Να υπερβαίνει προβλήματα που κουβαλάμε από παλιά.

Και το κυριότερο, να κερδίζει την εμπιστοσύνη των ανθρώπων που αναζητούν προοπτική και διέξοδο.

Ο μετασχηματισμός του ΣΥΡΙΖΑ/ΕΚΜ πρέπει να βασιστεί στην αυτοοργάνωση του λαϊκού παράγοντα.

Με ανοιχτές συνελεύσεις παντού, με ζωντανή πολιτική συζήτηση, με άμεσου στόχους για την οργάνωση της αλληλεγγύης και των κοινωνικών αντιστάσεων.

Αυτά τα κύτταρα μπορούν να αποτελέσουν πόλο έλξης μόνο αν είναι προσανατολισμένα στην δράση.

Αν έρχονται σε επαφή με τον αντίπαλο.

Αν παράγουν πολιτικό και κοινωνικό αποτέλεσμα.

Και προς τα εκεί πρέπει να κατευθύνουμε όλες μας τις δυνάμεις.

Ο μετασχηματισμός του ΣΥΡΙΖΑ/ΕΚΜ πρέπει να προχωρήσει με βήματα σταθερά αλλά γρήγορα.

Σας καλώ να αναλάβουμε την ευθύνη και να προχωρήσουμε μαζί σε έναν ουσιαστικό και βαθύτατα δημοκρατικό πολιτικό διάλογο.

Να αναλάβουμε την ευθύνη και υλοποιήσουμε το μετασχηματισμό του ΣΥΡΙΖΑ/ΕΚΜ σε μια σύγχρονη, πλατιά, λαϊκή, δημοκρατική παράταξη της αριστεράς.

Αλλά δεν έχουμε την πολυτέλεια να δαπανήσουμε όλο τον χρόνο μας εκεί. Ειδικά όταν η κοινωνία κατεδαφίζεται.

Στόχος είναι, η διαδικασία των ανοιχτών συνελεύσεων να οδηγήσει σε μια εθνική συνδιάσκεψη τον Οκτώβριο.

Από την Συνδιάσκεψη αυτή να προκύψει ένα Εθνικό Συμβούλιο στο οποίο θα εκπροσωπούνται όλες οι πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις που συγκλίνουν σε αυτό τα εγχείρημα.

Το Εθνικό Συμβούλιο να είναι ταυτόχρονα και η Κεντρική Οργανωτική Επιτροπή του ιδρυτικού συνεδρίου του ενιαίου φορέα.

Και το τελευταίο αλλά ταυτόχρονα πρώτο βήμα, είναι το ιδρυτικό Συνέδριο του νέου φορέα, την Άνοιξη του 2013.

Συντρόφισσες και Σύντροφοι

Ας κοιτάξουμε κατάματα τα νέα καθήκοντα και τις νέες ευθύνες που μας αντιστοιχούν.

Ας μην φοβηθούμε το μεγάλο βήμα προς τα εμπρός.

Η ιστορική μας ευθύνη είναι να υπερασπιστούμε την κοινωνία, και να προωθήσουμε ένα εναλλακτικό πολιτικό σχέδιο.

Ας ανταποκριθούμε με όσο περισσότερη επάρκεια γίνεται, με όσο περισσότερη θέληση, πείσμα και αισιοδοξία διαθέτουμε.

Μπορούμε και θα σώσουμε τη χώρα από το μνημόνιο, μαζί με το λαό.

Μπορούμε και θα συμβάλλουμε σε αλλαγές στην Ευρώπη που θα εγγυηθούν το κοινό μέλλον των ευρωπαϊκών λαών.

Δήλωση της Ρένας Δούρου, βουλευτού Β΄ Αθήνας για την πρώτη ημέρα της Συνόδου Κορυφής

Η χθεσινή ημέρα της ευρωσυνόδου στις Βρυξέλλες ήταν απολύτως ενδεικτική του τι σημαίνει «σκληρή διαπραγμάτευση», με ξεκάθαρη τακτική και σαφείς στόχους. Η άσκηση συντονισμένης πίεσης από τους ηγέτες Ιταλίας και Ισπανίας, με τη στήριξη της Γαλλίας, ανάγκασαν τη γερμανική πλευρά να κάνει ένα μικρό βήμα πίσω στην αδιαλλαξία της, αποδεχόμενη τον πυρήνα των προτάσεων των δύο χωρών του νότου σχετικά με απευθείας στήριξη τραπεζών από τον Μηχανισμό σταθερότητας. Ισπανία και Ιταλία ανέτρεψαν την ατζέντα της Συνόδου, υποχρεώνοντας τις χώρες της Ευρωζώνης να αποδεχθούν μεγάλο τμήμα των αιτημάτων τους, απειλώντας ότι σε διαφορετική περίπτωση δεν θα προχωρήσουν σε έγκριση του Συμφώνου Ανάπτυξης, που είχε συμφωνηθεί λίγο νωρίτερα…

Η χθεσινή ημέρα θα πρέπει να διδάσκεται ως παράδειγμα των κανόνων του αποτελεσματικού «διαπραγματεύεσθαι». Στον αντίποδα, η επιστολή Σαμαρά προς τους ευρωπαίους εταίρους, με την οποία ο έλληνας Πρωθυπουργός δηλώνει απερίφραστα ότι «αποδέχεται», ότι «δεσμεύεται» και ότι θα… «επιταχύνει» την εφαρμογή του «Προγράμματος» (με «Π» κεφαλαίο όπως και οι… «Ιδιωτικοποιήσεις») ενώ μόλις στην τελευταία παράγραφο αναφέρεται στην ανάγκη… «τροποποίησης» λόγω της ανεργίας και της ύφεσης, σε συνδυασμό όμως και πάλι με την «επίτευξη των στόχων» του προγράμματος λιτότητας… Αποδεικνύεται έτσι εμπράκτως ότι δεν ήταν απλή παράλειψη η μη αναφορά στην επαναδιαπραγμάτευση το βράδυ των εκλογών της 17ης Ιουνίου από τον κ. Σαμαρά.

Πράγματι η χθεσινή ημέρα ήταν αποκαλυπτική: α) όταν υπάρχει πραγματική θέληση και τακτική για διαπραγμάτευση, υπάρχουν αποτελέσματα. Και β) όταν η προσέλευση στη διαπραγμάτευση γίνεται με όρους αποδοχής των αιτημάτων της απέναντι πλευράς, το αποτέλεσμα είναι προβλέψιμο. Και δεν είναι προς όφελος των «καλών μαθητών»…

To Γραφείο Τύπου

Συνέντευξη του Προέδρου της Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜΑλέξη Τσίπρα Στον Baris Ince, αρχισυντάκτη της Τουρκικής αριστερής καθημερινής εφημερίδας Bir Gun

Επειδή η συνέντευξη, που αναρτήσαμε την Τρίτη 26 Ιουνίου, δεν περιείχε το σύνολο των δηλώσεων της συνέντευξης του Προέδρου της ΚΟ του ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ, σε τουρκική καθημερινή αριστερή εφημερίδα (BIR GUN 25.06 .2012), με αποτέλεσμα να παρεξηγηθεί το περιεχόμενό της, αναρτούμε ολόκληρο το κείμενο της συνέντευξης στα ελληνικά, ώστε να διαλυθεί κάθε προσπάθεια διαστρέβλωσής της.

1. Ερ: Ποιες είναι οι αιτιες που ανεδειξαν τον ΣΥΡΙΖΑ δευτερη πολιτικη δυναμη στην Ελλαδα από το 4,6% που ειχε το 2009;

Η εκλογική εκτόξευση του ΣΥΡΙΖΑ τα τελευταία τρία χρόνια οφείλεται σε πολλούς λόγους:

Ο πρώτος είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ αποτέλεσε την κύρια δύναμη της αντιπολίτευσης στις καταστροφικές μνημονιακές πολιτικές, τόσο μέσα στη Βουλή όσο και στα κινήματα.

Ο δεύτερος λόγος είναι η ενωτική του πρόταση, την οποία έκανε πράξη, προσελκύοντας αρχικά αντιμνημονιακές δυνάμεις του σοσιαλιστικού χώρου. Απευθυνθήκαμε σταθερά και στις άλλες δυνάμεις της αριστεράς για τη δημιουργία ενός αριστερού προοδευτικού μετώπου και αν είχαμε βρει ανταπόκριση από τις ηγεσίες του ΚΚΕ και της ΔΗΜΑΡ άλλη θα ήταν σήμερα η πλειοψηφία στη Βουλή των Ελλήνων. Ο τρίτος λόγος είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ αποτέλεσε δύναμη κοινής δράσης και ενότητας της αριστεράς και στην Ευρώπη. Είπαμε εξαρχής ότι η κρίση δεν είναι μόνο Ελληνική, αλλά και Ευρωπαϊκή γι αυτό έπρεπε όλες μαζί οι αριστερές δυνάμεις να αγωνιστούμε για μια άλλη Ευρώπη.

Ο τέταρτος λόγος της κατακόρυφης εκλογικής ανόδου του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ είναι ότι μετά τις εκλογές της 6^ης Μάη 2012 παρουσιάσαμε ένα αριστερό κυβερνητικό πρόγραμμα, με πρώτο στόχο να καταργήσουμε το μνημόνιο. Ένα πρόγραμμα τεκμηριωμένο και ρεαλιστικό για την έξοδο της χώρας μας από την κρίση, την οικονομική της ανασυγκρότηση και την άμεση ανακούφιση της κοινωνία από τα δεινά του μνημονίου.

Το πρόγραμμα αυτό συνάντησε τη λυσσαλέα αντίδραση των δυνάμεων του κατεστημένου στην Ελλάδα και στην Ευρώπη, που επιδόθηκαν σε μια εκστρατεία τρομοκράτησης του Ελληνικού λαού, επιστρατεύοντας τον «μπαμπούλα» της εξόδου της Ελλάδας από την Ευρωζώνη και την Ε.Ε. Δεν κάμφθηκε, όμως, ο Ελληνικός λαός και μας έδωσε μεγάλη δύναμη στις εκλογές της 17^ης Ιουνίου.

2. Ερ: Νομιζω ότι το ΠΑΣΟΚ θα ηθελε κυβερνηση συνεργασιας με τον κ. Σαμαρα αλλα και με το ΣΥΡΙΖΑ. Ποια είναι η δικη σας θεση;

Από την Κυριακή το βράδυ, όταν ανακοινώθηκαν τα αποτελέσματα των εκλογών, εμείς είπαμε ότι θα αναλάβουμε το ρόλο της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Αν κάναμε κυβέρνηση με τις μνημονιακές δυνάμεις θα ήμασταν ανακόλουθοι με τις προεκλογικές μας διακηρύξεις. Μπορούμε να προσφέρουμε πολλά στον Ελληνικό λαό και στη χώρα από τη θέση μιας μαχητικής και υπεύθυνης αριστερής αντιπολίτευσης.

3. Ερ: Στην Τουρκια η νικη σας μας εκανε πολύ αισιοδοξους για το μελλον. Εχετε καποιο μηνυμα για τους τουρκους συντροφους σας;

Παρακολουθούμε με πολύ μεγάλο ενδιαφέρον τους κοινωνικούς και δημοκρατικούς αγώνες που αναπτύσσονται στην Τουρκία. Με την αριστερά της χώρας σας έχουμε αναπτύξει στενές σχέσεις διεθνιστικής αλληλεγγύης και συνεργασίας, εδώ και πολλά χρόνια. Έχουμε συναντηθεί σε κοινούς αγώνες σε διεθνές επίπεδο, στο Ευρωπαϊκό Κοινωνικό Φόρουμ και στα αντιπολεμικά κινήματα. Με το ODP συνεργαζόμαστε στενά και στο Κόμμα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς. Έχουμε αναλάβει κοινές πρωτοβουλίες για την ειρήνη και τη φιλία των λαών της Ελλάδας και της Τουρκίας, όπως η αμοιβαία και ισόρροπη μείωση των εξοπλισμών.

4. Ερ: Μετα τα αποτελεσματα πως βλεπετε τις Ελληνο-Τουρκικες σχεσεις; Η εισοδος του νεοναζιστικου κομματος στη βουλη θα εχει αρνητικη επιδραση;

Πιστεύουμε ότι οι ελληνοτουρκικές σχέσεις πρέπει και μπορεί να μπουν σ΄ένα διαφορετικό δρόμο, μακριά από εντάσεις, casus belli και πολυδάπανους εξοπλισμούς. Δεν υπάρχει άλλη επιλογή από την ειρήνη και τον διάλογο για τη λύση των Ελληνοτουρκικών προβλημάτων, με βάση το διεθνές δίκαιο και τον αμοιβαίο σεβασμό της εθνικής κυριαρχίας. Στην κατεύθυνση αυτή, σημαντικό ρόλο καλείται να παίξει και η «διπλωματία των πολιτών και των κινημάτων».

Μεγάλο βήμα για τη βελτίωση των Ελληνοτουρκικών σχέσεων θα ήταν και η επίλυση του Κυπριακού με βάση τις αποφάσεις του ΟΗΕ. Δυστυχώς, όμως, η κυβέρνηση Χριστόφια στην Κύπρο δεν βρήκε την αναγκαία ανταπόκριση στην προσπάθειά της για «λύση από τους Κύπριους για τους Κύπριους» μέσα από τον διακοινοτικό διάλογο. Και στο σημείο αυτό θα ήθελα να επισημάνω ότι είναι εντελώς απαράδεκτη η στάση της κυβέρνησης Ερντογάν, που αμφισβητεί το δικαίωμα της Κυπριακής Δημοκρατίας να αναλάβει την Προεδρία της Ε.Ε. από την 1^η Ιουλίου. Η στάση αυτή δεν συμβάλει στον ευρωπαϊκό προσανατολισμό της Τουρκίας.Πιστεύω ότι η είσοδος στη Βουλή της νεοναζιστικής «Χρυσής Αυγής» δεν θα έχει αρνητική επίδραση στις ελληνοτουρκικές σχέσεις. Η Χρυσή Αυγή εξακολουθεί να αποτελεί περιθωριακό φαινόμενο στην πολιτική μας ζωή. Επωφελήθηκε από τη βαθειά καπιταλιστική κρίση στη χώρα μας, αλλά ευνοήθηκε και από τη στάση της Ν.Δ. και του ΠΑΣΟΚ στο μεταναστευτικό. Ξέρουμε και από την ιστορία ότι τα ρατσιστικά και νεοναζιστικά φαινόμενα τροφοδοτούνται όταν διαλύεται η κοινωνία, καλπάζει η ανεργία και εξαπλώνεται η φτώχεια. Συνεπώς η εφαρμογή του δικού μας προγράμματος θα αφαιρούσε το έδαφος στο οποίο αναπτύχθηκε η εκλογική επιρροή της «Χρυσής Αυγής».

5. Ερ: Εισατε αισιοδοξος για το μελλον της Ελλαδας και της Ευρωπης;

Ο νεοφιλελευθερισμός, που σήμερα κυριαρχεί στην Ε.Ε., δεν ενώνει αλλά διαιρεί την Ευρώπη. Συνεπώς για να ενωθεί πραγματικά η Ε.Ε. πρέπει να ηττηθεί ο νεοφιλελευθερισμός και αυτό θα γίνει με την κοινή δράση όλων των δυνάμεων της αριστεράς και των κοινωνικών κινημάτων. Σε ότι αφορά την Ελλάδα, ο δρόμος έχει ήδη ανοίξει για μια μεγάλη αλλαγή, με πρωταγωνιστή τον ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ. Ο δικός μας αγώνας κατά του ακραίου νεοφιλελευθερισμού στην Ελλάδα είναι αγώνας για λογαριασμό όλων των λαών της Ευρώπης.