Της Αλκμήνης Ψιλοπούλου
Ανατρέχοντας στο web του φίλου Στέλιου Κούλογλου, κατά τη διάρκεια του Διαρκούς Συνεδρίου, ένιωσα πολύ περήφανη για το κόμμα στο οποίο ανήκω.
Είμαι μία από τους διαρκείς αμφισβητίες. Έχω το βίτσιο να βάζω συνεχώς ερωτήματα και να ανακαλύπτω αδυναμίες και ελαττώματα, ακόμα και στις επιλογές μου -πολιτικές, κοινωνικές. Ωστόσο, δεν μπορώ να αμφισβητήσω ένα γεγονός: Ότι ο ΣΥΝ, είτε διαφωνεί κανείς μαζί του είτε συμφωνεί, είναι η μόνη πολιτική δύναμη στη χώρα που ασχολείται σοβαρά με την πολιτική, μια δύναμη που προσπαθεί να μην κάνει παζάρια με συμφέροντα, μια δύναμη με τιμιότητα και φερεγγυότητα.
Κάποιος επαγγελματίας θα έκρινε αυτές τις λέξεις ως συναισθηματισμούς που δεν έχουν σχέση με την πολιτική. Και όμως. Πιστεύω ότι αυτές είναι οι λέξεις-πυξίδα του μέλλοντος. Το έλλειμμά τους ήταν αυτό που έφερε τον πλανήτη και ολόκληρη την ανθρωπότητα στο χείλος της καταστροφής.
Πιστεύω ακόμη ότι το σύνθημα του ΣΥΝ «ο άνθρωπος πάνω από τα κέρδη» είναι βαθιά επίκαιρο και βαθιά πολιτικό, είναι το σύνθημα της πολιτικής του μέλλοντος.
Το Διαρκές Συνέδριο τελείωσε. Ο ΣΥΝ τώρα είναι το μοναδικό κόμμα στην Ελλάδα που διαθέτει ένα σημαντικό εργαλείο για το μέλλον. Το πρόγραμμά του.
Αυτό σημαίνει μια μεγάλη ευθύνη. Το πρόγραμμα αυτό να απλωθεί σε ολόκληρη την κοινωνία και να γίνει εργαλείο για κάθε έναν πολίτη αυτής της χώρας. Να πάρει σάρκα και οστά με τη δημιουργία ομάδων, οργανώσεων, δράσης και ενεργοποίησης των πολιτών σε κάθε γειτονιά, πόλη και χωριό της ελληνικής επικράτειας.
Κι ακόμη, επειδή κανένα πρόγραμμα και κανένα κόμμα δεν είναι οιονεί η αλήθεια, θα πρέπει να ανανεώνεται συνεχώς, να εμπλουτίζεται με επεξεργασίες που θα προκύπτουν από τα νέα δεδομένα.
Το Διαρκές Συνέδριο θα πρέπει να αναβαθμιστεί σε μια διαρκή συζήτηση με τα μέλη και τους φίλους του κόμματος και να μας βάλει όλους σε τροχιά δράσης ενεργών πολιτών. Κανένας να μη μείνει απέξω, ακόμη κι αυτοί που διαφωνούν μαζί μας.
Το Διαρκές Συνέδριο θα πρέπει να ακολουθηθεί από μια πραγματική επανάσταση στη βάση, από έναν οργασμό των οργανώσεων και πολιτικών κινήσεων, με απόλυτο στόχο τη συμμετοχή στα κοινά. Αυτό είναι η μόνη δύναμη που κατέχει σήμερα ο πολίτης. Αρκεί να το συνειδητοποιήσει.
Τους επόμενους μήνες μάς περιμένουν μεγάλες δοκιμασίες. Ιδιαίτερα η έξαρση της ανεργίας και της καταπάτησης των δικαιωμάτων στην εργασία. Ίσως ο ΣΥΝ θα πρέπει να μελετήσει τον τρόπο που θα οργανώσει ένα κίνημα των ανέργων, γιατί αυτοί θα είναι η επόμενη κατώτερη τάξη, όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και σε ολόκληρο τον πλανήτη. Θα είναι -και ήδη είναι- η πιο ευάλωτη τάξη, άνθρωποι χωρίς κοινωνική αναφορά, χωρίς κοινωνική ταυτότητα, άνθρωποι χωρίς πολιτική ή συνδικαλιστική προστασία, πεταμένοι στα σκουπίδια.
Να πάμε να τους βρούμε, να τους διαμορφώσουμε ως συλλογικότητα.
Το στοίχημα του Διαρκούς Συνεδρίου, του προγράμματος και του κόμματος, βρίσκεται στην πράξη της επόμενης μέρας και δεν έχει σχέση με τις καρέκλες της ευρωβουλής, της ελληνικής Βουλής ή της κυβέρνησης, ούτε βέβαια με την ψηφοθηρία.
Τέλος, πιστεύω ότι ο ΣΥΝ θα πρέπει να μιλήσει ειλικρινά και να πει στον κόσμο που τον ακούει και τον παρακολουθεί, ότι ο ρόλος που διεκδικεί δεν είναι -όπως έχει ήδη ειπωθεί σε όλους τους τόνους- η άνοδος σε μια εξωνημένη εξουσία, αλλά να αποτελέσει τον πόλο για μια εύρωστη και ισχυρή αντιπολιτευτική δύναμη, απαραίτητη για να λειτουργεί στην ουσία της η δημοκρατία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου