Πρεμιέρα απόψε το βράδυ (8 μ.μ.) στο Μέγαρο Μουσικής για τη νέα ταινία του Θόδωρου Αγγελόπουλου “Η σκόνη του χρόνου” που από αύριο συναντά το κοινό της, περίπου έναν χρόνο μετά την ολοκλήρωσή της, ενώ ταυτόχρονα προβάλλεται (εκτός συναγωνισμού) στο Φεστιβάλ Βερολίνου. Τη Δευτέρα ο σκηνοθέτης παραχώρησε συνέντευξη τύπου, όπου μίλησε για την ταινία, για την προσωπική διαδρομή του στον κινηματογράφο, αλλά και τα όσα ζήσαμε στην Ελλάδα τον Δεκέμβριο. «Δεν μου αρέσουν οι λέξεις 'απαισιοδοξία', 'αισιοδοξία', αλλά στις μέρες μας ζούμε την πιο κλειστή περίοδο από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Ζούμε σε έναν κόσμο που δεν ξέρει πού θα πάει. Και γι' αυτό διαδήλωσαν οι μαθητές που βγήκαν τον Δεκέμβριο στους δρόμους, ήθελαν να φωνάξουν 'Πού μας πάτε';» είπε ο Αγγελόπουλος.
Θυμήθηκε τα χρόνια της δικής του νεότητας, όταν, το 1963, μετά το ξύλο που έφαγε απ' την αστυνομία, αποφάσισε να μείνει στην Ελλάδα και να μην επιστρέψει στο Παρίσι. Χαρακτήρισε εποχή απόλυτης αθωότητας τη δεκαετία του '50 κι αργότερα του '60. «Αν και βγαίναμε από έναν πόλεμο, και μάλιστα εμφύλιο, υπήρχε δίψα για ζωή... Ήταν εποχή της αθωότητας, γιατί είχαμε και πιστεύαμε σε μια οραματική σχέση με το μέλλον -αυτό που δεν υπάρχει σήμερα».
Θυμήθηκε επίσης τις κακές κριτικές που πήρε η ταινία του «Ο Θίασος» μετά την πρώτη προβολή στην Ελλάδα, πριν πάει στις Κάννες. «Έκανα μια προβολή στη Φίνος Φιλμ κι όλοι είχαν βγει έξω με κατεβασμένα κεφάλια. Ανάμεσά τους ήταν κι άνθρωποι που μ' αγαπούσαν, ο Βασίλης Ραφαηλίδης, ο Λυκουρέσης, ο Μπακογιαννόπουλος... 'Θόδωρε, νοσταλγώ τις 'Μέρες του '36'', μου είπε ο Βασίλης Ραφαηλίδης. Μα τι έχω κάνει; αναρωτήθηκα. Μετά την προβολή στις Κάννες, ο κόσμος πετάχτηκε όρθιος. Η ταινία έγινε το γεγονός του Φεστιβάλ κι απέσπασε το βραβείο της Διεθνούς Επιτροπής. Όταν γύρισα πίσω, είχα πάρει τις χειρότερες κριτικές για ταινία μου. Όμως ο καιρός έχει γυρίσματα και η εκδίκηση είναι ένα πιάτο που σερβίρεται κρύο. Τους σκηνοθέτες, εξάλλου, δεν τους διαλέγει ούτε η κριτική ούτε το κοινό. Τους διαλέγει ο χρόνος».
Μιλώντας για την τελευταία του ταινία και το αν είναι “αυτοβιογραφική”, πρόσθεσε: «Οταν μιλάμε για αυτοβιογραφικά στοιχεία, μιλάμε για το βλέμμα μας, την ακοή, τα διαβάσματά μας, τα βιώματα, την οικογένειά μας, τη χώρα, την Ιστορία μας. Όλα αυτά μαζί για μένα συνθέτουν αυτό που θα ονόμαζα αυτοβιογραφία του καθενός. Αυτό που ονομάζει ο Χάιντεγκερ 'ο χρόνος είμαστε εμείς'. Ετσι, ναι, είναι αυτοβιογραφική ιστορία».
"Οι θεατές των ταινιών μου είναι συνένοχοι σε ένα κοινό μυστικό και τα βλέμματά τους συμπληρώνουν τις ταινίες μου", τόνισε ο Θόδωρος Αγγελόπουλος.
Μίλησε για την «αποτυχία του 20ού αιώνα, που έπνιξε τα οράματα των ανθρώπων για ένα καλύτερο αύριο και η 'σκόνη του χρόνου' σκέπασε τα ιδανικά και ο χρόνος τα προσπέρασε». Επιπλέον, ο σκηνοθέτης ευχαρίστησε τους χορηγούς της ταινίας, καθώς το κόστος της ξεπέρασε τα 8 εκατομμύρια ευρώ και μεγάλο μέρος δόθηκε «από τα υπουργεία Πολιτισμού της Ρωσίας, της Ιταλίας, της Γερμανίας και φυσικά της Ελλάδας». Ειδική μνεία έκανε ο σκηνοθέτης στην οικονομική βοήθεια που δέχτηκε από τον Θόδωρο και τη Γιάννα Αγγελοπούλου και την Εθνική Τράπεζα. Όπως ανέφερε, «χωρίς τη συμβολή τους η ταινία δεν θα μπορούσε να γίνει».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου