Του ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΛΑΜΠΡΟΠΟΥΛΟΥ*
Φαίνεται ότι οι τάσεις και τα ρεύματα στον ΣΥΝ (από τα πολλά, κινδυνεύουμε να κρυολογήσουμε βαριά) δεν έβγαλαν μέχρι αυτή τη στιγμή τα αναγκαία συμπεράσματα από την αγωνία του κόσμου της αριστεράς που στήριξε το ενωτικό εγχείρημα του ΣΥΡΙΖΑ στις πρόσφατες ευρωεκλογές της 7ης Ιουνίου, όχι μόνο για την υποχώρηση του εκλογικού του ποσοστού, αλλά και για το πώς θα δρομολογηθούν από εδώ και πέρα οι εξελίξεις στο εσωτερικό του ΣΥΝ και του ΣΥΡΙΖΑ.
Έτσι εξακολουθούν να κινούνται για μια ακόμη φορά και ο καθένας για τους δικούς του ιδιαίτερους λόγους σε άλλους ουρανούς και μακράν της γήινης πραγματικότητας.
Π.χ. η μεν πλειοψηφία αναζητεί με φανερή αγωνία και λίγους μήνες πριν από τις βουλευτικές εκλογές εξωστρεφή δράση, η δε ανανεωτική πτέρυγα φαίνεται ότι "τώρα ανακάλυψε" ότι θίγονται προγονικά της χαρακτηριστικά και πως βέβαια μετά το χαμηλό εκλογικό ποσοστό είναι η ώρα να πάρει τη ρεβάνς από την ηγετική ομάδα του ΣΥΝ, αλλά και από τις συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ.
Τα περί εξωστρεφούς δράσης, τα περί παραλυτικών ισορροπιών, καθώς και τα περί ανανεωτικών ομφαλοσκοπήσεων ανά τακτά χρονικά διαστήματα χωρίς χειροπιαστά αποτελέσματα με εξαίρεση τις βουλευτικές εκλογές του 2007 είναι γνωστά και χιλιοειπωμένα, το ερώτημα άλλο είναι. Εάν δεν έχεις σοβαρό και αξιόπιστο κόμμα στον χώρο της αριστεράς και το κυριότερο εάν δεν έχεις ανάλογη στρατηγική για το τι θέλεις να κάνεις μάλλον με τις πιο ηπιότερες εκφράσεις μοιάζεις γραφικός στα μάτια της ελληνικής κοινωνίας, μια και σ' αυτήν την κρίσιμη συγκυρία δείχνεις ότι αδυνατείς να "υπερβείς" χρόνιες αδυναμίες και δομικά προβλήματα που υπάρχουν στους κόλπους του ΣΥΝ και όχι μόνο.
Χρόνιες αδυναμίες και δομικά προβλήματα που δεν έχουν να κάνουν με το ότι ο ΣΥΝ δεν έχει θέσεις και πρόγραμμα, αλλά με το ότι στους κόλπους του επικρατεί μια ιδιόμορφη πολιτική και οργανωτική πολυκεντρικότητα χωρίς αρχή και τέλος με αποκλειστική ευθύνη των δύο μεγάλων τάσεων που λειτουργούν στο εσωτερικό του και που για χρόνια ολόκληρα κρατούν σε πολιτική και οργανωτική ομηρεία τα μέλη του κόμματος.
Τα μέλη του κόμματος που χρόνια ολόκληρα χλευάζονται από τους διάφορους τασιάρχες, ηγετίσκους, ομαδάρχες, παράγοντες, περίεργους (ο κατάλογος είναι μακρύς και σταματώ εδώ) μια και τους στερούν το πολιτικό οξυγόνο που σε καθημερινό επίπεδο παίρνουν από τη μάχη που δίνουν στους χώρους δουλειάς για την πολιτική επιβίωση του ενωτικού εγχειρήματος της αριστεράς.
Πρόκειται για σοβαρή εσωτερική παθογένεια του ΣΥΝ που με τις πιο ήπιες εκφράσεις μπορεί να χαρακτηριστεί σαν πολιτική διαστροφή μια και στο όνομα "τασικών ιδιοτελών αυτοεπιβεβαιώσεων" καταστρατηγεί καταστατικές αρχές και θεμελιώδεις λειτουργίες που πρέπει να διέπουν ένα πολιτικό φορέα της αριστεράς.
Το κρίσιμο σημείο λοιπόν για τον ΣΥΝ που τείνει να γίνει θηλιά στον λαιμό του και να τον πνίξει, αναδεικνύεται για μια ακόμη φορά από την ίδια τη ζωή ότι είναι η πολιτική και οργανωτική του λειτουργία που σε περιόδους κρίσης είναι σε φανερή αναντιστοιχία και κατώτερη των προσδοκιών του κόσμου της αριστεράς.
Έρχομαι τώρα στις αιτίες που μαζί με την προαναφερόμενη κατάσταση μας οδήγησαν στο εκλογικό αποτέλεσμα της 7ης Ιουνίου.
Πρώτη αιτία: Ο δικομματισμός το είχα εντοπίσει και σε παλαιότερες επισημάνσεις μου δεν έχασε και ούτε πρόκειται να χάσει τόσο εύκολα τα δομικά του χαρακτηριστικά, αν δεν αλλάξουμε πρώτα εμείς σαν αριστερά. Χαρακτηριστικό παράδειγμα τα δημοσκοπικά ποσοστά του ΣΥΡΙΖΑ που όταν τα πράγματα ηρέμησαν στο ΠΑΣΟΚ ξεφύτρωσαν όπως η περιχειρίδα ενός ηλεκτρονικού πιεσομέτρου, ενώ ταυτόχρονα μας αποκάλυψαν τις χρόνιες πολιτικές και οργανωτικές ανεπάρκειες του ΣΥΝ και του ΣΥΡΙΖΑ.
Πληρώσαμε και θα εξακολουθούμε να πληρώνουμε και στο μέλλον με πολύ χειρότερους όρους τη λειτουργία των τάσεων στο εσωτερικό του ΣΥΝ, ενώ η ίδια η ζωή μας απέδειξε ότι η λειτουργία τους δεν είναι εποικοδομητική μια και βασίζεται όχι στην παραγωγή ιδεών, αλλά στην ιδιοτέλεια και στην αυτοπροβολή.
Αν η παραπάνω εικόνα δεν αντιστραφεί με πολιτικούς και οργανωτικούς όρους και με ριζική ανασυγκρότηση από μηδενική βάση που θα βασίζεται σε ένα διαφορετικό οργανωτικό μοντέλο λειτουργίας, ο ΣΥΝ σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα ίσως οδηγηθεί σε μεγάλες περιπέτειες.
Δεύτερη αιτία: Τα προβλήματα που προέκυψαν μετεκλογικά στον ΣΥΝ και τον ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι κεραυνός εν αιθρία. Τώρα ζητούν επιτακτικά τη λύση τους και με αυτή την έννοια ούτε μπορούν να περιμένουν, ούτε μπορούν να σπρωχθούν κάτω από το χαλί, σε διαφορετική περίπτωση, εάν εξακολουθήσουν να παραμένουν θα επιτείνουν τις διαλυτικές τάσεις και τις αμφισβητήσεις στο εσωτερικό του ΣΥΝ και κατ' επέκταση στον ΣΥΡΙΖΑ.
Τρίτη αιτία: Η κατάρτιση του ευρωψηφοδελτίου πέρα από δημοκρατικές διαδικασίες και τυπικότητες, φανέρωσε για μια ακόμη φορά ότι κορυφαία πολιτικά ζητήματα αντιμετωπίζονται με σκοπιμότητες. Στα μάτια της κοινής γνώμης το ευρωψηφοδέλτιο ερμηνεύθηκε σαν τη ρεβάνς που ήθελε να πάρει η πλειοψηφία του κόμματος έναντι της μειοψηφίας.
Τέταρτη αιτία: Ο λαός μας λέει και πολύ σοφά ότι μετά Χριστόν προφήτες δεν υπάρχουν. Εμείς βγάλαμε θέσεις για το μεταναστευτικό κατόπιν εορτής και βέβαια το πληρώσαμε πολύ ακριβά.
Πέμπτη αιτία: Τα γεγονότα του Δεκέμβρη μας έδωσαν τη χαριστική βολή μια και δεν καταφέραμε να αποκρούσουμε ικανοποιητικά και με πειστικά πολιτικά επιχειρήματα τη συκοφαντική εκστρατεία κατά του ΣΥΝ και του ΣΥΡΙΖΑ. Έτσι η κοινωνία μας ταύτισε με τα κάθε λογής γκρουμπούσκουλα αλλά και με προβοκατόρικες ομάδες που δρούσαν στους κόλπους του νεολαιίστικου κινήματος. Η ταύτιση αυτή ενισχύθηκε σημαντικά και από τη στάση του ΚΚΕ, που τις μέρες εκείνες με τη στάση του και τη συμπεριφορά του συνέτεινε προς την κατεύθυνση αυτή.
Με βάση τα παραπάνω είναι φανερό ότι στους κόλπους του ΣΥΝ και του ΣΥΡΙΖΑ χρειάζεται σοβαρή και υπεύθυνη συζήτηση με αρχή και τέλος που θα συνοδεύονται από βαθύτερες πολιτικές και οργανωτικές αλλαγές σε όλα τα επίπεδα, έτσι ώστε ο ΣΥΝ και ο ΣΥΡΙΖΑ να αντιστοιχηθούν με αυτό που πραγματικά εκπροσωπούν.
Αυτό που περιμένουν με αγωνία από τον ΣΥΝ και τον ΣΥΡΙΖΑ οι χιλιάδες φίλοι του είναι η ριζική αναστροφή της προαναφερόμενης κατάστασης και φυγή προς τα εμπρός χωρίς διγλωσσίες, αμφισημίες, παραγοντισμούς, και ταλαντεύσεις.
Η εμπιστοσύνη που έδειξαν στο ενωτικό εγχείρημα του ΣΥΡΙΖΑ όλο το προηγούμενο χρονικό διάστημα δείχνει να εξαντλείται και να παρουσιάζει έντονα σημάδια κόπωσης και απογοήτευσης.
Είναι η ώρα για τολμηρές αποφάσεις και ανατροπές με σοβαρότητα υπευθυνότητα και ψυχραιμία χωρίς εύκολη συνθηματολογία και κυνήγι μαγισσών.
* Ο Νικόλαος Λαμπρόπουλος είναι μέλος της Γραμματείας του Τμήματος Οικονομικής Πολιτικής του Συνασπισμού
