Συντρόφισσες και σύντροφοι
Όπως ξέρουμε όλοι, από την Παρασκευή το μεσημέρι η χώρα μας έχει ενεργοποιήσει τον μηχανισμό στήριξης. Για την ακρίβεια, δεν τον έχει ενεργοποιήσει η χώρα μας. Τον έχει ενεργοποιήσει ο κ. Παπανδρέου προσωπικά.
Οι δεσμεύσεις που έχει αναλάβει ο κ. Παπανδρέου έναντι της στήριξης αυτής, δεν είναι σαφείς και ξεκάθαροι στον ελληνικό λαό.
Δεν συζητήθηκαν και δεν πρόκειται να θα συζητηθούν στην Βουλή.
Δεν συζητήθηκαν ούτε καν στο υπουργικό συμβούλιο. Το υπουργικό συμβούλιο συνεδρίασε άτυπα. Απλώς για να δώσει πράσινο φώς στο κ. Παπανδρέου.
Δεν ζητήθηκε καν η γνώμη της κοινοβουλευτικής ομάδας και των οργάνων του κυβερνώντος κόμματος.
Άκουσα την προχθεσινή δήλωση του πρωθυπουργού, από το Καστελόριζο. Στη δήλωση αυτή, είναι προφανής η αγωνία του να δημιουργήσει ψεύτικες εντυπώσεις.
«Διεκδικήσαμε και καταφέραμε μία ισχυρή απόφαση της ΕΕ για τον μηχανισμό στήριξης» είπε ο πρωθυπουργός. Ένα μηχανισμό, που όπως ο ίδιος λέει, «από κοινού δημιουργήσαμε στην ΕΕ».
Περηφανεύεται δηλαδή ότι αυτός ο μηχανισμός, που σπρώχνει την Ελλάδα στο ΔΝΤ, με τους χειρότερους δυνατούς όρους, και θα μας γυρίσει δεκαετίες πίσω, είναι έργο της δικής του κυβέρνησης.
Στην δήλωσή του για την ενεργοποίηση του μηχανισμού, ο κ. Παπανδρέου δεν αναφέρει καν τις λέξεις «Διεθνές Νομισματικό Ταμείο». Είναι πραγματικά ντροπή.
Είναι ντροπή να προσπαθεί ο πρωθυπουργός της χώρας, να πείσει τους πολίτες, ότι η σημερινή κατάσταση, το σκοτεινό μέλλον που διαγράφεται για την οικονομία και την ανάπτυξη αυτού του τόπου, η λεηλασία εργασιακών δικαιωμάτων, η κατεδάφιση του ασφαλιστικού, είναι αποτέλεσμα των προσπαθειών της κυβέρνησής του να υπερασπιστεί το συμφέρον του τόπου.
Ο κ. Παπανδρέου υποτιμά με εξοργιστικό τρόπο τη νοημοσύνη των πολιτών. Των πολιτών που μόλις πριν έξι μήνες, τον τίμησαν με την πολιτική τους εμπιστοσύνη.
Ανέλαβε την πρωθυπουργία της χώρας, με το προεκλογικό σύνθημα «Σοσιαλισμός ή Βαρβαρότητα». Και σήμερα, προσπαθεί να παρουσιάσει την βαρβαρότητα ως εθνική επιτυχία.
Είπε προεκλογικά στους πολίτες: «Λεφτά υπάρχουν». Δεν τους είπε όμως ότι επρόκειτο για τα δικά τους λεφτά.
Υποσχέθηκε προεκλογικά αύξηση μισθών πάνω από τον πληθωρισμό. Υποσχέθηκε τόνωση των χαμηλών εισοδημάτων και ρευστότητα στην αγορά για να βγούμε από την κρίση.
Δεσμεύτηκε προεκλογικά ότι θα υπερασπιστεί τον κοινωνικό χαρακτήρα του ασφαλιστικό συστήματος, και ότι θα καταργήσει τον νόμο Πετραλιά. Ύψωσε την σημαία των «τριών όχι» στο συνταξιοδοτικό, για να κερδίσει ψήφους.
Σήμερα, όλες αυτές οι δεσμεύσεις βρίσκονται στα σκουπίδια.
Και κάποιοι έχουν το θράσος απευθυνόμενοι στην αριστερά και στις προτάσεις διεξόδου που καταθέτει να ομιλούν για λαϊκισμό.
Και συνήθως είναι οι ίδιοι που πριν έξι μήνες, μας ζητάγανε να σωπάσουμε όταν διαπιστώναμε ότι παρά τα όσα υπόσχεται ο Παπανδρέου και το ΠΑΣΟΚ δεν θα τα κάνουν πράξη.
Συντρόφισσες και σύντροφοι, εδώ που έχουμε φτάσει δε χωράνε αβροφροσύνες. Οφείλουμε να αποδώσουμε τα του Καίσαρως τω Καίσαρι.
Βεβαίως για τη κρίση του χρέους ευθύνεται σύσσωμος ο κοινωνικοπολιτικός συνασπισμός εξουσίας που κυβέρνησε τη χώρα από τη μεταπολίτευση και μετά.
Βεβαίως για τα ελλείμματα ευθύνονται οι φοροαπαλλαγές στο κεφάλαιο, η φοροδιαφυγή, η φορολογική ασυλία εφοπλιστών, τραπεζών και εκκλησίας. Οι εξοπλισμοί, η συντήρηση κομματικών στρατών και οι χοντρές μίζες.
Βεβαίως και ευθύνονται οι κυβερνήσεις των δυο κομμάτων εξουσίας που έφτιαξαν ένα αντιπαραγωγικό μοντέλο ανάπτυξης, στηριζόμενο στην υπερβολική κατανάλωση, στον εύκολο δανεισμό, στο εύκολο τζιράρισμα, στις μεγάλες ιδέες, στη διαπλοκή και στις μίζες.
Και είναι προφανές ότι η τελευταία κυβέρνηση της ΝΔ, αυτό το μοντέλο το έφτασε στα όριά του και έχει τεράστιες ευθύνες.
Αλλά στο σημείο μηδέν, στο χείλος της κοινωνικής χρεοκοπίας, στην αγκαλιά του ΔΝΤ μας οδήγησαν οι άστοχοι χειρισμοί και οι εγκληματικές επιλογές των τελευταίων έξι μηνών της κυβέρνησης Παπανδρέου.
Επιλογές που «κατάφεραν», γιατί περί κατορθώματος πρόκειται, να βάλουν τη χώρα στο μάτι του κυκλώνα.
Από την πρώτη στιγμή που εξελέγη, η κυβέρνηση Παπανδρέου έκανε ακριβώς ότι δεν θα έπρεπε να κάνει, όχι μια προοδευτική ή σοσιαλιστική κυβέρνηση αλλά μια κυβέρνηση που έχει στοιχειώδη αίσθηση ευθύνης απέναντι στον ελληνικό λαό.
Στις εκλογές του περασμένου Οκτώβρη ο σημερινός πρωθυπουργός διεκδίκησε τη λαϊκή εντολή δίνοντας εν γνώση του ψεύτικες υποσχέσεις, αφού ήξερε πάρα πολύ καλά την ακριβή κατάσταση της ελληνικής οικονομίας, από τη συνάντησή του με τον διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδας, στα μέσα του περασμένου Σεπτέμβρη.
Και αφού κέρδισε τις εκλογές έβαλε σε εφαρμογή ένα σχέδιο που θα μας οδηγούσε σε επιτήρηση και έτσι θα δικαιολογούσε την αδυναμία εκπλήρωσης των προεκλογικών του υποσχέσεων.
Έτσι, αρχικά, έπαιξαν με τα ελλείμματα. Σχέδιο παλιό και δοκιμασμένο από το 2004, όταν το έκανε η κυβέρνηση της ΝΔ με την περίφημη απογραφή.
Αργότερα, αφού είδε ότι η αντίδραση των εταίρων δεν ήταν η συνήθης και ότι η απερίσκεπτη τακτική της κυβέρνησης μας έφερνε στο επίκεντρο μια τεράστιας δημοσιονομικής κρίσης, που απειλούσε μέσω της Ελλάδας ολόκληρη την ευρωζώνη, πήρε προσωπικά επάνω του την ανακοίνωση σκληρών αντικοινωνικών μέτρα, προκειμένου να κατευνάσει τους κερδοσκόπους.
Το αποτέλεσμα αυτής της πολιτικής το βλέπουμε σήμερα μπροστά μας.
Μίλησε για Τιτανικό και για επικείμενη χρεωκοπία, μόνο και μόνο για να ακουστεί ευχάριστα στους διεθνείς κερδοσκοπικούς κύκλους και στο νεοφιλελεύθερο λόμπι των Βρυξελλών. Για να στείλει το μήνυμα ότι είναι αποφασισμένος να κάνει ότι του ζητήσουν
Αρνήθηκε να αναζητήσει οποιαδήποτε εναλλακτική μορφή δανεισμού, έξω από τις περίφημες αγορές.
Αρνήθηκε να διεκδικήσει την έκδοση ευρωομολόγου.
Αρνήθηκε να διεκδικήσει απ ευθείας δανεισμό από την ευρωπαϊκή τράπεζα.
Αρνήθηκε να συμμαχήσει με τις άλλες χώρες του Νότου, που αντιμετωπίζουν προβλήματα ανάλογα με τα δικά μας.
Αρνήθηκε την έκδοση εθνικού ομολόγου, για εσωτερικό δανεισμό.
Και όλα αυτά τα αρνήθηκε δημοσίως και μεγαλόφωνα, λέγοντας περίπου, «εμείς δεν κάνουμε τέτοια πράγματα, εμείς είμαστε και θα είμαστε τα καλά παιδιά των αγορών».
Και να πόσο το εκτίμησαν αυτό οι αγορές.
Είπε ψέματα στον ελληνικό λαό, ότι η επιβολή κοινωνικά άδικων μέτρων θα γλύτωνε την χώρα από κερδοσκοπικές πιέσεις.
Και αφού είδε ότι όσο περισσότερο πρόθυμος έδειχνε να κάνει το χατίρι των αγορών, τόσο περισσότερο τις εξαγρίωνε αντί να τις κατευνάζει, ανακάλυψε τη περίφημη μπλόφα του ΔΝΤ.
Το περίφημο κόλπο της απειλής για προσφυγή στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο.
Και τελικά, το κόλπο αυτό είχε ως αποτέλεσμα να βρισκόμαστε σήμερα στα νύχια του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου.
Κάποια στιγμή μάλιστα, αν θυμάστε, έβαλαν την ΚΥΠ να ψάχνει αυτούς που κερδοσκοπούν εις βάρος των ομολόγων του δημοσίου.
Και μόλις προχθές αποκαλύφθηκε ότι η ίδια η Τράπεζα της Ελλάδας διευκόλυνε τους κερδοσκόπους να ασκούν απροκάλυπτη υποτιμητική κερδοσκοπία εις βάρος των ομολόγων του δημοσίου, επί μήνες, και με διάφορα τεχνικά κόλπα. Κάνοντας το Τ+3, Τ+10.
Και μέχρι στιγμής δεν έχει βγει κανείς να δώσει μια επαρκή εξήγηση γι αυτό το σκάνδαλο.
Ο πρωθυπουργός που έχει πάρει τη ρομφαία και ως σύγχρονος ιππότης ξιφουλκεί ανά τον κόσμο κατά της διεθνούς κερδοσκοπίας δεν είναι σε θέση να αντιμετωπίσει τους κερδοσκόπους στο εσωτερικό της χώρας, που με την ανοχή και τις διευκολύνσεις κυβερνητικών υπαλλήλων κάνουν μια χαρά τη δουλειά τους.
Δεν μπορεί λοιπόν η κυβέρνηση να εμφανίζει τον εαυτό της ως θύμα των κερδοσκόπων, τη στιγμή που είναι συνένοχη και απολύτως υπεύθυνη για την σημερινή κατάσταση.
Και αυτό οφείλουν να το καταλάβουν οι πολίτες.
Και κυρίως να καταλάβουν ότι η λογική της πλήρους παράδοσης στις αγορές είναι η βασική αιτία που μας έφερε ως εδώ και μπορεί να μας οδηγήσει σε ακόμα χειρότερες εξελίξεις.
Συντρόφισσες και σύντροφοι
Οφείλουμε να το πούμε ξεκάθαρα. Η κυβέρνηση έχει ιστορικές ευθύνες γιατί με τους χειρισμούς, τα λάθη αλλά και τις συνειδητές επιλογές της έφερε τη χώρα στη πιο δεινή θέση από τη μεταπολίτευση και μετά.
Και σήμερα δεν έχει καμία απολύτως νομιμοποίηση να οδηγεί σήμερα την χώρα σε μια πρωτοφανή καταστροφή. Μια καταστροφή πολύ χειρότερη από τις ίδιες τις επιπτώσεις της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης.
Υφάρπαξε τη λαϊκή εντολή εξαγγέλλοντας τελείως διαφορετικό πρόγραμμα από αυτά που έπραξε έξι μήνες τώρα. Και τώρα εκχωρεί μέρος της εντολής αυτής σε υπερεθνικούς οργανισμούς που στο όνομα της υποστήριξής τους θα ορίζουν την οικονομική διακυβέρνηση της χώρας.
Και το κυριότερο θα απαιτήσουν διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις που θα διαλύσουν το κοινωνικό ιστό, θα αλλάξουν την Ελλάδα που μέχρι τώρα γνωρίσαμε.
Η συντριπτική πλειοψηφία της ελληνικής κοινωνίας είναι αντίθετη με αυτές τις επιλογές. Πρόκειται για το τέλος του μεταπολιτευτικού κύκλου, για το τέλος της πολιτικής.
Και αυτό δεν μπορεί να συμβαίνει ερήμην του ελληνικού λαού. Να προχωρά η κυβέρνηση σε τόσο σημαντικές επιλογές με μια πλαστή εντολή που υφάρπαξε σε άλλες συνθήκες και με άλλο πρόγραμμα τον περασμένο Οκτώβρη.
Και ο λαός πρέπει να ερωτηθεί για το αν επικυρώνει ή όχι αυτή τη βίαιη μεταπολίτευση. Πρέπει να ερωτηθεί για το αν αποδέχεται ή όχι τη διάλυση της κοινωνικής συνοχής και την εκχώρηση μέρους της εθνικής μας κυριαρχίας σε υπερεθνικούς οργανισμούς.
Δεν μπορεί να δοκιμάζεται η Δημοκρατία με τέτοιο τρόπο, ερήμην του ελληνικού λαού.
Είναι τεράστιο πρόβλημα δημοκρατίας, να απαλλοτριώνουν έτσι τα δικαιώματα, το μέλλον και την αξιοπρέπειά μας. ΝΑ υποθηκεύουν το μέλλον της χώρας και να καταδικάζουν κάθε προοπτική εξόδου από την κρίση.
Σήμερα, λοιπόν, η διεξαγωγή δημοψηφίσματος για την άμεση έξοδο από τον μηχανισμό του ΔΝΤ αποτελεί τη μοναδική δημοκρατική διέξοδο για τον τόπο.
Και ο ελληνικός λαός είναι σε θέση να δώσει με μια ηχηρή απάντηση, διέξοδο.
Να στείλει ένα μήνυμα σε όλους. Και στους ευρωπαίους εταίρους και κυρίως στις αγορές.
Να κάνει ότι δε μπόρεσε να κάνει η ελληνική κυβέρνηση.
Να ορθώσει ανάστημα και να διαμηνύσει προς όλες τις κατευθύνσεις ότι δεν ανέχεται να γίνει το πρώτο θύμα μιας διεθνούς οικονομικής κρίσης.
Γιατί δεν έχει ο λαός την ευθύνη της κρίσης όπως δεν έχει και την ευθύνη του χρέους. Και ας προσπαθούν κάποιο να δημιουργήσουν αισθήματα συλλογικής ενοχής
Άλλοι το δημιούργησαν το χρέος για λογαριασμό τους, και φορτώσανε τα σπασμένα στο λαό.
Άλλοι το μετέτρεψαν σε δικά τους κέρδη.
Ο ελληνικός λαός δεν χρωστάει σε κανέναν, δεν του αναλογεί μια τέτοια μεταχείριση, δεν του αξίζει ένα τέτοιο μέλλον.
Υπό αυτή την έννοια ας αναλογιστούμε πόσο ουσιαστικό περιεχόμενο θα αποκτά η πρότασή μας το επόμενο διάστημα.
Γιατί πολλοί μπορεί να αναρωτηθούν : αφού πραγματοποιήθηκε η προσφυγή χωρίς τη παραμικρή δημοκρατική νομιμότητα, τώρα τι νόημα έχει να ζητάμε τη λαϊκή ετυμηγορία.
Το ακριβώς αντίθετο.
Τώρα είναι που έχει νόημα να τη ζητάμε. Και μέρα με τη μέρα, θα αρχίσει να αποκτά ολοένα και πιο ουσιαστικό περιεχόμενο.
Το επόμενο διάστημα, όσο θα περνάν οι μέρες και θα μας δείχνουν τις άγριες διαθέσεις τους οι διεθνείς μας σωτήρες, θα αρχίσει να αποδεικνύεται, ολοένα και περισσότερο, ως μοναδική διέξοδος η λαϊκή ετυμηγορία.
Γιατί η πρότασή μας δεν είχε έναν αμυντικό χαρακτήρα. Δεν ήταν ένα πυροτέχνημα. Δεν ήταν για να πούμε ένα όχι, χωρίς να δίνουμε καμία προοπτική για την επόμενη μέρα.
Αντιθέτως, η πρότασή μας βασίζεται στην επόμενη μέρα και στον εναλλακτικό δρόμο για μια προοδευτική διέξοδο από τη κρίση για το λαό μας.
Και αυτή η διέξοδος προϋποθέτει τη λαϊκή κινητοποίηση, προϋποθέτει την ισχυρή λαϊκή ετυμηγορία.
Δείτε το παράδειγμα της Ισλανδίας.
Η κυβέρνηση της Ισλανδίας επιχείρησε να περάσει νόμο που υποχρέωνε το δημόσιο να πληρώσει χρέη που δημιούργησαν οι μεγαλομέτοχοι μιας τράπεζας από αυτές που θα λέγαμε αεροπλανάκι.
Το ενέκρινε η βουλή, το ανέπεμψε ο πρόεδρος της δημοκρατίας και το συνέτριψε ο λαός της Ισλανδίας με ένα χαστούκι του 93%.
Γιατί λοιπόν εδώ να είναι μονόδρομος η λαιμητόμος;
Γιατί υπό την απειλή των υψηλών επιτοκίων να οδηγηθούμε σε πολυετή ύφεση;
Γιατί να κάψουμε τις δύο επόμενες γενιές που θα μπουν στην αγορά εργασίας;
Το ζήτημα του δημόσιου χρέους δεν είναι ελληνική μόνο υπόθεση. Είναι ζήτημα πανευρωπαϊκό, είναι παγκόσμιο.
Εάν δεν υπάρξει μια νέα διεθνής ρύθμιση για τη διαχείριση του θα πρέπει να συντριβούν οι κοινωνίες.
Εάν δεν διαγραφεί ένα μέρος του, εάν δεν βελτιωθούν οι όροι αποπληρωμής του θα πνιγούν τα δημόσια οικονομικά σε διεθνές επίπεδο.
Η πρότασή μας βεβαίως για δημοψήφισμα, δεν είναι, όπως προείπα, πρόταση άρνησης αλλά προοπτικής. Γι αυτό και τη συνοδεύουμε από ένα άμεσο εναλλακτικό πρόγραμμα εξόδου από τη κρίση.
Το κόμμα μας από το προγραμματικό του συνέδριο με το πρόγραμμα που ψηφίσαμε και ο ΣΥΡΙΖΑ με το εκλογικό του πρόγραμμα αλλά και με τις παρεμβάσεις μας στη βουλή, έχουμε ήδη περιγράψει μια εναλλακτική κατεύθυνση, άμεσα βήματα που θα μπορούσαν να δώσουν προοδευτική διέξοδο στο λαό και στο τόπο.
Μιλήσαμε για την ανάγκη ισχυρής διαπραγμάτευσης στην ΕΕ, με στόχο την ουσιαστική κοινοτική αλληλεγγύη που δικαιούται η χώρα μας ως χώρα της ευρωζώνης.
Ζητήσαμε να μη γίνει αποδεκτός ο μηχανισμός της 25ης Μάρτη γιατί ανοίγει τη κερκόπορτα του ΔΝΤ στα χωράφια της ευρωζώνης και παραδίδει την ελληνική κοινωνία στην άβυσσο.
Ζητήσαμε συμμαχίες και συντονισμό με τις χώρες του ελλειμματικού Νότου για την αναθεώρηση του Συμφώνου Σταθερότητας, για τον απευθείας δανεισμό από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και την έκδοση ευρωομολόγου.
Πήραμε πρωτοβουλίες μαζί το Κόμμα Ευρωπαϊκής Αριστεράς και συντονίζουμε τα βήματα μας.
Είπαμε ότι δικαιούμαστε την αλληλεγγύη, είπαμε ότι η ιδέα της Ευρώπης κρίνεται σήμερα στην Ελλάδα.
Είπαμε ότι όλοι οι λαοί της Ευρώπης απειλούνται από το ίδιο κύμα λιτότητας, όπως υπογράμμισε και η γαλλική Humanite.
Μιλήσαμε για την ανάγκη να ασκηθεί αποτελεσματικός έλεγχος στο χρηματοπιστωτικό σύστημα, που σήμερα μπορεί να καταδικάζει χώρες σε μια ύφεση χωρίς τέλος.
Μιλήσαμε για την ανάγκη να υπάρξει δημόσια παρέμβαση στο τραπεζικό σύστημα, πού σήμερα λειτουργεί ως δούρειος ίππος των κερδοσκόπων.
Μιλήσαμε γα την ανάγκη να τεθεί σε εφαρμογή ένα μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα παραγωγικής ανασυγκρότησης της ελληνικής οικονομίας. Με πρόγραμμα δημόσιων επενδύσεων και με ιδιαίτερη έμφαση στην ανασυγκρότηση της αγροτικής οικονομίας, στις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, τον ήπιο τουρισμό και τις νέες τεχνολογίες.
Μιλήσαμε για την ανάγκη να υπάρξει μια ασπίδα κοινωνικής προστασίας προς τους κοινωνικά αδύναμους. Μέσα από μια πραγματική φορολογική μεταρρύθμιση, την προάσπιση του δημόσιου κοινωνικού χαρακτήρα του ασφαλιστικού συστήματος, την προστασία των ανέργων, την στήριξη των μισθών και των εισοδημάτων, την ενίσχυση του κοινωνικού κράτους.
Οι προτάσεις αυτές συνιστούν ένα εναλλακτικό πρόγραμμα εξόδου από την σημερινή κρίση.
Κάποιοι θα πουν, ότι το πρόγραμμα αυτό δεν είναι ρεαλιστικό. Τα ίδια άλλωστε μας λένε ένα χρόνο τώρα που η κρίση έχει κάνει την εμφάνισή της και απαιτεί εναλλακτικές πολιτικές από αυτές που μας οδήγησαν σε αυτήν.
Ορίστε λοιπόν τα κατορθώματα του κυρίαρχου ρεαλισμού. Η ισχυρή Ελλάδα, η ισχυρή οικονομία της ΟΝΕ και των ολυμπιακών ένα βήμα πριν τη πτώχευση και στις αγκαλιές του ΔΝΤ.
Το ρεαλιστικό και το ανέφικτο όμως αλλάζουν όρους – και έχει αποδειχτεί ιστορικά- υπό μια προϋπόθεση : Να διεκδικήσει ο λαός όσα του ανήκουν. Να διεκδικήσει το δίκιο του.
Με τον κόσμο στους δρόμους, να υπερασπίζεται το δίκιο του, μια τέτοια διέξοδος είναι απόλυτα ρεαλιστική. Είναι η πολιτική κατεύθυνση που υπερασπίζεται την κοινωνική δικαιοσύνη, την αλληλεγγύη και την ανάπτυξη.
Γι’ αυτό, σήμερα, το μήνυμα που πρέπει να περάσει η Αριστερά, είναι «όλοι στους στους δρόμους γιατί δικαιούμαστε να έχουμε γνώμη».
Όλοι στους δρόμους γιατί η παρουσία μας και η παρέμβασή μας μπορεί να αλλάξει τα πράγματα
Και τώρα είναι η ώρα να ακουστεί η φωνή της κοινωνίας γιατί μόνο αυτό μπορεί να τους τρομάξει, μόνο αυτό μπορεί να φέρει αποτέλεσμα.
Ακούστε τι μεταδόθηκε προχθές από τα ειδησεογραφικά πρακτορεία, την ημέρα της προσφυγής στον μηχανισμό.
«Οι τεχνοκράτες του ΔΝΤ φαίνεται ότι ανησυχούν ιδιαίτερα για τις κοινωνικές αντιδράσεις που θα υπάρξουν στις προτάσεις τους και στα μέτρα που θα κληθεί να λάβει η κυβέρνηση. Το κλίμα αυτό έχουν ήδη μεταφέρει στην έδρα του Ταμείου στην Ουάσιγκτον…»
Να λοιπόν η αχίλλειος πτέρνα του συστήματος. Αυτό που τρέμουν και η κυβέρνηση, και το ΔΝΤ και η Ευρώπη : Η λαϊκή κινητοποίηση. Είναι ένα τεράστιο όχι, σε πολιτικές επιλογές που θα φέρουν την Ελλάδα πίσω στη δεκαετία του 50.
Μια τέτοια εκδήλωση μαζικής κοινωνικής αντίστασης, μπορεί να ανατρέψει την σημερινή κατάσταση. Να υπερασπιστεί την εργασία και το κοινωνικό κράτος. ΝΑ επιβάλλει εναλλακτικές διεξόδους, κοινωνικά δίκαιες, μέσα από την φορολόγηση του κεφαλαίου. Και να ανοίξει έναν εναλλακτικό δρόμο για την έξοδο από την κρίση και την ανάπτυξη της χώρας.
Συντρόφισσες και Σύντροφοι
ΟΙ ώρες αυτές, είναι ώρες μεγάλης ευθύνης για την αριστερά.
Είναι αναγκαίο να οικοδομηθεί ένα μέτωπο λαϊκής ενότητας απέναντι στα κυβερνητικά μέτρα και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Ένας κοινωνικός και πολιτικός συνασπισμός που θα υπερβαίνει τα σημερινά πολιτικά σχήματα, καθώς και τις άγονες και αδιέξοδες εσωτερικές αντιπαραθέσεις.
Είναι αναγκαίο να οικοδομηθεί σήμερα κιόλας, ένας νέος κοινωνικός και πολιτικός συνασπισμός που θα οργανώσει τις κοινωνικές αντιστάσεις. Που θα προβάλλει ώριμα και δίκαια κοινωνικά αιτήματα και θα συσπειρώσει γύρω του την μεγάλη πλειοψηφία των εργαζομένων και του ελληνικού λαού.
Η δική μας ευθύνη, απέναντι στην σημερινή κατάσταση, είναι μεγάλη. Και πρώτα από όλα μας επιβάλλει να υπερβούμε την σημερινή εικόνα που παρουσιάζουμε. Την εικόνα κατακερματισμού και αλληλοσυγκρουόμενων απόψεων στο δημόσιο χώρο.
Θα είμαι απόλυτα σαφής και ξεκάθαρος. Δεν είναι εικόνα κόμματος αυτή που εκπέμπουμε σε αυτές τις κρίσιμες για το λαό μας στιγμές.
Και οφείλουμε επιτέλους να γίνουμε κόμμα, όχι άθροισμα τάσεων συνιστωσών και προσβεβλημένων τηλεοπτικών στελεχών .
Κόμμα της αριστεράς, αντίστοιχο με τις ανάγκες των περιστάσεων.
Κόμμα που σέβεται την δημοκρατία και τις διαφορετικές απόψεις, αλλά ταυτόχρονα κόμμα ενεργό και αποτελεσματικό στην παρέμβασή του.
Κόμμα που υλοποιεί την στρατηγική του για την ενότητα της Αριστεράς, χωρίς να εγκλωβίζει τις αριστερές δυνάμεις σε άγονους τακτικισμούς, ανταγωνισμούς και εσωστρέφεια.
Γι’ αυτό δεν θα μιλήσω περισσότερο σε αυτή την εισήγηση. Θεωρώ ότι μέσα στα άμεσα καθήκοντά μας, είναι η υπέρβαση των σημερινών αδυναμιών και η κομματική ανασυγκρότηση, μέσα από την συνεδριακή διαδικασία που έχει ήδη ξεκινήσει.
Η διαδικασία αυτή, πρέπει να προχωρήσει παράλληλα με την μαζική δουλειά μας και να εμπλουτιστεί από αυτή.
Το Συνέδριό μας είναι μια ευκαιρία για όλους μας, με αίσθηση ευθύνης, να δώσουμε απαντήσεις διεξόδου σε αυτή τη κρίσιμη, ιστορική συγκυρία που περνά ο τόπος και ο λαός.
Οι απαιτήσεις σήμερα μας ξεπερνάνε,. Και με βάση τις απαιτήσεις αυτές, το Συνέδριο μας οφείλει να δώσει ξεκάθαρες απαντήσεις και στη πολιτική μας κατεύθυνση και στα οργανωτικά μας προβλήματα.
Κυρίως όμως να χαράξει μια ξεκάθαρη πολιτική κατεύθυνση που θα μας δώσει τη δυνατότητα να ενισχύσουμε τους δεσμούς μας με την κοινωνία, να ξεκαθαρίσουμε την στρατηγική μας και να σταθούμε αντίστοιχοι των απαιτήσεων στο πεδίο των σημερινών και αυριανών κοινωνικών αγώνων.
Αυτή είναι η απαίτηση της συντριπτικής πλειοψηφίας των μελών μας και είμαι αισιόδοξος ότι θα καταφέρουμε να ανταποκριθούμε θετικά.
To Γραφείο Τύπου
