Βούρκος

Του Αλέξανδρου ΜΠΙΣΤΗ

Σʼ αυτή τη χώρα, την ώρα που στις φυλακές οι κρατούμενοι σε μια κραυγή αγωνίας για την τσακισμένη αξιοπρέπειά τους κάνουν μαζική απεργία πείνας και που ο Πρόεδρος του ΣΥΝ γίνεται δεκτός από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, είδηση για τα κανάλια αποτελεί το ζεύγος Καρβέλα-Πάνια, που ανακάλυψε, επιτέλους, «τι τραβούσαν οι αντιστασιακοί επί Χούντας»…

Σʼ αυτή τη χώρα που χάσκει ανήμπορη να αντιδράσει μπροστά στον βούρκο της μαφιόζικης διαπλοκής του πολιτικού και νομικού προσωπικού της με τους θρησκευτικούς ταγούς, το κανιβαλοτηλεοπτικό τέρας χορταίνει ξεβρακώνοντας τη χυδαιότητά του με ορό της αλήθειας. Στους βούρκους, όμως, εκτός από τους…φελλούς, επιπλέουν και τα περιττώματα. Και αυτή η χώρα εξακολουθεί ακόμα και σήμερα να τους δίνει δημόσιο ρόλο και λόγο. Δημόσια πρόσωπα κοινοί εγκληματίες, απατεώνες, εκβιαστές, υπόδικοι και κατάδικοι. Με μια λέξη: υπόκοσμος.

Σʼ αυτό τον βούρκο επιπλέουν, επίσης, τηλεοπτικές προσωπικότητες, με τα μικρά τους ονόματα μάλιστα (παιδιά του λαού, δικοί μας αθρώποι, βρε αδερφέ!), παρʼ ό,τι εκκρεμούν σε βάρος τους κατηγορίες αρκετές για να τους εξασφαλίσουν προνομιακή θέση σε κάποιο ευάερο κελί (εκβιασμοί, ξέπλυμα -αν δεν απατώμαι, δεν πιάσαν εμένα με 5,5 εκ. ευρώ στα σύνορα…-, εμπλοκή έμμεση ή άμεση σε απόπειρα αυτοκτονίας, διαγραφή από την ΕΣΗΕΑ και δεν συμμαζεύεται). Και όμως, σʼ αυτή τη χώρα, αυτοί οι τύποι εξακολουθούν να κυκλοφορούν ανάμεσά μας και να το παίζουν τιμητές των πάντων!

Η τελευταία μεγάλη αποκάλυψη ενός εξ αυτών των ογκόλιθων της δημοσιογραφίας (του οποίου τον…κάματο, δυστυχώς, εξακολουθούν να νομιμοποιούν με την παρουσία τους και κάποιοι -λίγοι, ευτυχώς- σύντροφοί μας, προσβάλλοντας τόσο τη δική τους αξιοπρέπεια όσο και του χώρου μας) ήταν η κατασκευαστική εταιρεία που είχε ο Αλ. Τσίπρας, πριν καν γίνει γνωστός ως υποψήφιος Δήμαρχος Αθηναίων, και η οποία έκτοτε είναι ουσιαστικά ανενεργή. Η αποκάλυψη αυτή καθεαυτή είναι ανάξια σχολιασμού. Όποιος έχει την ελάχιστη σχέση με τον κατασκευαστικό χώρο ξέρει ότι όσοι απόφοιτοι μηχανικών σχολών δεν είναι μισθωτοί ή δημόσιοι υπάλληλοι, δικαιούνται να κάνουν αίτηση μετατροπής του πτυχίου τους σε Β' τάξης και να συστήσουν Ο.Ε. χωρίς κεφάλαιο. Μια τέτοια εταιρεία έχει περιορισμένη τεχνική υποδομή, τα έργα που μπορεί να διεκδικήσει είναι περιορισμένου προϋπολογισμού, ενώ η συνήθης πρακτική είναι να νοικιάζονται τα πτυχία αυτά από μεγαλύτερες κατασκευαστικές για λίγες εκατοντάδες ευρώ μηνιαίως. Θα αποτελούσε σαφή παραβίαση της δημοσιογραφικής δεοντολογίας και αφόρητο κιτρινισμό, αν προερχόταν όντως από δημοσιογράφους. Καθώς όμως προέρχεται από χυδαίους και γελοιοποιημένους στα μάτια της ζωντανής κοινωνίας επίδοξους γκαιμπελίσκους, που συνειδητά λασπολογούν υπονοώντας ότι πρόκειται για μεγαλοεργολαβίες σαν αυτές που παίρνουν τα κρυφά ή φανερά αφεντικά τους, δεν αξίζει να ασχοληθεί κανείς.

Αυτό που πρέπει να μας απασχολεί όμως είναι ότι πλέον τα τηλεοπτικά πάνελ είναι πάλι δικομματικά. Η παρέμβαση του ΣΥΡΙΖΑ σε πανελλαδικό επίπεδο, τόσο στη Βουλή όσο και στην κοινωνία, δεν υπάρχει ως είδηση. Η καλλιέργεια της φασίζουσας λογικής τού «όλοι ίδιοι είναι», οδηγεί στο «εκατομμύρια μύγες τρώνε σκατά, φάτε κι εσείς!». Δεν είναι τυχαίο ότι ο πρώτος που έσπευσε να την αποδεχτεί ήταν ο κ. Καρατζαφέρης…

Ε, λοιπόν, δεν είναι όλοι ίδιοι! Απέναντι στη λαμογιά, τη δημαγωγία και, κυρίως, την αλητεία, η απάντησή μας δεν μπορεί να είναι η καθωσπρέπει παρουσία στον τηλεοπτικό βούρκο και η προσπάθεια να ψελλίσουμε ορθό λόγο σε δεκαπέντε δευτερόλεπτα. Κανείς, άλλωστε, δεν είναι σε θέση να τον παρακολουθήσει, καθώς στη ζούγκλα δεν νοείται ορθός λόγος. Όσοι τον αναζητούν, και είναι πολλοί, έχουν ήδη γυρίσει την πλάτη οριστικά στα εμπορικά ΜΜΕ και ψάχνουν να βρουν νέους διαύλους ενημέρωσης και επικοινωνίας.

Είναι ευθύνη μας να στήσουμε έναν ισχυρό ενημερωτικό/δημοσιογραφικό όμιλο που θα αποτελεί τη βασική πηγή ενημέρωσης της ζωντανής κοινωνίας. Μια εφημερίδα όχι κυρίως ειδησεογραφική (η πληροφορία πλέον ταξιδεύει με ασύλληπτη ταχύτητα) αλλά πρωτίστως με ισχυρή άποψη, με ανάλυση, με θέσεις, με αποδόμηση του κυρίαρχου μοντέλου. Ένα ραδιόφωνο όχι κομματικής κατεύθυνσης, αλλά πομπό ενός τελείως διαφορετικού πολιτιστικού στίγματος. Κι έναν ιστότοπο, σημείο αναφοράς για όλους όσοι έχουν απαυδήσει με την εικονική πραγματικότητα που κατασκευάζουν τα εμπορικά ΜΜΕ.

Αυτή η προσπάθεια έχει ήδη ξεκινήσει. Απέχουμε ακόμα πολύ, αλλά αν κάποιοι δεν έχουν αντιληφθεί την αναγκαιότητα ολόψυχης στήριξης αυτού του εγχειρήματος, απλώς παίζουν (άθελά τους πιθανότατα) το παιχνίδι του κυρίαρχου, ο οποίος όμως δυστυχώς (ακόμα…) δεν είναι η αριστερά

Από την Αυγή της 5/12/2008