Του Σταύρου ΣΤΑΥΡΟΠΟΥΛΟΥ*
Τα σημερινά παιδιά θα έπρεπε ήδη να είχαν εξεγερθεί εναντίον μας. Εναντίον της γενιάς των γονιών τους, μιας γενιάς που σπατάλησε φυσικούς και οικονομικούς πόρους για να ζήσει καλύτερα από κάθε άλλη στην ιστορία. Η γενιά μας δανείστηκε και από το μέλλον των παιδιών της για να αυτοχρηματοδοτήσει την δική της, δίχως προηγούμενο, ευημερία. Εξαγόρασε τις σπατάλες της, χρεώνοντάς τες στην δική τους πιστωτική κάρτα.
- Τόμας Φρίντμαν, New York Times, 7.12.2008
Μετά τόσους τηλεοπτικούς καθοδηγητές, τόσους θλιμμένους πολιτικούς καριέρας, τόσους γιαλαντζί κοινωνιολόγους, τόσους ιδιοτελείς αναλυτές, τόσους διορισμένους παραθυράκηδες, τόσους αβαθείς δημοσιογράφους, τόσους τρομαγμένους νοικοκυραίους, τόσους κατεστραμμένους μαγαζάτορες, τόσους επιλήσμονες και απογοητευμένους αριστερούς, τόσους αργόσχολους πηγαδάκηδες των περί την Ομόνοια γενεών, τόση και τέτοια απουσία της πολιτείας, τόση σιωπή του πνευματικού κόσμου και της πανεπιστημιακής κοινότητας (με την εξαίρεση του Πρύτανη του Πανεπιστημίου Αθηνών που παραιτήθηκε), έχω κι εγώ να κάνω μια μικρή δήλωση, για τα γεγονότα που ξεκίνησαν την 6η Δεκεμβρίου, γι' αυτό το νέου τύπου «αντάρτικο», που μέσα απʼ τα πολλά ερωτηματικά της προέλευσής του προκάλεσε πολλά ερωτηματικά για την κοινωνική συνοχή, την λειτουργία των θεσμών και την έννοια του κράτους.
Έχω λοιπόν, εν συντομία, και σχεδόν παρανόμως, να πω ότι είμαι -όπως οι περισσότεροι, φαντάζομαι- κατά της τυφλής βίας. Είμαι όμως και υπέρ των παιδιών. Πάντα ήμουν, τι να κάνουμε. Όποτε αυτά τα δύο συναιρούνται εις σάρκαν μια, περιέρχομαι σε δύσκολη θέση. Ακόμη και τότε όμως, θες από ένα πνεύμα απελευθερωτικής ουτοπίας, θες από μια θυμωμένη συνείδηση που τρομάζει μέσα στον ύπνο της, έχω την απαράδεκτη πολιτικά, αλλά σωτήρια συναισθηματικά, θέση, να ελπίζω σε αυτό που έρχεται. Και αυτό που έρχεται είναι αυτά τα 15χρονα «παιδιά» με τις πέτρες στα χέρια (και στα μάτια), που αρνούνται να αποδεχτούν ότι το παρόν σύστημα -που όλοι μας κατακρίνουμε, αλλά στο σαλόνι μας- είναι αμετάβλητο.
Θα είμαι πάντα με αυτά τα «παιδιά», όσο αγριεμένα κι αν δείχνουν, με αυτά τα «παιδιά», που ψάχνοντας τα πατήματά τους στο πάρκο του κόσμου, δεν αποδέχονται την παραίτηση, την συνθηκολόγηση, την παθητικότητα. Που φορούν κουκούλα ή όχι, που σπάζουν βιτρίνες ή ανάβουν κεριά, που αναποδογυρίζουν περιπολικά ή προσφέρουν λουλούδια στους αστυνόμους, που ασκούν βία ή την αθωότητά τους στους δρόμους, που γονατίζουν γυμνά στο πεζούλι της Βουλής ή ερημώνουν το εμπορικό κέντρο της πρωτεύουσας, που εμφανίζουν αιτήματα ή δεν εμφανίζουν τίποτα, που λένε πυροβολήστε μας ή να καεί η Βουλή, που εκπροσωπούν τον εαυτό τους ή όλο τον κόσμο. Θα είμαι μαζί με αυτά τα παιδιά που «ανέβαλαν τα Χριστούγεννα», γιατί εγώ δεν είμαι πλέον παιδί, έτσι έχω οριστικά απωλέσει το τεκμήριο της ιδιωτικής μου αθωότητας. Φοβηθείτε τους.
Χθες ήταν 1.500, αύριο 3.000, την επόμενη εβδομάδα 10.000. Πολλά μηδενικά, γύρω απʼ τα δικά μας, όπως γύρω απʼ το χριστουγεννιάτικο δέντρο του Νικήτα ήταν τα ΜΑΤ. Ο Πρετεντέρης έγραψε στο «Βήμα» ότι οι συγκεντρώσεις τους θυμίζουν ματς Λεβαδειακού - Καβάλας. Είμαι σχεδόν σίγουρος ότι, μετά τις γιορτές, οι δυο αυτές ομάδες μπορεί να παίζουν Τσάμπιονς Ληγκ. Αυτό όμως λέγεται ελπίδα και όχι καταστροφή. Και η ελπίδα είναι πάντα επαναστατική. Και καμιά φορά καίει. Για να θυμηθούμε, επιτέλους, και τις καθοριστικές έννοιες των λέξεων που ξεχάσαμε κάτω από τα αμπιγιέ μαξιλάρια του καθιστικού μας.
Αυτό το αυθόρμητο ξέσπασμα οργής, μακάρι να είναι η τελευταία μας ευκαιρία να αφυπνιστούμε. Και να μπορέσουμε, επιτέλους, να βάλουμε σε λέξεις την αγράμματη δυσλεξία των πιτσιρικάδων μας που καίγονται να μιλήσουν, αλλά δεν έχουν να διατυπώσουν συγκεκριμένα τίποτα. Παρ' όλα αυτά καίγονται, όταν όλοι οι άλλοι τριγύρω τους σαπίζουν ή, έχοντας εμφανώς συρρικνωθεί, παραμένουν αόρατοι.
sstavropoulos.blogspot.com
* Ο Σταύρος Σταυρόπουλος είναι συγγραφέας. Το τελευταίο του βιβλίο «Τι γίνονται οι λέξεις όταν μεγαλώνουν» κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ελληνικά Γράμματα.
