Του ΑΓΓΕΛΟΥ ΤΣΕΚΕΡΗ
Τόσο το διαρκές συνέδριο του Συνασπισμού όσο και το πρόσφατο εσωκομματικό δημοψήφισμα, αποτελούν διαδικασίες αδιανόητες για τα υπόλοιπα κόμματα. Είτε αυτό αρέσει σε κάποιους είτε όχι, πρόκειται για τον μοναδικό πολιτικό χώρο που μπορεί να συζητάει, να διαφωνεί και να αποφασίζει σε πλατειά βάση, με άψογο τρόπο, χωρίς το παραμικρό διαδικαστικό πρόβλημα. Παρ’ όλα αυτά, για δεύτερη φορά μέσα σε ενάμιση μήνα, ο Συνασπισμός γίνεται θέμα στα κυρίαρχα ΜΜΕ, ως πεδίο θυελλωδών συγκρούσεων. “Μαλλιά κουβάρια στον ΣΥΝ” ήταν το πρωτοσέλιδο χτύπημα των χθεσινών ΝΕΩΝ, για σύγκρουση μιλούσε, επίσης στην πρώτη σελίδα της, η Ελευθεροτυπία.
Λίγες εβδομάδες νωρίτερα, η υπερψήφιση του προγράμματος του ΣΥΝ από το διαρκές συνέδριο, με πλειοψηφία 81%, είχε παρουσιαστεί με τίτλους όπως “βαθαίνει το ρήγμα στον ΣΥΝ”. Αλλού, η αυξημένη πλειοψηφία σχολιαζόταν ως “μπρεζνιεφικού τύπου ποσοστό”, ενώ στιγματίστηκε και η πρωτοφανής αντιδημοκρατική κίνηση να καταμετρηθεί το αποτέλεσμα της ψηφοφορίας. Τέλος δεν έλειψαν και τα δημιουργικά μαθηματικά: Από τους 1211 συνέδρους του τακτικού συνεδρίου, βρέθηκαν στο διαρκές οι 737, επομένως το ποσοστό του 81,41% είναι κατασκευασμένο, διότι υπολογιζόμενο επί του συνόλου των συνέδρων, μας δίνει 49.55%. Άρα ο Συνασπισμός καταρρέει.
Στην περίπτωση του προχθεσινού δημοψηφίσματος, μία διαδικασία που ξέφυγε σε αξιοσημείωτο βαθμό από τις εσωκομματικές περιχαρακώσεις, εμφανίζεται σήμερα ως μεγάλη ανατροπή στο εσωτερικό του κόμματος. Το αποτέλεσμα, αντίστροφο αυτού που είχε προκύψει στο ανάλογο δημοψήφισμα του 2004, και με πέντε φορές μεγαλύτερη διαφορά από τότε, περιγράφεται ως απόλυτη ισοπαλία και ως ανοιχτή αμφισβήτηση της εσωκομματικής ισορροπίας. Ως εκ τούτου ο Συνασπισμός καλείται, υπαναχωρώντας από την μόλις προς ολίγων εβδομάδων απόφαση του συνεδρίου του, να κρατήσει τις δύο πρώτες θέσεις του ευρωψηφοδελτίου για την πάρτη του. Και προφανώς να τα σπάσει οριστικά με τους συμμάχους του στον ΣΥΡΙΖΑ.
Τέλος, μια καταστατική ρύθμιση του 4ου Συνεδρίου για την εφαρμογή περιορισμών στις θητείες των βουλευτών, εμφανίζεται σήμερα ως εργαλείο εσωκομματικών εκκαθαρίσεων και διώξεων. Και αυτό χωρίς να μπαίνει κανείς στον κόπο να σημειώσει ότι οι “θιγόμενοι” από τη διάταξη δεν ανήκουν σε μία κοινή εσωκομματική άποψη. Ακόμα περισσότερο, ότι έχουν ψηφίσει οι ίδιοι τη συγκεκριμένη καταστατική ρύθμιση, η οποία είχε εγκριθεί με ευρύτατη πλειοψηφία, αφού προηγουμένως διευκρινίστηκε ξεκάθαρα ότι η έναρξη της ισχύος της είναι από τις εκλογές του 2004.
Γιατί συμβαίνουν όλα αυτά; Γιατί μια ενδεχόμενη άνοδος της Ριζοσπαστικής Αριστεράς, θέτει σήμερα σε πολύ σοβαρό κίνδυνο τις ισορροπίες του δικομματικού συστήματος. Για να αποφευχθεί κάτι τέτοιο, πρέπει να συμβούν τρία πράγματα. Η να συρρικνωθεί ο Συνασπισμός και ο ΣΥΡΙΖΑ σε ποσοστά που δεν επηρεάζουν την αυτοδυναμία του ΠΑΣΟΚ, ή να ενσωματωθεί πλήρως στην ιδεολογική γύμνια της σοσιαλδημοκρατίας, ή να διασπαστεί με πιλότο το εξαιρετικά επιτυχημένο εγχείρημα της ΠΟΣΔΕΠ. Καλό θα ήταν να συμβούν και τα τρία. Στην προσπάθεια να επιτευχθεί κάτι τέτοιο, ενώνουν τις δυνάμεις τους κανάλια, συγκροτήματα, εφημερίδες του προοδευτικού χώρου και γίγαντες της εκσυγχρονιστικής δημοσιογραφίας.
Είναι λοιπόν καιρός να μάθουμε τι σημαίνει πραγματικά “να ενοχλείς το σύστημα”. Αν ενοχλείς το σύστημα, θα σε ενοχλήσει και αυτό. Και η μέθοδος που διαθέτει για να το κάνει είναι χειραγωγώντας τις αδυναμίες σου και διαστρεβλώνοντας τη φυσιογνωμία σου, δια των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης. Κανένα πρόβλημα. Το σύστημα κάνει τη δουλειά του. Ας κάνει λοιπόν και η αριστερά τη δική της, συνειδητοποιώντας ότι το κλειδί για την αύξηση της απήχησής της είναι το κατά πόσο θα “μασήσει”. Η κατά πόσο θα σταθεί ώριμη, δυνατή και συγκροτημένη απέναντι σε αυτή την πρωτοφανή επίθεση, υπερβαίνοντας τις δομικές της ανεπάρκειες και βαδίζοντας προς τους στόχους που έχει θέσει στον εαυτό της.
από την Αυγή της 12/03/2009
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου