Της ΛΙΑΣ ΠΑΠΠΑ
Φαίνεται πως το να μιλήσεις για τα αγαπημένα σου είναι το πιο δύσκολο... Όταν ο Σωκράτης Μάλαμας για κάποιους αποτελεί μία πίστη, αλλάζει το βλέμμα τους και μαλακώνει επικίνδυνα τα σωθικά τους, άντε να εξηγήσεις σε μερικούς που θεωρούν τους εαυτούς ειδήμονες ότι απέχει πολύ από τις μαρκετινίστικες ιδέες τους. Και γιατί να το κάνεις άλλωστε… Έχω την αίσθηση ότι από τότε που με το «Πριγκιπέσσα» «άνοιξε» το κοινό του άρχισε ο ίδιος να μην ανέχεται αυτή την πίεση και να το δείχνει ειλικρινώς αντί να πουλά τον εαυτό του όπως τον θέλουμε. Όπως και να 'χει, κάθε φορά που τον ακούς αποτελεί μία κάποια λύτρωση όπου, ακόμα κι αν δεν συμβαίνει κάτι μαγικό επί σκηνής, κάτι διαφέρει μέσα σου. Ένα φάρμακο με τη διπλή ιδιότητά του, μαζί και φαρμάκι δηλαδή...
Φέτος οι χειμερινές του εμφανίσεις στην Αθήνα -αναγκαιότητα για τους «Μαλαματένιους» φανατικούς που ανήκουν σε πολλές γενεές - γίνονται στο «Ζυγό» στην Πλάκα, έναν χώρο όμορφο μα αρκετά μεγάλο που παλεύει κάθε φορά με τον κίνδυνο του απρόσωπου αν και φυσικά τον γεμίζει. Μαζί του δύο γλυκιές παρουσίες, η Μαρίνα Δακανάλη και η Μαριάννα Πολυχρονίδη, «σπάνε» λίγο την μπάσα χροιά του, μα θα ήθελα να τις δω να «παίρνουν» ουσιαστικά επάνω τους τα κομμάτια παρά να γεμίζουν το πρόγραμμα.
Πλάι στον Σωκράτη και μία δεμένη ομάδα εξαιρετικών μουσικών (Κλέων Αντωνίου, Γιάννης Παπαντριανταφύλλου, Κυριάκος Ταπάκης, Νίκος Παραουλάκης, Φώτης Σιώτας και Θάνος Μιχαηλίδης) που δίνουν πάντα τον καλύτερό τους εαυτό και δεν ξεφεύγουν στιγμή από τις προσδοκίες μας.
Το φετινό πρόγραμμα «θυμάται» όλες τις δουλειές του Μάλαμα, από το «Ασπρόμαυρες Ιστορίες» μέχρι και το «Δρόμοι» χωρίς να αποκαλύπτει στίχο από ό,τι ετοιμάζεται. Η βραδιά ξεκίνησε με το «Για την Ελλάδα»: «έτσι ήταν πάντα μου γελάς/παιδιά είμαστε της λησμονιάς»... Σκέφτεστε κάτι; Και έπειτα «ευτυχείς, λυπημένοι και πότες», καθένας με τις σκέψεις του, αρχίσαμε να ταξιδεύουμε στους στίχους του, «πως νιώθουμε παράφορα/ πως ζούμε έτσι αδιάφορα», «λύνει τα δίχτυα του το φως/ κι όποιος κοιμάται μοναχός/ κάνει πως δεν τον νοιάζει» και στο «Στην Αμερική» του Θανάση Παπακωνσταντίνου και στο «Διάφανος» για να οδηγηθούμε σε ένα κατά πολύ ανεβασμένο δεύτερο μέρος του προγράμματος. Σαν ο καθένας μας να άφηνε ένα κομμάτι του σε κάθε στίχο «ααα τα ρούχα μου μυρίζουνε φωτιά/ εεε άσε τα ψέματα και βγες απ' τον τεκέ» «και το μυαλό μου που είναι πάλι θολωμένο/στριφογυρνά των τραγουδιών σου τη θηλιά» ξοδέψαμε το μέσα μας... Κολλήσαμε στο «Πάγια», κάναμε την ανασκόπησή μας με το «Χαμένο Ρούχο» και συνδράμαμε όταν φυσικά σείστηκε το μαγαζί στο «Πριγκιπέσσα». Τέλος φτάσαμε να ακούμε «λαϊκά» τραγούδια όπως τα βάπτισε ο Σωκράτης: «Μου Πες Θα Φύγω» του Παύλου Σιδηρόπουλου, «Όσοι Εχουνε Πολλά Λεφτά» του Μάρκου Βαμβακάρη, «Το Θολωμένο Μου Μυαλό» του Ακη Πάνου, «Εγώ Με Τις Ιδέες Μου» του Νικόλα Άσιμου και με λίγο από Λοΐζο και «Ο Μέρμηγκας» στο ανκόρ φτάσαμε στο τέλος της βραδιάς. Όσοι «πιστοί» προσέλθετε, γιατί αυτό είναι το τελευταίο Σαββατοκύριακο εμφανίσεων...
Από την Αυγή της 28/3/2009
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου